Η CETA και οι άλλες εμπορικές συμφωνίες είναι από τις μεγαλύτερες απειλές για την περαιτέρω εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση του συλλογικού αγαθού του νερού. Αν και  η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει τονίσει ότι το νερό θα εξαιρεθεί από την συνθήκη, μια προσεκτική ανάγνωση του τελικού κειμένου δείχνει ότι η κατάσταση είναι διαφορετική. Η οργάνωση Food & Water Europe σε συνεργασία με το Ευρωπαϊκό Κίνημα για το νερό (European Water Movement) μέλος του οποίου είναι και το SAVEGREEKWATER, δημοσίευσε πριν λίγο καιρό αυτόν τον σύντομο οδηγό που δίνει συγκεκριμένες απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα που εγείρονται σχετικά με τις αρνητικές συνέπειες της CETA στον τομέα του νερού όπως η αύξηση της πίεσης για ιδιωτικοποίηση, το γιατί οι υπηρεσίες στην πραγματικότητα δεν προστατεύονται από την οριζόντια εξαίρεση για τις «δημόσιες υπηρεσίες» και ποια προβλήματα θα αντιμετωπίσουν όσοι δήμοι και κράτη θελήσουν να πάρουν πίσω υπό δημόσιο έλεγχο τις υπηρεσίες τους. Ο οδηγός αυτός παρουσιάζει συγκεκριμένους λόγους για το γιατί αυτή η συμφωνία πρέπει να εγκαταλειφθεί, που έρχονται να προστεθούν σε όσους ήδη αναπτύσσονται από πολλές άλλες πλευρές της κοινωνίας των πολιτών.

Βρυξέλλες, Οκτώβριος 2016

Κατά την διάρκεια των μυστικών διαπραγματεύσεων για την Συμφωνία Ελευθέρου Εμπορίου μεταξύ ΕΕ και Καναδά (CETA) η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν έπαψε να υποστηρίζει ότι η Σύμβαση δεν αφορά στις Υπηρεσίες Ύδρευσης αλλά και ότι οι τρόποι διαχείρισης τέτοιων και συναφών υπηρεσιών (όπως π.χ. άντληση, καθαρισμός, αποχέτευση) θα παρέμεναν στην αρμοδιότητα των δημοσίων υπηρεσιών. Δυστυχώς μια προσεκτική ανάγνωση του τελικού κειμένου της CETA δείχνει μιαν διαφορετική κατάσταση.

Τα κινήματα Food & Water Europe και European Water Movement νοιώθουν ιδιαίτερη ανησυχία για τους τρόπους με τους οποίους η CETA θα επηρεάσει το νερό ως φυσικό αγαθό αλλά και την διαχείρισή του ως ανθρωπίνου δικαιώματος. Είναι γνωστό πως η CETA θα επηρεάσει την λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών, πράγμα που καθιστά αναγκαία την ανάλυση των πιθανών επιπτώσεών της στις υπηρεσίες ύδρευσης με τρόπο και μεθόδους που να μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τους πολίτες που ενεργοποιούνται στην Ευρωπαϊκή Ένωση προσπαθώντας να σταματήσουν την αποδοχή της Συνθήκης.

Η Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Πολιτών Right2Water υπήρξε μια από τις επιτυχέστερες κινητοποιήσεις στην Ευρώπη τα τελευταία έτη καθώς αφύπνισε πολλούς και οδήγησε άλλους ν’ αντιληφθούν την σημασία της παραμονής ή επιστροφής (ανάλογα) των υπηρεσιών ύδρευσης σε δημόσιο έλεγχο και την ανάγκη δημοκρατικής διαχείρισης των υδατίνων πόρων ενώ παράλληλα διέδωσε την θέση πως το νερό είναι δημόσιο αγαθό κι όχι εμπόρευμα. Αισθανόμαστε πως μπορούμε να επενδύσουμε στις εμπειρίες που αποκτήσαμε έτσι αλλά και στην δυναμική του κινήματος για ν’ αποτρέψουμε την αποδοχή της CETA και των άλλων παρομοίων Συνθηκών, καθώς αυτές αποτελούν έναν από τους μεγαλύτερους κινδύνους ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης του νερού.

1. Περιέχονται στην Συνθήκη το Νερό και οι Υπηρεσίες Ύδρευσης;

Στο άρθρο 1.9, με τίτλο «Δικαιώματα και Υποχρεώσεις σχετικά με το Νερό» περιλαμβάνεται διάταξη, γραμμένη σε ακραιφνώς νομική γλώσσα, σύμφωνα προς την οποία: «… το νερό, στην φυσική του κατάσταση … δεν είναι προϊόν ούτε εμπόρευμα … Κατά συνέπεια τα κεφάλαια [της Συνθήκης] που διέπουν το νερό σ’ αυτήν την κατάσταση είναι τα 22 (Εμπόριο και Αειφόρος Ανάπτυξη) και 24 (Εμπόριο και περιβάλλον)». Το θέμα είναι πως όλες σχεδόν οι χρήσεις του νερού (ύδρευση, αποχέτευση, άρδευση κ.ο.κ. αφορούν σ’ αυτό εξηγμένο από την φυσική του θέση, πράγμα που εύκολα μπορεί να οδηγήσει στην θεώρησή του ως προϊόντος το οποίο, ως εμπορεύσιμο, υπάγεται σαφώς στις διατάξεις της CETA.

Το άρθρο συνεχίζει: «Όταν ένα των μερών επιτρέπει την εμπορική χρησιμοποίηση μιας υδατικής πηγής, αυτό θα πρέπει να συμβαίνει με τρόπο συνάδοντα προς την Σύμβαση». Δεν υπάρχει διευκρίνιση τι σημαίνει «εμπορική χρήση» ούτε «υδατική πηγή», πράγμα το οποίο εύκολα μπορεί να οδηγήσει σε εμπορευματοποίηση του νερού, ιδίως όσον αφορά στον τρόπο με τον οποίο οι αρχές παρέχουν δικαιώματα ύδρευσης. Βάσει των διατάξεων της CETA τα τελευταία μπορούν, πολύ εύκολα, να θεωρηθούν «επένδυση» (βλ. θέμα 8).

2. Είναι δυνατόν η CETA να αυξήσει την πίεση προς ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης των επιχειρήσεων ύδρευσης;

Αυτό είναι δυνατό στην περίπτωση του πόσιμου νερού και πλέον ή βέβαιο σ’ αυτήν της αποχέτευσης.

Η Συνθήκη CETA είναι η πρώτη συνθήκη ελευθέρου εμπορίου (μεταξύ αυτών που τέθηκαν υπό διαπραγμάτευση στην ΕΕ) που περιέχει κατάλογο αρνητικής προσέγγισης στην προστασία των δημοσίων υπηρεσιών. Με τον τρόπο αυτό ό,τι δεν περιλαμβάνεται στην Συνθήκη επηρεάζεται από αυτήν (βάσει της αρχής “list it or lose it”: αν δεν αναφερθεί δεν προστατεύεται). Υπάρχουν δύο παραρτήματα στα οποία μπορούν ν’ αναφερθούν οι εξαιρούμενες δραστηριότητες: το Παράρτημα I, με διατάξεις (νόμους ή διοικητικές πράξεις) που παραβιάζουν τις υποχρεώσεις που προκύπτουν απ’ την Συνθήκη και το Παράρτημα II, όπου θα περιληφθούν υφιστάμενες και μελλοντικές πρακτικές.

Όσον αφορά στις υπηρεσίες ύδρευσης η ΕΕ διετήρησε επιφυλάξεις σχετικά προς την «Πρόσβαση στις Αγορές» και τις «Εθνικές Διατάξεις» που σχετίζονται με την «Συλλογή, επεξεργασία και διανομή του ύδατος» με παραπομπή στο Παράρτημα II (Επιφυλάξεις για τις Υπηρεσίες Ύδρευσης).

Στην πράξη όμως μόνο μια σειρά τεσσάρων επιφυλάξεων, ήτοι «Πρόσβαση στις Αγορές», «Εθνικές Πρακτικές», «Πλέον ευνοούμενο κράτος» και «Απαιτήσεις Απόδοσης» και μόνο όπου συντρέχουν όλες, μπορεί να διασφαλίσει πως μια υπηρεσία δεν θα διέπεται από τις διατάξεις της CETA. Για παράδειγμα κατά τις διαπραγματεύσεις για την TTIP[1], πρόταση της ΕΕ περιείχε (σε σχέση προς τις επιχειρήσεις ύδρευσης) επιφυλάξεις στα κεφάλαια «Εθνικές Πρακτικές», «Πλέον ευνοούμενο κράτος», «Απαιτήσεις Απόδοσης» και «Ανώτατοι Διαχειριστές-Διοικητικά Συμβούλια». Δεν κατανοούμε γιατί παρόμοιες (επιφυλάξεις), ενώ προτάθηκαν έναντι των ΗΠΑ, δεν υφίστανται στην διαπραγμάτευση με τον Καναδά.

Θα πρέπει επίσης ν’ αναφερθεί πως αν και οι υπηρεσίες παροχής ποσίμου ύδατος περιέχονται στις επιφυλάξεις του Παραρτήματος II, ακόμη και σ’ αυτές εφαρμόζονται οι αρχές της προστασίας των επενδύσεων [2].

Ως προς την Αποχέτευση μόνο η Γερμανία προέβαλε επιφύλαξη για την «Πρόσβαση στις Αγορές» όσον αφορά στον τομέα υπηρεσιών «Αποβλήτων, Διάθεσης Αποβλήτων και Αποχέτευσης», πράγμα που σημαίνει πως σ’ όλα τα υπόλοιπα κράτη-μέλη θα ισχύουν οι διατάξεις της CETA ακόμη κι αν αυτές βρίσκονται σε αντίθεση προς το αρ. 12 της Οδηγίας Παραχωρήσεων της ΕΕ (δυνάμει του οποίου η Οδηγία δεν ισχύει σε περιπτώσεις Παραχώρησης της Διάθεσης ή της Επεξεργασίας των Αποβλήτων [3]).

3. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ισχυρίζεται πως η οριζόντια «Εξαίρεση ΔΕΚΟ» προστατεύει τις Επιχειρήσεις Ύδρευσης

Βάσει Μελέτης την οποία παρήγγειλαν η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Δημοσίων Υπηρεσιών (EPSU) και το Αυστριακό Εργατικό Επιμελητήριο [4] η συγκεκριμένη διάταξη περιέχει σκοτεινά σημεία, παρά το ότι αποτελεί ένα από τα σημαντικώτερα όπλα της ΕΕ στις περιπτώσεις εμπορικών συμφωνιών.

• Ο τρόπος προστασίας που εφαρμόζεται στην ΕΕ δεν περιλαμβάνει προστασία της επένδυσης.
• Η ορολογία που χρησιμοποιείται παραμένει αμφίσημη καθώς όροι όπως «δημόσιες παροχές (public utilities)» δεν διαθέτουν ερμηνεία στο Διεθνές Δίκαιο ούτε έχουν αντίστοιχο στο Δίκαιο της ΕΕ.

Επίσης η διάταξη για τις «Δημόσιες παροχές» απλώς προστατεύει κατά της Πρόσβασης στις Αγορές όχι όμως στην περίπτωση των «Εθνικών Πρακτικών». Έτσι επιχειρήσεις με έδρα στον Καναδά, μόλις ιδρύσουν μια θυγατρική σε κράτος-μέλος της ΕΕ θα απολαμβάνουν όλων των προνομίων που τώρα έχουν οι τοπικές επιχειρήσεις.

Η  Ευρωπαϊκή Επιτροπή δηλώνει πως αυτό το σύστημα διασφαλίζει μιαν εικοσαετία προστασίας. Εμείς απλώς οφείλουμε ν’ αναγνωρίσουμε πως μέχρι σήμερα καμιά εμπορική συνθήκη δεν έχει απαγορεύσει σε κράτη-μέλη να παρέχουν δημόσιες υπηρεσίες. Βάσει όμως των συμπερασμάτων του δρ. Krajewski, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τους περιορισμούς που θα δεσμεύουν τις κυβερνήσεις (αν η CETA γίνει αποδεκτή) καθώς αυτές θα πρέπει στο εξής να λαμβάνουν υπ’ όψη όλες τις επιβαλλόμενες από την Συνθήκη υποχρεώσεις. Το ότι μέχρι σήμερα δεν έχουν υπάρξει αντιρρήσεις στο ισχύον σύστημα επ’ ουδενί σημαίνει πως τέτοιες δεν θα υπάρξουν στο μέλλον υπό τις νέες διατάξεις. Το παρόν σύστημα υπάρχει από την εποχή της Συνθήκης GATS (το 1995), στο μεσολαβήσαν δε διάστημα η ΕΕ έχει υπογράψει εμπορικές συνθήκες με αναπτυσσόμενες χώρες και αναδυόμενες αγορές (Μεξικό, Χιλή, Ν. Κορέα, Περού κ.ο.κ.). Ουδεμιά των αντισυμβληθεισών χωρών ήταν αρκούντως ισχυρή ώστε να δύναται να επεκταθεί στον τομέα των δημοσίων υπηρεσιών στο εσωτερικό της ΕΕ. Ο Καναδάς (της CETA) και οι ΗΠΑ (με την TTIP) είναι καταφανώς εντελώς διαφορετικές περιπτώσεις.

Όσον αφορά στην αποχέτευση υπάρχει (όπως ήδη ειπώθηκε) μια μόνο (γερμανική) επιφύλαξη σχετική με την επεξεργασία των αποβλήτων και ο γενικός όρος «Περί Δημοσίων Παροχών», όπου περιέχονται περιβαλλοντικά θέματα που περιέχουν και την διαχείριση των αποβλήτων. Το ερώτημα τι συμβαίνει όταν ένας γενικός όρος (αυτός ο «Περί Δημοσίων Παροχών») είναι αντίθετος σε έναν ειδικό (όπως στην περίπτωση ης ειδικής απελευθέρωσης στον τομέα των περιβαλλοντικών υπηρεσιών) μπορεί ν’ απαντηθεί εύκολα απ’ οποιονδήποτε στοιχειωδώς κατηρτισμένο σε νομικά θέματα: ο Ειδικός όρος υπερισχύει!

Η Γερμανική Ένωση Δημοσίων Επιχειρήσεων Ύδρευσης ανεκάλυψε ακόμη ένα κενό που μπορεί να επηρεάσει τις υπηρεσίες ύδρευσης και αποχέτευσης: πρόκειται για την ενσωμάτωση του όρου «Περί Δημοσίων Παροχών» στον Κατάλογο Αρνητικής προσέγγισης (βλ. παραπάνω).[5]

4. Μπορεί η CETA να δημιουργήσει προβλήματα σε απόπειρες επιστροφής των υπηρεσιών ύδρευσης-αποχέτευσης σε δημόσιο έλεγχο;

Η απάντηση είναι σαφώς «ΝΑΙ»! Τούτο βασίζεται στην επίδραση της Συνεργασίας σε Κανονιστικό Επίπεδο, στις διαδικασίες Αναστολής και στην διαιτησία μεταξύ Επενδυτών και Κρατών (πρώην ISDS, ήδη ICS).

Στην CETA, όπως και σε παρόμοιες εμπορικές συνθήκες, υπάρχει Μηχανισμός Συνεργασίας σε Κανονιστικό Επίπεδο, βάσει του οποίου επιβάλλεται συνεργασία στην ερμηνεία και στην διαμόρφωση των ισχυόντων και των μελλοντικών κανόνων (νόμων κ.ο.κ.) στο βαθμό που αυτοί επηρεάζουν το εμπόριο ή τις επενδύσεις. Η όποια υπερεθνική επιχείρηση προφανώς (θα) διάκειται αρνητικά στην ύπαρξη ή ψήφιση νόμου που (θα) θίγει τα συμφέροντά της. Εκτός του κινδύνου που διατρέχει ένα κράτος να συρθεί ενώπιον ενός Ιδιωτικού Δικαστηρίου Επενδύσεων (ISDS/ICS), ο Μηχανισμός Συνεργασίας μπορεί εύκολα ν’ αναστείλει επ’ αόριστον την ψήφιση νόμων που ενισχύουν ή και απλώς προστατεύουν το δημόσιο συμφέρον ή τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ας μην παραβλέπουμε επίσης την ενυπάρχουσα στον Μηχανισμό δυνατότητα αποδυνάμωσης μέχρι και κατάργησης των ισχυουσών, ωφελίμων για το κοινωνικό σύνολο, διατάξεων.

Υπό τέτοιου τύπου Εμπορικές Συνθήκες άπαξ και κάποιος τομέας «απελευθερώθηκε» (με την μη αναφορά του στο Παράρτημα II) δεν υπάρχει τρόπος ανατροπής του αποτελέσματος. Επιτρέπονται αλλαγές μόνο στον βαθμό που αυτές περαιτέρω απελευθερώνουν τον τομέα, πράγμα που έχει παρατηρηθεί σε Συνθήκες Ελευθέρου Εμπορίου όπως η NAFTA. Σημαντική εδώ υπάρχει η άρνηση του Ευρωκοινοβουλίου να αποδεχθεί τέτοιες πρακτικές στην Απόφασή του σχετικά με την TiSA[6].

Ίσως το πλέον ανησυχητικό στην CETA είναι η διαδικασία επίλυσης διαφορών επενδυτών-κρατών (ISDS). Δυνάμει αυτής υπερεθνικές επιχειρήσεις μπορούν να ενάγουν κράτη ενώπιον Ιδιωτικών Δικαστηρίων (Διαιτητών) στην περίπτωση που θεωρήσουν ότι οι προσδοκίες των για κέρδη ή οι εμπορικές πρακτικές των θίγονται από αλλαγές στην πολιτική ή την νομοθεσία. Η Διαδικασία αυτή δίνει στις επιχειρήσεις την δυνατότητα να προσβάλουν και ν’ ανατρέψουν την εθνική νομοθεσία αλλά και ν’ αναζητήσουν αποζημίωση ανερχομένη συνήθως σε πολλά εκατομμύρια Ευρώ. Αν και η διαδικασία διαφέρει κάπως αυτής της περιεχομένης στην TTIP (μετά την κατακραυγή που υπήρξε), τ’ αποτελέσματά της παραμένουν ως επί το πλείστον τα ίδια. [7].

Περιπτώσεις, όπως αυτή της Αργεντινής (κατωτέρω υπό 5) κατέδειξαν πως όταν μια δημόσια αρχή αποπειράται, ακόμη και κατόπιν παραβάσεων της σύμβασης από την άλλη πλευρά,  ν’ αναλάβει εκ νέου μιαν επιχείρηση ύδρευσης, ο ιδιώτης μπορεί, καταφεύγοντας σε Διαιτησία, ν’ αποκομίσει μιαν σημαντική αποζημίωση.

5. Υπάρχουν υποθέσεις Επίλυσης Διαφορών που σχετίζονται με το νερό και την διαχείρισή του;

Έχουν υπάρξει αρκετές περιπτώσεις όπου δημόσιες αρχές σύρθηκαν σε ιδιωτική διαιτησία κατόπιν διαφορών με ιδιωτικές επιχειρήσεις ύδρευσης.

Πρώτο παράδειγμα είναι η Αργεντική, η οποία έχασε σε τρεις υποθέσεις εναντίον διεθνών επενδυτών, όταν επεχείρησε ν’ ανακτήσει επιχειρήσεις ύδρευσης. Καταδικάσθηκε να καταβάλει $105 εκ. στην Vivendi (ήδη Veolia) όταν κατήγγειλε την σύμβαση ύδρευσης στην επαρχία Tucumán μετά την αύξηση των τιμών προς 104% με ταυτόχρονη άρνηση επένδυσης στο δίκτυο πράγμα που οδήγησε σε χειροτέρευση της ποιότητας του νερού [8]. Η Αργεντινή επίσης έχασε σε διαιτησία κατά της Azurix (θυγατρικής της Enron) και αναγκάσθηκε να πληρώσει $165 εκ. όταν την διαχείριση της ύδρευσης και αποχέτευσης στην επαρχία Buenos Aires ανέλαβε μια Συνεργατική Εργαζομένων μετά την αποχώρηση της εταιρίας [9]. Η τρίτη χαμένη διαιτησία της Αργεντινής ήταν κατά των Suez, AGBAR και Vivendi, όταν η πόλη του Buenos Aires απεφάσισε να επαναδημοτικοποιήσει την επιχείρηση ύδρευσης λόγω προβλημάτων στην ποιότητα, ελλείψεων στην διαχείριση των αποβλήτων και υψηλών τιμών [10].

Αλλού μια απλή διαφωνία ως προς το ύψος των χρεώσεων ήρκεσε ώστε η Tallinna Vesi (ιδιωτική επιχείρηση που διαχειρίζεται την ύδρευση στο Tallin (Εσθονία), να ενάγει την εσθονική κυβέρνηση βάσει μιας διμερούς επενδυτικής συμφωνίας. Η Tallina Vesi είναι θυγατρική της United Utilities, βρετανικής εταιρίας με έδρα στην Ολλανδία. a UK company registered in the Netherlands. Χρησιμοποιούν την  Διμερή Επενδυτική Συνθήκη μεταξύ Ολλανδίας-Εσθονίας ισχυριζόμενοι παράβασή της από πλευράς εσθονικής κυβέρνησης, η οποία δεν επιτρέπει αύξηση των χρεώσεων και αναζητούν €90 εκ. ως αναμενόμενα κέρδη για όλη την διάρκεια της σύμβασης [11].

6. Μπορεί η CETA ν’ αποδειχθεί προβληματική για τις λειτουργούσες δημόσιες επιχειρήσεις ύδρευσης;

Η Stadtwerke Karlsruhe, επιχείρηση της οποίας τον έλεγχο έχει ο Δήμος Καρλσρούης, θεωρεί πως ναι! [12].

Σύμφωνα προς την ανάλυσή της τα δικαιώματα στο νερό, κατά την CETA, θεωρούνται επενδύσεις, ως τέτοιες δε υπόκεινται στην προστασία επενδύσεων της Συνθήκης, βάσει της οποίας εξωεθνικές επιχειρήσεις απολαμβάνουν περισσότερα τέτοια απ’ όσα οι τοπικές-εθνικές (όπως αυτή). Το πρόβλημα θα μπορούσε να εμφανισθεί με την μορφή διεκδίκησης από τους ξένους μιας πηγής την οποία ήδη διαχειρίζεται τοπική επιχείρηση (τούτο θεωρείται ιδιαιτέρως πιθανό). Άλλο πρόβλημα θα μπορούσε να δημιουργηθεί σε ζώνες προστασίας αν ο οποιοσδήποτε επενδυτής θεωρήσει ότι η επένδυσή του περιλαμβάνεται σε μια τέτοια. Τέλος προβλήματα παρουσιάζονται στην υποχρέωση των δημοσίων και δημοτικών επιχειρήσεων να εφαρμόζουν τις διατάξεις της ΕΕ σε θέματα προμηθειών, θέτοντάς τις έτσι σε θέση μειονεκτική έναντι των ιδιωτών, οι οποίοι, ούτως ή άλλως, τυγχάνουν και ειδικής προστασίας.

Η Ομοσπονδία Γερμανικών Δημοσίων Επιχειρήσεων Ύδρευσης προχώρησε παραπέρα [13]. Σύμφωνα προς την δική της ανάλυση οι επιφυλάξεις που διετύπωσε η ΕΕ σχετικά με την «Άντληση, Επεξεργασία και Διανομή Ύδατος» δεν περιλαμβάνει όλες τις δραστηριότητες, πολλώ δε μάλλον όσες είναι δυνατόν να εμφανισθούν στο μέλλον. Λόγω της αρνητικής προσέγγισης που ισχύει στην CETA δεν προστατεύεται η δυνατότητα δημοσίων και δημοτικών επιχειρήσεων να εφαρμόσουν καινοτόμες πρακτικές όπως η αύξηση της ενεργειακής αυτάρκειας ή η ανάκτηση υλικών από απόβλητα. Ήδη ο γερμανικός Νόμος περιλαμβάνει σχετικές διατάξεις υπό την CETA, όμως, οι δημόσιες επιχειρήσεις ύδρευσης θα πρέπει για τέτοιες δραστηριότητες να στραφούν στην ελεύθερη αγορά και σε ξένους επενδυτές.

Η Ομοσπονδία επίσης παραπονείται επειδή η ευρωπαϊκή νομοθεσία και αυτή των κρατών-μελών της ΕΕ δεν περιελήφθη στο Παράρτημα I, πράγμα το οποίο σημαίνει πως οι σημερινές πρακτικές μπορούν εύκολα να βρεθούν υπό αμφισβήτηση. Φοβούνται επίσης ότι οι διατάξεις για τις δημόσιες προμήθειες θα περιορίσουν την δυνατότητα των (δημοσίων και δημοτικών) επιχειρήσεων να συνεργασθούν με άλλες όμοιες χωρίς απαραιτήτως να τις ανταγωνίζονται. Η μη ενσωμάτωση στην CETA της Αρχής Προφύλαξης, που αποτελεί ουσιώδες στοιχείο της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, σε συνδυασμό με την διαδικασία συνεργασίας που μπορεί να επηρεάσει τις αποφάσεις των εθνικών κοινοβουλίων, δημιουργεί κινδύνους που μπορούν να πλήξουν την δημόσια υγεία, το περιβάλλον και φυσικά τις πηγές του νερού.

7. Οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις νερού είναι ευρωπαϊκές. Αυτό δεν κάνει το πρόβλημα μάλλον καναδικό παρά δικό μας;

Ναι, φυσικά θα υπάρξει πρόβλημα για τις καναδικές δημόσιες επιχειρήσεις ύδρευσης. Τόσο όμως οι ευρωπαϊκές όσο και οι καναδικές ιδιωτικές επιχειρήσεις είναι θυγατρικές ή συγγενείς προς τις ίδιες μεγάλες υπερεθνικές όπως η Veolia, η Nestlé, η Suez και η Coca-Cola). Η CETA (όπως και η TTIP) παρέχουν σ’ αυτές τις υπερεθνικές μοναδικές ευκαιρίες ν’ αποκτήσουν πρόσβαση σε επιχειρήσεις ύδρευσης και σχετιζόμενες με αυτήν: αυτοί που έχουν μόνο να χάσουν είναι οι χρήστες τέτοιων υπηρεσιών και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού.

Η CETA παρέχει ειδικά προνόμια σε μη ευρωπαϊκές επιχειρήσεις και επενδυτές, αλλ’ όχι μόνο απ’ τον Καναδά. Απλώς αναλογισθείτε πως από τις 51.495 λειτουργούσες σε κράτη-μέλη της ΕΕ θυγατρικές αμερικανικών επιχειρήσεων οι 41.811 ανήκουν σε τέτοιες που διαθέτουν επίσης θυγατρικές στον Καναδά [14]. Οποιαδήποτε από αυτές μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να στηρίξει υπόθεση ενώπιον του ιδιωτικού διαιτητικού δικαστηρίου ICS. Το ίδιο μπορούν να πράξουν και ευρωπαϊκές επιχειρήσεις που έχουν θυγατρικές στις ΗΠΑ ή στον Καναδά.

Σαφές παράδειγμα του πως το ISDS/ICS λειτουργεί πέραν των εθνικών εννόμων τάξεων είναι το προαναφερθέν για την Εσθονία, όπου μια βρετανική εταιρία χρησιμοποίησε την ολλανδική θυγατρική της για να προχωρήσει σε διαιτησία βάσει της διμερούς συμφωνίας Ολλανδίας-Εσθονίας.

8. Μπορεί η CETA να επηρεάσει το νερό ως φυσικό αγαθό ή τις χρήσεις του στην γεωργία ή την βιομηχανία;

Υπάρχει ο φόβος ότι μέσω της CETA θα διευκολυνθεί η ιδιωτικοποίηση των υδατικών πηγών και η εμπορευματοποίηση του νερού.

Υπάρχει το άρθρο 1.9: «Όπου ένα των μερών επιτρέπει την εμπορική χρήση μιας συγκεκριμένης πηγής πρέπει να το πράττει βάσει των όρων της Συνθήκης». Δεν είναι ξεκάθαρο (νομικά) τι σημαίνει « εμπορική χρήση» ούτε «συγκεκριμένη πηγή». Σε συνδυασμό με τον ορισμό της «Επένδυσης» (CETA σ.39), ο οποίος παρουσιάζεται μάλλον ευρύς αφού «Μορφές επενδύσεων μπορούν να είναι … προσδοκίες προερχόμενες από … παραχωρήσεις γενόμενες βάσει νόμου ή δυνάμει συμφωνίας … συμπεριλαμβάνουν την αναζήτηση, εξόρυξη ή εκμετάλλευση φυσικών αγαθών», είναι ιδιαίτερα δύσκολο να προβλεφθεί ακριβώς το τι και πως θα γίνει, δεδομένο όμως είναι πως το νερό μπορεί να υπαχθεί στις διατάξεις περί εμπορίου και επενδύσεων της Συνθήκης. Περαιτέρω οι ειδικοί κανόνες προστασίας («ορθή και ίση αντιμετώπιση» και «έμμεση απαλλοτρίωση») των ξένων επενδυτών, σαφώς θα παίξουν σημαντικό ρόλο στον τρόπο που οι αρχές (θα) παραχωρούν δικαιώματα σε πηγές, περιορίζοντας παράλληλα την δυνατότητα ανάκτησης αυτών (των δικαιωμάτων) παρά μόνο με πολύ δύσκολο και δαπανηρό τρόπο. Εμμέσως αυτό σαφώς επιτρέπει την νόμιμη αρπαγή πηγών και δικαιωμάτων στο νερό. Η προστασία των επενδυτών σε παρόμοιες συνθήκες (NAFTA, Energy Charta) όπου υπήρξαν διαφορές μεταξύ αυτών και των κρατών πάντα οδήγησε σε λύση υπέρ της εναγούσης ιδιωτικής επιχείρησης [15]. Η CETA δεν περιλαμβάνει κανόνες ορθής προστασίας των δικαιωμάτων στο νερό (ως τέτοια νοούνται η δυνατότητα ανάληψης, εξαγωγής, εκτροπής ή χρήσης) όπου υπάρχει εμπορική χρήση. Η παράλειψη τέτοιων μπορεί αν επηρεάσει σημαντικά την γεωργία και αρκετές βιομηχανίες. Θεωρούμε, λοιπόν, ότι ο μόνος τρόπος ανάγνωσης του αρ. 1.9 είναι ως ενός επί πλέον εργαλείου εμπορευματοποίησης του νερού.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προσπαθεί να εισάγει μηχανισμούς αγοράς στα θέματα του νερού [16]. Εδώ και πολλά χρόνια ο τρόπος τιμολόγησης αποτελεί ένα μόνο από τα μέσα που χρησιμοποιούνται για την εμπορευματοποίησή του. Η ιδέα ότι δικαιώματα στο νερό μπορούν ν’ αποτελέσουν αντικείμενο εμπορίας με στόχο την αποτελεσματικώτερη απόδοση του πόρου είναι ένα νεοφιλελεύθερο mantra, το οποίο, δυστυχώς, υιοθετούν θεσμοί και στην Ευρώπη [17]: ας χρησιμοποιήσουμε τουλάχιστον την εμπειρία της Ισπανίας, της Αυστραλίας ή της Καλιφόρνιας.

Η παραχώρηση δικαιωμάτων στο νερό αποτελεί, σήμερα, αρμοδιότητα των κρατών-μελών. Χρησιμοποιούνται, φυσικά, διάφορα κριτήρια, όχι όμως τέτοια εξαρτώμενα απ’ τις συναλλαγές ή τις επενδύσεις, σε αντίθεση με αυτά που προωθούνται δια εμπορικών Συνθηκών όπως η CETA. Αν τα δικαιώματα στο νερό καταστούν εμπόρευμα ή και εμπορεύσιμα τότε αρχίζουν αμέσως να έχουν εφαρμογή οι κανόνες που τίθενται από την CETA. Έτσι, ακόμη κι αν το κράτος διατηρεί την κυριότητα και έχει κάποιο λέγειν στον τρόπο διανομής, αυτά θα μπορούν να μεταβιβάζονται οπουδήποτε ενώ ο ρόλος της πολιτείας θα περιορισθεί σ’ αυτόν μιας «ρυθμιστικής αρχής».

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: ο όρος «παραχώρηση» στην ΕΕ αναφέρεται στην παραχώρηση υπηρεσιών όπως π.χ. η ύδρευση. Τα δικαιώματα στο νερό δεν ταυτίζονται πάντα με τις παραχωρήσεις και αφορούν στις υδατικές πηγές ασχέτως του αν αυτές χρησιμοποιούνται για δημόσιο, εμπορικό, μη κερδοσκοπικό ή όποιον άλλο σκοπό.

——-

[1] European Commission, 2015. Transatlantic Trade and Investment Partnership. Services and Investment Offer of the European Union

[2] Krajewski, Markus, 2016. Model Clauses for the Exclusion of Public Services from Trade and Investment Agreements

[3] Directive 2014/23/EU of the European Parliament and of the Council of 26 February 2014 on the award of concession contracts

[4] Krajewski, ο.π.

[5] Allianz der öffentlichen Wasserwirtschaft e.V., 2016. Wasserwirtschaft im Sog des Freihandels – CETA

[6] European Parliament resolution of 3 February 2016 containing the European Parliament’s recommendations to the Commission on the negotiations for the Trade in Services Agreement (TiSA)

[7] Διαφόρων συγγραφέων, 2016. The Zombie ISDS

[8] Environmental Justice Atlas  Διαφόρων συγγραφέων, 2007. CIADI: Fallo contra el pueblo de Tucumán

[9] Water Remunicipalisation Tracker

[10] Water Remunicipalisation Tracker

[11] International Centre for Settlement of Investment Disputes Kishimoto, S., 2015. Trade Agreements and investor protection: A global threat to public water. In Kishimoto, Lobita et Petitjean, 2015. Our Public Water Future. The Global Experience with Remunicipalisation

[12] Stadtwerke Karlsruhe, 2016. How water supply in Germany would be affected by the EU free trade and investment agreements CETA, TTIP, TiSA

[13] Allianz der öffentlichen Wasserwirtschaft (AöW), 2016. Wasserwirtschaft im Sog des Freihandels – CETA (γερμανικά). Μετάφραση στα γαλλικά: La gestion des ressources en eau dans le sillage du libre échange – CETA

[14] Public Citizen. Tens of Thousands of U.S. Firms Would Obtain New Powers to Launch Investor-State Attacks Against European Policies via CETA and TTIP

[15] Stadtwerke Karlsruhe, 2016, op. cit.

[16] European Water Movement, 2012. Commission’s Blueprint Puts Water and Nature Up For Sale

[17] See for example the seminar Water Market Scenarios for Europe: A response to Water

European Citizens’ Initiative – Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Πολιτών

Σύμφωνα με το κατατεθέν νομοσχέδιο, οποιοδήποτε στοιχείο τους που σήμερα βρίσκεται στον έλεγχο του Δημοσίου, (συμπεριλαμβανομένου και του ποσοστού του 34% περίπου το οποίο γύρισε σε δημόσιο έλεγχο από το ΤΑΙΠΕΔ με την απόφαση του ΣτΕ 1904/2014), μετά την ψήφιση ιδιωτικοποιείται και είναι πλέον “αξία” του Υπερταμείου.

Με την ψήφιση, αύριο Τρίτη, θα υπάρξει αναλυτική ενημέρωση με δελτίο τύπου για το πώς θα αντιμετωπίσουμε αυτή την κατάφωρη παραβίαση της απόφασης του ΣτΕ 1904/2014 που φέρονται ότι απαιτούν οι δανειστές και υλοποιεί η κυβέρνηση.

Μέχρι τότε στηρίζουμε όλοι την πρωτοβουλία των Θεσσαλονικεων φίλων μας. Στείλτε  email προς ΟΛΟΥΣ τους βουλευτές για να καταψηφίσουν την ένταξη των δύο εταιριών στο Υπερταμείο με ένα κλικ.

Για συνεχή ροή πληροφοριών επισκεφθείτε την σελίδα μας στο facebook  και ακολουθήστε μας στο twitter.

Όπως ο Τζον Λοκ, εκ των θεμελιωτών του Διαφωτισμού έτσι κι εμείς πιστεύουμε ότι «οι πράξεις των ανθρώπων είναι οι καλύτεροι διερμηνείς των σκέψεών τους». Απευθύνοντας τη ρήση αυτή τόσο προς τους νομείς της εξουσίας όσο και προς εκείνους που θα έπρεπε να την ελέγχουν, θεωρούμε χρέος μας μια εκ των «πράξεων» μας να είναι η πληροφόρηση των συμπολιτών μας.

Μέσα σε έναν ορυμαγδό αποπροσανατολιστικών κραυγών και εστιάσεων που αποτελούν στις μέρες μας την ελληνική «δημόσια σφαίρα», σε αυτό το δελτίο τύπου, επιχειρούμε να διερευνήσουμε το προς ψήφιση πολυνομοσχέδιο σε ότι αφορά τις υπηρεσίες ύδρευσης της χώρας μας που έκαναν την εμφάνισή τους σε άρθρο εντός του παραρτήματος Δ του νομοσχεδίου που προχωρά, μεταξύ άλλων στην σύσταση του «Υπερ-ταμείου» υπό τον τίτλο «Ελληνική Εταιρία Συμμετοχών και Περιουσίας Α.Ε.».

Οι εταιρίες ΕΥΑΘ Α.Ε. και ΕΥΔΑΠ Α.Ε. εμφανίζονται στο σχέδιο νόμου ως εταιρίες που στο σύνολο τους θα μεταβιβαστούν «σε επόμενο διάστημα» στην ΕΔΗΣ (Εταιρία Δημοσίων Συμμετοχών Α.Ε.), μία εκ των θυγατρικών του Υπερ-ταμείου όπως προκύπτει από το κατατεθέν στη Βουλή σχέδιο νόμου.

Μετά την ανάρτηση του νομοσχεδίου στην ιστοσελίδα της Βουλής, υπήρξαν δημοσιεύματα και πληροφορίες ότι οι δύο εταιρίες απεσύρθησαν από τον Υπουργό Οικονομικών κατόπιν αντιδράσεων αλλά χωρίς καμιά εξασφάλιση ή δέσμευση ότι δεν θα μεταφερθούν στο Υπερ-ταμείο …«σε επόμενο διάστημα». Εάν οι εταιρίες τελικώς μεταβιβαστούν στην ΕΔΗΣ, είτε με το παρόν σχέδιο νόμου είτε αργότερα, αυτό θα έχει τις εξής συνέπειες:

1. Οι δύο εταιρίες θα παύσουν να αποτελούν υπηρεσίες κοινής ωφελείας με αντικείμενο την απρόσκοπτη και ποιοτική παροχή υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης στους πολίτες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και θα εργαλειοποιηθούν με αναιρετικό για τον ρόλο τους τρόπο αφού θα καταστούν απλώς «αξίες» στο χαρτοφυλάκιο της ΕΔΗΣ με μοναδικό στόχο να εξυπηρετήσουν εξ ορισμού τον «ειδικό σκοπό» του Υπερ-ταμείου όπως αυτός περιγράφεται στο άρθρο 185 παρ.1: «Η Εταιρία διαχειρίζεται και αξιοποιεί τα περιουσιακά της στοιχεία προκειμένου να: α) συνεισφέρει πόρους για την υλοποίηση της επενδυτικής πολιτικής της χώρας και για την πραγματοποίηση επενδύσεων που συμβάλλουν στην ενίσχυση της ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας και β) συμβάλλει στην απομείωση των οικονομικών υποχρεώσεων της Ελληνικής Δημοκρατίας σύμφωνα με τον Νόμο 4336/2015 (Α’ 94).
2. Οι δύο εταιρίες θα ιδιωτικοποιηθούν κατά παράβαση του Συντάγματος όπως κρίθηκε και δια της απόφασης της Ολομέλειας του ΣτΕ 1906/2014 για την ΕΥΔΑΠ καθώς όλα τους τα στοιχεία αλλά και οι θυγατρικές τους μεταβιβάζονται στο Υπερ-ταμείο που όπως αναφέρεται στο άρθρο 184 παρ.4 «δεν ανήκει στον δημόσιο ή ευρύτερο δημόσιο τομέα, όπως αυτός εκάστοτε ορίζεται».
3. Η διαχείριση και η διοίκηση των δύο εταιριών θα περάσουν, ουσία και τύποις, στον έλεγχο των δανειστών, με δεδομένα: α) ότι το εποπτικό συμβούλιο του Υπερ-ταμείου αποτελείται από 5 μέλη δύο εκ των οποίων ορίζονται από τους δανειστές (με την σύμφωνη γνώμη του Υπουργού Οικονομικών) και τρία από την ελληνική κυβέρνηση (με την σύμφωνη γνώμη των δανειστών) και β) ότι μεταξύ δανειζόμενου Ελληνικού Κράτους και δανειστών δεν υπάρχει ισότιμη σχέση καθώς οι δεύτεροι μπορούν, όπως επανειλημμένα έχει αποδειχθεί, να επιβάλλουν όσα θέλουν.
4. Όταν παραδοθεί στην ΕΔΗΣ το δικαίωμα σύναψης και τροποποίησης των σχετικών προς το αντικείμενο της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ συμβάσεων παραχώρησης, θα μπορεί ν’ αναιρεθεί πλαγίως ο δημόσιος χαρακτήρας και ο δημόσιος έλεγχος επί των επιχειρήσεων ύδρευσης.

Η μεταβίβαση των δύο εταιριών στην θυγατρική του νέου Υπέρ-Ταμείου, που σκοπό έχει «την επαύξηση της αξίας και την βελτίωση της απόδοσης των περιουσιακών του στοιχείων καθώς και την δημιουργία εσόδων» θα οδηγήσει, όπως αποδεικνύεται από σειρά παρομοίων εγχειρημάτων στην Γαλλία, την Γερμανία, τις ΗΠΑ και αλλού:

• στην περαιτέρω εμπορευματοποίηση του συλλογικού αγαθού του νερού
• στην αύξηση των τιμολογίων και στην παραμέληση επενδύσεων στις υποδομές και τα δίκτυα
• στην αύξηση του αριθμού πολιτών που θα βρεθούν αντιμέτωποι με τον κίνδυνο απώλειας του ανθρωπίνου δικαιώματος για πρόσβαση σε νερό και υγιεινή όπως αυτό ορίστηκε από τον ΟΗΕ στις 3 /8/2010 (A/RES/64/292)
• στην απώλεια ελέγχου του σχεδιασμού της υδατικής πολιτικής της χώρας με δεδομένη την στρατηγική σημασία και την τεχνογνωσία των δύο μεγαλύτερων εταιριών ύδρευσης της χώρας.
• στη σύναψη αδιαφανών συμβάσεων που όπως έχει αποδειχθεί στο Βερολίνο και αλλού είναι εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος καθώς περιέχουν όρους όπως εγγυήσεις κερδών κ.α.

Επιπροσθέτως και ουσιωδέστερα, η συμφωνία δανειστών και κυβέρνησης να συμπεριλάβουν τις ΕΥΔΑΠ Α.Ε. και ΕΥΑΘ Α.Ε. στο νέο Υπερ-ταμείο θα αποτελεί και από τα δύο μέρη σκανδαλώδη παραβίαση της δημοκρατικά εκφρασμένης βούλησης των πολιτών όπως αυτή καταγράφηκε τόσο στο δημοψήφισμα για τη μη ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ της 18^ης Μαΐου του 2014 (όπου 98,03% των Θεσσαλονικέων τάχθηκαν κατά της ιδιωτικοποίησης), όσο και στην επιτυχία της Πρωτοβουλίας Ευρωπαίων Πολιτών Right2water στην χώρα μας και πανευρωπαϊκά, με αιτήματα την κατοχύρωση από πλευράς Ε.Ε. του ανθρωπίνου δικαιώματος σε νερό και υγιεινή καθώς και τη μη περαιτέρω εμπορευματοποίηση του νερού, κατά την διάρκεια της οποίας οι επίσημες υπογραφές υποστήριξης από πλευράς Ελλήνων πολιτών ξεπέρασαν τις 32.000 (έναντι 17.000 απαιτουμένων) ενώ στην Ευρώπη συνολικά συνυπέγραψαν άνω του 1.800.00 έναντι 1.000.000 απαιτουμένων.

Παρότι δανειστές και διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις έχουν αγνοήσει ακυρωτικά για το πολίτευμα της χώρας την βούληση του ελληνικού λαού, με αλλεπάλληλες τις αθετήσεις των προεκλογικών τους δεσμεύσεων και κορυφαία έκφραση της ύβρεώς τους την ανατροπή του δημοψηφίσματος της 5^ης Ιουλίου 2015 και με δεδομένο ότι επανειλημμένα οι μαζικές διαμαρτυρίες των πολιτών αγνοήθηκαν και υπέστησαν άγρια καταστολή, καλούμε όσους θίγονται από την υπό διαμόρφωση νέα κατάσταση να σταθούν πλάι μας αύριο Κυριακή 22 Μαΐου στις 7.00 μ.μ. στο Σύνταγμα. Όχι επειδή αυτό θα αλλάξει τις ειλημμένες αποφάσεις κέντρων εξουσίας εντός και εκτός χώρας αλλά επειδή «οι πράξεις των ανθρώπων είναι οι καλύτεροι διερμηνείς των σκέψεών τους».

SAVE GREEK WATER, Πρωτοβουλία για τη μη ιδιωτικοποίηση του νερού στην Ελλάδα

Διαβάστε το δελτίο τύπου που εξέδωσε το Ευρωκοινοβούλιο μετά την υπερψήφιση του ψηφίσματος:

Η απάντηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην πρώτη επιτυχημένη πρωτοβουλία των Ευρωπαίων Πολιτών (ECI) «Right2Water», στερείται φιλοδοξίας και απέτυχε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των διοργανωτών, αναφέρουν οι ευρωβουλευτές με ψήφισμά τους που υιοθετήθηκε την Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2015. Ο θεσμός της ΠΕΠ επιτρέπει στους πολίτες να ζητούν από την Επιτροπή να προτείνει νομοθεσία στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων της, αν συγκεντρωθούν τουλάχιστον ένα εκατομμύριο υπογραφές από τουλάχιστον το ένα τέταρτο των κρατών μελών της ΕΕ.

Η πρωτοβουλία πολιτών Right2Water «ήταν το πρώτο επιτυχημένο παράδειγμα αυτού του δημοκρατικού μηχανισμού. «Το θέμα  της ιδιοκτησίας και της διαχείρισης των υπηρεσιών ύδρευσης είναι σαφώς βασική ανησυχία των πολιτών που δεν μπορεί να αγνοηθεί», είπε η επικεφαλής ευρωβουλευτής Lynn Boylan (GUE /NGL, IE), η έκθεση της οποίας εγκρίθηκε με 363 ψήφους υπέρ, 96 κατά και με 261 αποχές. «Είναι θλιβερό ότι η Επιτροπή δεν έχει υποβάλει νομοθετικές προτάσεις που να κατοχυρώνουν το νερό ως ανθρώπινο δικαίωμα, και να εξασφαλίζουν αντίστοιχη νομική απαίτηση για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα δημόσια αγαθά, όπως το νερό, δεν θα έπρεπε να είναι αντικείμενο κερδοσκοπίας», πρόσθεσε.

Η Επιτροπή “περιορίζεται να επαναλαμβάνει τις υπάρχουσες δεσμεύσεις”

Οι ευρωβουλευτές στο κείμενό τους σχολιάζοντας την ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σε απάντηση στην «Right2Water» και την ακρόαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου τον Φεβρουάριο του 2014  τονίζουν πως αυτή «στερείται φιλοδοξίας, δεν ανταποκρίνεται στις ειδικές απαιτήσεις που είχαν οι διοργανωτές της ευρωπαϊκής πρωτοβουλία πολιτών, και περιορίζεται στο να επαναλαμβάνει υπάρχουσες δεσμεύσεις».

“Αν οι επιτυχημένες και υποστηριζόμενες ευρέως ΠΕΠ (…) παραμεληθούν από την Επιτροπή, η ΕΕ θα χάσει την αξιοπιστία της στα μάτια των πολιτών», λένε οι ευρωβουλευτές.

Καλούν την Επιτροπή να υποβάλει νομοθετικές προτάσεις, συμπεριλαμβανομένης της αναθεώρησης της οδηγίας πλαίσιο για τα ύδατα, εφόσον κριθεί σκόπιμο, προκειμένου να αναγνωρίσουν ότι η οικονομικά προσιτή πρόσβαση στο νερό είναι ένα βασικό ανθρώπινο δικαίωμα.

Οι ευρωβουλευτές τονίζουν ότι τα κράτη μέλη της ΕΕ έχουν καθήκον να διασφαλίζουν ότι η πρόσβαση στο νερό είναι εγγυημένη για όλους, ανεξάρτητα από τον προμηθευτή και ότι οι προμηθευτές παροχής οφείλουν να παρέχουν ασφαλές πόσιμο νερό και να βελτιώνουν τις υπηρεσίες αποχέτευσης.

Να μείνει το νερό έξω από τις εμπορικές συμφωνίες

Οι ευρωβουλευτές θεωρούν ότι η παραγωγή, διανομή και επεξεργασία των υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης πρέπει να παραμείνει εκτός της οδηγίας για τις συμβάσεις παραχώρησης σε οποιαδήποτε μελλοντική αναθεώρηση. Επιπλέον, ο ειδικός χαρακτήρας των υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης καθιστά επιτακτική την ανάγκη να εξαιρεθούν από οποιεσδήποτε εμπορικές συμφωνίες διαπραγματεύεται η ΕΕ.

Σημείωση

Τον Φεβρουάριο του 2014 οι διοργανωτές της καμπάνιας «Right2Water» που συγκέντρωσε 1.884.790 υπογραφές είχαν ακρόαση με την Επιτροπή Περιβάλλοντος, σε συνεργασία με την Αρχή Ανάπτυξης, εσωτερικής αγοράς και τις επιτροπές αναφορών. Οι διοργανωτές κάλεσαν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να διασφαλίσει την πρόσβαση στο νερό και την αποχέτευση ως ανθρώπινο δικαίωμα και να θεσμοθετήσουν  τη μη απελευθέρωση της αγοράς των υπηρεσιών ύδρευσης.

Διαδικασία: Μη νομοθετικό ψήφισμα

Μνημόνιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης που διέρρευσε αποκαλύπτει την εκ νέου προσπάθεια της Ε.Ε. να επιβάλλει την ιδιωτικοποίηση του νερού στην Ελλάδα.

24 Αυγούστου 2015 – Άρθρο της Satoko Kishimoto (TNI) και του Olivier Hoedeman (CEO) μετάφραση: savegreekwater
-Η επίμονη και επιθετική επιβολή των ιδιωτικοποιήσεων από την Τρόικα έρχεται σε αντίθεση με τη βούληση των Ελλήνων πολιτών και συνιστά μια ευθεία επίθεση στη δημοκρατία.-
Η απαίτηση για το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας ύψους 50 δις ευρώ αποτελεί ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα σημεία της «συμφωνίας» που επέβαλαν στην ελληνική κυβέρνηση οι χώρες της Ευρωζώνης και η Τρόικα κατά τη «νύχτα της ντροπής» στα μέσα του Ιουλίου.

Λεπτομέρειες σχετικές με τα προς ιδιωτικοποίηση περιουσιακά στοιχεία, όπως υπαγορεύτηκαν από το ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα εμφανίστηκαν μετά τη διαρροή του περιεχομένου του «Μνημονίου Κατανόησης για ένα τριετές πρόγραμμα του ΕΜΣ» (Memorandum of Understanding for a three-year ESM programme).(1) Το έγγραφο που διέρρευσε περιλαμβάνει μια λίστα αποτελούμενη από 23 κεφάλαια που αφορούν τα πάντα, από αεροδρόμια μέχρι κοινωφελείς υπηρεσίες, ενώ περιγράφει συγκεκριμένα βήματα και χρονοδιαγράμματα για την εκποίησή τους.

Σοκ προκαλεί το γεγονός ότι η εν λόγω λίστα περιλαμβάνει δύο μεγάλες δημόσιες εταιρείες ύδρευσης, ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ , οι οποίες παρέχουν πόσιμο νερό στις δύο μεγαλύτερες πόλεις της χώρας. Η Τρόικα είχε κατά το παρελθόν επιμείνει στην ιδιωτικοποίηση του νερού σε παλαιότερο μνημόνιο, αλλά η έντονη λαϊκή αντίδραση μπλόκαρε αυτήν την πρόταση.

Το απόσπασμα του εγγράφου στα ελληνικά που αφορά τις δύο υπηρεσίες ύδρευσης είναι το εξής:

18. ΕΥΑΘ

Η ΕΥΑΘ έχει το αποκλειστικό δικαίωμα παροχής υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης στην ευρύτερη περιοχή Θεσσαλονίκης, δυνάμει σύμβασης με το ελληνικό Δημόσιο, για μιαν τριακονταετία που άρχισε το 2001

Μέθοδος Ιδιωτικοποίησης

Πώληση του 23% του ΜΚ. Το ΤΑΙΠΕΔ ήδη κατέχει το 74%

Σύμβουλοι

–

Παρούσα κατάσταση

Προηγούμενη απόπειρα ιδιωτικοποίησης ανεστάλη μετά την έκδοση απόφασης του ΣτΕ επί της ομοιοτρόπου ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΠ. Σύμφωνα με αυτήν το κράτος πρέπει να κατέχει τουλάχιστον το 50% συν μια μετοχή. Έτσι μπορεί να πωληθεί μόνο μειοψηφικό πακέτο Επόμενα βήματα Πρόσληψη συμβούλων από το ΤΑΙΠΕΔ.

Επόμενα βήματα – Κύρια θέματα

Εκτίμηση εναλλακτικών τρόπων για την πώληση του 23%.
Βελτίωση του νομικού πλαισίου και υπογραφή τροποποιημένης σύμβασης μεταξύ της εταιρίας και του Ελληνικού Δημοσίου

19. ΕΥΔΑΠ

Η ΕΥΔΑΠ έχει το αποκλειστικό δικαίωμα παροχής υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης στην Αττική, δυνάμει σύμβασης με το ελληνικό Δημόσιο, για μιαν εικοσαετία που άρχισε το 1999

Μέθοδος Ιδιωτικοποίησης

Πώληση του 11% του ΜΚ. Το ΤΑΙΠΕΔ ήδη κατέχει το 27%

Σύμβουλοι

–

Παρούσα κατάσταση

Η πώληση του 34.03% των μετοχών ακυρώθηκε από το ΣτΕ. Το ΤΑΙΠΕΔ κατέχει το 27% του ΜΚ και το Ελληνικό Δημόσιο το 34%. Σύμφωνα με αυτήν το κράτος πρέπει να κατέχει τουλάχιστον το 50% συν μια μετοχή. Έτσι μπορεί να πωληθεί μόνο μειοψηφικό πακέτο

Επόμενα βήματα – Κύρια θέματα

Το Ελληνικό Δημόσιο και το ΤΑΙΠΕΔ ν’ αναζητήσουν επιστροφή κεφαλαίων, όπως προβλέπεται από τον Νόμο. Πρόσληψη συμβούλων από το ΤΑΙΠΕΔ.

Τον Ιούνιο 2014 το Συμβούλιο της Επικρατείας, που είναι το ανώτατο διοικητικό δικαστήριο της χώρας έκρινε ότι ήταν αντισυνταγματική η μεταφορά πλειοψηφικού μεριδίου της δημόσιας επιχείρησης ύδρευσης των Αθηνών, της ΕΥΔΑΠ, σε ιδιώτες διότι το κράτος είναι υποχρεωμένο να προστατεύει το θεμελιώδες δικαίωμα της υγείας των πολιτών, το οποίο προτάσσεται έναντι οιουδήποτε οικονομικού στόχου της κυβέρνησης. Το νέο Μνημόνιο προβλέπει την πώληση του 11% των μετοχών της ΕΥΔΑΠ, ποσοστό που εκ πρώτης όψεως φαίνεται ελάχιστο, όμως, με δεδομένο ότι το 38,7% των μετοχών της ΕΥΔΑΠ ήδη κατέχεται από ιδιωτικές εταιρείες και ιδιώτες, το άθροισμα που θα προκύψει από την εν λόγω πώληση είναι της τάξης του 49,7% και φέρνει τον ιδιωτικό παράγοντα πολύ κοντά στην απόκτηση της πλειοψηφίας.(2)

Όσον αφορά τη Θεσσαλονίκη, τον Μάιο του 2014 διεξήχθη ένα δημοψήφισμα μη νομικά δεσμευτικό, όπου το 98% των πολιτών τάχθηκε με την ψήφο του κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού. Η εν λόγω κινηματική πρωτοβουλία των πολιτών ενεργοποίησε 218.002 ψηφοφόρους ενώ έστειλε ένα ξεκάθαρο μήνυμα απόρριψης της σχεδιαζόμενης πώλησης του 51% των μετοχών της ΕΥΑΘ σε ιδιώτες επενδυτές (Ενδιαφέρον έχουν δείξει η γαλλική πολυεθνική Suez και η ισραηλινή κρατική Mekorot). To πρόσφατο Μνημόνιο που διέρρευσε επιβάλλει τώρα την εκποίηση του 23% των μετοχών κρατικής ιδιοκτησίας. Γνωρίζοντας ότι άλλο ένα 26% είναι ήδη σε ιδιωτικά χέρια, κάτι τέτοιο θα καθιστούσε την εταιρεία κατά 49% ιδιωτική.

Και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις, η Τρόικα απαιτεί ένα ξεπούλημα κατά το μέγιστο δυνατό όριο έτσι ώστε να μη έρχεται άμεσα σε σύγκρουση με τη δικαστική απόφαση. Ο Γιώργος Αρχοντόπουλος, πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων ύδρευσης, εκφράζει το φόβο ότι οι ιδιώτες επενδυτές «θα πάρουν ως δώρο και τον έλεγχο της διοίκησης. Επομένως, αναφέρει «είτε είναι 49% είτε 51%, είμαστε αντίθετοι σε οποιαδήποτε περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της εταιρείας».

Οι αντιδράσεις είναι δικαιολογημένες καθότι υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα από τις περιβόητες ΣΔΙΤ (συμπράξεις δημοσίου-ιδιωτικού τομέα) όπου οι πολυεθνικές εταιρείες ύδρευσης κατέχουν κάτι λιγότερο από το μισό του μετοχικού κεφαλαίου, αλλά ελέγχουν de facto την επιχείρηση. Τραγική ειρωνεία αποτελεί το παράδειγμα της γερμανικής πρωτεύουσας, του Βερολίνου, το οποίο το 1999 εκποίησε το 49,9% της δικής του εταιρείας ύδρευσης (BWB). Παρά το μειοψηφικό τους πακέτο, οι ιδιωτικές εταιρείες ήλεγχαν το management ενώ παράλληλα είχαν αποσπάσει εγγυήσεις για μεγάλα κέρδη δυνάμει μυστικών συμφωνιών. Το 2013, το νερό επέστρεψε πίσω σε δημόσια χέρια, έπειτα από 15 περίπου χρόνια ιδιωτικοποιήσεων με αντιδράσεις και λαϊκή κατακραυγή. Όπως αναφέρθηκε και στη Guardian την περασμένη βδομάδα, η πίεση της γερμανικής κυβέρνησης και των ευρωπαϊκών θεσμών για την ιδιωτικοποίηση του νερού βαίνει σε πλήρη αντίθεση με την τάση που επικρατεί στην υπόλοιπη Ευρώπη, όπου οι πόλεις«επαναδημοτικοποιούν» το νερό έπειτα από τα πλείστα όσα αποτυχημένα παραδείγματα ιδιωτικοποιήσεων. Ο τομέας ύδρευσης της Γερμανίας ανήκει και διοικείται σε συντριπτικό βαθμό από το Δημόσιο και ο γερμανικός πληθυσμός λαμβάνει υπηρεσίες ύδρευσης υψηλής ποιότητας από τις εν λόγω δημόσιες επιχειρήσεις.

Ήδη η ζημιά που έχει προκληθεί είναι αρκετή. Οι δημόσιες εταιρείες ύδρευσης των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης είναι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο των Αθηνών εδώ και 15 χρόνια περίπου. Από τότε μέχρι σήμερα ο αριθμός των εργαζομένων στη Θεσσαλονίκη μειώθηκε από 700 σε 229. Πρόκειται για ένα πολύ μικρό αριθμό εργαζομένων στον τομέα της ύδρευσης σε μια πόλη με περισσότερους από ένα εκατομμύριο κατοίκους και με ένα δίκτυο αγωγών 2.330 χλμ. Σε μια πόλη με ανάλογα μεγέθη, όπως το Άμστερνταμ, (1,3 εκατομμύρια εξυπηρετούμενου πληθυσμού και δίκτυο μήκους 2.700 χλμ.), η δημόσια εταιρεία ύδρευσης αριθμεί 1.700 εργαζομένους. Παρόμοιες περικοπές έχουν δρομολογηθεί και στην Αθήνα.

ΟΙ επιχειρήσεις ύδρευσης τόσο της Θεσσαλονίκης όσο και των Αθηνών είναι σύγχρονες με εύρυθμη λειτουργία και κατά συνέπεια δεν υφίσταται καμία λογική εξήγηση για να ιδιωτικοποιηθούν. Παρά τη σοβαρή κοινωνική κρίση στην Ελλάδα, η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ παρέχουν υπηρεσίες υψηλής ποιότητας, ουσιαστικές υπηρεσίες εξασφαλίζοντας ένα απ’ τα πιο προσιτά τιμολόγια στην Ευρώπη. Οι εταιρείες είναι αποδοτικές και παρουσιάζουν υγιείς οικονομικές καταστάσεις.

Η επιμονή της Τρόικας για ιδιωτικοποιήσεις υποκινείται ουσιαστικά από μια σωρεία άστοχων εκτιμήσεων και ιδεοληψιών. Εν πάση περιπτώσει, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τη μεγάλη εικόνα, η πώληση των μετοχών των επιχειρήσεων ύδρευσης θα αποφέρει ασήμαντα κέρδη σε σχέση προς το συνολικό δημόσιο χρέος.

Το χειρότερο όμως είναι ότι η παραχώρηση του ελέγχου βασικών κοινωνικών υπηρεσιών σε κερδοσκοπικές πολυεθνικές ενέχει σοβαρούς κινδύνους για τα πιο ευάλωτα στρώματα του πληθυσμού της Ελλάδας που μαστίζεται από την κρίση. Η επίμονη και επιθετική επιβολή των ιδιωτικοποιήσεων από την Τρόικα έρχεται σε αντίθεση με τη βούληση των Ελλήνων πολιτών και συνιστά μια ευθεία επίθεση στη δημοκρατία. Είναι σκανδαλώδες ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ένας από τους τρεις θεσμούς που απαρτίζουν την Τρόικα, αγνοεί για ακόμα μια φορά την υποχρέωσή της που απορρέει από την Ευρωπαϊκή Συνθήκη, να παραμένει ουδέτερη σε θέματα που αφορούν το ιδιοκτησιακό καθεστώς των υπηρεσιών ύδρευσης.(3)

(1)

Το έγγραφο διατίθεται μέσω της ιστοσελίδας του Γερμανού Ευρωβουλευτή των Πρασίνων Sven Giegold https://www.sven-giegold.de/2015/der-griechenland-deal-grexit-verhindert-zwei-jahre-rezession

(2)

Η απόφαση ελήφθη αφού το 27,3% των μετοχών μεταφέρθηκε στο ταμείο αποκρατικοποιήσεων, ΤΑΙΠΕΔ, τον Ιανουάριο του 2014, προκειμένου να πωληθεί σε ιδιώτες επενδυτές. Το Δικαστήριο ακύρωσε την προγραμματισμένη μεταφορά άλλου ποσοστού ύψους 34,03% στο ΤΑΙΠΕΔ.

(3)

“EU Commission forces crisis-hit countries to privatise water” , Οκτώβριος 2012, https://corporateeurope.org/pressreleases/2012/eu-commission-forces-crisis-hit-countries-privatise-water

το νερό πρέπει να γίνει ανθρώπινο δικαίωμα

παραμένοντας έξω απ’ όλες τις εμπορικές συναλλαγές.

Διαδήλωση για το Δικαίωμα στο Νερό στις Βρυξέλλες, στις 23 Μαρτίου στην πλατεία Luxembourg

Τι θα γίνει:

Πολίτες προερχόμενοι απ’ όλα τα μέρη της Ευρώπης κι εκπροσωπούντες τα περίπου 2.000.000 που συμμετείχαν στην πρώτη επιτυχή Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Πολιτών για το Δικαίωμα στο Νερό, θα θυμίσουν στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή πως οι υποχρεώσεις της είναι έναντι των Ευρωπαίων Πολιτών κι όχι έναντι των επιχειρήσεων.https://right2water.eu/

Πότε:

στις 23 Μαρτίου, τη μέρα μετά την Παγκόσμια Ημέρα του Νερού

Που:

Διαδήλωση στην πλατεία Luxembourg στις Βρυξέλλες

Ποιοί:

Την διαδήλωση οργανώνει το Ευρωπαϊκό Κίνημα νερού, ένα δίκτυο που ενώνει τοπικά ευρωπαϊκά κινήματα με σκοπό την αναγνώριση του νερού ως κοινού αγαθού και βασικού ανθρωπίνου δικαιώματος https://europeanwater.org/

Την εκδήλωση υποστηρίζει η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Εργαζομένων σε Δημόσιες Επιχειρήσεις (EPSU) https://epsu.org/

Θα υπάρχουν ομιλητές προερχόμενοι από τον συνδικαλιστικό τομέα και από τοπικά κινήματα από την Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιρλανδία, την Ιταλία, την Γαλλία, την Γερμανία, την Ολλανδία, την Ελλάδα και αλλού.

Γιατί:

Πέρασε ένας χρόνος απ’ όταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εξέδωσε την επονομασθείσα «Θετική Αντίδραση» στην πρώτη επιτυχή Πρωτοβουλία Ευρωπαίων πολιτών right2water χωρίς να γίνει απολύτως τίποτα. Τα σχεδόν δύο εκατομμύρια πολίτες που συμμετείχαν στην ΕΠΠ αξιώνουν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να προτείνει ευρωπαϊκή νομοθεσία για το ανθρώπινο δικαίωμα στο νερό και παράλληλα να πάψει να προωθεί την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης και την διαχείριση του νερού ως εμπορεύματος.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επέλεξε ν’ αγνοήσει το ανθρώπινο δικαίωμα στο νερό, όπως προκύπτει από την ημερήσια διάταξη του 4ου Ευρωπαϊκού Συνεδρίου για το Νερό, που πρόκειται να λάβει χώρα την ίδια ημέρα στις Βρυξέλλες. Το ίδιο προκύπτει και από την Διακοίνωσή της σχετικά με την Οδηγία Πλαίσιο για το νερό και τις πλημμύρες της 9ης Μαρτίου 2015.

Την περίοδο αυτή το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο συζητεί σχετικά με την Πρωτοβουλία και το ανθρώπινο δικαίωμα στο νερό και πρόκειται να ψηφίσει επ’ αυτών τον ερχόμενο Ιούλιο https://www.europarl.europa.eu/oeil/popups/ficheprocedure.do…
Απαιτούμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα Κράτη-Μέλη της να θεωρήσουν την πρόσβαση στην ύδρευση και σε υπηρεσίες υγιεινής ανθρώπινο δικαίωμα, να σταματήσουν να προωθούν την απελευθέρωση της αγοράς και τις ιδιωτικοποιήσεις σ’ αυτούς τους τομείς και να εξαιρέσουν ρητώς τέτοιου είδους υπηρεσίες απ’ οποιαδήποτε εμπορική συμφωνία (TTIP, CETA, TISA και όποιαν άλλη). Ζητούμε από το Ευρωκοινοβούλιο να δηλώσει ρητώς την σθεναρή πρόθεσή του προς επίτευξη όλων αυτών.

Φωτογραφίες και νέα από τη διαδήλωση στον λογαριασμό twitter @euwm του Ευρωπαϊκού Κινήματος Νερού

Διαβάστε περισσότερα:

ΕΤΣΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΕΙΣ 1,9 εκ. ΠΟΛΙΤΕΣ

Σκέψου για ένα λεπτό πως είσαι ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Πολίτες απ’ όλα τα Κράτη-Μέλη της ΕΕ συγκέντρωσαν υπογραφές που σε υποχρεώνουν ν’ αναγνωρίσεις το Ανθρώπινο Δικαίωμα σε Υπηρεσίες Ύδρευσης και Υγιεινής στην Ευρώπη. Ήταν η πρώτη επιτυχής Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Πολιτών (www.right2water.eu) αφού συγκεντρώθηκαν σχεδόν 1,9 εκ υπογραφές. Μετά από τρεις μήνες διαβουλεύσεων με τα υπόλοιπα μέλη της Επιτροπής καλείς συνέντευξη τύπου, χαμογελάς στις κάμερες και μιλάς για λίγα λεπτά. Δηλώνεις πως αποδέχεσαι το αίτημα της ΕΠΠ χωρίς βέβαια να προσφέρεις τίποτα απτό (https://europa.eu/rapid/press-release_IP-14-277_en.htm) κι εγκαταλείπεις την αίθουσα.

Τώρα αναλογίσου πως η υπερεθνική επιχείρηση που διαχειρίζεται την ύδρευση στην πόλη σου κόβει το νερό στο σπίτι σου, επειδή δεν μπορείς να πληρώσεις τον λογαριασμό. Ή σκέψου πως η δημοτική επιχείρηση ύδρευσης στην πόλη σου πρόκειται να ιδιωτικοποιηθεί. Ή μπορεί να είχες συμμετάσχει στην συλλογή υπογραφών έχοντας αφιερώσει αρκετό χρόνο και προσπάθεια γι’ αυτό.
Πως θα αισθανόσουν; Η 22α Μαρτίου, παγκόσμια Ημέρα για το Νερό (World Water Day) είναι, φρονούμε, ο κατάλληλος χρόνος για ν’ αναλογισθείς την απόσταση που υπάρχει μεταξύ των προσδοκιών αυτών των 1,9 εκ Ευρωπαίων Πολιτών και των ανακοινώσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σχετικά με το ανθρώπινο δικαίωμα στο νερό.

Τι είναι η Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Πολιτών;
Μια Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Πολιτών (European Citizen’s Initiative) είναι ένα δημοκρατικό μέσο που επιτρέπει στους Ευρωπαίους Πολίτες να συμμετέχουν αμέσως στην διαμόρφωση των ευρωπαϊκών πολιτικών ζητώντας από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να νομοθετήσει σχετικά προς το αίτημα που υποβάλουν. Χρειάζεται να συνυπογραφεί από τουλάχιστον ένα εκατομμύριο πολίτες, προερχομένους από τουλάχιστον επτά κράτη-μέλη, βάσει ενός σχετικά πολυπλόκου συστήματος κανόνων και διαδικασιών.
Η ΕΠΠ Right to Water το πέτυχε. Σχεδόν 1,9 εκ υπογραφές συνελέγησαν πάνω σε τρία βασικά αιτήματα: την νομοθέτηση σε ευρωπαϊκό και κρατικό επίπεδο της απρόσκοπτης πρόσβασης των πολιτών σε υπηρεσίες ύδρευσης και υγιεινής, την διαβεβαίωση πως η διαχείριση των υδάτινων πηγών και της ύδρευσης δεν θα ιδιωτικοποιηθούν και την ανάληψη υποχρέωσης αύξησης των προσπαθειών στην Ευρωπαϊκή Ένωση ώστε όλοι ν’ απολαμβάνουν πρόσβαση σε τέτοιες υπηρεσίες. Τα αιτήματα ήσαν απλά και καθαρά διατυπωμένα, τίποτα όμως από αυτά δεν αναφέρθηκε στην απάντηση-συνέντευξη της Επιτροπής.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή φυσικά ανεγνώρισε την σημασία του ανθρώπινου δικαιώματος στην ύδρευση και σε υπηρεσίες υγιεινής κι επιβεβαίωσε πως το νερό είναι ένα δημόσιο αγαθό. Αλλά μόνο στα λόγια. Δεν υπήρξε πρόταση νομοθεσίας αναγνώρισης του δικαιώματος αυτού. Απλώς συνέχισαν όσα σχετικά (αλλ’ όχι πάντα προς αυτή την κατεύθυνση) είχαν ήδη ξεκινήσει κι ανεκοίνωσαν την έναρξη δημοσίου διαλόγου επί της Οδηγίας για το Πόσιμο νερό, του οποίου τα συμπεράσματα δεν είναι κατ’ ουδένα τρόπο δεσμευτικά. Το μόνο θετικό υπήρξε μια δέσμευση προώθησης του θέματος της πρόσβασης όλων σε υπηρεσίες ύδρευσης και υγιεινής. Αν και τούτο περιλαμβάνει και προωθεί την δημιουργία ΣΔΙΤ δεν παύει να είναι ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση.
Οι πολίτες όμως έχουν ζητήσει την εξαίρεση των υπηρεσιών ύδρευσης και υγιεινής από τους κανόνες της λεγομένης «εσωτερικής αγοράς» δηλαδή από ιδιωτικοποιήσεις και απελευθερώσεις. Η Επιτροπή δεν έκανε τίποτα. Προσωρινά μόνο, λόγω της έντονης δυσφορίας των πολιτών, το νερό έμεινε έξω από την νομοθεσία για την Εσωτερική Αγορά. Η Επιτροπή όμως δεν φρόντισε ώστε οι υπηρεσίες αυτές να εξαιρεθούν από τις τρέχουσες όπως αυτές για την TTIP (ή TAFTA) με τις ΗΠΑ ή την CETA με τον Καναδά.
Το Ευρωπαϊκό Κίνημα Νερού, του οποίου τμήμα είναι το Τρόφιμα και νερό στην Ευρώπη, δήλωσε απερίφραστα πως η στάση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αποτελεί ένα κάκιστο προηγούμενο για τον μηχανισμό συμμετοχής των Πολιτών στην λήψη αποφάσεων (https://europeanwater.org/fr/news/press-releases/399-european-commission-fails-to-take-real-steps-towards-the-recognition-of-the-human-right-to-water ).
Η ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης εξακολουθεί ν’ αποτελεί έναν υπαρκτό κίνδυνο σε πολλά Κράτη-Μέλη της ΕΕ, φυσικά με την συνδρομή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Ως μέλος της Troika (ήδη Θεσμών) η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πιέζει για την ιδιωτικοποίηση τέτοιων επιχειρήσεων στην Ελλάδα και στην Πορτογαλία, όσο κι αν όλα τα στοιχεία δείχνουν πως μια τέτοια εξέλιξη θ’ αποβεί καταστρεπτική τόσο για τους πολίτες όσο και για τις τοπικές δημοτικές ή/και κοινοτικές αρχές (/?p=3944). Όπως π.χ. συνέβη στο Jerez στην Ισπανία, οικογένειες που δεν είχαν να πληρώσουν βρέθηκαν με το νερό κομμένο από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις ύδρευσης.
Παντού στην Ευρώπη οι πολίτες ενεργοποιούνται. Εκατομμύρια Ιταλών ψήφισαν κατά της ιδιωτικοποίησης της ύδρευσης ενώ τοπικά δημοψηφίσματα διεξήχθησαν στην μαδρίτη, το Βερολίνο και αλλού. Οι πολίτες του Alcazar de San Juan, στην Ισπανία, προχώρησαν σε τοπικό δημοψήφισμα σχτικά με την ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης εκεί. Στην Θεσσαλονίκη είπαν ΟΧΙ στις 18 Μαΐου 2014, ενώ κι άλλες πόλεις, όπως το Puerto de Santa Maria, στην Ισπανία, ενργοποιήθηκαν για τον ίδιο σκοπό.
Το νερό πρέπει να είναι δημόσιο αγαθό, όχι εμπόρευμα. Η διάσταση μεταξύ της βούλησης των Ευρωπαίων Πολιτών από τις ενέργειες και τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής πρέπει να πάψει. Δεν πρέπει ποτέ να πάψουμε να υπενθυμίζουμε στους ιθύνοντες της πολιτικής την σημασία του ανθρώπινου δικαιώματος στο νερό. Κι η Παγκόσμια Ημέρα του Νερού είναι ο πιο κατάλληλος χρόνος γι’ αυτό.

]]> /archives/4428/feed 0 /archives/4420 /archives/4420#respond Sat, 13 Dec 2014 16:08:10 +0000 /?p=4420

Μετά τις εκλογές της ΕΕ, η right2water, η Πρωτοβουλία Ευρωπαίων Πολιτών (ΠΕΠ) (την οποία στήριξε και το SAVEGREEKWATER καταφέρνοντας να είναι η ΠΕΠ επιτυχής και στη χώρα μας, αφού ξεπεράστηκε κατά πολύ το όριο των υπογραφών), πρόκειται να συζητηθεί εκ νέου στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (ΕΚ). Ωστόσο, αυτή τη φορά, είναι πιθανό ότι όλα τα στοιχεία που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή άφησε έξω στην δήθεν “θετική” ανταπόκριση της στην right2water να πρέπει να συμπεριληφθούν. Οι διοργανωτές δήλωσαν ότι δεν θα πάψουν να επαναλαμβάνουν μέχρι να εφαρμοστεί τη βούλησή τους η νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης  να εφαρμόσει Το Ανθρώπινο Δικαίωμα στο νερό, όπως ορίζεται από τα Ηνωμένα Έθνη.

Η έκθεση του ΕΚ συντονίζεται από την Lynn Boylan, Ιρλανδή βουλευτή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (ΒΕΚ).

Αλλά το κοινοβουλευτικό μέτωπο δεν είναι το μόνο, όπου υπάρχουν εξελίξεις. Μετά την επιτυχή εκστρατεία στην Ελλάδα για να σταματήσει η ιδιωτικοποίηση του νερού, οι άνθρωποι οργανώνονται στην Ιρλανδία προκειμένου να αγωνιστούν για το δικαίωμα στο νερό. Η ιρλανδική κυβέρνηση δημιούργησε μια νέα εταιρεία ύδρευσης (Irish Water), η οποία έχει αρχίσει να τοποθετεί υδρόμετρα που θα επιβάλλουν χρεώσεις για το νερό, το οποίο μέχρι τώρα πρηρώνονταν από τους φόρους προς την κεντρική διοίκηση. Η απόφαση αυτή έχει δημιουργήσει σάλο κατά της κυβέρνησης. Μάλιστα, Ιρλανδοί ακτιβιστές οργάνωσαν την μεγαλύτερη διαδήλωση κατά των μέτρων λιτότητας σε μια δεκαετία.

Επίσης, στη Γαλλία, οι ακτιβιστές αγωνίζονται ενάντια στις αποσυνδέσεις νερού, οι οποίες είναι παράνομες σύμφωνα με την γαλλική νομοθεσία. Έχουν καταφέρει η ιδιωτική επιχείρηση, η Veolia, να πληρώσει πάνω από 6000 € ως αποζημίωση στην οικογένεια επειδή της στέρησαν το βασικό δικαίωμά τους σε νερό. Το ίδιο είδος κινητοποίησης παρατηρείται και στην Ισπανία. Εκτιμάται ότι πέρυσι οι ιδιωτικοί φορείς απείλησαν πάνω από 900.000 οικογένειες με αποσύνδεση από την παροχή νερού τους. Στην Πορτογαλία, υπήρξε μια μικρή περιπλοκή. Το κοινοβούλιο απέρριψε την συλλογή υπογραφών για να σταματήσει η ιδιωτικοποίηση του νερού που διοργάνωσαν φίλιες οργανώσεις των Agua de todos. Παρ ‘όλα αυτά, η εκστρατεία συνεχίζεται. Η αποφασιστικότητα και η λαϊκή υποστήριξη υπάρχουν και οι ακτιβιστές δήλωσαν ότι θα συνεχίσουν να την κινητοποίηση. “Δεν συνέλεξαν πάνω από 40.000 υπογραφές για το τίποτα”, είπαν…

Αυτή είναι μόνο μια γεύση από όλα αυτά που συμβαίνουν. Αναμείνατε για νεότερα….

Στην Ιρλανδία, και στην υπόλοιπη Ευρώπη, το νερό θα πρέπει να είναι κοινό αγαθό!

Προς την Ιρλανδέζικη Κυβέρνηση και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή
Οι Ευρωπαίοι πολίτες εδώ και χρόνια αντιστέκονται έναντι της ιδιωτικοποίησης του νερού, η οποία προωθείται από τη βιομηχανία, τις κυβερνήσεις και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Η πίεση αυτή τώρα επιβάλλεται από την Τρόικα στις χώρες που αντιμετωπίζουν οικονομική κρίση, και υιοθετείται από τις κυβερνήσεις ως ένας τρόπος διευκόλυνσης των χρεών τους. Η Ιρλανδία είναι το τελευταίο θύμα. Τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κινήματος Νερού θέλουν να εκφράσουν την αλληλεγγύη του στους Ιρλανδούς πολίτες που αντιστέκονται στα τέλη ύδατος που επιβάλλονται από την κυβέρνηση και την Τρόικα. Θέλουμε επίσης να υπενθυμίσουμε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή ότι θα πρέπει να προτείνει νομοθεσία που θα αναγνωρίζει και θα εφαρμόζει το αίτημα της πρώτης επιτυχημένης Πρωτοβουλίας Ευρωπαίων Πολιτών (Π.Ε.Π.).
Οι πολίτες σε όλη την Ευρώπη έχουν δείξει επανειλημμένως ότι είναι αντίθετοι με την ιδιωτικοποίηση του νερού και την εμπορευματοποίηση του. Το έδειξαν μέσω της προαναφερόμενης Π.Ε.Π για το Ανθρώπινο Δικαίωμα στο Νερό η οποία υποστηρίχθηκε από σχεδόν 2 εκατομμύρια ανθρώπους. Το έδειξαν στην Ελλάδα, όταν η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων εταιρειών ύδατος που επιβάλλονταν από την τρόικα και την ελληνική κυβέρνηση σταμάτησε. Το έδειξαν στην Ιταλία με μια μαζική υποστήριξη έναντι των κερδών των ιδιωτικών εταιρειών ύδατος σε εθνικό δημοψήφισμα. Το έδειξαν με τη δημόσια διαβούλευση στη Μαδρίτη, το Βερολίνο, τη Θεσσαλονίκη και σε πολλές άλλες μεγάλες και μικρές πόλεις της ευρωπαϊκής ηπείρου. Και αυτή η κίνηση αλλάζει την τάση, με περισσότερες από 180 πόλεις, μεταξύ των οποίων το Παρίσι και το Βερολίνο, να επανακτούν τον δημόσιο έλεγχο επί της διαχείρισης των υδάτων τους τα τελευταία χρόνια.
Πάνω από 150.000 άνθρωποι κινητοποιήθηκαν την 1η Νοεμβρίου σε όλη την Ιρλανδία κατά των τελών ύδρευσης, μετά από μήνες αντίστασης και διαδηλώσεων. Τα τέλη ύδρευσης στην Ιρλανδία θα δημιουργήσουν διακρίσεις έναντι αυτών που έχουν λιγότερα οικονομικά μέσα και στους ανέργους. Οι χρεώσεις στο νερό είναι ένας ακόμη αναδρομικός φόρος σε μια εποχή όπου οι πολίτες έχουν κληθεί να κάνουν πάρα πολλές θυσίες για να αντιμετωπίσουν μία οικονομική κρίση που δεν προκάλεσαν οι ίδιοι. Τα έξοδα για το Ιρλανδικό δημόσιο σύστημα νερού έχουν ήδη καταβληθεί μέσω της γενικής φορολογίας, η οποία είναι προοδευτική, και ο ιρλανδικός λαός έχει δείξει ότι επιθυμεί να παραμείνει με αυτόν τον τρόπο.
Η εκστρατεία για το δικαίωμα στο νερό στην Ιρλανδία μπορεί να διαφέρει από την υπόλοιπη Ευρώπη, όπου τα τέλη ύδρευσης έχουν εφαρμοστεί στις περισσότερες χώρες. Αλλά ο αγώνας είναι ο ίδιος. Η αντίσταση στις χρεώσεις για το νερό σημαίνει αγώνας για την πρόσβαση στο νερό ως οικουμενικό ανθρώπινο δικαίωμα, και κατά της εμπορευματοποίησής του. Και αυτό σημαίνει αποκλεισμό πιθανών μελλοντικών επιλογών ιδιωτικοποίησης του νερού.

Το Ευρωπαϊκό Κίνημα Νερού είναι ένα δίκτυο με στόχο την ενίσχυση και την αναγνώριση του νερού ως κοινού αγαθού και την πρόσβαση στο νερό και την αποχέτευση ως καθολικό θεμελιώδες δικαίωμα. Ως εκ τούτου, υποστηρίζουμε την αντίσταση των Ιρλανδών πολιτών κατά των τελών ύδρευσης και καλούμε την Ιρλανδική κυβέρνηση και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να σταματήσει να πιέζει την ιδιωτικοποίηση του νερού και την εμπορευματοποίησή του, και να υλοποιήσει το ανθρώπινο δικαίωμα στο νερό, όπως αναγνωρίζεται από τα Ηνωμένα Έθνη και να εξαιρέσει τις υπηρεσίες ύδρευσης και αποχέτευσης από τρέχουσες και μελλοντικές εμπορικές διαπραγματεύσεις.
Με εκτίμηση,

Aquattac
Berliner Wassertisch
Centro di Volontariato Internazionale
Comitato Acqua Pubblica Arezzo
Comitato Italiano Contratto Mondiale sull’Acqua
Coordination Eau Bien Commun Rhône-Alpes
Coordination Eau Île de France
Eau Bien Commun PACA
Ecologistas En Accìon
European Federation of Public Service Unions
EYATH trade union
Federación española de Ingeniería Sin Fronteras
Food & Water Europe
Forum Italiano dei Movimenti Per l’Acqua
Fondation France Libertés
Grupo ciudadano Priego Agua y Desarollo
Initiative K 136
Institut Européen de Recherche sur la Politique de l’Eau
Observatorio del Derecho Humano al Agua
Plataforma Contra la Privatizaciòn del Canal de Isabel II
Re:Common
Red Agua Publica
Rete Della Conoscenza
Save Greek Water
SOSte to NERO
Transnational Institute
Wasser in Bürgerhand
Xarxa per una Nova Cultura de l’Aigua

Ο συνασπισμός STOP ΤΤΙΡ, αποτελείται από περισσότερες από 300 ομάδες της κοινωνίας των πολιτών από όλη την Ευρώπη και έχει καταθέσει πλέον μήνυση εναντίον της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο στο Λουξεμβούργο αζετικά με την απόφασή της να εμποδίσει “Πρωτοβουλία Ευρωπαίων Πολιτών” (ΠΕΠ) σχετικά με την αμφιλεγόμενη εμπορική συμφωνία ΕΕ-ΗΠΑ γνωστή ως ΤΤΙΡ και μια την παρόμοια συμφωνία με τον Καναδά (CETA).

Τον Σεπτέμβριο του 2014, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είχε κατηγορηθεί από τα μέλη του συνασπισμού ότι προκαλεί ασφυξία στις φωνές των πολιτών, αφού απέρριψε την πρόταση να διοργανωθεί ΠΕΠ ενάντια στις εμπορικές συμφωνίες. Η πρωτοβουλία, η οποία είχε ξεκινήσει από τα συνδικάτα, τις εκστρατείες κοινωνικής δικαιοσύνης, ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ενώσεις για τα δικαιώματα των καταναλωτών, σε περίπτωση επιτυχίας θα ανάγκαζε την Επιτροπή να αναθεωρήσει την πολιτική της σχετικά με τις συμφωνίες και να οργανώσει μια ακρόαση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Ο Nick Dearden, ο διευθυντής του Κινήματος για την Παγκόσμια Ανάπτυξη, μία από τις ομάδες που συμμετέχουν στη δίκη, δήλωσε: “Είναι ντροπή που η Επιτροπή είναι έτοιμη να χρησιμοποιήσει τέτοια βρώμικα κόλπα για να προσπαθήσει να καταπνίξει τους εκατομμύρια ανθρώπους σε όλη την Ευρώπη, οι οποίοι έχουν εκφράσει επείγουσες ανησυχίες για ΤΤΙΡ και τον τρόπο που είναι υπό διαπραγμάτευση. Αυτοί οι άνθρωποι δικαίως ανησυχούν για τον αντίκτυπο αυτής της μεγαλόπνοης εμπορικής συμφωνίας στις δημόσιες υπηρεσίες ζωτικής σημασίας, και την υφιστάμενη νομοθεσία που υπήρξε αποτέλεσμα σκληρού αγώνα για την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων και περιβάλλοντος. ”

Ο Michael Efler, ένας εκ των εκπροσώπων των διοργανωτών για την ΠΕΠ είπε:« Δυν μηνύουμε μόνο για χάρη της διακοπής της ΠΕΠ της ΤΤΙΡ, αλλά και για το μέλλον του θεσμού της Πρωτοβουλίας Ευρωπαίων Πολιτών. Όσο για τη διαπραγμάτευση των διεθνών συνθηκών, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θέλει να αποκλείσει τους πολίτες. Για όσο τελούν υπό διαπραγμάτευση λέγεται σοτυς πολίτες να μην παρεμβαίνουν και όταν οι τελικές συμβάσεις τεθούν στο τραπέζι, είναι πάρα πολύ αργά. Η νομική θέση της Επιτροπής είναι τέτοια που αποτρέπει τυχόν μελλοντικές ΠΕΠ για διεθνείς συμφωνίες. ”

Παρά την απόρριψη της ΠΕΠ, οι ομάδες της καμπάνιας και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις ξεκίνησαν μια αυτο-οργανωμένη συλλογή υπογραφών ζητώντας από την Επιτροπή να καταργήσει την εμπορική συμφωνία και μέχρι στιγμής έχουν συγκεντρωθεί πάνω από 850.000 υπογραφές. Ζητούν από την Επιτροπή να σταματήσει τις διαπραγματεύσεις για ΤΤΙΡ και να μην ολοκληρωθεί CETA, αλλά μέχρι στιγμής η Επιτροπή αγνοεί αυτές τις φωνές και διάλεξε να συνεχίσει να διαπραγματεύεται.

H Blanche Weber, μέλος της επιτροπής της ΠΕΠ που πήρε μέρος στην πρόσφατη διαμαρτυρία, δήλωσε: «Οι πολιτικοί δηλώνουν ότι το χάσμα μεταξύ της ευρωπαϊκής πολιτικής και των ανθρώπων πρέπει να ξεπεραστεί. Ωστόσο, η διαφορά μεταξύ αυτών των προθέσεων και της πραγματικής πολιτικής είναι ντροπή. Η αλαζονεία των Βρυξελλών έναντι των πολιτών της Ευρώπης είναι απαράδεκτη! Εμείς θα συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε τους εαυτούς μας ενάντια σε ΤΤΙΡ και CETA και θα το κάνουμε και για το καλό της ευρωπαϊκής δημοκρατίας.”

Σημείωση: Οι TTIP και TISA, για τις οποίες οι πληροφορίες που έχουμε είναι κυρίως από διαρροές, φημολογείται ότι θα επηρρεάσουν και υπηρεσίες σχετικές με τους υδάτινους πόρους προς μια κατεύθυνση εμπορευματοποίησης και απορρύθμισης. Πιθανολογείται από το πνεύμα των συμφωνιών ότι θα καταστήσουν τις  ιδιωτικοποιήσεις (τμημάτων των υπηρεσιών όπως η αποχέτευση  καθώς και πάγιων στοιχείων όπως τα φράγματα, οι ταμιευτήρες και οι βιολογικοί καθαρισμοί) ευκολότερες και ανοικτές σε πολυεθνικές από όλον τον κόσμο.

Ο συγκεκριμένος  κύριος δεν είναι άγνωστος στην ελληνική κοινή γνώμη και  έχει κάνει και δηλώσεις περί ύπαρξης διαφθοράς, για την ανάγκη νέων κανόνων, καλώντας τους ψηφοφόρους να δουν ποιοι είναι εκείνοι που ζητάνε την ψήφο τους.

Ποιος είναι λοιπόν εκείνος που ζητάει την ψήφο των Ευρωπαίων;

Πέραν του ότι είναι μέλος του Ευρωκοινοβουλίου, ο υποψήφιος για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου, κ. Verhofstadt κατέχει έδρα στο διοικητικό συμβούλιο της Sofina (Société de Financière de Transports et d’Entreprises Industrial), μια βελγική εταιρεία συμμετοχών με έδρα τις Βρυξέλλες.

Η Sofina, σύμφωνα με τη Wikipedia, επενδύει σε πολλούς τομείς της οικονομίας: στις τηλεπικοινωνίες (7%), τις εταιρείες χαρτοφυλακίου, στον τραπεζικό και ασφαλιστικό τομέα (6%), σε ιδιωτικά επενδυτικά κεφάλαια (6%), σε εταιρικές υπηρεσίες (18%), καταναλωτικά αγαθά (31%) , ενέργεια (6%), διανομή (8%) και διάφορους άλλους τομείς (10%). Ο κ. Verhofstadt είναι, επίσης μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Exmar, ενός ναυτιλιακού ομίλου που εξυπηρετεί τη διεθνή μεταφορά αερίου και πετρελαίου

Ο Guy Verhofstadt , η GDF Suez και η ιδιωτικοποίηση των ελληνικών υδάτων

Αλλά υπάρχει κάτι περισσότερο σε αυτό. Η Sofina, σύμφωνα με τις δηλώσεις των στοιχείων της, έχει μερίδιο στην ενεργειακή πολυεθνική GDF Suez. Μάλιστα, η συμμετοχή της είναι τόσο σημαντική που διατηρεί μια θέση στο διοικητικό συμβούλιο της Suez.

Στο δια ταύτα: H θυγατρική της Suez GDF, Suez Environnement (στην οποία , ως εκ τούτου η Sofina κατέχει μερίδιο ) συμμετέχει σε μία από τις δύο κοινοπραξίες στην Ελλάδα που έχουν περάσει στο τελικό στάδιο της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ .

Στην προσπάθειά της απόκτησης της ελληνικής εταιρείας ύδρευσης , η Suez δεν είναι η μόνη. Συμπληρώνεται από την AKTOR, έναν από τους πιο ισχυρούς επιχειρηματικούς ομίλους στην Ελλάδα , με ηγετικό ρόλο στον τομέα των κατασκευών , τις παραχωρήσεις αυτοκινητοδρόμων, την εξόρυξη χρυσού, τη διαχείριση των αποβλήτων και πλέον… και του νερού. Όπως γράφει ο συντάκτης του pressproject, “Η AKTOR ελέγχεται από μια ελληνική οικογένεια με κομβικό ρόλο στο λεγόμενο «τρίγωνο της εξουσίας», ένα πλέγμα μέσων μαζικής ενημέρωσης, επιχειρήσεων και ελληνικής πολιτικής τάξης”.

Στην Ελλάδα η διαπλοκή έχει γίνει προς τέρψιν πολύ λίγων δευτέρα έξις και το «τρίγωνο της εξουσίας», αποτελεί και το τρίγωνο των Βερμούδων όπου “εξαφανίζονται” αμύθητα ποσά εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος. Η ευρωπαϊκή πολιτική τάξη και τα δικά της ελεγχόμενα μίντια έχουν επανειλημμένως κουνήσει το δάχτυλο προς τους διεφθαρμένους Έλληνες. Πόσο μακριά από τον δικό του ορισμό της διαπλοκής βρίσκεται το παράδειγμα του κ. Verhofstadt, μέλους της πολιτικής ελίτ που συμμετείχε με τη δική του πολιτική ατζέντα στην διαμόρφωση των πολιτικών που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα ;

Σημείωση: Άραγε ο δηλών κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού υποψήφιος Δήμαρχος κ. Καμίνης,που ξενάγησε σήμερα τον κ. Verhofstadt γνωρίζει τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες;