Η επιστολή στα ελληνικά

(και το σχετικό άρθρο στο reuters) :

Προς τον Δρ. Jim Jong Kim,

Πρόεδρο της Παγκόσμιας Τράπεζας

Αγαπητέ Πρόεδρε Kim,

Ερχόμαστε σε σας από ένα ευρύ φάσμα τομέων και εμπειρογνωμοσύνης , ενώνοντας τις ανησυχίες μας για τη φτώχεια, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ανάπτυξη. Συμμεριζόμαστε την πεποίθηση ότι το νερό , ως κοινό αγαθό και τοπικός πόρος , πρέπει να διευθύνεται δημοκρατικά σύμφωνα με τις ανάγκες και τους στόχους της κάθε κοινότητας . Και θέλουμε να επιστήσουμε την προσοχή σας στις σοβαρές μας επιφυλάξεις για τη συνεχιζόμενη προώθηση & υποστήριξη της Παγκόσμιας Τράπεζας στην εταιρική, κερδοσκοπική και ιδιωτική διαχείριση των υδάτινων συστημάτων σε όλη την υδρόγειο.

Ο ΟΗΕ, συμπεριλαμβανομένης της Παγκόσμιας Τράπεζας , έχει αναγνωρίσει πριν σχεδόν μια δεκαετία , ότι το δικαίωμα στο νερό είναι ο πρόδρομος για όλα τα άλλα ανθρώπινα δικαιώματα. Αν τα οικονομικά οφέλη του 21ου αιώνα έως σήμερα προορίζονται να διανεμηθούν με εκείνους που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη, η πρόσβαση σε καθαρό νερό πρέπει να είναι διαθέσιμη σε όλους και όχι μόνο σε εκείνους που μπορούν να πληρώσουν. Η τραγική πραγματικότητα είναι ότι πάρα πολλοί άνθρωποι ( σχεδόν ένας στους εννέα ) εξακολουθούν να στερούνται την πρόσβαση σε αυτό τον βασικό πόρο.

Ως επαγγελματίας στο χώρο της υγείας που είστε, γνωρίζουμε ότι είστε ενήμερος για τις τεράστιες, δυσμενείς επιπτώσεις στην υγεία και το γεγονός ότι η πρόσβαση στο νερό παραμένει ένα κρίσιμο εμπόδιο για την αειφόρο ανάπτυξη και την οικονομική ευημερία. Για παράδειγμα, σύμφωνα με την πρόσφατη έρευνα της δική σας Παγκόσμιας Τράπεζας , οι γυναίκες στην υποσαχάρια Αφρική ξοδεύουν 40 δισεκατομμύρια ώρες κάθε χρόνο για τη συλλογή του νερού, που ισοδυναμεί με εργασία ενός έτους του συνόλου του γαλλικού εργατικού δυναμικού.

Η Παγκόσμια Τράπεζα οφείλει να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση αυτής της συγκλονιστικής ανθρωπιστικής κρίσης , όχι μόνο μέσω της άμεσης χρηματοδότησης , αλλά και μέσα από την έρευνα και το συμβουλευτικό έργο που παράγει, καθορίζοντας συχνά τις βέλτιστες πρακτικές και κατευθύνοντας τις προτεραιότητες χρηματοδότησης σε όλους τους τομείς. Ωστόσο , όπως ορίζεται στη συνημμένη έκθεση, ” Κλείνοντας την στρόφιγγα για το ιδιωτικό νερό”, η Παγκόσμια Τράπεζα έχει προωθήσει τον ιδιωτικό τομέα και την κερδοσκοπική διαχείριση για την αντιμετώπιση του προβλήματος της πρόσβασης στο νερό για περισσότερο από δύο δεκαετίες , παρά τις συνεχείς αποτυχίες της.

Με δική τους ομολογία, οι εταιρείες ύδρευσης δεν χρηματοδοτούν μακροπρόθεσμα βιώσιμες υποδομές για την παροχή νερού σε όσους έχουν ανάγκη. Έτσι, σήμερα ο ιδιωτικός τομέας , με την υποστήριξη της Παγκόσμιας Τράπεζας , επικεντρώνεται στην επίτευξη της λεγόμενης «βελτίωσης της αποτελεσματικότητας της διαχείρισης» . Μια τέτοια προσέγγιση αποκόπτει την απελπισμένη ανάγκη για επενδύσεις κεφαλαίου και οδηγεί στο να δοθεί έμφαση στην κερδοφορία και την οικονομική αποδοτικότητα που συχνά οδηγεί σε κλείσιμο υπηρεσιών, αύξηση των τιμολογίων που μπορεί να κάνει το νερό απρόσιτο για πολλούς , απολύσεις και άλλα αποτελέσματα επιζήμια για την ανάπτυξη και για τον διακηρυγμένο στόχο του νερού ως ανθρώπινου δικαιώματος. Γιατί λοιπόν η Παγκόσμια Τράπεζα προωθεί αποφασιστικά αυτή την πορεία, όταν αυτό που χρειάζεται περισσότερο είναι οι επενδυτικές λύσεις ;

Επιπλέον , ελπίζουμε να συζητήσουμε μαζί σας τις δυνατότητες για τερματισμό των άμεσων επενδύσεων του Ομίλου της Παγκόσμιας Τράπεζας στις εταιρίες ύδρευσης . Ειδικότερα , τα ίδια κεφάλαια συμμετοχών του IFC σε εταιρίες ύδρευσης δημιουργούν μια σύγκρουση συμφερόντων και εγείρουν σοβαρές ανησυχίες για την ικανότητα του ομίλου της Παγκόσμιας Τράπεζας για την αμερόληπτη παροχή συμβουλών προς τις κυβερνήσεις. Ελπίζουμε να διερευνήσουμε μαζί σας και άλλες προσεγγίσεις για την διασφάλιση της καθολικής πρόσβασης στο νερό.

Πράγματι , πιστεύουμε ότι τόσο οι δημόσιοι όσο και οι ιδιωτικοί φορείς έχουν να επιτελέσουν ρόλους στην επίτευξη της υδατικής ανάπτυξης. Όμως , η υλοποίηση των σχετικών με το νερό αναπτυξιακών στόχων απαιτεί ισχυρή δημόσια εποπτεία και την καλή ρύθμιση και όχι την ανάθεση των βασικών λειτουργιών διαχείρισης στον ιδιωτικό τομέα . Ο ασφαλέστερος τρόπος για τη διαφύλαξη των υδάτινων πόρων μας για το δημόσιο συμφέρον είναι να μείνει ο έλεγχος και ο σχεδιασμός των συστημάτων σε δημόσια χέρια .

Φανταστείτε το τεράστιο καλό που μπορεί να συμβεί εάν ο όμιλος της Παγκόσμιας Τράπεζας μπορέσει να στρέψει τη σημαντική του επιρροή προς την καλύτερη υποστήριξη και την προώθηση δημοσίων συστημάτων ύδρευσης με δημόσια λογοδοσία , δημοκρατικά , συμμετοχικά και διάφανα σε χώρες-δανειολήπτες . Αυτή η αλλαγή θα θέσει τις βάσεις για την ανακούφιση της φτώχειας , την προώθηση της βιώσιμης ανάπτυξης και την υλοποίηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Για το σκοπό αυτό , καλούμε τον όμιλο της Παγκόσμιας Τράπεζας :

• Να τερματίσει τη στήριξη προς την ιδιωτική ύδρευση , αρχίζοντας από την εκποίηση όλων των συμμετοχικών κεφαλαίων του IFC σε ιδιωτικές εταιρείες ύδρευσης

• Να αναζωογονήσει τη χρηματοδότηση της Παγκόσμιας Τράπεζας στα δημόσια και δημοτικά συστήματα ύδρευσης , ειδικά σε ότι αφορά επενδύσεις σε υποδομές ζωτικής σημασίας .

• Να διακόψει την προώθηση της ιδιωτικής ύδρευσης μέσα από την έρευνα , τις δημόσιες σχέσεις , την υπεράσπιση και την άμεση παροχή συμβουλευτικών υπηρεσιών με στόχο το μάρκετινγκ των ιδιωτικοποιήσεων στις κυβερνήσεις- δανειολήπτες .

Η ηγεσία σας για το θέμα αυτό είναι υψίστης σημασίας . Ανυπομονούμε να συζητήσουμε μαζί σας τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων της Παγκόσμιας Τράπεζας που θα βοηθήσουν στην πραγματοποίηση ενός κόσμου με καθολική πρόσβαση στο νερό.

Την επιστολή υπογράφουν:

Robert Goodland, Fellow at World Resources Institute, formerly World Bank Group’s Senior Environmental Advisor from 1978-2001 and former World Bank Inspection Panel Staff

• Michael Goldman, Associate Professor and McKnight Presidential Fellow, Dept. of Sociology, University of Minnesota
• Elliott D. Sclar, Professor of Urban Planning, School of International and Public Affairs, Columbia University
• Nancy Alexander, Program Director Economic Governance, Heinrich Böll Foundation, North America
• Juan Camilo Mira, Coordinador de la Unidad Técnica, Ecofondo, Colombia
• David Boys, Public Services International & European Public Services Union
• Adam C. Levine, MD, MPH, Assistant Professor of Emergency Medicine; Brown University Alpert Medical School; Associate Physician, Division of Global Health Equity; Brigham and Women’s Hospital, Harvard Medical School
• Mildred Warner, Professor, City & Regional Planning, Cornell University
• John Harrington, President and CEO of Harrington Investments, Inc., Manager of Community Commercial Ventures, LLC.
• David Hall, Director, Public Services International Research Unit, University of Greenwich
• Anne LeStrat, Aqua Publica Europa, Eau de Paris* (Deputy Mayor of Paris)
• Ha-Joon Chang, Economist & Author, Reader at Cambridge University, UK
• Christiane Franck, General Manager of Vivaqua, Belgium
• Kathleen Hamill, Adjunct Assistant Professor, Fletcher School, Tufts University
• Stephen Gasteyer, Assistant Professor, University of Michigan, Department of Sociology
• Martin Karcher, World Bank Alumni, former Division Chief for Population and Human
• Resources, South Asia Region for the World Bank David McDonald, Professor and Head, Department
• of Global Development Studies, Queens University, Canada
• Ben Cohen, Co-Founder of Ben & Jerry’s Ice Cream
• Heidi Behforouz,MD, (Executive/Medical Director of the PACT Project, Assistant Professor at Harvard Medical School, and Internist at Brigham and Women’s Hospital’s (BWH) Jen Center for Primary Care)
• Chad Dobson, Executive Director, Bank Information Center
• Gordan McGranahan, Principal Researcher, Human Settlements, IIED*
• Paul D. Mangeniello, MD, Professor of Obstetrics and Gynecology, Geisel School of Medicine at Dartmouth
• John R. Butterly, MD, Associate Professor of Medicine and of The Dartmouth Institute; Executive Vice President of Medical Affairs, Dartmouth-Hitchcock Medical Center
• Jeff Furman, Chairman of the Board, Ben & Jerry’s
• Mae Buenaventura, Jubilee South Asia Pacific on Debt and Development (JSAPMDD)
• Abed Nego Tarigan – WALHI (Friends of the Earth Indonesia)
• Muhammad Reza Sahib – KRuHA (people’s coalition for the right to water)
• Diana Gultom – debt Watch Indonesia
• Tama S. Langkun – ICW (Indonesian Corruption Watch)
• Kristian Redison Simarmata – SMI (Perhimpunan Suluh Muda Indonesia) North Sumatra
• Nadia Bafaqih – Yayasan Cakrawala Timur, East Java Indonesia Ahmad Martin Hadiwinata (individual)
• Masinton Pasaribu – REPDEM ( Relawan Perjuangan Demokrasi/ Volunteers for Democracy Struggle)
• Beka Ulung Hapsara (individual)
• Agus Arifin – SBI (Indonesian Labor Union)
• Muhyar Kana – SNI ( Indonesian Fisherfolk Union)
• Gunawan – IHCS (Indonesian Human Right Committee for Social Justice)
• UPC (Urban Poor Consortium)
• JRMK (Jaringan Rakyat Miskin Kota / Jakarta Urban Poor Network)
• Mulyadi – SARI Foundation, Solo – Indonesia
• Ubaydillah – WALHI Jakarta
• Chabibullah – SETAM ( Serikat Tani Merdeka / Freedom Peasant Union)
• Prigi Arisandi – ECOTON, East Java – Indonesia
• Fadil Khirom – API ( Aliansi Petani Indonesia / Indonesian Peasant Union)
• Forum Penggurangan Resiko Bencana Jateng / Disaster Risk Reduction Forum of Central Java
• Nurlina – SPS ( Serikat Perempuan Sunggal / Women Solidarity in Sunggal) Medan, North Sumatra
• Yuyun Harmono – KAU (Koalisi Anti Utang / Anti Debt Coalition)
• Tegar Putuhena – Youth Food Movement Indonesia
• Kartini Samon – Indonesian Climate Finance Network
• Sri Ranti (Individual)
• Savic Alielha – NU Online
• Sugeng Bahagijo – INFID ( International NGO Forum on Indonesian Development)
• Maria Theresa Nera-Lauron, IBON International
• Febi Yonesta – LBH Jakarta / Jakarta Legal Aid Foundation
• Shripad Dharmadhikary, Manthan Adhyayan, Kendra
• Water for the People Network
• Pablo Solon, Focus on the Global South
• Sukhgerel Dugersuren, OT Watch
• Nezir Sinani, KOSID
• Nur Hidayat, SP Jabotabek
• Abdul Halim, KIARA
• Cristian Villaroel, Chile Sostentable
• Marcela Olivera, Fundacion Abril
• Galia Yaksic, Plataforma de Acueductos Publico- Comunitarios (P-APC)
• Javier Márquez Valderrama, Presidente Junta Directiva Corporación ECOFONDO
• Amalia Cuervo Tafur, Directora General, Corporación Ecológica y Cultural, Penca de Sábila
• Mirtha Callacna Mendo Presidente, FENTAP
• Luis Isarra, Delegado Secretario General, CONTAGUAS; (Confederacion Continental de Trabajadores y Trabajadoras de los Sindicatos de Agua, Saneamiento y Medio Ambiente)
• Internacional de Servicios Públicos – Consejo Permanente de Sindicatos Andinos de Agua
• Ricardo Buitrón, Corporación Acción Ecológica Ecuador
• Gobi Soil, Battsengel Lhamdoorov
• Bayarsaikhan Namsrai, Steps without Border
• Oyumaa Jamsran, Huvsgul Daai Eej Association (Mongolia)
• Chee Yoke Ling, Director of Programmes, Third World Network
• Martin Donohoe, MD, FACP, Adjunct Associate Professor, School of Community Health, Portland State University

Ακολουθεί η επιστολή σε ελληνικά και γαλλικά.

Les tyrans ont toujours quelque ombre de vertu Ils soutiennent les lois avant de les abattre

Voltaire

(Οι τύραννοι βρίσκονται πάντα στο λυκόφως της αρετής. Υποστηρίζουν τους νόμους πριν τους καταστρέψουν.)

Γάλλοι , αδέλφια μας!

Στις 19.02.2013 ο Πρόεδρος σας, ο Φρανσουά Ολάντ, επισκέφθηκε την πρωτεύουσα της Χώρας μας, την Αθήνα..«Το μήνυμα μας προς την Ελλάδα, είναι μήνυμα φιλίας, στήριξης, εμπιστοσύνης και ανάπτυξης», ανέφερε ο Πρόεδρος σας και ζήτησε από γαλλικές εταιρείες να επενδύσουν……να επενδύσουν σε γη και ύδωρ.

Ο Hollande και ο Σαμαράς μιλούν για «επενδύσεις» στον τομέα της διαχείρισης των υδάτινων πόρων της Ελλάδος, φυσικούς πόρους που προστατεύει το ελληνικό Σύνταγμα. και που δεν ανήκουν σε κανέναν μας, ούτε και στον πρωθυπουργό, για να τους εμπορεύεται.

Γνωρίζουμε πολύ καλά τον αγώνα που κάνετε για την προστασία των κοινωνικών και συλλογικών αγαθών και την ευαισθησία που έχετε στο θέμα της διαχείρισης του νερού. Μετά από δεκαετίες ιδιωτικής διαχείρισης και παρόλο που οι δύο μεγαλύτερες πολυεθνικές νερού, η Suez και η Veolia, είναι γαλλικών συμφερόντων, το Παρίσι, Brest, Varage, Durance-Luberon, Castres, Cherbourg η Toulouse και άλλοι διεκδίκησαν και πέτυχαν την επιστροφή του νερού σε δημόσια χέρια. Και το έκαναν αφού βίωσαν τις συνέπειες από την εμπορευματοποίηση του νερού, την  αλματώδη αύξηση των τιμών, την άνιση πρόσβαση στις υπηρεσίες ύδρευσης, την υποβάθμιση  της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών, τις μειωμένες επενδύσεις σε συντήρηση και επέκταση του δικτύου και τις μονοπωλιακές πρακτικές. Αν και στην Ελλάδα οι πολίτες έχουν ξεχάσει τη μακρινή εποχή του 1925, απόρροια του τότε διεθνούς οικονομικού ελέγχου, όπου το νερό της Αθήνας ήταν στα χέρια της αμερικάνικης Ulen, οι νεότεροι, διαβάζοντας και μελετώντας, μοιραζόμαστε μαζί σας τις ίδιες ακριβώς ανησυχίες για την επικείμενη ιδιωτικοποίηση των ελληνικών δημόσιων υπηρεσιών ύδρευσης ΕΥΑΘ και ΕΥΔΑΠ αλλά και πολλών δημοτικών υπηρεσιών όπως φημολογείται.

Η αγωνία μας, εντείνεται ακόμη περισσότερο και μετατρέπεται σε οργή, μετά και από την απάντηση του  Διευθυντηρίου του Επιτρόπου της ΕΕ, Όλι Ρεν, προς τις ομάδες της κοινωνίας των πολιτών, που επιβεβαιώνει ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προωθεί σκοπίμως την ιδιωτικοποίηση σε όλες τις χώρες που λαμβάνουν πακέτα διάσωσης. παρόλο που αυτό αντίκειται στην Οδηγία  περί ουδετερότητας σε σχέση με την ιδιωτική ή δημόσια ιδιοκτησία και διαχείριση των υπηρεσιών νερού (άρθρο 345 TFEU και άρθρο 171 της Οδηγίας 2006/123/EC σχετικά με υπηρεσίες εσωτερικής αγοράς) αλλά και στο Πρωτόκολλο για τις Δημόσιες Υπηρεσίες της Συνθήκης.  Ταυτόχρονα, αγνοείται εκουσίως από την Κομισιόν αλλά και την ελληνική κυβέρνηση, το γεγονός ότι η είναι η ίδια (η Κομισιον) που διεξάγει έρευνα για τις μεγαλύτερες πολυεθνικές νερού, (Suez, Veolia, Saur), για μονοπωλιακές πρακτικές και πρακτικές εναρμόνισης συμπεριφοράς.

Σε αυτή λοιπόν τη χώρα που βρίσκεται στο χείλος της χρεοκοπίας, που μέρα με τη μέρα χάνει μέρος της εθνικής της ανεξαρτησίας και που οι φωνές και οι αντιδράσεις των πολιτών της έναντι του αποικιακού τύπου ξεπουλήματος των φυσικών της πόρων πνίγονται υπό το δόγμα της “μηδενικής ανοχής”, η ελληνική κυβέρνηση, που υφάρπαξε την ψήφο των Ελλήνων για να «επαναδιαπραγματευθεί» το μνημόνιο, θεωρεί ότι είναι επείγον να γεμίσουν τα ταμεία της με ό,τι πωλείται, και φαίνεται για πούλημα δεν έχουν μόνο την κληρονομιά της αλλά και ένα κομμάτι από την ψυχή της. Εμείς οι Έλληνες πολίτες ταπεινωμένοι γυρνάμε στην εποχή του προτεκτοράτου, αναγκασμένοι να ιδιωτικοποιήσουμε το νερό μας καθιστώντας το επισφαλές και ακριβό.

Μετά το μεγαλειώδες ιταλικό δημοψήφισμα για το νερό το 2011, την επαναδημοτικοποίηση του σε πολλές περιοχές της Γαλλίας, την νομοθέτηση από την Ολλανδία το 2004 της υποχρεωτικής διαχείρισης των υδάτων από δημόσιες υπηρεσίες και την προστασία του από το γερμανικό σύνταγμα, αναρωτιόμαστε: η Ε.Ε. μας θεωρεί ακόμα Ευρωπαίους;   Κι εμείς λυπούμαστε, ακριβώς επειδή είμαστε Ευρωπαίοι, όχι μόνο για μας, αλλά μη γίνουμε άθελα μας  ο Δούρειος Ίππος για τη δημιουργία αγοράς νερού σε όλη την Ευρώπη. Ξέρουμε ότι ο  γαλλικός λαός δεν θα έχει γίνει σε τίποτα πλουσιότερος από τη δράση των γαλλικών πολυεθνικών νερού, ακόμα κι αν εξαπλώνονταν και στο τελευταίο νησί μας και σας καλούμε να σταθείτε στο πλευρό μας. Δεν θέλουμε τέτοιες “επενδύσεις”, που σημαίνουν ιδιωτικοποίηση των κερδών και κοινωνικοποίηση του κόστους, που θα κρατήσουν τη χώρα μας χρεωμένη στον  αιώνα τον άπαντα..

Θέλουμε να σας φωνάξουμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας ότι η ιδιωτικοποίηση του νερού στην Ελλάδα είναι ζήτημα όλων των Ευρωπαίων που εδώ και χρόνια αντιστέκονται σθεναρά στη εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης. Είναι ένα βήμα πίσω στον κοινό μας αγώνα για τα συλλογικά αγαθά και την ανθρώπινη ζωή. Για όλους μας το νερό δεν είναι μόνο ένα κοινωνικό αγαθό, είναι σύμβολο δικαιοσύνης και ελευθερίας, συλλογική κληρονομιά που είμαστε υποχρεωμένοι να τη διαφυλάξουμε και να τη παραδώσουμε ασφαλή και ελεύθερη στην επόμενη γενιά.

Εν κατακλείδι, η μοίρα της Ελλάδος είναι και μοίρα της Ευρώπης, μιας Ευρώπης που συμπεριφέρεται ως αντιδημοκρατική ολιγαρχία, εγκαθιστώντας μια νέου τύπου φεουδαρχία του 21^ου αιώνα που λόγο έχουν μόνο τα λόμπι της αγοράς.

Γάλλοι αδέλφια μας, εμείς οι Έλληνες πολίτες σας ζητάμε να είστε δίπλα μας σε αυτό τον δύσκολο αγώνα που δίνουμε για τη δημοκρατική διαχείριση των υδάτινων πόρων μας, έναντι μιας τρόικας που αποφασίζει και διατάζει και μίας κυβέρνησης που είναι αλυσοδέσμια, καμιά φορά προς ευχαρίστησή της, στους όρους του μνημονίου. Ήρθε η ώρα από κοινού να δώσουμε μία νέα πνοή στο τρίπτυχο ελευθερία – ισότητα – αδελφοσύνη.

Το εναντιούμενον τω δυναστεύοντι δήμος ωνόμασται.

αυτό που εναντιώνεται στο δυνάστη λέγεται λαός

Θουκυδίδης, 460-394 π.Χ.

« Les tyrans ont toujours quelque ombre de vertu. Ils soutiennent les lois avant de les abattre. » Voltaire, Catilina, acte I, scène 5.

Français, nos frères !

Le 19 février 2013, votre président, François Hollande, s’est rendu dans notre capitale Athènes. « Notre message envers la Grèce est un message d’amitié profonde, de soutien, de confiance et de croissance » : voilà ce qu’a dit votre président. Avant d’appeler les entreprises françaises à investir… dans la terre et l’eau.

François Hollande et Antonis Samaras (Premier ministre grec) parlent « d’investissements » dans le domaine de la gestion des ressources en eau de la Grèce, ressources naturelles protégées par la Constitution grecque, qui n’appartiennent à personne d’entre nous, ni même au Premier ministre qui veut en faire commerce.

Nous connaissons très bien votre combat pour la protection des biens publics et sociaux et votre sensibilisation au sujet de la gestion de l’eau. Après des dizaines d’années de gestion privée de l’eau, et bien que Suez et Veolia, les deux grandes multinationales de l’eau, aient des intérêts français, les villes de Paris, Brest, Varages, Durance-Lubéron, Castres, Cherbourg, Toulouse et d’autres, se sont battues et ont obtenu que la gestion de l’eau redevienne publique. Ces villes ont agi ainsi après avoir vécu les conséquences de la commercialisation de l’eau, la montée vertigineuse des prix, l’accès inégal aux services hydrauliques, la baisse des investissements dans l’entretien du réseau, et les pratiques monopolistiques.

Même si en Grèce les citoyens ont oublié les temps lointains de 1925, quand l’eau d’Athènes était aux mains de l’entreprise américaine Ulen, nous les plus jeunes avons étudié et réfléchi à cette question, et nous partageons des inquiétudes similaires aux vôtres concernant la privatisation à venir des Compagnies des eaux ΕΥΑΘ et ΕΥΔΑΠ (compagnies de gestion de l’eau à Athènes et Thessalonique), et de nombreux autres services municipaux selon les bruits qui courent.

Notre inquiétude grandit et se transforme en colère quand nous lisons la réponse du commissaire européen Olli Rhen aux organisations de la société civile, qui confirme que la Commission européenne promeut à dessein la privatisation dans tous les pays qui bénéficient de plans de sauvetage. Bien que cela soit totalement contraire à la Directive de neutralité concernant la propriété ou la gestion privée ou publique des services de l’eau [1], mais aussi contraire au Protocole concernant les Services publics du Traité. Dans le même temps, la Commission et le gouvernement grec font semblant d’ignorer que la Commission elle-même effectue une recherche sur les pratiques monopolistiques de Suez, Veolia et Saur.

Dans notre pays qui se trouve au bord de la faillite et qui jour après jour perd une partie de sa souveraineté et de son indépendance, où les voix et protestations des citoyens contre le bradage colonialiste de ses ressources naturelles sont noyées sous le dogme de la « tolérance zéro », le gouvernement grec – qui a escamoté le vote des Grecs pour « renégocier » le mémorandum – considère qu’il est urgent de remplir ses caisses avec tout ce qui peut se vendre. Il semble qu’il vende non seulement son héritage, mais aussi une partie de son âme. Nous, les citoyens grecs, nous retournons, humiliés, aux temps du protectorat, obligés de privatiser notre eau – ce qui la rend chère et peu sûre.

Après l’impressionnant référendum italien pour l’eau, en 2011, le retour à la gestion publique dans de nombreuses villes françaises, la réglementation aux Pays-Bas en 2004 qui impose une gestion publique des services de l’eau, et la protection de l’eau par la constitution allemande, nous ne pouvons que nous demander : l’Union européenne nous considère-t-elle encore comme des Européens ? Et nous sommes tristes, justement parce que nous sommes Européens, non seulement pour nous, mais parce que nous allons devenir contre notre volonté le cheval de Troie de la marchandisation de l’eau partout en Europe. Nous savons que le peuple français ne s’enrichira pas de l’activité des multinationales françaises de l’eau, même si elle devait s’étendre jusqu’à la dernière de nos îles. C’est pourquoi nous vous invitons à vous tenir à nos côtés. Nous ne voulons pas de ces « investissements », qui signifient privatisation des gains et socialisation des coûts. Ce qui conduira notre pays à s’endetter jusqu’à la nuit des temps.

Nous voulons vous crier du fond de notre âme que la privatisation de l’eau, en Grèce, est une question qui concerne tous les Européens, qui depuis des années résistent vigoureusement à toute marchandisation des services de l’eau. C’est un pas en arrière dans notre combat pour les biens publics et pour la vie humaine. Pour nous tous, l’eau est plus qu’un bien commun, c’est le symbole de la justice et de la liberté, un héritage collectif que nous avons le devoir de protéger, pour le transmettre libre et sûr à la génération future.

En conclusion, le destin de la Grèce est aussi le destin de l’Europe. Une Europe qui se comporte en oligarchie anti-démocratique, installant une féodalité du XXIe siècle d’un nouveau genre, où la prise de décision est réservée aux lobbies.

Français, nos frères, nous les citoyens grecs, nous vous demandons d’être à nos côtés dans le combat que nous menons pour une gestion démocratique de nos ressources en eau, face à une troïka (FMI, Banque mondiale, Commission européenne, ndlr), qui décide et ordonne, et un gouvernement grec, qui n’est qu’aliéné, parfois de bon gré, aux directives du mémorandum. L’heure est venue que nous donnions ensemble un nouveau souffle à la devise liberté-égalité-fraternité.

Το εναντιούμενον τω δυναστεύοντι δήμος ωνόμασται. «

On appelle démos (le peuple), ceux qui s’opposent au tyran. »

Thucydide (460-394 av. J.-C.).