Με την Απόφαση αυτή 135275 (ΦΕΚ Β1751) επαναλαμβάνεται, επιβαλλομένη πλέον σε βάρος των χρηστών, σειρά στοιχείων προσδιορισμού και ανάκτησης του κόστους της παροχής ύδατος σε διάφορες χρήσεις. Έτσι το νερό από κοινό αγαθό μετατρέπεται ουσιαστικά σε εμπόρευμα. Παράλληλα εργαλειοποιούνται οι επιχειρήσεις ύδρευσης-αποχέτευσης. Αντί η απόφαση να κινηθεί προς την κατεύθυνση ενίσχυσης του επιβαλλόμενου από το σύνταγμα χαρακτήρα κοινής ωφέλειας, αντιθέτως ισχυροποιείται ο κερδοσκοπικός τους ρόλος και η χρηματιστικοποίησή τους.

Πιο συγκεκριμένα, η τιμολόγηση, πλέον, των υπηρεσιών ύδρευσης-αποχέτευσης θα γίνεται με στόχο τα συνολικά έσοδα να καλύπτουν το συνολικό κόστος των υπηρεσιών ύδρευσης κάθε παρόχου (αρ. 9.1). Τούτο φυσικά αντιβαίνει σε βασικές διατάξεις του Συντάγματος, όπως κρίθηκε με την ΣτΕ 1906/2014. Στην τιμολόγηση θα συνυπολογίζονται τα εξής:

Α’ Χρηματοοικονομικό κόστος (άρ. 4 και Παρ. Ι): κόστος κεφαλαίου υπολογιζόμενο βάσει των ετησίων αποσβέσεων των παγίων στοιχείων του παρόχου, κόστος ευκαιρίας υπολογιζόμενο βάσει της απόδοσης του επενδεδυμένου κεφαλαίου σε εναλλακτικές δραστηριότητες (sic), λειτουργικό κόστος αποτελούμενο από σταθερές και μεταβλητές δαπάνες λειτουργίας, κόστος συντήρησης υποδομών και κόστος διοίκησης που περιλαμβάνει και αμοιβές τρίτων. Στην περίπτωση μεταφοράς νερού σε άνυδρες περιοχές οι χρήστες επιβαρύνονται με το επί πλέον κόστος, εκτός αν υπάρξει σχετική κρατική επιχορήγηση. Έτσι, αφήνοντας κατά μέρος το ότι καλούμαστε να ξαναπληρώσουμε για υποδομές που στήθηκαν από πληρωμές δικές μας, των γονιών και των παππούδων μας (δεν συμβαίνει δα και πρώτη φορά κάτι τέτοιο), θα κληθούμε να πληρώσουμε και ό,τι ποσά θελήσει μια επιχείρηση ύδρευσης-αποχέτευσης να παρουσιάσει εκ των υστέρων και εν γνώσει τυχόν θετικών αποτελεσμάτων ως διαφυγόντα κέρδη της, αν χρησιμοποιούνταν σε κάτι άλλο. Για το τι μπορεί να είναι αυτό το κάτι άλλο απλώς θυμίζουμε την περυσινή «επένδυση» € 20.000.000 από το αποθεματικό της ΕΥΔΑΠ στην Τράπεζα Αττικής που έγραψε ζημίες ύψους 17.000.000 ευρώ! Σαν κερασάκι στην τούρτα στο κόστος κεφαλαίου (Παρ. Ι) προστίθεται και «εύλογη απόδοση των ιδιωτικών επιχειρηματικών κεφαλαίων που χρησιμοποιούν» η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ. Για πολλοστή φορά το κράτος αποδεικνύει ότι επιχειρηματικότητα γι’ αυτό σημαίνει εγγυημένα κέρδη για τον «επενδυτή».

Β’ Περιβαλλοντικό κόστος (άρ. 5 και Παρ. ΙΙ), το οποίο, μεταξύ άλλων, επιβάλλεται και στις περιπτώσεις υπογείων υδατικών συστημάτων με κακή χημική κατάσταση μη οφειλόμενη σε φυσικά αίτια. Τούτο πολύ απλά σημαίνει ότι, προφανώς επειδή η διοίκηση δυσκολεύεται να επιβάλλει πρόστιμα για ρύπανση, οι χρήστες θα πληρώνουν το κόστος αποκατάστασης ρύπανσης υδατικών συστημάτων από τρίτους.

Γ’ Κόστος πόρου (άρ. 6 και Παρ. ΙΙΙ) που καλύπτει και την κακή διαχείριση των υδατικών πόρων. Διέφυγε προφανώς του συντάκτη κάποια αναφορά αν οι υπαίτιοι αυτής της κακής διαχείρισης θα έχουν κάποιες συνέπειες.

Το περιβαλλοντικό κόστος και το κόστος πόρου αθροίζονται (άρ. 7) στο περιβαλλοντικό τέλος, το οποίο, θ’ αναγράφεται ειδικά «με ευκρινή και εύληπτο τρόπο» στους λογαριασμούς (θυμηθείτε τα περιβαλλοντικά τέλη που πληρώνουμε για ηλεκτρική ενέργεια) και εισπραττόμενο θα καταλήγει, στο σύνολό του σχεδόν, στο γνωστό «Πράσινο Ταμείο» προοριζόμενο μεν για πλειάδα συγκεκριμένων σκοπών, σχετιζομένων με το νερό, χωρίς όμως να τίθενται χρονικά ή άλλα περιθώρια. Από το περιβαλλοντικό τέλος μπορούν να εξαιρεθούν ευπαθείς κοινωνικές ομάδες (φυσικά) και όσοι, κατά την κρίση του Υπουργείου «με την εφαρμογή πρακτικών ορθολογικής διαχείρισης υδάτων, συμβάλλουν στη διατήρηση ή/και βελτίωση της καλής κατάστασης των υδάτων, συμπεριλαμβανομένης της επαναχρησιμοποίησης λυμάτων» (και ο νοών νοείτω)

Στο άρ. 9 (Γενικοί Κανόνες Τιμολόγησης) προβλέπεται η επιβολή αυξήσεων στους λογαριασμούς αν οι οικονομίες που πραγματοποιεί μια επιχείρηση ύδρευσης-αποχέτευσης δεν αρκούν για να βελτιωθεί η ανάκτηση του κόστους υπηρεσιών. Σε μια προσπάθεια απατηλού καθησυχασμού των χρηστών η αύξηση αυτή δεν μπορεί να υπερβαίνει το ποσοστό αύξησης του ΑΕΠ του περασμένου έτους (ή και το διπλάσιο αυτού σε κάποιες περιπτώσεις): το πόση σχέση έχει η αύξηση του ΑΕΠ με την διαμόρφωση των εισοδημάτων της μεγάλης πλειοψηφίας των κατοίκων αυτού του τόπου δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε.
Το άρ. 14, με τίτλο «Γενικοί κανόνες και κατευθύνσεις βελτίωσης υπηρεσιών ύδατος» (sic) στο μεγαλύτερο τμήμα του δίνει οδηγίες για το πώς μπορούν να επιβληθούν αυξήσεις.

Η απόφαση αυτή της ΕΕΥ αποδεικνύει ότι οι αρνητικές συνέπειες της ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών ύδρευσης δεν επέρχονται μόνο με την μεταβίβαση των μετοχών σε ιδιώτες – κερδοσκόπους. Μπορούν το ίδιο εύκολα να επιτευχθούν κι από ένα κράτος, το οποίο σταθερά και αδιάλειπτα αποδεικνύει απέραντη αποτελεσματικότητα στην προστασία των συμφερόντων μιας μικρής μειοψηφίας έναντι του κοινωνικού συνόλου.

Με την πρόσφατη δεύτερη ψήφιση της ένταξης των εταιριών στο Υπερταμείο, οι καταστροφικές αυτές πολιτικές θα συνεχιστούν και θα … «ευδοκιμήσουν» εις βάρος του ανθρωπίνου δικαιώματος σε νερό και υγιεινή, εις βάρος της τσέπης μας και δυστυχώς εις βάρος του ορθολογισμού και της επιστημονικής αρτιότητας των διοικητικών πράξεων αυτής της πολύπαθης χώρας. Και βεβαίως αγνοώντας επιδεικτικά την εκφρασμένη στο δημοψήφισμα της Θεσσαλονίκης και στην right2water βούληση των πολιτών που θέλουν τις υπηρεσίες υπό δημόσιο έλεγχο με μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα και την πρόσβαση σε νερό εξασφαλισμένη για όλους.

Την Απόφαση υπογράφουν: Σωκράτης Φαμέλλος ΑνΥΠΕ, Παναγιώτης Σκουρλέτης ΥπΕσ, Δήμος Παπαδημητρίου ΥπΟικ&Α, Ευκλείδης Τσακαλώτος ΥπΟικ, Ανδρέας Ξανθος ΥπΥ, Χρήστος Σπίρτζης ΥπΥ&Μ και Ευάγγελος Αποστόλου ΥπΑΑ&Τ

Αξίζει να σημειωθεί ότι όταν ο δικηγόρος του ΣΕΚΕΣ κ. Θεοδωρόπουλος ζήτησε να μάθει από τον πρόεδρο του δικαστηρίου για ποιο λόγο δεν επετράπη η είσοδος στο κτήριο πολιτών που ήταν μάλιστα διατεθειμένοι να δώσουν τις ταυτότητές τους, ο ίδιος είπε ότι δεν είχε δώσει καμία τέτοια εντολή!

Σε κάθε περίπτωση οι λιγοστοί που παραβρέθηκαν έμειναν για μια ακόμη φορά στο κρύο, αποδεικνύοντας ότι πέραν του χρηματιστηρίου ακόμη και οι δικαστικές αίθουσες δεν είναι πλέον προσβάσιμες σε όσους έχουν την επιθυμία να προασπιστούν το δημόσιο συμφέρον ακόμη και για μια υψηλού δημοσίου ενδιαφέροντος υπόθεση όπως η συγκεκριμένη. (Σημείωση: είναι δυνατόν σε τέτοιες περιπτώσεις ακόμη και υποθέσεις ασφαλιστικών μέτρων να συζητηθούν όχι σε γραφείο δικαστή παρουσία μόνον των αντιδίκων αλλά σε κανονική διακστική αίθουσα),

Από πλευράς μετόχων παρέστησαν η διοίκηση της ΕΥΔΑΠ που εκπροσωπήθηκε με δύο δικηγόρους, τον διευθυντή των νομικών υπηρεσιών της εταιρίας καιθώς και ιδιωτικό δικηγορικό γραφείο, εκπρόσωπος της Πειραιώς και εκπρόσωποι του Δημοσίου και του ΤΑΙΠΕΔ.

Ενώ η απόφαση αναμενόταν στις 12 τελικώς εκδόθηκε στις 2.40 και ήταν απορριπτική για τα προσωρινά ασφαλιστικά μέτρα. Έτσι η διαδικασία θα συνεχιστεί με την εκδίκαση αυτών καθεαυτών των ασφαλιστικών μέτρων στις 20 Μαρτίου, πράγμα που σημαίνει ότι πιθανά το ποσόν θα έχει ήδη αποδοθεί στους μετόχους.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο της προσφυγής στην ανάρτηση του ΣΕΚΕΣ.

Ακολουθούν δηλώσεις των εναγόντων μελών του ΣΕΚΕΣ στο SAVEGREEKWATER, μέλη του οποίου βρέθηκαν στα δικαστήρια σε ένδειξη αλληλεγγύης στον δικαστικό αγώνα που έδωσαν οι εργαζόμενοι.

Μέλη του ΣΕΚΕΣ με τον νομικό τους σύμβουλο κ. Σαράντο Θεοδωρόπουλο

ο κ. Θεοδωρόπουλος ενημερώνει τους αλληλέγγυους για την διαδικασία

Στο ψύχος έμειναν για μία ακόμη φορά όσοι θέλησαν να αντιτεθούν στην απόφαση για την εξαφάνιση των 40 εκ. ευρώ από τα ταμεία της ΕΥΔΑΠ

Δυνάμεις των ΜΑΤ εμπόδισαν την είσοδο στο δημόσιο κτήριο των δικαστηρίων όλων πέραν των διαδίκων και των νομικών εκπροσώπων τους.

Την ώρα που συμπολίτες μας βλέπουν την παροχή τους να διακόπτεται και αδυνατούν να έχουν πρόσβαση σε νερό, με αποτέλεσμα να καταπατάται το ανθρώπινο δικαίωμά τους πρόσβασης στις υπηρεσίες ύδρευσης και αποχέτευσης όπως αυτό αναγνωρίζεται από τον ίδιο τον ΟΗΕ, το αστρονομικό ποσό των 40 εκ. ευρώ από τα ταμειακά διαθέσιμα της ΕΥΔΑΠ έγινε χριστουγεννιάτικος μποναμάς στα πορτοφόλια των μεγαλομετόχων όπως του κ. Πόλσεν, ενός εκ των φερόμενων ως υπευθύνων της φούσκας των ακινήτων στις ΗΠΑ που συντάραξε την οικονομία ολόκληρου του πλανήτη.

Η γενική συνέλευση μετόχων παρά την παρέμβαση του προέδρου της ΟΜΕ-ΕΥΔΑΠ (της ομοσπονδίας των εργαζομένων) κ. Γιώργου Σινιώρη που εξέθεσε την επικινδυνότητα  αυτής της απόφασης τόσο για το επενδυτικό πρόγραμμα της εταιρίας και την μελλοντική οικονομική της ανεξαρτησία και ευρωστία όσο και για την κοινωνική της πολιτική και τον κοινωνικό της ρόλο που είναι καταστατική της υποχρέωση δεν μπήκε σε κανέναν διάλογο. Επιπροσθέτως, η συνέλευση των μετόχων (πλειοψηφία αποτελούμενη από το δημόσιο και το ΤΑΙΠΕΔ) αρνήθηκε να βάλει σε ψηφοφορία την πρόταση του ΣΕΚΕΣ για μια εναλλακτική διαχείριση του πλεονάσματος αυτού που προέβλεπε τόσο την συνέχιση του επενδυτικού προγράμματος της εταιρίας, όσο και την χρηματοδότηση της παροχής των υπηρεσιών σε οικονομικά αδύναμους συμπολίτες καθώς και πρόγραμμα επαναλειτουργίας δημοσίων κρουνών που έχουν εξαφανιστεί από το λεκανοπέδιο.

Με συνοπτικές διαδικασίες σε ένα σιδηρόφρακτο από 6 διμοιρίες των ΜΑΤ κτήριο όπου στεγάζεται το χρηματιστήριο της «ελεύθερης αγοράς», 40 εκ. δημοσίου (έστω εν μέρει) χρήματος έγιναν …ατμός σε λίγα λεπτά, την ώρα που οι υπόλοιποι συγκεντρωμένοι εργαζόμενοι και εκπρόσωποι φορέων και κινημάτων, μεταξύ των οποίων και μέλη του SAVEGREEKWATER, βρίσκονταν εκτός του κτηρίου, μες την παγωνιά και δεν τους επετράπη  καν η δυνατότητα να εισέλθουν στον προαύλιο χώρο παρά την ελαφρά βροχόπτωση.

Αυτή η απόφαση που είναι ενάντια στο δημόσιο συμφέρον, δηλώνει με τον πιο κυνικό τρόπο ότι η ΕΥΔΑΠ χωρίς καν να έχει ξεκινήσει ο άμεσος έλεγχός της από τους δανειστές μέσω του Υπερταμείου, είναι ήδη έρμαιο και βορά στα χέρια των επιτήδειων που σε αυτές τις περιόδους οικονομικής ανασφάλειας αναζητούν σίγουρα και εγγυημένα κέρδη και ανελαστική «πελατεία» στις βρύσες μας.

Η εξαφάνιση των 40 εκ. ευρώ από τα ταμεία της ΕΥΔΑΠ, μετά τις ζημίες ύψους 17 εκ. από την αποκαλούμενη “επένδυση” 20 εκ. στην Τράπεζα Αττικής αποτελεί την πιο περίτρανη απόδειξη γιατί χρειάζεται να θεσμοθετηθεί ο κοινωνικός έλεγχος κάθε εταιρίας κοινής ωφελείας. Αυτή η πράξη της σημερινής Γενικής Συνέλευσης Μετόχων και των Δ.Σ. ΕΥΔΑΠ και ΤΑΙΠΕΔ αποτελεί κλασικό παράδειγμα του είδους της κερδοσκοπικής διαχείρισης που ήδη έχει καταδικαστεί από την απόφαση 1906/2014 του Συμβουλίου της Επικρατείας και ήδη προστίθεται στη μακρά λίστα της δια παραλείψεων και διοικητικών αποφάσεων καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που συντελείται στην χώρα μας στο πλαίσιο της εφαρμογής των μνημονίων.

Καλούμε τόσο το ΤΑΙΠΕΔ όσο και την ελληνική κυβέρνηση δια του αρμόδιου Υπουργού να δώσουν στην δημοσιότητα κάθε στοιχείο που έχουν στην κατοχή τους για το πώς πάρθηκε αυτή η απόφαση και να ξεκαθαρίσουν το κατά πόσο αποτελεί μνημονιακή υποχρέωση, όπως φημολογείται. Οι Έλληνες πολίτες έχουν θεσμοθετημένο δικαίωμα για την πρόσβαση στη δημόσια πληροφορία. Κλειστές πόρτες, κλειστές συσκέψεις και υπόγειοι ψίθυροι αποτελούν πρόσθετο καρκίνωμα για τους βαριά νοσούντες δημοκρατικούς θεσμούς της χώρας.

Τέλος, δηλώνουμε πλήρως αντίθετοι στην απόφαση αυτή και επιφυλασσόμαστε τόσο ως φορολογούμενοι πολίτες της Ε.Ε. όσο και ως χρήστες των υπηρεσιών της ΕΥΔΑΠ να εξετάσουμε κάθε νόμιμη κίνησή μας εναντίον τέτοιου είδους ενεργειών παρελθουσών και μελλοντικών.

Πρωτοβουλία πολιτών SAVEGREEKWATER

(Παρακαλούμε για την αναδημοσίευση αυτού του Δελτίου Τύπου)

Ενημέρωση από τον Πρόεδρο της ΟΜΕ – ΕΥΔΑΠ για την παρέμβασή του στη Γενική Συνέλευση Μετόχων

Μέλη του ΣΕΚΕΣ ενημερώνουν για τα όσα έλαβαν χώρα εντός του κτηρίου

Κινητοποίηση 23/12/2016 στο Χρηματιστήριο Αθηνών

Ηλεκτρονική Εφημερίδα Μωβ

Το σιδηρόφρακτο Χρηματιστήριο Αθηνών

STOP TTIP

ΟΜΕ ΕΥΔΑΠ

Ανοιχτή Συνέλευση Περάματος

Κινητοποίηση Χρηματιστήριο 23/12/2016

Μπλοκ της Λαϊκής Ενότητας

Κίνημα “ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ”

Ακολουθεί το άρθρο:

Είναι γνωστό πια πως η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ έχουν μπει στο υπερταμείο και το νερό των δύο μεγάλων αστικών κέντρων της χώρας κινδυνεύει να γίνει βορρά στα νύχια των βαρόνων του νερού. Είναι γνωστό πως η μεγαλύτερη εξάρτηση, εξαθλίωση και υποδούλωση ενός λαού πετυχαίνεται με τον έλεγχο του νερού του.

Τι γίνεται όμως με τα νερά της Ελληνικής περιφέρειας και της υπαίθρου?

Τα νερά λοιπόν της επαρχίας τα διαχειρίζονται οι ΔΕΥΑ ( δημοτικές επιχειρήσεις, ύδρευσης αποχέτευσης). Είναι επιχειρήσεις ανταποδοτικού χαρακτήρα, αυτοχρηματοδοτούμενες εποπτευόμενες από τον αντίστοιχο δήμο της περιοχής όπου δραστηριοποιούνται. Οι ΔΕΥΑ ιδρύθηκαν το 1980, απαλλάσσοντας την κεντρική εξουσία από την ευθύνη της υδροδότησης και αποχέτευσης των απομακρυσμένων περιοχών και ο ρόλος τους στις τοπικές κοινωνίες αποδείχθηκε ιδιαίτερα σημαντικός. Λειτούργησαν ως πυλώνες ανάπτυξης των περιοχών, αξιοποιώντας  μεγάλα κονδύλια από ευρωπαϊκά προγράμματα επενδύσεων με ποσοστό απορροφητικότητας ρεκόρ για τα Ελληνικά δεδομένα, ύψους 95%. Συνετέλεσαν σημαντικά στην προστασία του περιβάλλοντος αφού κατασκευάστηκαν και λειτούργησαν 250 βιολογικοί καθαρισμοί.  Έχουν την ευθύνη της υδροδότησης και αποχέτευσης απομακρυσμένων, αραιοκατοικημένων, φτωχών περιοχών, αδιαφορώντας για το ισοζύγιο κόστους – οφέλους. Είναι δομές που υπερασπίζονται την δημόσια υγεία, εξασφαλίζοντας την παροχή νερού με άριστα χαρακτηριστικά. Είναι τοπικές επιχειρήσεις με ανθρώπινο πρόσωπο, που έχουν θεσμοθετήσει κοινωνικά τιμολόγια για ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, γιατί στις μικρές τοπικές κοινωνίες και οι αδύναμοι έχουν δικαίωμα στην ζωή. Ο τρόπος με τον οποίο ο κάθε δήμαρχος  διαχειρίζεται το νερό ( τιμολόγηση – ποιότητα- κοινωνική πολιτική),  είναι καθοριστικός παράγοντας για την επανεκλογή του, μ’ αυτόν τον τρόπο υπάρχει ένας ιδιόμορφος κοινωνικός έλεγχος που επιβάλει την δημοκρατία  στην διαχείριση του. Είναι μικρές ή  μεγάλες επιχειρήσεις (132 συνολικά, που απασχολούν 4500 εργαζόμενους), οι οποίες υδροδοτούν και αποχετεύουν τις πιο όμορφες γωνιές της Ελλάδος προστατεύοντας τον φυσικό τους πλούτο και τα μεγαλύτερα υδάτινα αποθέματα της χώρας.

Στην Ελλάδα των μνημονίων τα τελευταία έξι χρόνια οι ΔΕΥΑ με πρόσχημα τον περιορισμό του δημοσιονομικού ελλείματος της χώρας, απαξιώνονται. Έχουν υποστελεχωθεί , πουλιούνται μέρα με την μέρα,  κομμάτι – κομμάτι, παραχωρώντας υπηρεσίες σε ιδιώτες.  Με άλλοθι την απαγόρευση προσλήψεων, βιολογικοί καθαρισμοί, υπηρεσίες αποκατάστασης βλαβών, καταμετρήσεις υδρομέτρων, λογιστήρια κ. άλ. παραδίδονται σε ιδιώτες . Μ΄ αυτόν τον τρόπο το κόστος  αυξάνεται και η ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών υποβαθμίζεται. Ταυτόχρονα έχει θεσπιστεί ένα νομικό καθεστώς σύμφωνα με το οποίο με τρείς  αρνητικούς ισολογισμούς  η επιχείρηση χαρακτηρίζεται μη βιώσιμη και επίσης έχει το δικαίωμα το εκάστοτε δημοτικό συμβούλιο με απλή πλειοψηφία  να αποφασίσει την παραχώρηση της ΔΕΥΑ στην ΕΥΔΑΠ άνευ ανταλλάγματος. Βέβαια εδώ μπαίνουν τα εξής ερωτήματα: Για πόσο καιρό θα μπορέσει μία ΔΕΥΑ η οποία δουλεύει με εργολαβίες να είναι βιώσιμη ? Πρέπει οι ΔΕΥΑ να μην υδροδοτούν και να μην αποχετεύουν απομακρυσμένα , αραιοκατοικημένα χωριά  γιατί είναι ζημιογόνες δράσεις? Θα λειτουργήσει ως δούρειος ίππος η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ ώστε να ιδιωτικοποιηθούν και οι ΔΕΥΑ? Εξωφρενικό είναι ότι οι ΔΕΥΑ δεν χρηματοδοτούνται από το δημόσιο άρα δεν συμμετέχουν στο δημοσιονομικό έλλειμα της χώρας, άρα ο περιορισμός των προσλήψεων όπως και όλα τα νομοσχέδια περί περιορισμού του δημοσιονομικού ελλείμματος δεν θα έπρεπε να τις εμπεριέχει.  Είναι επιχειρήσεις που χρηματοδοτούνται από τους πολίτες άρα λογικά ανήκουν σ’ αυτούς.

Εκείνο που δεν είναι γνωστό στα αστικά κέντρα  είναι ότι με πρόσχημα την προστασία των υδάτινων πόρων έχουν δηλωθεί όλες οι γεωτρήσεις της επαρχίας, τα πηγάδια , ακόμα και οι τουλούμπες στις αυλές των σπιτιών ( υπό την απειλή επιβολής προστίμου 2.000ευρώ ). Έχουν απαγορευτεί οι δεξαμενές συλλογής βρόχινου νερού που διατηρούσαν οι κτηνοτρόφοι. Οι γεωργοί έχουν την υποχρέωση να τοποθετούν υδρόμετρα στις πομόνες ποτίσματος των χωραφιών τους.

Η επιβολή του  περιβαλλοντικού τέλους που θα ισχύσει από το 2017 και πάλι για την ‘’προστασία’’ των υδάτινων πόρων, αφορά το νερό της αστικής χρήσης, το αγροτικό νερό αλλά και όλους τους υδάτινους πόρους οι οποίοι μπορούν να κοστολογούνται άρα να αγοράζονται και να πουλιούνται ή να καταστρέφονται έναντι ανταλλάγματος.

Ως συμπέρασμα όλων των παραπάνω νομίζω πως πρέπει να καταλήξουμε στο ότι κινδυνεύει το νερό όλης της χώρας, αστικό, αγροτικό, υδάτινοι πόροι και με κοινό μέτωπο πρέπει να αντισταθούμε. Ενωμένοι και αποφασισμένοι να εναντιωθούμε σε παγκόσμια  κεφάλαια για τα οποία η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία.

Γιατί ο αγώνας για το νερό είναι αγώνας για ζωή και δημοκρατία.

Σταυρούλα Συμεωνίδου

Μέλος του Δ.Σ. της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων  των Δ.Ε.Υ.Α.

Πρόεδρος σωματείου εργαζομένων ΔΕΥΑ ΔΡΑΜΑΣ

Το Blue Planet Project, το FLOW (For Love of Water), η Ένωση Υπαλλήλων Καναδά,  η οργάνωση KruHa Indonesia, η la Red Vida και ο Εθνικός Συνασπισμός για το ανθρώπινο δικαίωμα σε νερό και υγιεινή είναι στην ευχάριστη θέση να δημοσιεύσουν το εργαλείο -οδηγό για το ανθρώπινο δικαίωμα στο νερό και την υγιεινή μία μέρα πριν από την Παγκόσμια Ημέρα για τα Ανθρώπινα δικαιώματα της 10ης Δεκεμβρίου. Αυτό το πρότζεκτ είναι μια συλλογική προσπάθεια μεταξύ ακτιβιστών του νερού και νομικών που ειδικεύονται στα ανθρώπινα δικαιώματα από διάφορες χώρες. Με την βοήθεια  όλων καταγράφηκαν σημαντικές νομικές νίκες και περιπτώσεις πόλεων ή χωρών που καταδεικνύουν πώς το ανθρώπινο δικαίωμα σε νερό και υγιεινή διεκδικείται από κοινότητες σε όλο τον κόσμο και πώς χρησιμοποιείται ώστε να ενισχύει εκστρατείες εναντίον της  αρπαγής του νερού από τον ελέγχου του νερού από εταιρίες.

Αναδημοσίευση, μετάφραση: SAVEGREEKWATER

Εισαγωγή: Ένας οδηγός-εργαλείο για το ανθρώπινο δικαίωμα σε νερό και υγιεινή, για τους Ακτιβιστές του Διεθνούς Κινήματος Δικαιοσύνης για το νερό.

Της Meera Karunananthan

Το διεθνές κίνημα για το δικαίωμα στο νερό ξεχωρίζει από τις οικολογικές οργανώσεις διατήρησης του φυσικού περιβάλλοντος και τις παραδοσιακές ομάδες υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εστιάζοντας σε συστημικές αδικίες που σχετίζονται με τη χρήση, τη διανομή και τον έλεγχο των υδάτινων πόρων. Παγκοσμίως, οι ομάδες για τα δικαιώματα  του νερού δεν προβληματίζονται μόνο ως προς  στην πρόσβαση σε πόσιμο νερό και τις υπηρεσίες καθαριότητας, άλλα επίσης με ερωτήματα όπως,  σε ποιον ανήκει και πως ελέγχει το νερό μας, ποιος ορίζει τις πολιτικές που σχετίζονται με το πόσιμο νερό και πως καθορίζονται οι  προτεραιότητες, όσον αφορά την πρόσβαση. Έχουν αμφισβητήσει τους τρόπους  με τους οποίους, το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο επεδίωξε να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα, διεκδικώντας μια προσέγγιση στο δικαίωμα για το νερό  βασισμένη  στη κοινή ιδιοκτησία, το συλλογικό έλεγχο, την ισότιμη πρόσβαση και την αειφόρο χρήση για τη διατήρηση της υγείας των υδατικών πηγών για τις μελλοντικές γενιές.

Κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων δεκαετιών ο αγώνας για το δικαίωμα στο νερό έχει συνδεθεί με εκστρατείες για την αναγνώριση από κυβερνήσεις και θεσμούς του ανθρώπινου δικαιώματος στο νερό και την αποχέτευση, γεγονός που έχει επιφέρει μια αντιπαράθεση σχετικά με την αξία των υπαρχόντων εργαλείων αναγνώρισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην προσπάθεια να αντιμετωπίζουν θεμελιώδεις αδικίες που προκύπτουν από τις εφαρμοζόμενες πολιτικές της ελεύθερης αγοράς.

Αυτό το έργο είναι μια προσπάθεια γεφύρωσης των διαφορών μεταξύ των εκστρατειών που βασίζονται στα ανθρώπινα δικαιώματα και εκείνες που βασίζονται στην ηθική της δικαιοσύνης για το νερό που καταδεικνύει πως αυτές οι εκστρατείες ανθρωπίνων δικαιωμάτων μπορούν αποτελεσματικά να αμφισβητήσουν νεοφιλελεύθερες πολιτικές που σχετίζονται με τον έλεγχο τη και τη αναδιανομή του πόσιμου νερού. Είναι το αποτέλεσμα συζητήσεων μεταξύ κινημάτων βάσης (πολιτών ακτιβιστών) οργανώσεων για το δικαίωμα στο νερό και νομικών ακαδημαϊκών προκειμένου να συγκεντρωθούν  πληροφορίες και υλικό που θα μπορούν να υποστηρίξουν τη δημιουργία πολιτικών για την εφαρμογή στην πράξη του ανθρώπινου δικαιώματος στο νερό και τις υπηρεσίες υγιεινής. Ελπίζουμε ότι αυτές οι πολιτικές θα ενδυναμώσουν τις κοινότητες ενεργών πολιτών και τα κινήματα βάσης στη προσπάθειά τους να σταματήσουν τις ιδιωτικές εταιρείες από το να πάρουν τον έλεγχο του νερού, είτε αυτή παίρνει τη μορφή της ιδιωτικοποίησης του νερού και των υπηρεσιών υγιεινής, είτε της χρήσης  λιμνών και ποταμιών ως σκουπιδότοπων από εταιρείες εξόρυξης, είτε της υπερεκμετάλλευσης από εταιρείες αναψυκτικών και ροφημάτων.

Αυτό το εκπαιδευτικό υλικό δεν εφοδιάζει μόνο με πληροφορίες υποστήριξης τις εκστρατείες για καθολική πρόσβαση σε επαρκή, ασφαλή, οικονομικά προσιτό, προσβάσιμο, και κοινωνικά αποδεκτό πόσιμο νερό και υπηρεσίες υγιεινής, αλλά επιπροσθέτως αναγνωρίζει ότι η προστασία των λεκανών για τις επόμενες γενιές, η ισότιμη διανομή και ο δημοκρατικός έλεγχος των μειούμενων αποθεμάτων, είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για να εξασφαλιστεί η καθολική πρόσβαση. Το περιεχόμενο αυτού του εκπαιδευτικού υλικού, αναγνωρίζει και στοχεύει  να αμφισβητήσει  τις απειλές που προέρχονται από το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο στη μέγιστη και καθολική συνειδητοποίηση του ανθρώπινου δικαιώματος  στο νερό και την αποχέτευση.

Το υλικό που εμπεριέχεται σ’ αυτό τον οδηγό  έχει συγκροτηθεί από επιτυχημένες τοπικές και διεθνείς εκστρατείες και εκφράζει ένα όραμα για το ανθρώπινο δικαίωμα στο νερό το οποίο θα  ενδυναμώσει τις τοπικές κοινωνίες και θα βοηθήσει στην υπεράσπιση του δικαιώματος  στο νερό και την αποχέτευση ενάντια στις αυξανόμενες απειλές του νεοφιλελευθερισμού μέσω μέτρων λιτότητας,  όρων αναπτυξιακού δανεισμού και εμπορικών και επενδυτικών συμφωνιών.

Το εργαλείο περιέχει:

1. Ένα όραμα για το δικαίωμα στο νερό για το Κανονιστικό Περιεχόμενο και τις Αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο νερό και την αποχέτευση:

Αυτή η ενότητα έχει συγκροτηθεί από διεθνή παραδείγματα και νομικές υποθέσεις που δημιουργούν νομικό προηγούμενο και αποδεικνύει πως το κανονιστικό περιεχόμενο και  οι αρχές του δικαιώματος στο νερό και στην αποχέτευση μπορούν να υποστηρίξουν εκστρατείες για ισότιμη πρόσβαση αειφόρο (βιώσιμη) χρήση και συλλογικό έλεγχο.

2. Το Νερό ως Κοινό Αγαθό και το Δόγμα για το Δημόσιο Κεφάλαιο:

Αυτή η έκθεση εξηγεί πως μια σημαντική αρχή που εμπεριέχεται σε διάφορα νομικά συστήματα μπορεί να υποστηρίξει εκστρατείες που προσπαθούν να διασφαλίσουν στοιχεία του ανθρώπινου δικαιώματος στο νερό και την υγιεινή.

3. Το Μοντέλο της Ουρουγουάης: Προστατεύοντας το ανθρώπινο δικαίωμα στο νερό και την αποχέτευση με την απαγόρευση της ιδιωτικοποίησης:

Με δεδομένη την ολοένα και αυξανόμενη λίστα παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που απορρέουν από τη ιδιωτικοποίηση του νερού και της αποχέτευσης, αυτή η ενότητα του οδηγού αντλεί στοιχεία από το παράδειγμα της Ουρουγουάης για να υποστηρίξει ότι το δικαίωμα στο νερό και την αποχέτευση μπορεί να κωδικοποιηθεί κατά τέτοιο τρόπο που να απαγορεύει τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα.

4. Καταπολεμώντας την απώλεια κλήρου των αγροτών και των αγροτικών κοινοτήτων:

Η ενότητα αυτή αντλεί στοιχεία από σημαντικές πολιτικές πρωτοβουλίες σε τοπικό και διεθνές επίπεδο που βοήθησαν να διευρυνθεί ο ορισμός και η εφαρμογή των ανθρώπινων δικαιωμάτων για το νερό και τη υγιεινή προκειμένου να συμπεριλάβουν την πρόσβαση σε νερό για παραγωγή τροφίμων την κοινωνική συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων και στο υγιές περιβάλλον μέσω του συλλογικού ελέγχου των υδάτινων πόρων με σκοπό την καταπολέμηση της περιθωριοποίησης των αγροτικών κοινοτήτων.

Συγγραφείς:

Meera Karunananthan, Luis Francisco López Guzmán, Adriana Marquisio, James Olson, Robert Ramsay, Britton Schwartz

Δείτε την αγγλική εκδοχή του άρθρου για τα αναλυτικά βιογραφικά των συγγραφέων των εκθέσεων. Οι εκθέσεις είναι διαθέσιμες στην αγγλική γλώσσα.

Σπουδαία νέα από την Βαρκελώνη! Για πρώτη φορά μια μεγάλη πλειοψηφία του δημοτικού συμβουλίου της Βαρκελώνης υποστηρίζει τον τερματισμό της ιδιωτικής διαχείρισης του νερού στην πόλη. Η  δημοτική κίνηση Barcelona En Comú πιστεύει ότι το νερό είναι ανθρώπινο δικαίωμα, μια βασική υπηρεσία και ένα κοινό αγαθό που θα έπρεπε να είναι κάτω από δημόσιο και δημοκρατικό έλεγχο. Η πρόταση ψηφίσματος της δημοτικής κίνησης “Barcelona En Comu” για την επαναδημοτικοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης υποστηρίχτηκε από την απόλυτη πλειοψηφία του Δήμου.

Την Παρασκευή 25 Νοεμβρίου, η Barcelona En Comú παρουσίασε πρόταση ψηφίσματος για να επανακτηθεί η άμεση δημόσια διαχείριση του υδάτινου κύκλου, κάτι που ήταν μια από τις κύριες υποσχέσεις του μανιφέστου της κίνησης. Αυτή η πρόταση ήταν και η πιο δημοφιλής για τους πολίτες κατά την συμμετοχική διαδικασία που έγινε για να οριστεί το Δημοτικό Σχέδιο Δράσης (το σχέδιο που καθορίζει τις δράσεις του δήμου).

Όλοι οι αριστεροί σχηματισμοί του δημοτικού συμβουλίου της Βαρκελώνης ψήφισαν υπέρ της πρότασης ψηφίσματος, κάτι το οποίο σημαίνει ότι η κυβέρνηση μπορεί να προχωρήσει με το σχέδιο επαναδημοτικοποίησης της υπηρεσίας υδάτων στην μητροπολιτική περιοχή. Η υπηρεσία υδάτων αυτήν την στιγμή βρίσκεται στα χέρια μιας μητρικής εταιρείας η οποία ελέγχει τη διανομή στους 23 δήμους που αποτελούν την Μητροπολιτική Περιοχή της Βαρκελώνης (ΑΜΒ), της οποίας η Agbar είναι ο κύριος μέτοχος. Το δημοτικό συμβούλιο επίσης ενέκρινε μια παρόμοια πρόταση ψηφίσματος από την κίνηση CUP Βαρκελώνης.
Ο Eloi Badia, δημοτικός σύμβουλος που ασχολείται με την Προεδρία, το Νερό και την Ενέργεια, είπε ότι «σήμερα μια απόλυτη πλειοψηφία ψήφισε υπέρ της διαφάνειας, της υψηλής ποιότητας της υπηρεσίας και των χαμηλότερων τιμολογίων. Σήμερα είναι μια ιστορική ημέρα γιατί η πλειοψηφία του δημοτικού συμβουλίου είπε ότι τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν».

Εξοικονόμηση για την πόλη και εξοικονόμηση για τους πολίτες

Σύμφωνα με στοιχεία από το Ελεγκτικό Συνέδριο της Ισπανίας, η δημόσια διαχείριση είναι φθηνότερη κατά 18%, οι ζημίες είναι κατά 23% λιγότερες και οι επενδύσεις κατά 18% περισσότερες. Μια σύγκριση στα τιμολόγια ύδρευσης στους δήμους της Καταλονίας δείχνει ότι η ιδιωτική διαχείριση είναι κατά 25% πιο ακριβή από την δημόσια.

Αυτές οι εξοικονομήσεις  προφανώς σημαίνουν μείωση στις χρεώσεις. Ο Badia έχει επισημάνει ότι οι λογαριασμοί του νερού θα μπορούσαν να μειωθούν έως τουλάχιστον 10%, δηλαδή συνολικά 38,7 εκ. Ευρώ. Από τα κέρδη της επιχείρησης μπορούν να εξοικονομηθούν 29 εκ. € και άλλα 9,7 εκ € από την επιβάρυνση  τεχνογνωσίας. «Το καλύτερο αποτέλεσμα για την κοινωνία είναι αυτό που δεν περιλαμβάνει περιττά έξοδα. Πρέπει να μπορούμε να απαντήσουμε στους γείτονές μας οι οποίοι είναι αντιμέτωποι με λογαριασμούς που έχουν αυξηθεί κατά 85% τα τελευταία 10 χρόνια», πρόσθεσε.

Αυτή η διαδικασία έχει βασιστεί σε προηγούμενες σε μεγάλες πόλεις, όπως το Παρίσι, το Βερολίνο και η Νάπολη οι οποίες έχουν επιδείξει τα πλεονεκτήματα μιας 100% δημόσιας διαχείρισης της υπηρεσίας, όπως και σε πόλεις της Καταλονίας σαν την Arenys de Munt και την Montornès del Vallès.

Αυτή είναι η αρχή μιας πορείας που μπορεί να είναι μακριά και περίπλοκη. Η κίνηση Barcelona En Comú θα συνεχίσει να εργάζεται υπέρ των δημόσιων υπηρεσιών και το κοινό καλό όλων των πολιτών.

Το άρθρο που προστέθηκε στο Σύνταγμα της Σλοβενίας είναι το εξής:

Άρθρο 70α (Δικαίωμα σε πόσιμο νερό)

Όλοι έχουν δικαίωμα σε πόσιμο νερό. Οι υδάτινες πηγές  είναι δημόσιο αγαθό που διαχειρίζεται το κράτος. Οι υδάτινες πηγές χρησιμοποιούνται κυρίως γιατην βιώσιμη παροχή πόσιμου νερού οικιακής χρήσης και σε σχέση με αυτήν τους τη χρήση δεν θεωρούνται εμπορεύσιμο προϊόν. Το πόσιμο νερό παρέχεται προς το δημόσιο και τα νοικοκυριά από το κράτος μέσω των τοπικών κοινοτήτων απευθείας και χωρίς κέρδος.

“Από τις 30 Ιανουαρίου 2016 μέχρι τις 11 Μαρτίου 2016, συγκεντρώσαμε περισσότερες από 51,000 υπογραφές προκειμένου να εγγράψουμε το δικαίωμα στο νερό στο Σύνταγμα. Παραδώσαμε τη λίστα στο Κοινοβούλιο στις 11 Μαρτίου. Έχουμε δηλαδή ως σήμερα μαζί μας το 3% των εκλογέων. Αφότου παραδώσαμε τις υπογραφές συνεχίσαμε την προσπάθειά μας ασκώντας θετικές πιέσεις και συζητώντας το θέμα με επαγγελματίες νομικούς. Ανοίξαμε διάλογο και με τις δημόσιες αρχές  που έχουν στην ευθύνη τους το νερό, τα πολιτικά κόμματα και εκπροσώπους φορέων. Σκοπός των δράσεών μας ήταν να γραφεί καθαρά στο Σύνταγμα ότι το νερό και οι υδάτινες  πηγές είναι ένα φυσικό δημόσιο αγαθό για το οποίο κανείς δεν μπορεί να αποκτήσει ιδιοκτησιακά δικαιώματα. Ότι όλοι έχουμε δικαίωμα σε πόσιμο νερό, ότι η παροχή νερού προς τον πληθυσμό δεν μπορεί να είναι ιδιοκτησία οποιασδήποτε ιδιωτικής εταιρίας οποιουδήποτε τύπου και ότι η παροχή νερού στο κοινό είναι μια υπηρεσία που δεν πρέπει να παράγει κέρδος.  Θέλαμε επίσης να γραφεί ότι η παροχή νερού προς τον πληθυσμό είναι απόλυτη προτεραιότητα σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη εκμετάλλευση σε περιπτώσεις κρίσεων ξηρασίας ή άλλων κρίσεων και τέλος ότι η διαχείριση των υδάτινων πηγών πρέπει να είναι βιώσιμη και να διέπεται από διαγενεακή αλληλεγγύη.  Εγγράφοντας το ανθρώπινο δικαίωμα στο νερό στο Σύνταγμά μας, σκεφτόμαστε για το μέλλον στο παρόν, και δείχνουμε στην Ευρώπη και τον κόσμο ότι το πόσιμο νερό στη Σλοβενία είναι δημόσιο αγαθό, δεν μπορεί και δεν θα ιδιωτικοποιηθεί και πρέπει για πάντα να χρησιμοποιείται κυρίως για τον πληθυσμό (και τα ζώα) και μόνο ύστερα από αυτό για οικονομικούς σκοπούς ή σκοπούς εξαγωγών, αν και εφόσον αυτό επιτρέπεται από το υδάτινο απόθεμα», είναι η ανακοίνωση των ακτιβιστών «Πρωτοβουλία Πολιτών για τη Σλοβενία και την ελευθερία, το νερό στο Σύνταγμα, το νερό στη συνείδηση»

Εχθές το βράδυ το Κοινοβούλιο έθεσε το θέμα σε ψηφοφορία. Με 64 ψήφους υπέρ και καμιά κατά στη Βουλή των 90 εδρών, το άρθρο προστέθηκε στο Σύνταγμα της χώρας διαβεβαιώνοντας πως «όλοι έχουν δικαίωμα σε πόσιμο νερό». Το κεντροδεξιό κόμμα SDS απείχε από την ψηφοφορία λέγοντας πως μια τέτοια προσθήκη «δεν ήταν απαραίτητη και είχε ως μόνο στόχο την αύξηση της πολιτικής επιρροής του κυβερνώντος κόμματος». Αξίζει να σημειωθεί ότι η Σλοβενία είναι ορεινή, πλούσια σε υδάτινες πηγές  και περισσότερο από το μισό της έδαφος σκεπάζεται από δάση.

Ο κεντροαριστερός πρωθυπουργός Miro Cerar υποστήριξε το νομοσχέδιο λέγοντας ότι η χώρα του, μια χώρα με πληθυσμό 2 εκ. πρέπει «να προστατεύσει το νερό, τον υγρό χρυσό του 21^ου αιώνα στο υψηλότερο νομικό  επίπεδο». «Το νερό της Σλοβενίας είναι εξαιρετικής ποιότητας και λόγω της αξίας του στο μέλλον πρόκειται σίγουρα να στοχοποιηθεί από τις ορέξεις των πολυεθνικών εταιριών. Καθώς θα γίνεται ένας ολοένα και πιο πολύτιμος πόρος στο μέλλον, η πίεση θα αυξηθεί και δεν θα πρέπει να ενδώσουμε», είπε ο Cerar.

Η Σλοβενία έγινε η πρώτη Ευρωπαϊκή χώρα που προσέθεσε το ανθρώπινο δικαίωμα στο νερό στο Σύνταγμά της αν και σε 17 χώρες αυτό ισχύει ήδη (Κονγκό, Αίγυπτος, Κένυα, Μαρόκο, Νίγηρας, Σομαλία, Νότια Αφρική, Τυνησία, Ουγκάντα, Ζιμπάμπουε, Βολιβία, Εκουαδόρ, Μεξικό, Νικαράγουα, Ουρουγουάη, Μαλβίδες, Φίτζι)

Συνδικάτα και Κοινωνία των Πολιτών καλωσορίζουν την εισαγωγή του ανθρώπινου δικαιώματος στο νερό στο Σύνταγμα της Σλοβενίας

Κοινό Δελτίο Τύπου των EPSU, Food & Water Europe και European Water Movement*:

Χθες βράδυ το Εθνικό κοινοβούλιο της Σλοβενίας πέρασε μια προσθήκη στο Σύνταγμα και εισήγαγε ένα νέο άρθρο που αναγνωρίζει το ανθρώπινο δικαίωμα στο νερό. Η προσθήκη βεβαιώνει ότι το νερό πρέπει να αντιμετωπίζεται ως δημόσιο αγαθό που να το διαχειρίζεται το κράτος και όχι ως προϊόν και ότι το πόσιμο νερό πρέπει να παρέχεται από τον δημόσιο τομέα σε μη κερδοσκοπική βάση. Πρόκειται για μια μεγάλη επιτυχία των Σλοβένων ακτιβιστών και του λαού της Σλοβενίας.

«Πολίτες σε ολόκληρη την Ευρώπη και την Ευρωπαϊκή Ένωση κινητοποιήθηκαν προκειμένου να ενταχθεί το ανθρώπινο δικαίωμα σε νερό και υγιεινή όπως αποφασίστηκε από τον ΟΗΕ και στην Ευρωπαϊκή νομοθεσία. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εξακολουθεί να αγνοεί σχεδόν 2 εκ. πολίτες στην πρώτη επιτυχημένη Πρωτοβουλία Ευρωπαίων Πολιτών. Ο κομισάριος Vella  θα πρέπει να ακούσει τους πολίτες και να ακολουθήσει το παράδειγμα της Σλοβενίας το συντομότερο δυνατόν», δήλωσε ο Jan Willem Goudriaan, ο γγ. της EPSU.

Το νερό είναι ένα επίμαχο θέμα στη Σλοβενία, καθώς αρκετές ξένες εταιρίες από τον χώρο των τροφίμων και των αναψυκτικών αγοράζουν δικαιώματα  σε μεγάλες εκτάσεις από υδάτινα αποθέματα της χώρας. Επίσης, η κυβέρνηση της Σλοβενίας έχει εκφράσει ανησυχίες για τις συνέπειες των εμπορικών συμφωνιών όπως η CETA σχετικά με την διατήρηση της ικανότητάς της να ελέγχει και να ρυθμίζει αυτά τα αποθέματα.[1].

“Οι εμπορικές συμφωνίες και οι μηχανισμοί επίλυσης διαφορών μεταξύ επενδυτή και κράτους δύνανται να μειώσουν την ικανότητα των κρατών να παίρνουν πίσω υπό δημόσιο έλεγχο υδάτινα αποθέματα όταν υπάρχουν ξένοι επνδυτές, όπως στη Σλοβενία. Για να μπορέσουν να εγγυηθούν το ανθρώπινο δικαίωμα σε αυτό τον βασικό πόρο, το Ευρωκοινοβούλιο και το Κοινοβούλιο της Σλοβενίας θα πρέπει να αρνηθούν να επικυρώσουν την CETA όταν θα τεθεί σε ψηφοφορία τους επόμενους μήνες», δήλωσε ο David Sánchez, διευθυντή της Food & Water Europe.

Η προσθήκη στο Σύνταγμα είναι το αποτέλεσμα πρωτοβουλίας πολιτώ νπου συνέλλεξαν 51,000 υπογραφές προκειμένου να προτείνουν αυτή την προσθήκη. [2].

“Καλωσορίζουμε την εισαγωγή του ανθρώπινου δικαιώματος σε νερό στο Σύνταγμα της Σλοβενίας, ως ένα σπουδαίο αποτέλεσμα της δράσης των πολιτών. Τώρα η κοινωνία των πολιτών θα πρέπει να μείνει ενεργή προκειμένου να εγγυηθεί μια δημοκρατική και διαφανή δημόσια διαχείριση ολόκληρου του κύκλου του νερού, βασισμένη στη συμμετοχή πολιτών και εργαζόμενων», δήλωσε η  Jutta Schütz, εκπροσωπώντας το Ευρωπαϊκό Κίνημα Νερού.

*Το SAVEGREEKWATER είναι μέλος του Ευρωπαϊκού Κινήματος Νερού από το 2012.

——

Notes

[1] Η κυβέρνηση της Σλοβενίας εξέφρασε ανησυχίες για την αμφισημία όρων όπως «εμπορική χρήση μιας υδάτινης πηγής» μέσα στο κείμενο της CETA, καθώς επίσης και για το πώς η συνθήκη θα εφαρμοστεί σε ό,τι αφορά υπάρχοντα δικαιώματα χρήσης και τη δυνατότητα των κυβερνήσεων να μπορούν στο μέλλον να βάλουν όρια σε υπάρχουσες παραχωρήσεις χωρίς μεταξύ άλλων να υπόκεινται σε διώξεις μέσω του ICS. Το σχετικό έγγραφο είναι αυτό:  https://europeanwater.org/images/pdf/Slovenia-questions-on-Water_14-9-2016.pdf

[2] Περισσότερες πληροφορίες για την πρωτοβουλία πολιτών μπορείτε να βρείτε εδώ https://voda.svoboda.si/

Το περασμένο καλοκαίρι 81.000 οικιακοί καταναλωτές στο Pittsburgh έλαβαν μιαν ανησυχητική επιστολή από την τοπική επιχείρηση ύδρευσης: η ανάλυση του πόσιμου νερού, έτσι όπως βγαίνει από τη βρύση, είχε αναδείξει υψηλή περιεκτικότητα σε μόλυβδο σε ποσοστό 17% των ελεγχθέντων δειγμάτων. Η επιστολή κατέληγε πως αυτό μπορεί να επιφέρει σοβαρά προβλήματα rστην υγεία των χρηστών.

Η κατάσταση είλκυσε την προσοχή του καθηγητή (Πολυτεχνείο της Βιρτζίνια) Marc Edwards, του ίδιου που είχε συμμετάσχει στην ανάδειξη της κρίσης ύδρευσης στο Flint του Michigan. Σε συνέντευξη που παρεχώρησε στον τοπικό τηλεοπτικό σταθμό WPXI, ανάφερε ότι τα επίπεδα είναι συγκρίσιμα προς τα ανιχνευθέντα στο Flint.

Μέχρι πρόσφατα τα επίπεδα μολύβδου στο Pittsburgh ήσαν απολύτως κανονικά. Τι έχει λοιπόν συμβεί;

Ας πάμε λίγο πίσω: Το 2012 η πόλη είχε το εξής πρόβλημα: αν και το νερό της ήταν καθαρό το δίκτυο (χτισμένο έως και έναν αιώνα πρωτύτερα) χρειαζόταν επειγόντως αποκατάσταση. Η αρμοδία, Pittsburgh Water and Sewer Authority, υπέφερε από σωρεία διοικητικών και διαχειριστικών προβλημάτων: οι κάτοικοι/χρήστες παραπονούνταν για κακή εξυπηρέτηση και υψηλές χρεώσεις ενώ, μετά από σειρά εσφαλμένων οικονομικών επιλογών κατά την διάρκεια της περασμένης δεκαετίας η επιχείρηση παρουσίαζε χρέη ύψους αρκετών εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων.

Σ’ αυτό η επιχείρηση ύδρευσης του Pittsburgh δεν είναι μόνη: παντού στις ΗΠΑ τοπικές επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας προσπαθούν ν’ ανταπεξέλθουν στην ολοένα μειούμενη πολιτειακή χρηματοδότηση αντιμετωπίζοντας ταυτόχρονα προβλήματα λόγω απηρχαιωμένων δικτύων. Πολλές στρέφονται στην παραχώρηση της διαχείρισης σε ιδιώτες.

Αυτή του Pittsburgh στράφηκε στην Veolia: είναι γαλλική, εδρεύει στο Παρίσι και ασχολείται, μεταξύ άλλων, με την «παροχή τυποποιημένων, οικονομικά αποδοτικών λύσεων που οδηγούν στην βέλτιστη χρήση των δικτύων, συνδυασμένη με προστασία του περιβάλλοντος και μιαν καλύτερη ποιότητα ζωής». Η Veolia παρέχει συμβουλευτικές υπηρεσίες ή αναλαμβάνει την διαχείριση υπηρεσιών ύδρευσης, αποχέτευσης και ενέργειας σε 530 πόλεις στην βόρεια Αμερική: προσφάτως υπεγράφησαν σχετικές συμβάσεις με τις υπηρεσίες στην Νέα  Υόρκη, την Νέα Ορλεάνη και την Ουάσιγκτον. Το περασμένο έτος η Veolia, που επιχειρεί σε 68 χώρες, κατέγραψε έσοδα της τάξης των $27 δις.

Το Pittsburgh προσέλαβε την Veolia που ανέλαβε την διαχείρισή της και παρέσχε μιαν ομάδα ειδικευμένων στελεχών, με σκοπό να συνδράμει την επιχείρηση σε θέματα αποτελεσματικότητας βοηθώντας την να εξοικονομήσει (δημόσιο) χρήμα. Η αμοιβή της Veolia ορίσθηκε στο 50% περίπου των ποσών που έτσι θα εξοικονομούνταν.

Υπό την διοίκηση του Jim Good, στελέχους της Veolia που ανέλαβε προσωρινός διευθυντής, η PWSA προχώρησε σε σημαντικές αλλαγές οι οποίες φάνηκαν να λειτουργούν. Μέσα σ’ ένα έτος η αναμονή στην εξυπηρέτηση πελατών έπεσε στο μισό. Η τροποποίηση μισθωτηρίων για τις εγκαταστάσεις της επιχείρησης, η εύρεση νέων πελατών και άλλες ενέργειες οδήγησαν σε εξοικονόμηση περίπου $2 εκατομμυρίων.

Σύμφωνα με άρθρο που δημοσιεύθηκε το 2013 στην Pittsburgh Post-Gazette, η Veolia άλλαξε και την νοοτροπία της PWSA: αντί μιας απομακρυσμένης διοίκησης ο  Good συνδιαλεγόταν με τους εργαζομένους σε πρόχειρα γεύματα (πίτσα και χάμπουργκερ) κάθε εβδομάδα. Κατά την διάρκεια ενός bbq το 2012 ο Good δήλωσε: «Βρισκόμαστε εδώ για να συνεργασθούμε με τους εργαζομένους σαν συνεταίρους μας». Πάλι σε δήλωσή του στην Post-Gazette είπε ότι παρέσχε διαβεβαιώσεις πως δεν θα προέβαινε σε απολύσεις διακηρύττοντας πως με την συνεργασία διοίκησης και εργαζομένων μπορούσαν να επιτευχθούν τα πάντα.

‘Όμως, μέχρι το τέλος του 2015, η επιχείρηση απέλυσε είκοσι τρείς εργαζομένους στους οποίους περιλαμβάνονταν το επιτελείο της διεύθυνσης ποιότητας και ασφάλειας και οι προϊστάμενοι των οικονομικών και τεχνικών υπηρεσιών (αυτά προκύπτουν από έγγραφα που αναζητήθηκαν βάσει αιτήματος Right-to-Know). Το προσωπικό των εργαστηρίων της PWSA, υπεύθυνο για τον έλεγχο της ποιότητας του παρεχομένου νερού σε περίπου 100.000 χρήστες μειώθηκε στο μισό. Ο Stanley States, διευθυντής ποιότητας με 36χρονη υπηρεσία στην επιχείρηση (προσονομαζόμενος από το προσωπικό ως Dr. Water) παραιτήθηκε, όταν τον μετέθεσαν σε δουλειά γραφείου με αντικείμενο την έρευνα.

Ο Good ισχυρίζεται ότι οι αποφάσεις για μείωση του προσωπικού δεν λήφθηκαν όλες από την Veolia, η οποία είχε μάλλον συμβουλευτικό παρά διοικητικό ρόλο την περίοδο εκείνη: οποιαδήποτε πρότασή της, είπε, έπρεπε να γίνει αποδεκτή από το Διοικητικό Συμβούλιο.

Εκτός της μείωσης του προσωπικού η PWSA προχώρησε σε μετατροπή του συστήματος καθαριότητας του νερού. Επί πολλές δεκαετίες στο νερό προστίθετο σκόνη σόδας, υλικό όμοιο περίπου προς την μαγειρική σόδα, που εμπόδιζε την διάβρωση των σωλήνων (μολύβδινων συνήθως) και την διάχυση του μολύβδου στο νερό. Εδώ αξίζει να θυμίσουμε ότι η διάχυση του μολύβδου στο νερό στο Flint υπήρξε αποτέλεσμα ακριβώς της παύσης χρησιμοποίησης αντιδιαβρωτικών ουσιών. Το 2014 η PWSA άρχισε να χρησιμοποιεί καυστική σόδα (αρκετά φθηνότερη) ως αντιδιαβρωτικό. Η αλλαγή αυτή απαιτούσε δοκιμές και άδεια (χρονοβόρες αναγκαστικά διαδικασίες) από την Πολιτειακή Υπηρεσία Προστασίας Περιβάλλοντος, η οποία όμως ουδέποτε έλαβε γνώση. Μια διετία αργότερα, όταν έγινε γνωστή η καταστροφή στο Flint, η υπηρεσία επέστρεψε στην σκόνη σόδας.

Ο δήμαρχος του Pittsburgh, Bill Peduto, θεωρεί την Veolia αποκλειστικά υπεύθυνη για την αλλαγή της διαδικασίας αναφέροντας ότι αυτό ουδέποτε ανεφέρθη είτε στο Διοικητικό Συμβούλιο της PWSA είτε στο Δημοτικό Συμβούλιο. Η Veolia αρνείται οποιανδήποτε ευθύνη ισχυριζόμενη πως ποτέ δεν θα έδινε στην μείωση του κόστους προτεραιότητα έναντι της ποιότητας του νερού ή της συντήρησης των δικτύων.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι την άνοιξη η Πολιτειακή Υπηρεσία Προστασίας Περιβάλλοντος κατηγόρησε την PWSA για παραβίαση των πολιτειακών νόμων και διέταξε άμεσο έλεγχο των ποσοτήτων μολύβδου στο νερό. Οι δοκιμές (είχαν να γίνουν από το 2013) ολοκληρώθηκαν το καλοκαίρι και έδειξαν ότι τα επίπεδα μολύβδου όχι μόνον είχαν αυξηθεί αλλ’ είχαν ξεπεράσει και τα ομοσπονδιακά όρια. Στο 17% των χρηστών βρέθηκαν επίπεδα μολύβδου που ξεπερνούν το όριο κινδύνου της Υπηρεσίας Προστασίας Περιβάλλοντος (15 %). Δεν είναι λίγοι όσοι υποψιάζονται ότι η αλλαγή των χημικών-καθαριστικών οδήγησε στην αύξηση των ποσοστών μολύβδου. Ο Δήμος ήδη ξεκίνησε έρευνα πάνω στο θέμα.

Ο Stanley States, πρώην προϊστάμενος στην διεύθυνση ποιότητας θεωρεί ότι σημαντικό ρόλο έχει παίξει και η μείωση του προσωπικού. Το ποσοστό μολύβδου αυξήθηκε το 2013, λόγω μιας τότε αλλαγής των καθαριστικών, αν και παρέμεινε εντός των ομοσπονδιακά επιτρεπομένων ορίων. Οι ελλείψεις όμως στο προσωπικό δεν επέτρεψαν μιαν σοβαρότερη ενασχόληση με το θέμα. «Το προσωπικό των εργαστηρίων έχει μειωθεί στο μισό» λέει ο States. «Δεν έχουμε την δυνατότητα ν’ ασχοληθούμε όσο χρειάζεται με την διάβρωση των σωλήνων ώστε να μπορέσουμε να διορθώσουμε όσο γίνεται.»

Οι πολίτες του Pittsburgh, όμως, δεν διαμαρτύρονται μόνο για την ποιότητα: θεωρούν ότι το νερό έγινε πολύ ακριβό. Το 2013, ένα έτος μετά την πρόσληψη της Veolia, το Συμβούλιο ενέκρινε αύξηση 20% σε διάστημα μιας τετραετίας: μέχρι το 2017 το μέσο μηνιαίο τίμημα ανά οικιακό μετρητή θα φτάσει στα $50, ποσό τριπλάσιο απ’ οπουδήποτε αλλού στις μεσοδυτικές πολιτείες (σύμφωνα με τον Guardian).

Οι κάτοικοι επίσης διαμαρτύρονται για την άτακτη αποστολή των λογαριασμών και για σφάλματα, ιδίως αφορώντα στην χρησιμοποιηθείσα ποσότητα: ο ιδιοκτήτης ακατοίκητου διαμερίσματος χρεώθηκε για 132.000 γαλόνια (πάνω από 500 μ3) μέσα σ’ έναν μήνα, ποσότητα που αντιστοιχεί σε μιαν τετραμελή οικογένεια στην διάρκεια ενός έτους. Ως προς τους λογαριασμούς άλλος κάτοικος της πόλης είπε στην Truthout : «Δεν ξέρουμε πότε θα έλθουν ούτε σε ποιαν περίοδο θ’ αφορούν, ούτε πόσο θα χρεώνουν. Κι όταν έρχονται το βλέπεις ότι είναι πολύ.»

Τον Μάϊο 2015 ομάδα χρηστών κατέθεσε μιαν ομαδική αγωγή κατά της επιχείρησης ύδρευσης, της Veolia NAW και της λογιστικής εταιρίας που τηρεί τους λογαριασμούς της PWSA. Οι ενάγοντες ισχυρίζονται ότι τα νέα υδρόμετρα, που εγκατεστάθηκαν το 2013, είναι προβληματικά με αποτέλεσμα οι χρήστες να χρεώνονται με εσφαλμένα και υπερβολικά υψηλά ποσά. Αυξήσεις έναντι προηγουμένων λογαριασμών της τάξης του 600% δεν είναι σπάνιες. «Η PWSA γνωρίζει πολύ καλά ότι οι χρεώσεις είναι εσφαλμένες» λένε, «δεν διστάζει όμως να στέλνει ειδοποιήσεις διακοπής και κατόπιν να προχωρεί σε τέτοιες». Η PWSA και η Veolia αρνήθηκαν να σχολιάσουν τους ισχυρισμούς.

Τον περασμένο Δεκέμβριο, αντιμέτωπη με την ομαδική αγωγή, με πρόστιμο από την Πολιτεία για τα επίπεδα μολύβδου και με υπέρογκα χρέη η PWSA διέκοψε την συνεργασία με την Veolia. Από αυτήν η δεύτερη απεκόμισε περίπου $11 εκατομμύρια.

Πριν ένα μήνα περίπου η επιχείρηση ύδρευσης ανακοίνωσε ότι προτίθεται να κινηθεί δικαστικά κατά της Veolia. Σύμφωνα με δελτίο τύπου η δεύτερη «…επέδειξε κακοδιαχείριση στην διοίκηση της PWSA, καταχράσθηκε την θέση εμπιστοσύνης αλλά και παρεπλάνησε την PWSA με σκοπό να μεγιστοποιήσει τα κέρδη της σε βάρος της επιχείρησης ύδρευσης και των πελατών της…»

Το Pittsburgh δεν είναι ο μόνος δήμος που στράφηκε κατά της Veolia εφέτος. Τον Απρίλιο η Πολιτεία της Μασσσαχουσέτης ενήγαγε την Veolia, ως διαχειρίστρια του συστήματος καθαρισμού αποβλήτων στο Plymouth για την διαρροή 10 εκ. γαλονιών ακατέργαστων αποβλήτων στο λιμάνι της πόλης πέρυσι τον χειμώνα.

Δυο μήνες αργότερα ο Γενικός Εισαγγελέας του Michigan, Bill Schuette, μήνυσε την Veolia για απάτη και αμέλεια: επειδή παρά το ότι είχε ειδικά γι’ αυτό προσληφθεί δεν βρήκε το πρόβλημα μόλυνσης με μόλυβδο στο Flint. «Η Veolia δήλωσε ότι το νερό είναι κατάλληλο», δήλωσε ο Schuette στο NPR. «Η Veolia, επίσης, επέδειξε αδιαφορία και εν γνώσει της κατάστασης απέρριψε τις ανησυχίες των κατοίκων δηλώνοντας ότι: «Κάποιοι έχουν πρόβλημα γενικώς με το νερό.»

Η αντίρρηση βρίσκεται στο ότι συνήθως η Veolia κάνει οικονομίες παραβλέποντας τις συνέπειες, που οδηγούν σε μεγαλύτερα προβλήματα. Σε τηλεφωνική συνέντευξη ο Kevin Acklin, προσωπάρχης στο Δημαρχείο του Pittsburgh, κατέδειξε ότι τα έσοδα της Veolia εξαρτώνται από τα βραχυπρόθεσμα οικονομικά αποτελέσματα των επιχειρήσεων: «Σύμφωνα με την σύμβαση, δεν είχαν καμιά ωφέλεια από μακροπρόθεσμες επενδύσεις σε υποδομές, σχεδιασμό και εξοπλισμό, ούτε από την συντήρηση των δικτύων ενώ κέρδιζαν από την επίρριψη του κόστους σε τρίτους, όπως ο Δήμος και οι ιδιώτες καταναλωτές. Αν και υποτίθεται ότι εργάζονταν για το όφελος του Δήμου στην πράξη εξυπηρέτησαν πρωτίστως τις ανάγκες μιας μεγάλης υπερεθνικής επιχείρησης.»

Η Veolia αρνείται οιανδήποτε ευθύνη για την κατάσταση στο Plymouth και στο Flint, ισχυριζόμενη ότι η διαρροή στο πρώτο οφείλεται στην παλαιότητα του δικτύου, για το οποίο δεν φέρει καμιάν ευθύνη, ενώ η σύμβασή της στο Flint περιοριζόταν στον έλεγχο ενός άλλου χημικού (του TTHM).

Όσον αφορά στο Pittsburgh, η Veolia ισχυρίζεται ότι το ΔΣ της PWSA είχε διατηρήσει τον έλεγχο της επιχείρησης καθ’ όλη την τριετή διάρκεια της σύμβασης: «Η Veolia κάλυψε πλήρως τις εκ της σύμβασης υποχρεώσεις της με απόλυτα διαφανή τρόπο», ανέφερε εκπρόσωπός της Veolia North America. «Θεωρούμε ορθά όλα όσα πράξαμε για λογαριασμό της PWSA.»

Όμως οι αρμόδιοι στο Pittsburgh επισημαίνουν ότι η επιχείρηση ύδρευσης της πόλης βρίσκεται σε χειρότερη θέση από αυτήν πριν την, προ τετραετίας, πρόσληψη της Veolia: τα τραπεζικά της αποθέματα έχουν μειωθεί, τα μισά της έσοδα χρησιμοποιούνται για την αποπληρωμή χρεών και το δίκτυό της εξακολουθεί να παραμένει το ίδιο. «Η επιχείρηση βρίσκεται σε πολύ επικίνδυνη οικονομική κατάσταση κι εγώ, όσο κι αν ψάξω, δεν βρίσκω κανένα θετικό αποτέλεσμα από την συνεργασία μας με την Veolia,» συμπληρώνει ο Acklin.

Ένας πρώην εργαζόμενος της PWSA το θέτει πιο ωμά: όταν ρωτήθηκε τι πρέπει να προσέχουν οι επιχειρήσεις που θέλουν να συνεργασθούν με την Veolia, είπε: «Θα έλθουν, θα διαλύσουν την επιχείρηση και θα φύγουν με τις τσέπες γεμάτες.»

Το Δημοτικό Συμβούλιο Σερρών στην συνεδρίαση της 11-10-2016 και με την 695Α/2016 απόφαση του αποφάσισε ομόφωνα την « Έκδοση ψηφίσματος κατά της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΠ».
Κατόπιν εξέδωσε το παρακάτω ψήφισμα:

Ψήφισμα της ΚΕΔΕ κατά της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΠ

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΚΕΔΕ κατά τη σημερινή του συνεδρίαση συζήτησε το θέμα της μεταφοράς της ΕΥΔΑΠ στο Ταμείο Αξιοποίησης Δημόσιας Περιουσίας και της πώληση μετοχών της εταιρείας σε ιδιώτες.

Κατόπιν εισήγησης του Προέδρου της ΚΕΔΕ κ. Γ. Πατούλη, το ΔΣ υιοθέτησε ομόφωνα το ακόλουθο ψήφισμα:

Το Δ.Σ. της ΚΕΔΕ εκφράζει την πλήρη αντίθεσή του στην επιχειρούμενη ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ, μέσω της ένταξής του στο Ταμείο Αξιοποίησης Δημόσιας Περιουσίας. Καταδικάζει την εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης, γιατί αυτό δεν εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον.

Θεωρεί ότι:

– Το νερό αποτελεί κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα

– Η πρόσβαση σε πόσιμο νερό και σε ποιοτικές υπηρεσίες ύδρευσης είναι αναφαίρετο δικαίωμα όλων των πολιτών, άρρηκτα συνδεδεμένο με το δικαίωμα στη ζωή, στην υγιεινή και στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

– Η ΕΥΔΑΠ πρέπει να παραμείνει δημόσιος οργανισμός στην υπηρεσία της κοινωνίας και όχι να μετατραπεί σε μέσο κερδοσκοπίας ιδιωτικών συμφερόντων.

– Η πώληση σε ιδιωτικά συμφέροντα δημόσιων υπηρεσιών ύδρευσης, όπου εφαρμόστηκε κατά το παρελθόν απέτυχε, αφού οδήγηση σε κατακόρυφη άνοδο της τιμής του νερού και σε υποβάθμιση της ποιότητάς του, με αποτέλεσμα στο τέλος να επιστρέψουν είτε στο δημόσιο, είτε στους Δήμους.

Η ΚΕΔΕ ζητά:

– Να εξαιρεθεί η ΕΥΔΑΠ από την ένταξη στο Ταμείο Αξιοποίησης Δημόσιας Περιουσίας

– Να κατοχυρωθεί στην επικείμενη συνταγματική αναθεώρηση ο κοινωνικός έλεγχος και η δημόσια διαχείριση του κύκλου του νερού.

Η ΚΕΔΕ δηλώνει ότι συντάσσεται με όλους όσους πιστεύουν ότι είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί μια κοινωνική συμμαχία, ώστε να παραμείνει υπό δημόσιο έλεγχο ο κύκλος του νερού και να καταστεί η ΕΥΔΑΠ ένας δημόσιος, κοινωφελής και οικονομικά υγιής οργανισμός.

Αναθέτει στον κ. Δήμαρχο τις παραπέρα ενέργειες.

Πρόσφατα το Δημοτικό Συμβούλιο Τυρνάβου υιοθέτησε ψήφισμα κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού στη χώρα μας. Διαβάστε παρακάτω το ψήφισμα.

Το Δημοτικό Συμβούλιο Τυρνάβου, στην 13^η και από 04-10-2016 συνεδρίαση με την αριθ. 239/2016 απόφασή του, με αφορμή την ιδιωτικοποίηση της παραγωγής και της διάθεσης του νερού,

ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ   ΚΑΤΑ   ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ

Το Δ.Σ. Τυρνάβου αντιτίθεται στην εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης, γιατί αυτό δεν εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον.

Θεωρεί ότι:

• Το νερό αποτελεί κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα.
• Η πρόσβαση σε πόσιμο νερό και σε ποιοτικές υπηρεσίες ύδρευσης είναι αναφαίρετο δικαίωμα όλων των πολιτών, άρρηκτα συνδεδεμένο με το δικαίωμα στη ζωή, στην υγιεινή και στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
• Η ΕΥΔΑΠ πρέπει να παραμείνει δημόσιος οργανισμός στην υπηρεσία της κοινωνίας και όχι να μετατραπεί σε μέσο κερδοσκοπίας ιδιωτικών συμφερόντων.
• Η πώληση σε ιδιωτικά συμφέροντα δημόσιων υπηρεσιών ύδρευσης, όπου εφαρμόστηκε κατά το παρελθόν απέτυχε, αφού οδήγησε σε κατακόρυφη άνοδο της τιμής του νερού και σε υποβάθμιση της ποιότητάς του, με αποτέλεσμα στο τέλος να επιστρέψουν είτε στο δημόσιο, είτε στους Δήμους.
• Να κατοχυρωθεί στην επικείμενη συνταγματική αναθεώρηση ο κοινωνικός έλεγχος και η δημόσια διαχείριση του κύκλου του νερού.
• 

• Ο έλεγχος των υπηρεσιών που μεταβιβάστηκαν στην ολότητά τους στο Υπερταμείο περνάει σε έναν φορέα που δεν είναι δημόσιος, σύμφωνα με τις ιδρυτικές του διατάξεις.(1)
• Οι ελληνικές κυβερνήσεις παύουν να έχουν τον έλεγχο της διαχείρισης των υπηρεσιών αυτών και αυτός περνάει στο Εποπτικό Συμβούλιο του Υπερταμείου που ελέγχεται στην πράξη από τους δανειστές.(2)
• Οι δύο εταιρίες παύουν να έχουν ως σκοπό αυτόν που ορίζει το καταστατικό τους, δηλαδή την ύδρευση και την αποχέτευση Αθήνας και Θεσσαλονίκης και εργαλειοποιούνται προκειμένου να εξυπηρετήσουν ξένο προς τον ρόλο τους σκοπό, εκείνον του Υπερταμείου.(3)
• Η ελληνική κυβέρνηση έχει ήδη εγκρίνει την πώληση του 11% της ΕΥΔΑΠ και του 23% της ΕΥΑΘ με αποτέλεσμα να παραχωρήσει σε ιδιώτες επιπλέον θέσεις στο Δ.Σ. των εταιριών που σε συνδυασμό με μια «φιλική» προς τα συμφέροντά τους διοίκηση δύνανται να επιβάλλουν πλήρως την ατζέντα τους παρά την κατοχή μειοψηφικού ποσοστού. (4)

Γι’ αυτό τον λόγο ανακοινώνουμε σήμερα πως η πρωτοβουλία μας σε συνεργασία με άλλους ενδιαφερόμενους φορείς προχωρά σύμφωνα προς όσα ορίζει ο Νόμος στις απαραίτητες νομικές κινήσεις προκειμένου να ακυρωθεί η ένταξη των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ στο Υπερταμείο.

Παράλληλα με την νομική διαδικασία, συνεχίζουμε την εκστρατεία ενημέρωσης κατά της ιδιωτικοποίησης προκειμένου οι συμπολίτες μας να παραμένουν συνεχώς ενήμεροι για τις καταστροφικές συνέπειές της.(5)

Τέλος, με δεδομένη την ουδετερότητα που θα πρέπει σύμφωνα με τη συνθήκη της Λισαβόνας να επιδεικνύει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (ως μέλος των θεσμών) σε σχέση με την δημόσια ή ιδιωτική διαχείριση των υπηρεσιών ύδρευσης, απαιτούμε την δημοσιοποίηση οποιασδήποτε σχετικής αλληλογραφίας και των πρακτικών των συζητήσεων μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και θεσμών για το θέμα της μεταβίβασης των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ στο Υπερταμείο.(6)

Υπενθυμίζουμε ότι τόσο οι Ευρωπαίοι όσο και οι Έλληνες πολίτες έχουν επανειλημμένα εκφραστεί με επίσημο τρόπο και τίθενται στην συντριπτική τους πλειοψηφία κατά της ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών ύδρευσης. (7) Δεν νοείται διακυβέρνηση με βάση το Κράτος Δικαίου που δεν σέβεται αποφάσεις Ανώτατου Δικαστηρίου χώρας και δεν νοείται δημοκρατικό καθεστώς που αγνοεί επιδεικτικά τη βούληση των πολιτών.

Δηλώστε συμμετοχή για να υποστηρίξετε τον αγώνα εδώ.

SAVE GREEK WATER

(1) Οι δύο εταιρίες ιδιωτικοποιούνται κατά παράβαση του Συντάγματος όπως κρίθηκε και δια της απόφασης της Ολομέλειας του ΣτΕ 1906/2014 για την ΕΥΔΑΠ καθώς όλα τους τα στοιχεία αλλά και οι θυγατρικές τους μεταβιβάζονται στο Υπερ-ταμείο που όπως αναφέρεται στο άρθρο 184 παρ.4 Ν.4389/2016 «δεν ανήκει στον δημόσιο ή ευρύτερο δημόσιο τομέα, όπως αυτός εκάστοτε ορίζεται».

(2) Η διαχείριση και η διοίκηση των δύο εταιριών περνάνε, στην πράξη, στον έλεγχο των δανειστών, με δεδομένα: α) ότι το εποπτικό συμβούλιο του Υπερ-ταμείου αποτελείται από 5 μέλη δύο εκ των οποίων ορίζονται από τους δανειστές (με την σύμφωνη γνώμη του Υπουργού Οικονομικών) και τρία από την ελληνική κυβέρνηση (με την σύμφωνη γνώμη των δανειστών) και β) ότι μεταξύ δανειζόμενου Ελληνικού Κράτους και δανειστών δεν υπάρχει ισότιμη σχέση καθώς οι δεύτεροι μπορούν, όπως επανειλημμένα έχει αποδειχθεί, να επιβάλλουν όσα θέλουν. Αξίζει ακόμη να σημειωθεί ότι το Διοικητικό Συμβούλιο που ορίζεται από το Εποπτικό σύμφωνα με το άρθρο 192 Ν.4389/2016  παρ. 2α «αναλαμβάνει συμβατικές υποχρεώσεις για λογαριασμό της Εταιρείας, συμπεριλαμβανομένης της ανάθεσης συμβάσεων για την προμήθεια αγαθών και υπηρεσιών» ενώ σύμφωνα με το άρθρο 194 παρ. 8 «Οι συνεδριάσεις του Εποπτικού Συμβουλίου και του Διοικητικού Συμβουλίου, καθώς και το σχετικό υλικό και τα πρακτικά των συνεδριάσεων, είναι εμπιστευτικές» παρά το ότι αφορούν την διαχείριση δημόσιας περιουσίας. Επιπλέον, σύμφωνα με το άρθρο 202 παρ. 2 «προκειμένου να προβούν σε ιδιωτικοποίηση περιουσιακών τους στοιχείων, η Εταιρεία και οι άμεσες θυγατρικές της (εξαιρουμένων των ΤΧΣ και ΤΑΙΠΕΔ) δύναται να προβαίνουν ενδεικτικά στην πώλησή τους, τη μεταβίβαση οποιωνδήποτε εμπράγματων ή ενοχικών δικαιωμάτων επί αυτών ή την εισφορά των τελευταίων σε ανώνυμες εταιρείες (Α.Ε.) ή ιδιωτικές κεφαλαιουχικές εταιρείες (Ι.Κ.Ε.) και στη συνεπακόλουθη πώληση των σχετικών μετοχών σε τρίτους». Τέλος, στην παρ. 3 του ίδιου άρθρου τονίζεται ότι «η Εταιρεία και οι άμεσες θυγατρικές της (εξαιρουμένων των ΤΧΣ και ΤΑΙΠΕΔ) δύναται επιπλέον να προβαίνουν στη μίσθωση των περιουσιακών στοιχείων, την παραχώρηση του δικαιώματος χρήσης ή αξιοποίησής τους, την ανάθεση της διαχείρισής τους, τη σύσταση επί αυτών οποιουδήποτε πραγματικού η προσωπικού δικαιώματος, συμπεριλαμβανομένων των δικαιωμάτων οριζόντιας ιδιοκτησίας και επικαρπίας επί δικαιωμάτων οποιασδήποτε φύσης».

(3) Οι δύο εταιρίες παύουν να αποτελούν υπηρεσίες κοινής ωφελείας με αντικείμενο την απρόσκοπτη και ποιοτική παροχή υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης στους πολίτες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και καθίστανται απλώς «αξίες» στο χαρτοφυλάκιο της ΕΔΗΣ (μιας εκ των θυγατρικών του Υπερταμείου) με μοναδικό στόχο να εξυπηρετήσουν, αφού έτσι μόνο προβλέπεται στον Νόμο, τον «ειδικό σκοπό» του Υπερ-ταμείου: κατ’ αρ. 185 παρ.1, Ν.4389/2016: «Η Εταιρία διαχειρίζεται και αξιοποιεί τα περιουσιακά της στοιχεία προκειμένου να: α) συνεισφέρει πόρους για την υλοποίηση της επενδυτικής πολιτικής της χώρας και για την πραγματοποίηση επενδύσεων που συμβάλλουν στην ενίσχυση της ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας και β) συμβάλλει στην απομείωση των οικονομικών υποχρεώσεων της Ελληνικής Δημοκρατίας σύμφωνα με τον Νόμο 4336/2015 (Α’ 94).

(4)Απόφαση αριθμ. 33 Κυβερνητικού Συμβουλίου Οικονομικής Πολιτικής (ΦΕΚ 1472Β/2016)

(5) Τα τελευταία 15 χρόνια έχουν υπάρξει τουλάχιστον 235 περιπτώσεις επαναδημοτικοποίησης υπηρεσιών ύδρευσης σε 37 χώρες, συμπεριλαμβανομένων περιπτώσεων υψηλού προφίλ στην Ευρώπη τη Βόρεια και Νότια Αμερική, την Ασία και την Αφρική.

(6) Η συμφωνία δανειστών και κυβέρνησης να συμπεριλάβουν τις ΕΥΔΑΠ Α.Ε. και ΕΥΑΘ Α.Ε. στο νέο Υπερ-ταμείο αποτελεί και από τα δύο μέρη σκανδαλώδη παραβίαση της δημοκρατικά εκφρασμένης βούλησης των πολιτών όπως αυτή καταγράφηκε τόσο στο δημοψήφισμα για τη μη ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ της 18ης Μαΐου του 2014 (όπου 98,03% των Θεσσαλονικέων τάχθηκαν κατά της ιδιωτικοποίησης), όσο και στην επιτυχία της Πρωτοβουλίας Ευρωπαίων Πολιτών Right2water στην χώρα μας και πανευρωπαϊκά, με αιτήματα την κατοχύρωση από πλευράς Ε.Ε. του ανθρωπίνου δικαιώματος σε νερό και υγιεινή καθώς και τη μη περαιτέρω εμπορευματοποίηση του νερού, κατά την διάρκεια της οποίας οι επίσημες υπογραφές υποστήριξης από πλευράς Ελλήνων πολιτών ξεπέρασαν τις 32.000 (έναντι 17.000 απαιτουμένων) ενώ στην Ευρώπη συνολικά συνυπέγραψαν άνω του 1.800.00 έναντι 1.000.000 απαιτουμένων.

(7) Σύμφωνα με τον κανονισμό EC1049/2001 (30 Μαΐου 2001) σχετικά με την πρόσβαση των πολιτών σε έγγραφα του Ευρωκοινοβουλίου, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και το άρθρο 255(2) της Ευρωπαϊκής Συνθήκης και σε συνδυασμό με το άρθρο 345 της ΣΛΕΕ και το άρθρο 171 της Οδηγίας 2006/123/EC σχετικά με υπηρεσίες εσωτερικής αγοράς  που υπαγορεύει στην Ευρωπαϊκή επιτροπή «ουδετερότητα» σε θέματα δημόσιας ή ιδιωτικής διαχείρισης των υδάτινων πόρων.

Δυστυχώς για την ποιότητα του κράτους Δικαίου στην χώρα μας, η διάταξη που προωθείται ύστερα από την αποτυχημένη και επίμονη προσπάθεια κέντρων συμφερόντων εντός και εκτός χώρας για την άμεση και πλήρη ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης φέρνει «από το παράθυρο» παρόμοιες συνέπειες στους οικιακούς (αλλά όχι μόνο) καταναλωτές αφού καλούνται να πληρώσουν άρτι εφευρεμένα «κόστη» που αποδεικνύουν αμέσως ότι μέσω αυτού του σχεδίου μιλούμε πλέον για πλήρη εμπορευματοποίηση όχι μόνον των υπηρεσιών ύδρευσης αλλά και του ίδιου του νερού της χώρας μας.

Φυσικά, η στερούμενη κάθε έννοιας λογικής και επιστημονικής στοιχειοθέτησης προσπάθεια να μπει «ταμπέλα με τιμή στη φύση» και την καλή κατάσταση των οικοσυστημάτων και των υδάτινων αποθεμάτων δεν είναι μια επινόηση του ελληνικού υπουργείου αλλά αποτελεί πάγια επιδίωξη πολυεθνικών εταιριών που με ρητορική δήθεν οικολογικής ευσυνειδησίας θέλουν να δημιουργήσουν μια «αγορά των οικοσυστημάτων» ακόμη και μια «αγορά νερού», παρόμοια με εκείνη των ρύπων Co2, που έχουμε δει εδώ και χρόνια πόσο λίγο βοήθησε στη μείωσή τους.

Αυτά τα κέντρα κατάφεραν εδώ και καιρό να «επηρεάσουν» μέσω των λόμπι τους τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κι έτσι με το αρ. 9 της Οδηγίας  2000/60/ΕΚ, προς την οποία το εθνικό δίκαιο εναρμονίζεται με την υπό «διαβούλευση» ΥΑ, τέθηκε θέμα Ανάκτησης Πλήρους Κόστους για της Υπηρεσίες Ύδατος. Σ’ αυτό τα κράτη οφείλουν να συνυπολογίζουν (όπως αναλύεται στο 2ο άρθρο της προς «διαβούλευση» ΥΑ) το Χρηματοοικονομικό κόστος, το Περιβαλλοντικό κόστος και το Κόστος Πόρου.

Για να αποκωδικοποιήσουμε την προσπάθεια παραπλάνησης που γίνεται εις βάρος των πολιτών χρειάζεται να αναφερθούμε στους τρεις ορισμούς που δίνονται σε αυτές τις έννοιες από τους συντάκτες του Σχεδίου.

Α. Ως «Χρηματοοικονομικό κόστος»  ορίζεται «η οικονομική αποτίμηση του κόστους για όλα τα έργα, τις υποδομές και τις διαδικασίες που είναι απαραίτητες για τις υπηρεσίες παροχής ύδατος, για τις χρήσεις που αναφέρονται στο άρθρο 2 παρ. 1 της ΥΑ. Το χρηματοοικονομικό κόστος περιλαμβάνει το κόστος κεφαλαίου, το λειτουργικό κόστος, το κόστος συντήρησης και το κόστος διοίκησης.

Σύμφωνα με αυτόν τον νέο ορισμό του χρηματοοικονομικού κόστους:

1) Οι καταναλωτές καλούνται να ξαναπληρώσουν για έργα υποδομών που μέσα από την φορολογία γενεών Ελλήνων αλλά και Ευρωπαίων (σε ότι αφορά τα έργα υποδομών που  χρηματοδοτηθήκαν από ευρωπαϊκά κονδύλια), δανείων που σήμερα αποτελούν μέρος του δυσβάσταχτου δημοσίου χρέους αλλά και την συνεισφορά τους με την πληρωμή λογαριασμών και λοιπόν τελών έχουν ήδη πληρώσει και πληρώνουν σε βάθος δεκαετιών.

2) Καλούνται επίσης να πληρώσουν για ανύπαρκτα, υπό κατασκευή ή κακής ποιότητας έργα υποδομών σε περιοχές της επαρχίας όπου σε πολλές περιπτώσεις οι αρμόδιες υπηρεσίες αδυνατούν να παρέχουν καθαρό πόσιμο νερό και βεβαίως δεν υπάρχουν καν αποχετευτικά δίκτυα.

3) Καλούνται να πληρώσουν τα κέρδη των υπεργολάβων που λυμαίνονται των υπηρεσιών όπως πολύ σαφώς αναφέρει η ΥΑ στο Άρθρο 4 παρ 2 ββ) αφού μες το λειτουργικό κόστος συνυπολογίζεται και το  «κόστος σύναψης συμβάσεων παροχής υπηρεσιών με τρίτους». Μόλις πρόσφατα μια τέτοια  «καινοτόμα» σύμβαση υπογράφηκε από την ΕΥΔΑΠ προκειμένου μια ιδιωτική εταιρία να «αξιολογήσει» με το αζημίωτο το υπάρχον προσωπικό, κάτι που μέχρι σήμερα γινόταν χωρίς «κόστος» ενδοϋπηρεσιακά και που εν πάση περιπτώσει θα μπορούσε να βελτιωθεί επίσης ενδοϋπηρεσιακά αν υπήρχε χρεία.

4) Καλούνται να πληρώσουν  το Κόστος Κεφαλαίου δλδ την απόδοση από εναλλακτικές τοποθετήσεις του (αρ 4 παρ.2.α.αβ).  Αν μια επιχείρηση ύδρευσης π.χ. αποδείξει κάποια στιγμή πως θα κέρδιζε περισσότερα αν τα χρήματα που έδωσε για συντήρηση δικτύου τα είχε επενδύσει σε κάποια άλλη δραστηριότητα θα πρέπει εμείς να πληρώσουμε τα διαφυγόντα υποτιθέμενα κέρδη της; Ας μην πει κανείς αφελής ότι οι επιχειρήσεις ύδρευσης από το καταστατικό τους έχουν χρέος να επενδύουν μόνο στις υποδομές αφού μόλις φέτος η ΕΥΔΑΠ «επένδυσε» € 20.000.000 στην Attica Bank. Επιπλέον σύμφωνα με την ΥΑ θα πρέπει οι καταναλωτές να πληρώνουν και το «εύλογο κέρδος» των ιδιωτών επενδυτών σε ΕΥΑΘ και ΕΥΔΑΠ (Παράρτημα 1 α2) χωρίς βέβαια να προσδιορίζεται ποσοτικά η ευέλικτη έννοια «εύλογο», με μια πρόνοια πραγματικής κρατικής γενναιοδωρίας λες και στον ιδιωτικό τομέα οι επενδυτές έχουν καμιά εξασφάλιση κερδοφορίας όταν επενδύουν σε κάποια επιχείρηση. Φέτος ήταν σχεδόν 22 εκ. ευρώ το ύψος των μερισμάτων που διένειμε η ΕΥΔΑΠ που είχε κέρδη 138 εκ. αλλά καθώς φαίνεται το ποσό αυτό δεν είναι το «εύλογο» και θα πρέπει όλοι να δώσουμε κάτι παραπάνω.

Β. Ως «Περιβαλλοντικό κόστος» ορίζεται «η οικονομική αποτίμηση της απόκλισης της κατάστασης των υδάτων από την καλή κατάσταση, η οποία απαιτείται για τη βιώσιμη χρήση του υδατικού πόρου σύμφωνα με τους περιβαλλοντικούς στόχους του άρθρου 4 του Π.Δ. 51/2007».

 1) Πεδίο δόξης λαμπρό ανοίγεται σε όποιον επιστήμονα θελήσει να ορίσει «κόστος ανά κυβικό μέτρο» όπως προβλέπει η ΥΑ για τα προς το παρόν νεφελώδη έργα αποκατάστασης (και άραγε γιατί δεν μελετάμε πρώτα ποια συγκεκριμένα θα μπορούσαν να είναι αυτά;) για να καταστεί «βιώσιμο» ένα υδατικό απόθεμα ή μια λεκάνη απορροής. Περιμένουμε να δούμε πόσες ΔΕΥΑ και πόσοι δήμοι που εξυπηρετούνται από ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ θα έχουν μηδενικά λοιπόν περιβαλλοντικά τέλη εκτός κι αν καμιά περιοχή της χώρας δεν έχει «βιώσιμα» υδατικά αποθέματα.

2) Ακόμη κι αν η επιστήμη τα καταφέρει είναι βέβαιο ότι η πολιτική θα αποτύχει. Στο εν λόγω σχέδιο καμιά συγκεκριμένη δράση δεν προσδιορίζεται και δεν ορίζεται ως υποχρεωτική. Τα χρήματα που θα συγκεντρώνονται από τα περιβαλλοντικά τέλη θα καταλήγουν στο περιβόητο και εν πολλοίς αδρανές «Πράσινο Ταμείο» κι από εκεί ποίος οίδε πού και κυρίως πότε αφού καμιά χρονική πρόβλεψη υποχρέωσης δεν ορίζεται παρά μόνον ο συντάκτης τα χαρακτηρίζει «ανταποδοτικά» διότι διαφορετικά θα ήταν κατάφωρα αντισυνταγματική η επιβολή τους.

3) Πως μπορεί να μην είναι προσχηματικό και εισπρακτικού χαρακτήρα το εν λόγω τέλος αν για παράδειγμα σε μια περιοχή της χώρας τα έργα αποκατάστασης του υδάτινου αποθέματος είναι τέτοια που θα εκτόξευαν το τέλος σε δυσθεώρητα ύψη;

4) Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και δύο από τις εξαιρέσεις από τα περιβαλλοντικά τέλη: (α) χρήστες οι οποίοι, με την εφαρμογή κατάλληλων πρακτικών ορθής διαχείρισης, συμβάλλουν στη διατήρηση ή/και βελτίωση της καλής κατάστασης των υδάτων, συμπεριλαμβανομένης της επαναχρησιμοποίησης λυμάτων και γ) λόγω γεωμορφολογικών ιδιομορφιών ή ακραίων κλιματικών συνθηκών. Οποιαδήποτε δλδ βιομηχανική μονάδα με πολιτική ισχύ π.χ. λόγω των θέσεων εργασίας που παρέχει παρουσιάζει «ορθή διαχείριση» εξαιρείται των τελών; Ή οποιοσδήποτε βουλευτής μπορέσει να χαρακτηρίσει τον δήμο εκλογής του ως «γεωμορφολογικά ιδιάζοντα» θα μπορεί να τον εξαιρεί από το τέλος;

5) Εξωφρενική είναι δε η πρόβλεψη να πληρώνουν οι καταναλωτές για την ρύπανση των υδατικών συστημάτων, ακόμη κι αν δεν συνέβαλαν σε αυτή (αυτό ακριβώς προβλέπεται στην περίπτωση δ της 2ας παραγράφου του αρ. 5!!!) κι ακόμη κι αν αυτά ουδέποτε αποκαθίστανται; Θα ήταν χρήσιμο εδώ να μας απαντήσει ο Αν.Υπ. πόσες και ποιες από τις διαπιστωμένες περιπτώσεις ρύπανσης υδάτων έχουν αποκατασταθεί και ποιοι τις πλήρωσαν.

6) Γενικότερα είναι δυνατόν να ανοίγεται από τον ίδιο τον ορισμό του τέλους αυτού πεδίο για  άνιση επιβάρυνση πολιτών που έχουν την ατυχία να ζουν σε υποβαθμισμένες υδρολογικά περιοχές και χωρίς να ευθύνονται επ’ ουδενί για την μέχρι τώρα διαχείριση των υδάτων στην προβληματική ζώνη;

Γ. Ως «Κόστος πόρου» ορίζεται «η οικονομική αποτίμηση άλλων εναλλακτικών χρήσεων του ύδατος, οι οποίες είναι αναγκαίες σε περίπτωση που το Υδατικό Σύστημα (ΥΣ) χρησιμοποιείται πέραν του ρυθμού της φυσικής του αναπλήρωσης».

Αυτός ο πλέον διάτρητος από τους ορισμούς των νέων ορισμών κόστους μας φέρνει στο νου την Χιλή. Εκεί οι μεγάλες επιχειρήσεις εκμετάλλευσης χαλκού, που έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν παραπάνω, χρησιμοποιούν το νερό των τοπικών πηγών και ποταμών ενώ οι κάτοικοι καταλήγουν να πίνουν αφαλατωμένο θαλασσινό, αφού μόνο τέτοιο υπάρχει διαθέσιμο σε οικονομικότερες τιμές. Θα πρέπει λοιπόν εφεξής να πληρώνουμε την διαφορά ως «κόστος πόρου» για να μην γίνει άλλη χρήση του νερού μας με μεγαλύτερο οικονομικό όφελος;

Mια μεγάλη βιομηχανική μονάδα πχ. εμφιαλώσεως που χρησιμοποιεί νερό πέραν του ρυθμού της φυσικής του αναπλήρωσης θα πληρώνει το «κόστος πόρου» και θα κερδοφορεί ησύχως παρότι καταστρέφει το υδατικό απόθεμα; Πώς κάτι τέτοιο συνάδει με την υποτιθέμενη επιδιωκόμενη «ορθολογική χρήση»;

Τέλος αξίζει να σημειωθεί ότι από όλη την υπόθεση «ανάκτησης κόστους» εξαιρούνται όλες οι υπηρεσίες ύδατος για ενεργειακή χρήση (αρ. 2 παρ.2.α της ΥΑ) και φυσικά είναι προφανές το γιατί αν ρίξει κανείς μια ματιά στον τρόπο λειτουργίας του ενεργειακού κλάδου στην χώρα μας.

Είναι σαφές σε όλους πως οι παραπάνω διατάξεις δεν αποσκοπούν σε τίποτε άλλο παρά στο να δώσουν εύσχημες δικαιολογίες για αύξηση της τιμής του νερού στο διηνεκές, με παρόμοιο τρόπο όπως διπλασιάστηκαν εν μία νυκτί τα τιμολόγια της ΔΕΗ με τις «ρυθμιζόμενες χρεώσεις».

Το σαθρό επιχείρημα ότι η αύξηση της τιμής θα οδηγήσει σε εξοικονόμηση και ορθολογική χρήση, έτσι ως εκ θαύματος, είναι μια κατάφωρη διαστρέβλωση της οικονομικής πραγματικότητας αφού ο έχων θα μπορεί άνετα να συνεχίσει να πληρώνει την υπερβολική κατανάλωση ενώ ο οικονομικά ασθενέστερος θα μετρά το νερό με το σταγονόμετρο.

Είναι μια ακόμη έμμεσης μορφής φορολόγηση, που απειλεί ευθέως το ανθρώπινο δικαίωμα για πρόσβαση σε νερό και υγιεινή όπως αυτό ορίστηκε από τον ΟΗΕ.

Τέλος, η λογική της ανάκτησης πλήρους κόστους έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τον χαρακτήρα μιας υπηρεσίας κοινής ωφέλειας, χαρακτήρα που οι επιχειρήσεις ύδρευσης στην Ελλάδα φέρουν ακόμη αλλά και επιβάλλεται από το Σύνταγμα. Πέραν ενός λογικού για την συνέχιση της λειτουργίας τέτοιων επιχειρήσεων ποσοστού κέρδους, το οποίο αυτές ως ουσία κοινωφελείς, οφείλουν να επανεπενδύουν για την συντήρηση και βελτίωση των υποδομών και των δικτύων, οποιοδήποτε άλλο (κέρδος) απλώς είναι ανήθικο, επιβαλλόμενο σ’ εμάς που δεν έχουμε άλλην εναλλακτική λύση για να έχουμε πρόσβαση στον πλέον αναγκαίο πόρο.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, είμαστε παντελώς αντίθετοι στην επιχειρούμενη μετατροπή του κοινού αγαθού του νερού σε προϊόν και ζητούμε την πλήρη απόσυρση του υπό «διαβούλευση» κειμένου.

Πρωτοβουλία για τη μη ιδιωτικοποίηση του νερού στην Ελλάδα, SAVEGREEKWATER

(σημείωση: Το κείμενο έχει αποσταλεί και στα email που έχουν αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του Υπουργείου)

ΣΥΝΥΠΟΓΡΑΦΟΝΤΕΣ ΦΟΡΕΙΣ

ΣΕΚΕΣ, Συμμετοχικό Ενωτικό Κίνημα Εργαζομένων και Συνταξιούχων για Δημόσια ΕΥΔΑΠ στην υπηρεσία της κοινωνίας.

Σωματείο Εργαζομένων ΕΥΑΘ

ΦΙΛΟΙ της ΦΥΣΗΣ/ Naturefriends Greece

Δίκτυο Ριζοσπαστικής Οικολογίας

Πρωτοβουλία Πολιτών για την κατάργηση του Υπερταμείου Υφαρπαγής της Δημόσιας Περιουσίας

ΣΑΔΑΣ – Πανελλήνιας Ένωσης Αρχιτεκτόνων

SOSte to nero, Θεσσαλονίκη

Water Warriors,  Θεσσαλονίκη

Ανοικτή Επιτροπή Αλληλεγγύης Τήνου

Περιβαλλοντικός Πολιτιστικός Σύλλογος Μάνης (ΠΕΡΙ.ΠΟΛ.Ο. ΜΑΝΗΣ)

Αυτοδιαχειριζόμενος Αγρός στο Ελληνικό

ΟΙΚΟ.ΠΟΛΙ.Σ ΧΑΪΔΑΡΙΟΥ

Δίκτυο Πολιτών Χολαργού – Παπάγου

“Καλλιστώ”, Περιβαλλοντική Οργάνωση για την Άγρια Ζωή και τη Φύση

Προσθήκη 7/09/2016:

Ύστερα από την αντίδραση φορέων κατά της διαδικασίας που επιλέχθηκε για να τοποθετηθούν οι πολίτες για την τιμολόγηση του νερού, το Υπουργείο αποφάσισε να ανοίξει δημόσια διαβούλευση για το σοβαρότατο αυτό ζήτημα. Ως SAVEGREEKWATER υποβάλαμε στην επίσημη ιστοσελίδα τις απόψεις μας και σας καλούμε όλους να γράψετε τα δικά σας σχόλια. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε. Να διαφωνήσουμε δημόσια με την μετατροπή του νερού από κοινό αγαθό σε εμπορικό προϊόν. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε κατά άρθρο και τις δικές μας παρατηρήσεις. Το δικό μας σχόλιο έχει δημοσιοποιηθεί στο άρθρο 3 Ορισμοί.
Μπορείτε να συμμετέχετε στην διαβούλευση εδώ : https://www.opengov.gr/minenv/?p=7908