Σπουδαία νέα από την Βαρκελώνη! Για πρώτη φορά μια μεγάλη πλειοψηφία του δημοτικού συμβουλίου της Βαρκελώνης υποστηρίζει τον τερματισμό της ιδιωτικής διαχείρισης του νερού στην πόλη. Η  δημοτική κίνηση Barcelona En Comú πιστεύει ότι το νερό είναι ανθρώπινο δικαίωμα, μια βασική υπηρεσία και ένα κοινό αγαθό που θα έπρεπε να είναι κάτω από δημόσιο και δημοκρατικό έλεγχο. Η πρόταση ψηφίσματος της δημοτικής κίνησης “Barcelona En Comu” για την επαναδημοτικοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης υποστηρίχτηκε από την απόλυτη πλειοψηφία του Δήμου.

Την Παρασκευή 25 Νοεμβρίου, η Barcelona En Comú παρουσίασε πρόταση ψηφίσματος για να επανακτηθεί η άμεση δημόσια διαχείριση του υδάτινου κύκλου, κάτι που ήταν μια από τις κύριες υποσχέσεις του μανιφέστου της κίνησης. Αυτή η πρόταση ήταν και η πιο δημοφιλής για τους πολίτες κατά την συμμετοχική διαδικασία που έγινε για να οριστεί το Δημοτικό Σχέδιο Δράσης (το σχέδιο που καθορίζει τις δράσεις του δήμου).

Όλοι οι αριστεροί σχηματισμοί του δημοτικού συμβουλίου της Βαρκελώνης ψήφισαν υπέρ της πρότασης ψηφίσματος, κάτι το οποίο σημαίνει ότι η κυβέρνηση μπορεί να προχωρήσει με το σχέδιο επαναδημοτικοποίησης της υπηρεσίας υδάτων στην μητροπολιτική περιοχή. Η υπηρεσία υδάτων αυτήν την στιγμή βρίσκεται στα χέρια μιας μητρικής εταιρείας η οποία ελέγχει τη διανομή στους 23 δήμους που αποτελούν την Μητροπολιτική Περιοχή της Βαρκελώνης (ΑΜΒ), της οποίας η Agbar είναι ο κύριος μέτοχος. Το δημοτικό συμβούλιο επίσης ενέκρινε μια παρόμοια πρόταση ψηφίσματος από την κίνηση CUP Βαρκελώνης.
Ο Eloi Badia, δημοτικός σύμβουλος που ασχολείται με την Προεδρία, το Νερό και την Ενέργεια, είπε ότι «σήμερα μια απόλυτη πλειοψηφία ψήφισε υπέρ της διαφάνειας, της υψηλής ποιότητας της υπηρεσίας και των χαμηλότερων τιμολογίων. Σήμερα είναι μια ιστορική ημέρα γιατί η πλειοψηφία του δημοτικού συμβουλίου είπε ότι τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν».

Εξοικονόμηση για την πόλη και εξοικονόμηση για τους πολίτες

Σύμφωνα με στοιχεία από το Ελεγκτικό Συνέδριο της Ισπανίας, η δημόσια διαχείριση είναι φθηνότερη κατά 18%, οι ζημίες είναι κατά 23% λιγότερες και οι επενδύσεις κατά 18% περισσότερες. Μια σύγκριση στα τιμολόγια ύδρευσης στους δήμους της Καταλονίας δείχνει ότι η ιδιωτική διαχείριση είναι κατά 25% πιο ακριβή από την δημόσια.

Αυτές οι εξοικονομήσεις  προφανώς σημαίνουν μείωση στις χρεώσεις. Ο Badia έχει επισημάνει ότι οι λογαριασμοί του νερού θα μπορούσαν να μειωθούν έως τουλάχιστον 10%, δηλαδή συνολικά 38,7 εκ. Ευρώ. Από τα κέρδη της επιχείρησης μπορούν να εξοικονομηθούν 29 εκ. € και άλλα 9,7 εκ € από την επιβάρυνση  τεχνογνωσίας. «Το καλύτερο αποτέλεσμα για την κοινωνία είναι αυτό που δεν περιλαμβάνει περιττά έξοδα. Πρέπει να μπορούμε να απαντήσουμε στους γείτονές μας οι οποίοι είναι αντιμέτωποι με λογαριασμούς που έχουν αυξηθεί κατά 85% τα τελευταία 10 χρόνια», πρόσθεσε.

Αυτή η διαδικασία έχει βασιστεί σε προηγούμενες σε μεγάλες πόλεις, όπως το Παρίσι, το Βερολίνο και η Νάπολη οι οποίες έχουν επιδείξει τα πλεονεκτήματα μιας 100% δημόσιας διαχείρισης της υπηρεσίας, όπως και σε πόλεις της Καταλονίας σαν την Arenys de Munt και την Montornès del Vallès.

Αυτή είναι η αρχή μιας πορείας που μπορεί να είναι μακριά και περίπλοκη. Η κίνηση Barcelona En Comú θα συνεχίσει να εργάζεται υπέρ των δημόσιων υπηρεσιών και το κοινό καλό όλων των πολιτών.

Άρθρο του David Sanchez της Food and Water Europe

Ακριβώς ένα χρόνο πριν σχολιάζαμε το πώς η Ισπανία ακόμα αντιστεκόταν στο τελευταίο κύμα τις ιδιωτικοποίησης του νερού, ως αποτέλεσμα των πολιτικών λιτότητας, χρέους και των σκανδάλων διαφθοράς.

Αλλά ως αποτέλεσμα των τοπικών και εθνικών εκλογών ένα χρόνο πριν, η τάση αυτή αντιστράφηκε. Ως αντίδραση στην μακροχρόνια κρίση, των επιθέσεων στις δημόσιες υπηρεσίες και της διαφθοράς των παραδοσιακών κομμάτων, πολλές κινήσεις πολιτών ανέλαβαν να οργανώσουν εκλογές, με μεγάλη επιτυχία σε Μαδρίτη, Βαρκελώνη, Σαραγόσα, Σαντιάγκο, Βαλένθια, Κορόνια και σε πολλές άλλες πόλεις.

Ένα από τα βασικά επιτεύγματα αυτών των κινήσεων πολιτών ήταν να εισαγάγει στη δημόσια σφαίρα συζήτησης τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να γίνεται η διαχείριση των δημόσιων υπηρεσιών, όπως αυτών του νερού. Μέχρι το τέλος του 2015, το 57% του πληθυσμού της Ισπανίας λαμβάνει το οικιακό νερό από έναν ιδιωτικό φορέα. Μία από τις πιο ανησυχητικές συνέπειες  είναι ότι πάνω από 500.000 οικογένειες, κάθε χρόνο,  λαμβάνουν προειδοποιήσεις για διακοπή της παροχής νερού, σύμφωνα με τα στοιχεία της ισπανικής ένωσης δημόσιων υπηρεσιών ύδρευσης.

Η Valladolid, μία πόλη 300.000 κατοίκων και πρωτεύουσα της βορειοδυτικής περιοχής της Castilla y León, έκανε το πρώτο μεγάλο βήμα μερικές εβδομάδες πιο πριν. Η τοπική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι η πόλη θα ανακτήσει τον δημόσιο έλεγχο διαχείρισης των υδάτων, 20 χρόνια αφότου ιδιωτικοποιήθηκε η  Aguas de Valladolid, όταν λήξει το συμβόλαιο τον Ιούλιο του 2017. Η Aguas de Valladolid είναι τώρα μέρος του ομίλου AGBAR-Suez.

Οι λόγοι για την επαναδημοτικοποίηση είναι γνωστοί: ανεπαρκείς επενδύσεις σε υποδομές, υψηλοί δασμοί και έλλειψη δημοκρατικού ελέγχου επί ενός τόσο σημαντικού πόρου,. Αυτά είναι τα ίδια προβλήματα που οδήγησαν περισσότερες από 200 πόλεις σε όλο τον κόσμο να ανακτήσουν την διαχείριση των υπηρεσιών ύδρευσης τα τελευταία 15 χρόνια.

Η επαναδημοτικοποίηση μιας δημόσιας υπηρεσία είναι μια σύνθετη διαδικασία. Η Valladolid θα δημιουργήσει μια δημόσια εταιρεία που θα προσλάβει τους υπάρχοντες 150 εργαζόμενους της Aguas de Valladolid έτσι δεν θα χαθεί η τεχνογνωσία ή οι θέσεις εργασίας. Ανακοινώθηκαν επενδύσεις ύψους € 178.000.000 κατά τα επόμενα 15 χρόνια προκειμένου να ανανεωθούν οι υποδομές, παρόλα αυτά τα τιμολόγια θα αυξηθούν λιγότερο από το ένα τρίτο σε σύγκριση με την περίοδο όπου η διαχείριση ήταν ιδιωτική.

Αυτή είναι μία εξαιρετική είδηση για τους πολίτες της Valladolid, αλλά και ένα στρατηγικό ορόσημο για ολόκληρη τη χώρα. Η Valladolid είναι η μεγαλύτερη ισπανική πόλη που προχώρησε σε μια τέτοια διαδικασία, και θα ανοίξει σίγουρα το δρόμο για πολλές άλλες πόλεις που έχουν ανακοινώσει παρόμοιες προθέσεις. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, είναι ένα μεγάλο σύμβολο αυτής της παγκόσμιας τάσης. Η Ισπανία είναι μία από τις χώρες που επλήγησαν περισσότερο από τη λιτότητα και την ιδιωτικοποίηση του νερού και ως εκ τούτο αποτελεί πηγή έμπνευσης για τις κινήσεις πολιτών που  ακόμα αντιστέκονται τις ιδιωτικοποιήσεις, όπως οι πολίτες στην  Ελλάδα.

Η επαναδημοτικοποίηση είναι ένα τεράστιο βήμα, αλλά δεν αρκεί. Η Δημόσια διοίκηση πρέπει να είναι διαφανής, δημοκρατική και συμμετοχική. Πρέπει να εγγυηθεί το ανθρώπινο δικαίωμα στο νερό, καθώς και επενδύσεις για τη διασφάλιση ενός βιώσιμου εφοδιασμού του. Είναι θεμελιώδες να σχεδιάσει ένα σχέδιο βιώσιμης διαχείρισης για την προστασία της οικολογίας των φυσικών κύκλων νερού και τη διατήρηση της ποιότητας του νερού σε ποτάμια και υδροφόρους ορίζοντες. Είναι επίσης σημαντικό η διατήρηση καλών συνθηκών εργασίας για τους εργαζόμενους της εταιρείας νερού που θα πρέπει να ενσωματωθούν πλήρως στη δημοκρατική διαδικασία λήψης αποφάσεων.

Υπάρχουν πολλές προκλήσεις, αλλά κανείς δεν είπε ότι η αμφισβήτηση του νεοφιλελεύθερου δόγματος θα είναι εύκολη υπόθεση. Ζούμε συναρπαστικές στιγμές!

Πόλεις, περιοχές και χώρες σε όλο τον κόσμο επιλέγουν όλο και περισσότερο να κλείσει το κεφάλαιο για την ιδιωτικοποίηση του νερού και να επαναδημοτικοποιήσουν τις υπηρεσίες  με τη λήψη πίσω υπό δημόσιο έλεγχο της διαχείρισης της ύδρευσης και της αποχέτευσης. Σε πολλές περιπτώσεις, αυτό είναι μια απάντηση στις ψεύτικες υποσχέσεις των ιδιωτικών φορέων και την αποτυχία τους να θέσουν τις ανάγκες των κοινοτήτων πριν από το κέρδος.

Αυτή η μελέτη εξετάζει την αυξανόμενη αυτή τάση επαναδημοτικοποίησης  των υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης ως αναδυόμενη παγκόσμια τάση και παρουσιάζει την πιο πλήρη εικόνα των υποθέσεων μέχρι στιγμής. Μεταξύ των μεγάλων πόλεων που έχουν ήδη επαναδημοτικοποιήσει τις υπηρεσίες περιλαμβάνονται η Άκρα (Γκάνα), το Βερολίνο (Γερμανία), το Μπουένος Άιρες (Αργεντινή), η Βουδαπέστης (Ουγγαρία), η Κουάλα Λουμπούρ (Μαλαισία), η Λα Παζ (Βολιβία), η Μαπούτο (Μοζαμβίκη), και το Παρίσι (Γαλλία). Αντίθετα, στην ίδια περίοδο υπήρξαν πολύ λίγες περιπτώσεις ιδιωτικοποιήσεων σε μεγάλες πόλεις του κόσμου: για παράδειγμα εκείνη της Ναγκπούρ (Ινδία), η οποία έχει  δεχθεί μεγάλη αντίθεση και κριτική, και της Jeddah (Σαουδική Αραβία).

Παρά την για περισσότερες από τρεις δεκαετίες αμείλικτη προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων και των συμπράξεων δημόσιου-ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ) με διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και οι εθνικές κυβερνήσεις, τώρα φαίνεται ότι η επαναδημοτικοποίηση του νερού είναι μια πολιτική επιλογή που είναι εδώ για να μείνει. Η άμεση εμπειρία από τα κοινά προβλήματα της ιδιωτικής διαχείρισης των υδάτων – από την έλλειψη επενδύσεων σε υποδομές, τις τιμολογιακές αυξήσεις ως και τους περιβαλλοντικούς κινδύνους – έχει πείσει τις κοινότητες και τους φορείς χάραξης πολιτικής ότι ο δημόσιος τομέας είναι σε καλύτερη θέση να παρέχει ποιοτικές υπηρεσίες στους πολίτες και να προωθήσει το ανθρώπινο δικαίωμα στο νερό.

Ο όρος επαναδημοτικοποίηση αναφέρεται στην επιστροφή προηγουμένως ιδιωτικοποιημένων υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης στις τοπικές αρχές ή σε δημόσιο έλεγχο. Αυτό συνήθως συμβαίνει μετά τον τερματισμό των ιδιωτικών συμβάσεων ή την μη ανανέωσή τους από τις τοπικές κυβερνήσεις , αλλά η διαδικασία δεν είναι πάντα (ή μόνο) σε δημοτική κλίμακα. Οι περιφερειακές και εθνικές αρχές έχουν σημαντική επιρροή στην χρηματοδότηση των υπηρεσιών και της πολιτικής, και σε κάποιες περιπτώσεις δρουν άμεσα ως φορείς του νερού, έτσι ώστε η διαδικασία εκτυλίσσεται μέσα σε αυτό το ευρύτερο πλαίσιο.

Ανεξάρτητα από τη μορφή και το εύρος της, η επαναδημοτικοποίηση είναι γενικά μια συλλογική αντίδραση ενάντια στην μη βιωσιμότητα της ιδιωτικοποίησης του νερού και των ΣΔΙΤ. Λόγω της μη δημοτικότητας της ιδιωτικοποίησης, ιδιωτικές εταιρείες ύδρευσης έχουν χρησιμοποιήσει προπαγάνδα γισ να ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι οι συμβάσεις παραχώρησης, οι συμβάσεις μίσθωσης και άλλων ΣΔΙΤ είναι αρκετά διαφορετικές από την ιδιωτικοποίηση. Δεν είναι. Στην πραγματικότητα, όλοι αυτοί οι όροι αφορούν τη μεταβίβαση του ελέγχου της διαχείρισης υπηρεσιών στον ιδιωτικό τομέα. Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα πρέπει να είναι ενήμεροι για το υψηλό κόστος και τους κινδύνους της ιδιωτικοποίησης του νερού, και  έχουν πολλά να μάθουν από τις εμπειρίες των δημόσιων αρχών που έχουν επιλέξει την επαναδημοτικοποίηση και εργάζονται για να αναπτύξουν δημοκρατικά υπόλογες και αποτελεσματικές υπηρεσίες.

Δημοσιεύθηκε από Υπηρεσίες Διεθνούς Μονάδα Δημόσιας Έρευνας (PSIRU), Παρατηρητήριο Πολυεθνικών (CEO) και Transnational Institute (ΤΝΙ).

Εδώ ολόκληρη η έρευνα στα αγγλικά

– Περιοχή Ραμπάτ–Σαλέ και περιοχή Ταγγέρη -Tétouan (Μαρόκο)
Οι υπηρεσίες ύδρευσης και ηλεκτρικής ενέργειας μεγάλων πόλεων του Μαρόκου πωλήθηκαν στις γαλλικές πολυεθνικές Veolia και Suez στη δεκαετία του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Πριν από μερικά χρόνια, η Veolia ανακοίνωσε την πρόθεσή της να πουλήσει τις συμβάσεις της στην Ταγγέρη, Tétouan και Ραμπάτ–Σαλέ σε ένα βρετανικό επενδυτικό ταμείο, το Actis. Ωστόσο, οι τοπικές αρχές πρόσφατα καταψήφισαν τη συμφωνία και αποφάσισαν να αναλάβουν τις υπηρεσίες υπό μορφή που μένει ακόμη να αποφασιστεί.

– Νίκαια
Το 2013, η πόλη της Νίκαιας στη νότια Γαλλία αποφάσισε να τερματίσει τη σύμβασή της με τον ιδιωτικό φορέα Veolia και να αναλάβει τη διαχείριση της υπηρεσίας υδάτων της. Αυτό ήταν σημαντικό και προκαλεί έκπληξη, διότι η πόλη διοικείται από μια συντηρητική, φιλική προς τις επιχειρήσεις δημοτική αρχή. Η επαναδημοτικοποίηση αναγνωρίστηκε ως η καλύτερη επιλογή για να εναρμονιστεί το επίπεδο και η τιμή των υπηρεσιών νερού εντός του νεοσυσταθέντος διακοινοτικου σώματος με την ευρύτερη αστική περιοχή της Νίκαιας.

– Ρεν
Το 2013, η Rennes ήταν μία από τις πολλές γαλλικές πόλεις που αποφάσισε να επαναδημοτικοποιήσει την υπηρεσία του νερού. Στη Ρεν, την υπηρεσία διαχειριζόταν η Veolia για περισσότερα από 120 χρόνια και η απόφαση αυτή ήταν το αποτέλεσμα μιας μακράς μάχης από την τοπική κοινωνία των πολιτών, η οποία έπρεπε να ξεπεράσει την ισχυρή πολιτική σχέση μεταξύ του ιδιωτικού φορέα και τοπικών αξιωματούχων που υπήρχε παρά το φρικτό ιστορικό της Veolia. Η επαναδημοτικοποίηση του νερού στη Ρεν αμαυρώθηκε επίσης από τη διαμάχη πάνω  στη νομική μορφή που επελέγη για το νέο σύστημα δημόσιας ύδρευσης. Πολλοί άνθρωποι βλέπουν το σημερινό σύστημα ως απόδειξη μιας ανειλικρινούς και ελλιπούς απο–ιδιωτικοποίησης.

– Μαπούτο και οι πόλεις της Beira, Nampula, Quelimane και Πέμπα, Μοζαμβίκη
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και καθ ‘όλη τη δεκαετία του 1990, η Μοζαμβίκη είχε ιδιωτικοποιήσει τις κρατικές επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας και τη διαχείριση των υδάτων. Το 1999, μετά από ανταγωνιστική διαδικασία υποβολής προσφορών, η κυβέρνηση εισήλθε σε μια σύμβαση δημόσιου-ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ). Υπέγραψε ένα μικτό συμβόλαιο μίσθωσης / διαχείρισης με την Aguas de Μοζαμβίκη (Adem) για τις εταιρείες ύδρευσης της πρωτεύουσας, Μαπούτο, και τις τέσσερις μεγάλες επαρχιακές πόλεις της Beira, Nampula, Quelimane και Πέμπα, οι οποίες κατανέμονται σε όλη τη χώρα. Αυτή η συνεργασία δεν ήταν επιτυχής. Οι τέσσερις πόλεις είχαν συμβόλαιο διαχείρισης των πέντε ετών, η οποία, μετά από μια τετραετή παράταση, έληξε το 2008. Από τότε, μόνο το Μαπούτο ήταν υπό ιδιωτική διαχείριση. Ωστόσο, η 15–ετής σύμβαση του Μαπούτο ήρθε σε ένα πρόωρο τέλος του 2010, όταν η κυβέρνηση, μέσω του ενεργητικού της εταιρείας χαρτοφυλακίου Fundo de investimento e patrimonio Abastecimento de Agua (FIPAG), αγόρασε το 73 τοις εκατό των μετοχών της Adem , η οποία, μέχρι τότε, ανήκε στην Aguas de Portugal (ADP). Επειδή οι ιδιωτικές επενδύσεις στον τομέα του νερού ήταν προβληματικές, η Μοζαμβίκη συγκέντρωσε τη διαχείριση των υδάτων, μέσω του FIPAG, που έιχε ως αποτέλεσμα  τον τερματισμό της δεκαετούς ΣΔΙΤ.

– White Rock
Ο δήμος του White Rock έχει εκφράσει ενδιαφέρον για την αγορά της  υπηρεσίας του νερού, η οποία ανήκει  στην εταιρεία Epcor με βάση το Έντμοντον. Το δημοτικό συμβούλιο ψήφισε ανώνυμα υπέρ της διαχείρισης από τον ίδιο τον Δήμο, ωστόσο οι τελικές αποφάσεις θα παρθούν με δημοψήφισμα πριν το τέλος του 2014. Αν το δημοψήφισμα δείξει ότι οι πολίτες είναι υπέρ, ο δήμαρχος έχει δηλώσει ότι ο δήμος θα αγοράσει την εταιρεία ύδρευσης στις αρχές του 2015.

(Το λινκ όπου δημοσιεύεται η μελέτη)

ΛΙΣΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ ΠΟΥ ΕΠΑΝΑΔΗΜΟΤΙΚΟΠΟΙΗΣΑΝ ΤΙΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΥΔΡΕΥΣΗΣ

Ο παρακάτω πίνακας αναφέρει τις περιπτώσεις επαναδημοτικοποίησης που συνέβησαν τα τελευταία 15 έτη σε αναπτυγμένες και αναπτυσσόμενες χώρες. Αυτές οι επαναδημοτικοποιήσεις συνέβησαν για τρεις κύριους λόγους: τα ευρέως διαδεδομένα προβλήματα που προκύπτουν από την ιδιωτικοποίηση του νερού ανεξαρτήτως από τη χώρα και το ρυθμιστικό καθεστώς, η ίση ή μεγαλύτερη αποδοτικότητα των δημόσιων υπηρεσιών ύδρευσης, οι χαμηλότερες τιμές που προκύπτουν από την εξάλειψη των υπερβολικών κερδών και το συγκριτικό πλεονέκτημα του δημόσιου τομέα στην υλοποίηση του ανθρώπινου δικαιώματος πρόσβασης σε υπηρεσίες ύδρευσης/αποχέτευσης και στην επίτευξη άλλων κοινωνικών και περιβαλλοντικών στόχων. Αυτοί οι τρεις λόγοι οδήγησαν μεγάλες πόλεις στις ΗΠΑ (Atlanta, Milwaukee, Indianapolis) και στην Ευρώπη (π.χ. Παρίσι, Βερολίνο) να επαναδημοτικοποίησουν τις υπηρεσίες ύδρευσής τους. Η περίπτωση του Παρισιού έχει τον πιο έντονα συμβολικό χαρακτήρα καθώς το Παρίσι φιλοξενεί τα κεντρικά γραφεία των δύο μεγάλων πολυεθνικών νερού, και επειδή αυτές οι δύο πολυεθνικές κατείχαν τις ιδιωτικές συμβάσεις που καταγγέλθηκαν το 2009. Επίσης, το Παρίσι και το Βερολίνο (όπου η επαναδημοτικοποίηση αποφασίστηκε το Σεπτέμβριο του 2013) είναι οι πρωτεύουσες των δύο χωρών, Γαλλία και Γερμανία αντιστοίχως, που θεωρείται ότι καθοδηγούν το πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Μέχρι το Νοέμβριο του 2013, οι περιπτώσεις επαναδημοτικοποιήσεων σε όλο τον κόσμο αριθμούσαν συνολικά τις 86..Όλα αυτές εκτός από τρεις πραγματοποιήθηκαν μεταξύ 2000 και 2013. Από τις 86 επαναδημοτικοποιήσεις, οι 51 αφορούν χώρες υψηλού εισοδήματος και οι 35 σε υπό ανάπτυξη και μεταβατικό στάδιο χώρες. Οι περιπτώσεις χωρών υψηλού εισοδήματος εμφανίζουν σαφή αύξηση: 28 από 51 πραγματοποιήθηκαν στην πενταετία μεταξύ 2009 και 2013, ενώ 14 σημειώθηκαν μεταξύ 2004 και 2008. Ο ρυθμός επομένως των επαναδημοτικοποιήσεων έχει διπλασιαστεί μετά το 2009. Αυτό οφείλεται στο παράδειγμα του Παρισιού το οποίο επιτάχυνε τις επαναδημοτικοποιήσεις στη Γαλλία. Από τις 21 επαναδημοτικοποιήσεις που έλαβαν χώρα στη Γαλλία, 15 σημειώθηκαν στα τέσσερα χρόνια μεταξύ 2010 (όταν το Παρίσι επαναδημοτικοποίησε την υπηρεσία ύδρευσής του) και 2013, ενώ οι υπόλοιπες έξι σημειώθηκαν κατά τα τελευταία 12 έτη μεταξύ 1997 και 2009. Είναι επίσης σημαντικό το γεγονός ότι ένας τόσο υψηλός αριθμός περιπτώσεων είναι συγκεντρωμένος στη Γαλλία, όπου η εμπειρία από την ιδιωτικοποίηση του νερού είναι πιο εκτεταμένη και ανάγεται δεκαετίες πίσω. Σε χώρες μεσαίου και χαμηλού επιπέδου εισοδήματος, η επαναδημοτικοποίηση παίρνει ένα ελαφρώς διαφορετικό μοτίβο. Ωστόσο, ακόμη και εδώ υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός επαναδημοτικοποιήσεων με περιπτώσεις υψηλού προφίλ, συμπεριλαμβανομένων του Μπουένος Άιρες, Λα Παζ, Γιοχάνεσμπουργκ, Νταρ Ες -Σαλάμ, και Γκάνα. Επίσης, η καθαρή τάση από το 2006 είναι υπέρ της επαναδημοτικοποίησης. Συνολικά, υπάρχει μια ισχυρή τάση επαναδημοτικοποίησης παγκοσμίως, τόσο στον Βορρά όσο και στο Νότο.

Comitato Acqua Pubblica Napoli : “ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ABC NAPOLI”

Τον Ιανουάριο του τρέχοντος έτους, ο μετασχηματισμός της ARIN Spa [1] σε ABC Napoli [2] σήμανε το τέλος ενός κύκλου αγώνων που ξεκίνησε πριν από 10 χρόνια, όταν το ψήφισμα της 23ης Νοεμβρίου 2004 επέτρεψε στον ιδιωτικό τομέα τη διαχείριση των υπηρεσιών παροχής του νερού στην ATO2 στη νότια Ιταλία (που περιλαμβάνει 136 κοινότητες από τις επαρχίες της Νάπολης και της Καζέρτα στην περιοχή της Καμπανίας).

Οι επιτροπές της Νάπολης και της Καζέρτα, οι δημόσιες επιτροπές νερού μαζί με ένα διευρυμένο κίνημα πολιτών αγωνίστηκαν και πέτυχαν την απόσυρση του ψηφίσματος.

Έκτοτε, επανειλημμένα ζητούσαμε από την Δημοτική Διοίκηση της Νάπολης να ξεκινήσει η μετατροπή της εταιρείας σε ειδική δημόσια εταιρεία, ώστε να εξαλειφθεί η κερδοφορία και η πώληση των μετοχών της ARIN στον ιδιωτικό τομέα.

Αυτό που η πρώην Δημοτική Αρχή επί δημαρχίας Iervolino και σύμβουλο οικονομικών τον Realfonzo δεν μπόρεσε να πετύχει μετά τη νίκη του δημοψηφίσματος, έμοιαζε δυνατό με το τότε Δημοτικό Συμβούλιο (Δήμαρχος De Magistris και Branch Lucarelli, σύμβουλος) να θέτει σε εφαρμογή το μετασχηματισμό.

Η Νάπολη είναι η πρώτη πόλη στην Ιταλία που θα επαναδημοτικοποιούσε (δημοτική διαχείριση υπηρεσιών παροχής νερού) τους υδάτινους πόρους.

Αυτός ο μετασχηματισμός τόνωσε τον ενθουσιασμό και την προσδοκία για αλλαγή τόσο που μια σειρά από ιταλικές πόλεις, παρότρυναν τις δικές τους επιτροπές να αρχίσουν να σχεδιάζουν την πορεία τους προς διαχείριση των υπηρεσιών παροχής νερού ξανά από τους δήμους.

Για να δώσουμε ώθηση σε αυτή δέσμευση για αλλαγή, προτείναμε ότι η Δημοτική Αρχή θα πρέπει να οργανώσει συνέλευση με την συμμετοχή των Δημάρχων και των επιτροπών στη Νάπολη . Εάν η πόλη της Νάπολης πετύχαινε την δημοτική διαχείριση του νερού, τότε θα ήταν δυνατόν και κυρίως μείζονος σημασίας η επιστροφή της διαχείρισης του νερού στους δήμους.

Οι προετοιμασίες για την συνέλευση αναβλήθηκαν από το Μάρτιο μέχρι τον Απρίλιο, και ξεκίνησαν μέσα σε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα αμφιταλαντεύσεων, αντιλαμβανόμενοι ότι τα πράγματα δεν κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση.

Εν τω μεταξύ, οι εκλογές του Φεβρουαρίου είχαν αποδυναμώσει την πολιτική θέση του Δημάρχου και της πλειοψηφίας του και είχαν προηγηθεί «ευρείες συμφωνίες» της κυβέρνησης με την αρωγή του Napolitano .

Αυτή η κυβέρνηση είναι υπέρ της ιδιωτικοποίησης των δημόσιων υπηρεσιών σε συμφωνία με την τρόικα (ΔΝΤ, ΕΚΤ, Ευρωπαϊκή Επιτροπή ), ένα καθεστώς που απειλεί την ίδια την ύπαρξη της ABC Napoli .

Στη συνέλευση της 24ης Απριλίου, επιστήσαμε την προσοχή στις επικείμενες δυσκολίες και επαναλάβαμε με πάθος ότι είμαστε εδώ για να πολεμήσουμε.

Κάτω τα χέρια από ABC Napoli !

Ζητήσαμε κατ’ επανάληψη από την Δημοτική Αρχή να «διασφαλίσει» τη θέση της ABC Νάπολι με την παρουσία της σε πολλά άλυτα προβλήματα :

• Οι σχέσεις της με την ATO (τώρα υπό επίβλεψη αλλά διατηρεί πλήρεις εξουσίες (3)
• Βιομηχανικό σχέδιο
• Προηγούμενες εκτιμήσεις διαχείρισης
• Οικονομική και εισπρακτικό σχέδιο
• Ελλιπές διοικητικό συμβούλιο

Τους τελευταίους μήνες ασκούμε πίεση στο Δημοτικό Συμβούλιο, με μη ορατά δυστυχώς αποτελέσματα . Τα μέλη του Συμβουλίου ήταν ασαφή και αρνητικά. Προφανώς οι σχέσεις με το Δημοτικό Συμβούλιο είχαν διακοπεί.

Τα πρόσφατα γεγονότα σε σχέση με την αύξηση των τιμολογίων (στην Ιταλία, η διοίκηση της Νάπολη ήταν πολύ γρήγορη για να εγκρίνει την AEEG [ 4 ] – όσον αφορά της οδηγίες της Αρχής για την Ηλεκτρική Ενέργεια και το αέριο αντί να εναντιώνεται σε αυτές ) και το περιφερειακό νομοσχέδιο που αποσκοπούν στην ενθάρρυνση της SII (εταιρεία παροχής υπηρεσιών νερού), διακινδυνεύουν την ιδιωτικοποίηση του νερού και θέτουν σε σοβαρό κίνδυνο την τύχη της ABC Napoli.

Αν και είναι αδύνατο να κατανοήσουμε πλήρως τις πολιτικές που αναπτύσσονται γύρω από τη διαχείριση της SII στην Καμπανία αυτή τη στιγμή, υπάρχει ένα πράγμα που είναι απολύτως βέβαιο :

εμείς θα κάνουμε τα πάντα που περνούν από το χέρι μας για την καταπολέμηση αυτού του νομοσχεδίου .

Κάτω τα χέρια από ABC Napoli !

Comitato Acqua Pubblica Napoli

[ 1 ] ARIN (Azienda Risorse Idriche di Napoli –Εταιρεία διαχείρισης υδάτινων πόρων της Νάπολη). Spa ήταν μια εταιρεία υπεύθυνη για τη διαχείριση των υδάτων στη Νάπολη.Το Spa ( Societa perazioni ) στην Ιταλία είναι αντίστοιχο των ανωνύμων εταιρειών .

[ 2 ] ABC Napoli είναι μια ειδική δημόσια εταιρεία (ειδική επιχείρηση), η οποία στην Ιταλία είναι αντίστοιχη ενός δημόσιου οργανισμού βιομηχανικού και εμπορικού χαρακτήρα.ABC για το ” Acqua Bene Comune » που στα αγγλικά μεταφράζεται «Το Νερό ως κοινό αγαθό» .

[ 3 ] Η ATO ( Ambito Territoriale Ottimale ) προεδρεύεται από εκπρόσωπο της κυβέρνησης και όχι από τον δήμαρχο του μεγαλύτερου δήμου.Η ATO συνεχίζει να αποφασίσει την τιμή του νερού που πρέπει να εφαρμόζεται σε όλους τους δήμους .

[ 4 ] AEEG ( Autorità per l‘ Energia Elettrica e il Gas – η Αρχή για την Ηλεκτρική Ενέργεια και το φυσικό αέριο ) είναι ο αρμόδιος οργανισμός για τη ρύθμιση του ανταγωνισμού και των τιμών στον τομέα της ηλεκτρικής ενέργειας στους αντίστοιχους τομείς . Η AEEG ενέκρινε μια νέα μέθοδο των υπηρεσιών τιμολόγησης του νερού που είναι ενάντια στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του Ιουνίου 2011.

Με πρωτοβουλία του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς διοργανώνονται δύο σημαντικές εκδηλώσεις, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού. Συγκεκριμένα:

ΤΟ ΝΕΡΟ ΩΣ ΚΟΙΝΟ ΑΓΑΘΟ: ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ

 Σάββατο 19 Οκτωβρίου, 7:00 μ.μ.,

Αίθουσα Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Αθηνών Ακαδημίας 18, Αθήνα

Ομιλήτρια

ΑΝΝ ΛΕ ΣΤΡΑΤ (Αnne Le Strat), αντιδήμαρχος Παρισιού, πρόεδρος της Eau de Paris

Παρεμβάσεις από την πρωτοβουλία πολιτών Save Greek Water (www.savegreekwater.gr) και εκπροσώπους συλλογικοτήτων εργαζομένων της ΕΥΔΑΠ

——————————————————————————————————————————

Σε συνδιοργάνωση με την κίνηση πολιτών «SOSτε Το Νερό» (www.sostetonero.blogspot.gr)

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου, 7:00 μ.μ., Δημαρχείο Θεσσαλονίκης – Αίθ. Πολλαπλών Χρήσεων

Ομιλητές

ΑΝΝ ΛΕ ΣΤΡΑΤ (Αnne Le Strat), αντιδήμαρχος Παρισιού, πρόεδρος της Eau de Paris

ΟΣΜΑΝ ΟΖΓΚΙΟΥΒΕΝ (Osman Özgüven), δήμαρχος Δικελί (Τουρκία)

—————————————————————————————————————————————-

Στόχος των εκδηλώσεων είναι, μέσα από την παρουσίαση συγκεκριμένων εμβληματικών εγχειρημάτων (Παρίσι και Δικελί), να διευρύνουμε τη συζήτηση και την τεκμηρίωση για την προοδευτική, κοινωνικά δίκαιη και οικολογική διαχείριση του νερού υπό δημόσιο έλεγχο, απορρίπτοντας τους μύθους που καλλιεργούν οι θιασώτες της ιδιωτικοποίησης των κοινών αγαθών. Η σχετική εμπειρία από την οποία μπορούμε να ωφεληθούμε είναι άλλωστε υπαρκτή, δυναμικά αυξανόμενη και προσβάσιμη.

Η Ανν λε Στρατ, αντιδήμαρχος του Παρισιού σήμερα, παρακολούθησε και πρωτοστάτησε στον αγώνα για την ανάκτηση από το δήμο της εταιρείας ύδρευσης της γαλλικής πρωτεύουσας (η οποία είχε ιδιωτικοποιηθεί το 1985). Θα παρουσιάσει την Eau de Paris, τον τρόπο λειτουργίας της, τη δομή της και τα ιδιαίτερα ζητήματα που προκύπτουν τόσο σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης όσο και συμμετοχής των εργαζομένων και των πολιτών στο σχετικό εγχείρημα. Επιπλέον θα αναφερθεί στις συνέπειες της ιδιωτικοποίησης, που έγιναν αφόρητες, οδηγώντας στην επαναφορά της εταιρείας υπό δημόσιο έλεγχο.

Ο Οσμάν Οζγκιουβέν είναι δήμαρχος του Δικελί (Τουρκία) και θα αναφερθεί στην εμπειρία εφαρμογής ενός ιδιαίτερου συστήματος τιμολόγησης του νερού που ανταποκρίνεται στην ιδιαιτερότητά του ως κοινού αγαθού, καθώς και στον επανασχεδιασμό της εταιρείας ύδρευσης που απαιτήθηκε για κάτι τέτοιο. Μεταξύ άλλων, δέκα κυβικά μέτρα νερού το μήνα παρέχονται δωρεάν σε άπορους δημότες, ενώ όποιος υπερβαίνει αυτό το όριο χρεώνεται κανονικά για το σύνολο της κατανάλωσής του. Κοινωνικά υπεύθυνες πρακτικές εφαρμόζονται στον ίδιο δήμο και σε άλλους τομείς (φροντίδα υγείας με χαμηλό κόστος, δωρεάν δημόσιες συγκοινωνίες και ψωμί σε τιμή κόστους). Οι δημότες στέκονται στο πλευρό της δημοτικής αρχής, που διώκεται επί σειρά ετών εξαιτίας των πολιτικών που εφαρμόζει. Η περίπτωση του Δικελί αποδεικνύει ότι η ανεπάρκεια του θεσμικού πλαισίου προσπερνιέται όταν υπάρχει ισχυρή πολιτική βούληση.

[box] Η τοπική κυβέρνηση του Βερολίνου και η Veolia ανακοίνωσαν την Τρίτη που μας πέρασε την αποχώρηση της εταιρίας από την Εταιρία Ύδρευσης του Βερολίνου. Αν και οι Γερμανοί ακτιβιστές είναι χαρούμενοι που η υπηρεσία περνάει 100% (ύστερα από την αποχώρηση της RWE που προηγήθηκε) πάλι στα χέρια του Δήμου, επώδυνο πρόκειται να είναι το κόστος που συνόδεψε το σπάσιμο του συμβολαίου που έληγε το 2028, που στην περίπτωση της RWE ήταν 650 εκατομμύρια. Ένα μάθημα από τους Βερολινέζους και για μας στην Ελλάδα. Κι ένας ακόμη λόγος για τον οποίο η ιδιωτικοποίηση πρέπει να αποφευχθεί τώρα, ώστε να μη χρειαστεί να πληρώσουμε εμείς οι πολίτες πολλαπλάσια την τιμή των υπηρεσιών ύδρευσης ΕΥΑΘ και ΕΥΔΑΠ όταν, βιώνοντας τις αρνητικές συνέπειες θελήσουμε να τις πάρουμε πίσω.[/box]

[/vc_column_text] [/vc_column] [/vc_row] [vc_row el_position=”last”] [vc_column] [vc_column_text el_position=”first last”]

Δελτίο τύπου από Berliner Wassertisch, 16.05.2013

https://berliner-wassertisch.net

Πραγματοποίηση της επαναδημοτικοποίησης της BWB με κοινή συναίνεση

Σύμφωνα με πληροφορίες της Ραδιοφωνίας Βερολίνου-Βρατεμβούργου υφίσταται τώρα η δυνατότητα το κρατίδιο του Βερολίνου να αγοράσει και πάλι ολοκληρωτικά τις υπηρεσίες ύδρευσης. Κατά τον ομοσπονδιακό υπουργό Οικονομικών Νούσμπάουμ η Veoliaθέλει να πουλήσει εξ’ολοκλήρου τα μερίδιά της.

Η ολοκληρωτική επαναδημοτικοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης Βερολίνου είναι από το 2006 ο στόχος του BerlinerWassertisch. Χρειαζόμαστε την επαναδημοτικοποίηση για να υλοποιήσουμε  την επειγόντως απαιτούμενη οικονομική και οικολογική αναδιοργάνωση των υπηρεσιών ύδρευσης. -Οι τιμές του νερού θα πρέπει να τίθεται ως τέλη, που σημαίνει ότι θα επιτρέπεται να καλύπτουν μόνο τα τρέχοντα έξοδα και τις απαραίτητες επενδύσεις. Κέρδη δεν θα πρέπει να βρίσκονται στις τιμές του νερού.-Η λήψη πόσιμου νερού και η επεξεργασία των λυμάτων θα πρέπει να επαρκούν στα αυστηρά κριτήρια της Ευρωπαικής Οδηγίας Πλαισίου για τα Ύδατα΄ δεν θα πρέπει να παραβαίνουν άλλους στόχους της πολιτικής προστασίας του περιβάλλοντος, όπως τη διατήρηση και τη βελτίωση της οικολογικής ισορροπίας. Αυτό θα απαιτούσε σημαντικές επενδύσεις.

-Οι Βερολινέζοι καταναλωτές και -τριες θα πρέπει επιτέλους να έχουν δικαίωμα φωνής στη διοίκηση των υπηρεσιών ύδρευσης. Στην BWBθα πρέπει να εισαχθούν η διαφάνεια και η δημοκρατία.-Από αυτά προκύπτει, ότι η επιστροφή των μεριδίων της Veolia θα πρέπει να ακολουθήσει την αρχή της αυστηρής εξοικονόμησης. Θα ήταν καταστρεπτικό για ακόλουθα σχέδια επαναδημοτικοποίησης σε όλη τη Γερμανία, εάν η Ομοσπονδιακή Γερουσία επιχρύσωνε την οπισθοχώρηση της Veolia, όπως συνέβη με την RWE.

Καλούμε την Ομοσπονδιακή Γερουσία για την πραγματοποίηση της επαναδημοτικοποίησης της BWBνα καθίσει σε ένα τραπέζι  με το BerlinerWassertisch, τα συνδικάτα, τις ενώσεις ενοικιαστών και ενοίκων και άλλες εκπροσωπήσεις συμφερόντων και να επιτύχει μία κοινή συναίνεση.

[/vc_column_text] [/vc_column] [/vc_row]

Του Martin Pigeon

«Μια επιχείρηση πραγματικής σημασίας για το δημόσιο συμφέρον μπορεί να λειτουργεί επωφελώς μόνο σε μεγάλη κλίμακα ώστε να καταστήσει την ελευθερία του ανταγωνισμού σχεδόν απατηλή […] Είναι πολύ καλύτερο να την αντιμετωπίσουμε αμέσως ως δημόσια λειτουργία.” – J.S. Mill, 1872

Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από την έκδοση του βιβλίου “Επαναδημοτικοποίηση :  επιστρέφοντας το νερό σε δημόσια χέρια”. Το βιβλίο αυτό εξετάζει τη συνεχιζόμενη τάση της επαναδημοτικοποίησης του νερού, πως οι πόλεις παίρνουν και πάλι τον έλεγχο των υδάτινων συστημάτων τους. Είναι συναρπαστικό που ένα ισπανικό βιβλίο καθώς και μια ταινία μικρού μήκους κινουμένων σχεδίων του δίνει σήμερα μια νέα διάσταση, μια δεύτερη ζωή.

Έζησα έντονες στιγμές ερευνώντας και γράφοντας το βιβλίο. Μελετήθηκαν πέντε αστικά υδάτινα συστήματα , ένα για κάθε ήπειρο, με ριζικές γεωγραφικές, πολιτικές και πολιτιστικές διαφορές μεταξύ τους.

Καθώς εξέτασα τους κινηματικούς αγώνες για το νερό σε όλο τον κόσμο, αισθάνθηκα όλο και περισσότερο  σα να παρατηρούσα την κυκλοφορία του αίματος της ανθρώπινης ζωής. Οι πόλεις είχαν πολλά κοινά: τα συστήματα ύδρευσης τους ήταν με τεχνολογία αιχμής, συγκριτικά τυποποιημένα, δαπανηρά, ζωτικής σημασίας. Και τουλάχιστον  αυτοί οι δύο τελευταίοι λόγοι οδήγησαν στην ιδιωτικοποίηση. Πολλοί επενδυτές αγαπούν τα μονοπώλια και τα αστικά δίκτυα ύδρευσης αποτελούν φυσικά μονοπώλια σε έναν τόσο ζωτικό πόρο. Ωστόσο, μετά από μια περίοδο σημαντικής επέκτασης της ιδιωτικής διαχείρισης του νερού σε παγκόσμιο επίπεδο (1980-2000), η τάση αυτή αντιστρέφεται.

Διδάγματα από την επαναδημοτικοποίηση

Ενθαρρύνουμε τη δημόσια διαχείριση των υδάτων, όπως κάνουν και όσοι δρουν κινηματικά ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού . Χαιρετίζουμε αυτή τη νέα τάση, αλλά είναι μια πραγματικά καλή είδηση;

Η έρευνά μας διαπίστωσε ότι:

• Η επαναδημοτικοποίηση μπορεί να εξοικονομήσει χρήματα για τους δημόσιους προϋπολογισμούς, και μερικές φορές πολλά, όπως στο Παρίσι, όπου η πόλη έσωσε αρκετά για να μειώσουν τις τιμές του νερού κατά 8%, χωρίς να θέτει σε κίνδυνο τις επενδύσεις και τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα
• πάντα επιτρέπει περισσότερη διαφάνεια
• μπορεί να αυξήσει την αποτελεσματικότητα του συστήματος (λειτουργώντας με τις καλύτερες δυνατές επιδόσεις τεχνικής ικανότητας και όχι απλά μόνο να συμμορφώνεται με τις ελάχιστες νομικές προδιαγραφές)
• συχνά να πετυχαίνει να βάζει στην ημερήσια διάταξη [1]την  επέκταση της κάλυψης και της ίσης πρόσβασης στο νερό

Εν ολίγοις, η επαναδημοτικοποίηση λειτουργεί!

Υπάρχουν όμως και άλλα ευρήματα που είναι εξίσου ενδιαφέροντα. Το πιο εντυπωσιακό είναι ίσως ότι η απόφαση για επαναδημοτικοποίηση  λαμβάνεται κυρίως βασιζόμενη σε οικονομικές και τεχνικές μελέτες. Η καμπάνια υπερ του δημόσιου χαρακτήρα του νερού ασφαλώς και βοηθά αλλά το γεγονός και μόνο πως η ιδιωτική διαχείριση αποτυγχάνει να λειτουργήσει τα συστήματα με τεχνικά ορθό και πολιτικά αποδεκτό τρόπο μπορεί να είναι αρκετό για να οδηγήσει στην επαναδημοτικοποίηση. Με λίγα λόγια, η ιδιωτικοποίηση είναι από μόνη της ο χειρότερος εχθρός του εαυτού της.

Αγώνες διαρκείας

Το κύμα επαναδημοτικοποίησης συνεχίζεται. Η Veolia μόλις έχασε ένα από τα παλαιότερα συμβόλαια της στη Γαλλία στην πόλη της Ρεν. Ένας εκπρόσωπος της πόλης εξήγησε: «Υπάρχει μια αντίφαση μεταξύ του στόχου του δημοτικού συμβουλίου να μειώσει την κατανάλωση νερού και εκείνη των ιδιωτών διαχειριστών των οποίων το συμφέρον είναι να την αυξήσουν.”

Το επιχειρηματικό μοντέλο των εταιρειών νερού για δημοτικές συμβάσεις είναι ξεπερασμένο, τουλάχιστον στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η κατανάλωση αργά αλλά σταθερά μειώθηκε κατά τα τελευταία 20 χρόνια μειώνοντας τα έσοδα ενώ το κόστος εκτινάχθηκε στα ύψη, και η προκύπτουσα αύξηση στα τιμολόγια του νερού έχει δημιουργήσει πολιτική δυσαρέσκεια και ενδελεχή έλεγχο. Οι πόλεις που δεν επαναδημοτικοποιούν την ύδρευση τους επαναδιαπραγματεύονται έντονα τις συμβάσεις τους : Είναι συνηθισμένο για τις πολυεθνικές να δώσουν 30% εκπτώσεις αυτές τις μέρες για να κρατήσουν τις συμβάσεις τους, με την ελπίδα ότι μπορούν να αποσβέσουν το κόστος τους ακόμα αργότερα.

Προσπαθούν να αναδιαρθρώσουν τις επιχειρήσεις τους, με δύο βασικές επιλογές:

1. Η Veolia φαίνεται να επικεντρώνεται περισσότερο στα παραδοσιακά μηχανικά έργα και τις υπηρεσίες για δημόσιους και ιδιωτικούς πελάτες, καθώς και σε νέους , όπως η βιομηχανία εξόρυξης και πετρελαίου (Η υδραυλική διάρρηξη- fracking- απαιτεί τεράστιες ποσότητες νερού και συνεπάγεται υψηλές δαπάνες καθαρισμού).
2. Η Suez φαίνεται να προσπαθεί να αποκτήσει την ίδια την διαχείριση των πόρων και την πολιτική του νερού, μέσω συμβολαίων  “ολοκληρωμένης διαχείρισης των υδάτων», προσπαθώντας να πουλήσει σε πόλεις “συμβάσεις για την υγεία του νερού» και επιλέγοντας να μιλήσει τη γλώσσα των προοδευτικών.

Μια παρατήρηση: η Ευρωπαϊκή Επιτροπή φαίνεται να αγνοεί τελείως όλα τα παραπάνω. Ποτέ άλλοτε δεν προώθησε την ιδιωτικοποίηση του νερού με τον ίδιο ενθουσιασμό όπως σήμερα, επιβάλλοντας αυτό το αποτυχημένο μοντέλο στην Ελλάδα, την Πορτογαλία και όπου της δοθεί η ευκαιρία. Για πρώτη φορά έχει περιλάβει το νερό στη νομοθεσία της εσωτερικής αγοράς σχετικά με τις συμβάσεις παραχώρησης, προκαλώντας σάλο ,  κατόπιν έντονης άσκηση πίεσης από τα λόμπις  στις Βρυξέλλες αυτές τις μέρες. Πράγματι, «η Επιτροπή πιστεύει ότι η ιδιωτικοποίηση των επιχειρήσεων κοινής ωφελείας, συμπεριλαμβανομένων των επιχειρήσεων ύδρευσης, μπορεί να προσφέρει οφέλη για την κοινωνία, όταν γίνει προσεκτικά.» (EC, DG ECFIN 2012)

Κάνοντας το «δημόσιο» να δουλεύει αποδοτικά

Η δημόσια ιδιοκτησία είναι προαπαιτούμενο, αλλά ποτέ δεν αποτελεί εγγύηση για καλύτερη απόδοση. Η έννοια του  “Δημοσίου” πρέπει να πηγαίνει χέρι-χέρι με τον εκδημοκρατισμό της υπηρεσίας. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να αντιμετωπιστούν οι προκλήσεις του τομέα του νερού με βιώσιμο τρόπο:

Πώς μπορούμε να χρηματοδοτούμε δαπανηρές υποδομές, χωρίς την ανάθεση του ελέγχου σε εταιρείες ή τράπεζες;

Πώς μπορεί η διαχείριση των υδάτων να ενταχθεί στον αστικό και χωροταξικό σχεδιασμό, τη δασοκομία και τη γεωργία πολιτικές για τη βελτίωση της αντοχής, της ποιότητας των πόρων και την προσαρμογή στην αλλαγή του κλίματος;

Πώς να καταπολεμήσουμε άλλες μορφές των ιδιωτικοποιήσεων , όπως η ακραία τεχνολογική προσέγγιση της παραγωγική διαδικασίας σε σχέση με τη ρύπανση, ή άχρηστες και επικίνδυνες ιδέες όπως η αγορά δικαιωμάτων νερού ;

Πώς να μεταφράσουμε αυτά τα τεχνικά ζητήματα σε πολιτικά ζητήματα που όλοι μπορούν να κατανοήσουν και να συμβάλουν;

Η επαναδημοτικοποίηση προχωρά αυτές τις συζητήσεις τοποθετώντας ψηλά τα ζητήματα του νερού στην πολιτική ατζέντα και αποτελεί μια χρυσή ευκαιρία για την επίλυση τους.

Ο Pigeon Martin είναι ένας ερευνητής και ακτιβιστής με την Corporate Europe Observatory (CEO). H CEO είναι μια ομάδα έρευνας και εργασίας που εκθέτει και  αμφισβητεί την προνομιακή πρόσβαση και την επιρροή που απολαμβάνουν οι εταιρείες και ομάδες συμφερόντων τους στην χάραξη πολιτικής της ΕΕ.

[1] Οι εκτιμήσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας από κάθε δολάριο που επενδύεται στην ύδρευση και την αποχέτευση είναι πως σώζει μεταξύ 4 και 12 δολάρια σε κόστος που αποφεύγεται για την υγεία.

εδώ μπορείτε να διαβάσετε ολοκληρη τη μελέτη