Του Ryan Meade

Αυτή την περίοδο η ιρλανδική κυβέρνηση βρίσκεται σε διαδικασία συγκέντρωσης των διάφορων κρατικών υπηρεσιών νερού σε μια ενιαία οντότητα η οποία θα ονομαστεί Ιρλανδικό Νερό. Η νέα αρχή θα έχει δομή εταιρείας κοινής ωφελείας, και θα στεγάζεται στο Bord Gais, τον κρατικό πάροχο αερίου και ενέργειας. Ο πρώτος στόχος της θα είναι η εγκατάσταση υδρομετρητών σε όλη την χώρα, μαζί με τα τέλη που θα εισαχθούν το 2014 για την παροχή νερού οικιακής χρήσης. Οι μεταρρυθμίσεις έχουν οδηγήσει εκπροσώπους της αντιπολίτευσης να εγείρουν το ζήτημα της ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών νερού στην Ιρλανδία, αν και η ισχύουσα ιρλανδική νομοθεσία εγγυάται ότι η παροχή νερού θα παραμείνει σε δημόσια χέρια. Βέβαια, ο αρμόδιος υπουργός, Fergus O’Dowd, αρνείται κατηγορηματικά ότι η ιδιωτικοποίηση είναι στην ημερήσια διάταξη αυτής της κυβέρνησης. Ωστόσο, κάποιοι υποστηρίζουν ότι  το μοντέλο που θα έχει η υπηρεσία και η εισαγωγή τελών είναι το πρώτο βήμα για την μελλοντική ιδιωτικοποίηση της. Στην ουσία θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα περισσότερα από τα δύσκολα στάδια που εμπεριέχει η διαδικασία της ιδιωτικοποίησης του νερού έχουν ήδη γίνει και αυτά είναι: η μετακίνηση του ελέγχου των υπηρεσιών νερού από τις δημοτικές αρχές και την κεντρική κυβέρνηση σε μια εμπορική επιχείρηση  (παρότι παραμένουν κρατικές), η εγκατάσταση μετρητών σε 1,3 εκατομμύρια νοικοκυριά ώστε να καταστεί δυνατή η οικιακή χρέωση, η δημιουργία σχέσης πελάτη-προμηθευτή μεταξύ της δημόσιας υπηρεσίας του νερού και του κάθε χρήστη σε όλη την χώρα. Από την στιγμή που αυτά τα στάδια ολοκληρωθούν και δεν αποτελούν πια εμπόδια, η αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος μπορεί να γίνει σχετικά εύκολα.

Ο υπουργός σωστά επεσήμανε ότι σε ολόκληρη την Ευρώπη ο δημόσιος χαρακτήρας των υπηρεσιών ύδατος είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, αν και αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει σημαντική συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στην υδροδότηση και στην αποχέτευση. Το σύστημα που εφαρμόζεται στην Αγγλία και την Ουαλία ξεχωρίζει ως παράδειγμα απόλυτα ιδιωτικοποιημένης προσέγγισης. Στη Γαλλία, η παροχή πόσιμου νερού στο περίπου 70% του πληθυσμού γίνεται από ιδιωτικό φορέα. Επίσης, γαλλικές εταιρείες νερού διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στις υπηρεσίες ύδρευσης της Ισπανίας. Με την πάροδο των αιώνων, τα συστήματα ύδρευσης στην Ευρώπη έχουν εξελιχθεί με το δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα να ηγούνται πότε ο ένας πότε ο άλλος, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό σε διαφορετικές χρονικές στιγμές σε διαφορετικές χώρες. Έτσι δεν αποτελεί έκπληξη η ετερογένεια των ιδιοκτησιακών μοντέλων που συναντιούνται κατά μήκος της ΕΕ, ακόμη και ανάμεσα στα κράτη μέλη. Παρά το γεγονός ότι η ΕΕ είναι φαινομενικά ουδέτερη όσον αφορά το ζήτημα της ιδιοκτησίας του νερού, υπήρξε πρόσφατα μια συζήτηση για το αν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προωθεί την ιδιωτικοποίηση από την πίσω πόρτα, μέσω του ρόλου της στη διαμόρφωση των προγραμμάτων διάσωσης για χώρες-μέλη με οικονομική δυσπραγία, καθώς και μέσω των προτάσεών της για μια νέα Οδηγία Δικαιωμάτων/Παραχωρήσεων (Concessions Directive) που διέπουν ορισμένους τύπους συμβάσεων μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.

Στην περίπτωση των συμφωνιών διάσωσης, η Επιτροπή έχει κατηγορηθεί από αγωνιστές (συμπεριλαμβανομένων των εργατικών συνδικάτων και περιβαλλοντολόγων) για την επιμονή της σε προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων που περιλαμβάνουν το ξεπούλημα δημοτικών εταιρειών ύδρευσης. Στην Ελλάδα, η συμφωνία διάσωσης απαιτεί την πώληση των πλειοψηφικών μεριδίων που κατέχει το  κράτος στις εν μέρει ήδη ιδιωτικοποιημένες εταιρείες ύδρευσης και αποχέτευσης  της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, ενώ στην Πορτογαλία ασκούνται πιέσεις για τη διάθεση της κρατικής εταιρείας νερού. Η Επιτροπή δεν παραδέχεται ότι για τους δικούς της λόγους προωθεί ενεργά την ιδιωτικοποίηση του νερού στις χώρες που βρίσκονται υπό διάσωση, αλλά ακτιβιστές έχουν αναδείξει την εύνοια υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων στην ιστορία της Επιτροπής σε συμφωνίες αναπτυξιακής βοήθειας και διαπραγματεύσεις διεθνούς εμπορίου. Η Επιτροπή διατηρεί επισήμως ουδέτερη την στάση της όσον αφορά το καθεστώς ιδιοκτησίας των υπηρεσιών ύδατος, επισημαίνοντας ότι τα μέτρα ιδιωτικοποίησης αποφασίζονται και διεξάγονται  από τις ίδιες τις αφερέγγυες εθνικές κυβερνήσεις, προκειμένου να συγκεντρώσουν τα χρήματα για να μπορέσουν να κρατήσουν σε λειτουργία άλλες δημόσιες υπηρεσίες.

Πιο πρόσφατα, η προτεινόμενη Οδηγία Παραχωρήσεων (Concessions Directive) έχει γίνει μέρος αυτής της συζήτησης. Η Οδηγία θεωρείται απαραίτητη για τη ρύθμιση του τρόπου με τον οποίο οι δημόσιες αρχές των κρατών μελών μπορούν να αναπτύσσουν συνεργασίες με τον ιδιωτικό τομέα για την παροχή υπηρεσιών γενικού οικονομικού συμφέροντος. Ένα καλό παράδειγμα παραχώρησης δημόσιων υποδομών είναι πχ μια σύμβαση για τη λειτουργία των δημόσιων υποδομών νερού, όπως επίσης τα  διόδια, η διάθεση των αποβλήτων και η παραγωγή ενέργειας. Η Επιτροπή θεωρεί πρόβλημα το γεγονός ότι δεν υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες που να διέπουν την ανάθεση των συμβάσεων αυτών, με αποτέλεσμα να υπάρχει χώρος για φαινόμενα όπως αυτά της απάτης, της ευνοιοκρατίας και της έλλειψης διαφάνειας. Εντωμεταξύ, ενώ το προτεινόμενο κείμενο επαναλαμβάνει ότι σύμφωνα με το άρθρο 345 της Συνθήκης, καμία διάταξη της Οδηγίας δεν μπορεί να υπονομεύει το σύστημα ιδιοκτησίας των κρατών μελών, μιλάει επίσης για “ένα πραγματικό άνοιγμα της αγοράς» όσον αφορά το νερό, την ενέργεια, τις μεταφορές και τις ταχυδρομικές υπηρεσίες. Η γλώσσα και η διατύπωση που χρησιμοποιείται αλλά και ο φόβος για την πρακτική εφαρμογή της Οδηγίας αυτής έχουν οδηγήσει τους αντιδρώντες στο συμπέρασμα ότι η Οδηγία πρέπει να χαρακτηριστεί ως ακόμα μια προσπάθεια για την προώθηση της ιδιωτικοποίησης του νερού.

Η γενικότερη ανησυχία έγκειται στο γεγονός ότι οι συνθήκες που επιβλήθηκαν από την Οδηγία θα οδηγήσουν τις δημόσιες αρχές να θεωρούν ευκολότερο και με μεγαλύτερη νομική υπόσταση να υποβάλλουν προσφορές για τις συμβάσεις παραχώρησης της ύδρευσης αντί να παρέχουν οι ίδιες τις υπηρεσίες.  Όπως και ο Υπουργός O’Dowd στην Ιρλανδία, ο Επίτροπος Εσωτερικών Αγορών κος Μπάρνιερ έχει ταχθεί ενάντια  τέτοιων απαιτήσεων, αρνούμενος ότι η Οδηγία θα έχει τέτοια επίδραση. Σε μια δήλωση στις 23 Ιανουαρίου 2013 διαβεβαίωσε ότι η προτεινόμενη Οδηγία «δε θα οδηγήσει σε αναγκαστική ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης. Οι δημόσιες αρχές θα παραμένουν ελεύθερες να επιλέγουν αν οι υπηρεσίες θα παρέχονται άμεσα ή μέσω ιδιωτών» Είναι σαφές ότι αυτό δεν διευθετεί το ζήτημα αφού ένα μήνα αργότερα ο ίδιος προχώρησε στην ασυνήθιστη κίνηση να κάνει μια δήλωση από κοινού με τον Επίτροπο Περιβάλλοντος κο Potocnik  για τον ίδιο σκοπό. Ακολούθησε η συνάντηση της Επιτροπής Εσωτερικών Αγορών και Προστασίας Καταναλωτών στην οποία δεσμεύτηκε να κάνει αλλαγές στο προτεινόμενο κείμενο για να διευκρινίσει τις προθέσεις του :

Σε απάντηση συγκεκριμένων ψευδών κατηγοριών, επιτρέψτε μου να είμαι απολύτως ξεκάθαρος, ακριβής και τυπικός : Η Επιτροπή, δεν προσπαθεί με κανέναν τρόπο να ιδιωτικοποιήσει την διαχείριση της ύδρευσης – ούτε σήμερα ούτε αύριο. Αυτή η οδηγία δεν στοχεύει και δεν θα έχει ως αποτέλεσμα να επιφέρει μια αναγκαστική ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών παροχής πόσιμου νερού. Είμαι αποφασισμένος να προβώ στις αναγκαίες διευκρινήσεις στο κείμενο στις τριμερείς συνομιλίες.

Η επιτροπή, που σε προηγούμενη συνεδρίαση απέρριψε πρόταση για την απομάκρυνση του νερού από το πεδίο εφαρμογής της Οδηγίας συνολικά, ψήφισε για  τον τριμερή διάλογο. Μένει να δούμε τι διευκρινίσεις είναι διατεθειμένος να κάνει ο Επίτροπος ως μέρος αυτής της διαδικασίας, αλλά και ο εισηγητής της IMCO, Phillipe Juvin (EPP / Γαλλία), ελπίζει στη συμφωνία ότι το κείμενο θα περιλαμβάνει την υπεύθυνη δήλωση ότι δεν σχεδιάζεται  ιδιωτικοποίηση του νερού. 

Η πολιτική πίεση που έχει αναγκάσει τον Επίτροπο  να αποσαφηνίσει τις προθέσεις του, αποδεικνύει τη βαρύτητα που έχει η δημόσια ιδιοκτησία του νερού σε πολλά μέρη της Ευρώπης.Μια ομάδα πολιτών που καθοδηγείται από την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Συνδικάτων Δημοσίων Υπηρεσιών (EPSU) και περιλαμβάνει τα εργατικά συνδικάτα, καθώς και διαχειριστές δημοσίων επιχειρήσεων ύδρευσης και περιβαλλοντολόγους ηγείται μιας Πρωτοβουλίας Πολιτών, η οποία έχει προσελκύσει πάνω από 1,2 εκατομμύρια υπογραφές από τον Σεπτέμβριο του 2012, ζητώντας εγγυημένα νερό και αποχέτευση για όλους τους πολίτες και τέλος στην απελευθέρωση των υπηρεσιών ύδατος. Το μεγαλύτερο μέρος των υπογραφών αυτών προέρχονται από τη Γερμανία, αλλά η εκστρατεία δεν είναι πολύ μακριά από την επίτευξη του απαιτούμενου αριθμού σε επτά κράτη μέλη. Επίσης, είναι σε εξέλιξη καμπάνιες για την “επαναδημοτικοποίηση” των ιδιωτικών υπηρεσιών νερού, ιδίως στη Γαλλία..

Τι σημαίνει αυτή η συζήτηση σχετικά με την ιδιοκτησία του νερού για την πολιτική υδάτων, και ειδικά η ατζέντα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την αποδοτική χρήση των πόρων που είναι μείζονος σημασίας για το Προσχέδιο Προστασίας των Ευρωπαϊκών Υδάτων; Η διασφάλιση της πλήρους εφαρμογής της τιμολόγησης του νερού με την παροχή κινήτρων για την αποδοτική χρήση αποτελεί βασικό στόχο του Προσχεδίου. Η τρέχουσα εμπειρία στην Ιρλανδία είναι μια απόδειξη ότι σε πολλές περιπτώσεις οι πολιτικές που απαιτούνται για την προώθηση της αποδοτικής χρήσης του νερού είναι συχνά τα ίδια με εκείνα που απαιτούνται για την προετοιμασία των δημόσιων συστημάτων νερού για ιδιωτικοποίηση.  Δεν πρέπει να υποτιμώνται στο ελάχιστο οι  φόβοι ότι οι μετρήσεις και πλήρης ανάκτηση του κόστους αποτελούν δούρειο ίππο για το ξεπούλημα των υπηρεσιών ύδατος, με δεδομένου του ιστορικού που υπάρχει με παρόμοιες πολιτικές στον τομέα των αποβλήτων, για παράδειγμα, και τις λιγότερο από πειστικές απαντήσεις από τις ευρωπαϊκές αρχές να είναι εντελώς ουδέτερες στο ερώτημα.Ωστόσο, με την ίδια λογική, δεν υπάρχει τίποτα που να δηλώνει ότι με τις κατάλληλες πολιτικές, η αποδοτική χρήση των πόρων δεν μπορεί να μεγιστοποιηθεί, διατηρώντας παράλληλα τις υπηρεσίες νερού σε δημόσια χέρια. Η ατζέντα της αποδοτικής χρήσης  θα απαιτήσει οπωσδήποτε μια σημαντικό τμήμα της καλής πίστης της κοινής γνώμης – αυτό το συχνά σπάνιο μέσο μπορεί να μεγιστοποιηθεί εάν οι πληθυσμοί διαβεβαιωθούν με πειστικό τρόπο ότι θα συνεχίσουν να έχουν επιλογή στο μοντέλο ιδιοκτησίας των υπηρεσιών τους στις υπηρεσίες ύδρευσης.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

ΣΕ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΚΟΙΝΗΣ ΩΦΕΛΕΙΑΣ

11 Φεβρουαρίου 2013

 ΕΝΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ ΓΙΑ

“ΤΟ ΝΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ!”

  (Bρυξέλλες 11 Φεβρουαρίου) Από χθες η πρώτη εκστρατεία της Πρωτοβουλίας Ευρωπαίων Πολιτών (European Citizens Initiative – ECI) με θέμα «το Νερό είναι Κοινωνικό Δικαίωμα» κατέχει μια θέση στην ιστορία ως η πρώτη τέτοια που συγκέντρωσε πάνω από ένα εκατομμύριο υπογραφές. Η Anne-Marie Perret, Πρόεδρος της Επιτροπής Πολιτών ανεκοίνωσε: «Η επίτευξη αυτού του στόχου –η συνομολόγηση από ένα και πλέον εκατομμύριο Ευρωπαίους πολίτες πως το νερό και η δημόσια υγεία είναι κοινωνικά δικαιώματα – είναι μια μεγάλη επιτυχία. Ευχαριστούμε όλους όσοι συνέδραμαν τον αγώνα μας με την υπόσχεση πως θα συνεχίσουμε μέχρι αυτό το ισχυρό μήνυμα να γίνει αποδεκτό από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Καταφέραμε να υπερκεράσουμε όχι μόνο τα προβλήματα που είχαν στην αρχή εμφανισθεί αλλά και, κυρίως, τα νομικά και τεχνικά εμπόδια που έχουν επιβληθεί από την Επιτροπή και τα Κράτη-Μέλη» Η εκστρατεία της ECI «το Νερό είναι Κοινωνικό Δικαίωμα» δεν πέτυχε μόνο επειδή συγκεντρώθηκαν πλέον του ενός εκατομμυρίου υπογραφές αλλά και επειδή μέσω αυτής πραγματοποιήθηκε ένας διάλογος σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Το 2013 είναι το Ευρωπαϊκό Έτος των Πολιτών. Μόνο στη διάρκεια του Ιανουαρίου ο ιστότοπός μας δέχθηκε πάνω από ενάμιση εκατομμύριο επισκέψεις συμβάλλοντας έτσι στην δημιουργία ενός χώρου διευρωπαϊκού διαλόγου στον οποίο συμμετείχε μεγάλος αριθμός πολιτών. Η ECI θα συνεχίσει την συλλογή υπογραφών ώστε ν’ ακουσθεί η φωνή όσο το δυνατόν περισσοτέρων πολιτών απ΄ όσο το δυνατό περισσότερες χώρες. Στις 22 Μαρτίου θα γιορτάσουμε την Παγκόσμια Ημέρα για το Νερό έχοντας συγκεντρώσει πάνω από ένα εκατομμύριο υπογραφές εναντίον της ιδιωτικοποίησης των υδατικών πόρων αλλά και για την αποδοχή από την Ευρωπαϊκή Ένωση του ανθρωπίνου δικαιώματος σε ελεύθερο νερό και σε δημόσια υγεία. Για περισσότερες πληροφορίες: Pablo Sanchez, [email protected] 0032 (0) 474 62 66 33  Η EPSU είναι η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Εργαζομένων σε Επιχειρήσεις Κοινής Ωφέλειας, εκπροσωπεί δε περίπου οκτώ εκατομμύρια εργαζομένους, οργανωμένους σε περισσότερες από 275 Ενώσεις στους τομείς ύδρευσης, ηλεκτροδότησης, δημόσιας υγείας, αποκομιδής  απορριμάτων, δημόσιας διοίκησης και τοπικής αυτοδιοίκησης σε όλες της χώρες της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένων και των ανατολικών. Η EPSU είναι ο ευρωπαϊκός τομέας της Public Services International (PSI). [/vc_column_text][/vc_column][/vc_row] [vc_row] [vc_column width=”1/1″][vc_column_text width=”1/1″ el_position=”first last”] [box type=”info”] Η νομική βάση για την πρωτοβουλία πολιτών περιγράφεται στο άρθρο 11 παρ.4 τηε Ευρωπαϊκής συνθήκης και στο άρθρο 24 παρ.1 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ε.Ε. Και τα δυο άρθρα εισήχθησαν για πρώτη φορά με τη συνθήκη της Λισσαβόνας. [/box] [/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]

[box] Μορατόριουμ με θέμα το πάγωμα των διαπραγματεύσεων υφισταμένων και μελλοντικών συμβολαίων των πολυεθνικών εταιριών ύδρευσης που εξετάζονται από την Κομισιόν για υπόθεση εναρμόνισης συμπεριφοράς ζητάνε δυο Ευρωβουλευτές από Γαλλία και Γερμανία και καλούν πολιτικούς από όλη την Ευρώπη να συνυπογράψουν αυτήν την πρωτοβουλία. Αν κάτι τέτοιο ισχύσει τότε είναι πιθανό να επηρεάσει την συμμετοχή των εν λόγω εταιριών στους διαγωνισμούς του ΤΑΙΠΕΔ για την πώληση των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ που αναμένονται σύντομα.[/box]

[/vc_column_text] [/vc_column] [/vc_row] [vc_row el_position=”last”] [vc_column] [vc_column_text el_position=”first last”]

Το νερό είναι συλλογικό αγαθό:

Ας μην αφήσουμε τον ιδιωτικό τομέα να δρα ασύδοτα!

Αγαπητοί Ευρωπαίοι, εθνικοί και τοπικοί πολιτικοί

Στις 18 Ιανουαρίου του 2012, ξεκίνησε στη Γαλλία μια αντιμονοπωλιακή διαδικασία, από τη Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σχετικά με την πιθανότητα εναρμονισμένης συμπεριφοράς (καρτέλ) στην τιμολόγηση μεταξύ των εταιριών Suez, Veolia και La Saur. Σύμφωνα με το δελτίο τύπου «η Επιτροπή θα εξετάσει τις επόμενες εβδομάδες τη συμπεριφορά των εν λογω εταιριών καθώς και την Επαγγελματική Ομοσπονδία Επιχειρήσεων Υδάτων (FP2E)”.

Αυτή η υπόθεση άνοιξε ύστερα από αιφνίδιες επιθεωρήσεις που διενεργηθήκαν στη Γαλλία τον Απρίλιο του 2010.Τότε, η Lyonnaise des Eaux (Suez), τιμωρήθηκε με πρόστιμο ύψους 8 εκ. ευρώ εξαιτίας της παραβίασης της σφραγίδας EC. Σύμφωνα με τη  ΣΛΕΕ άρθρο 101, οριζόντιες συμφωνίες μεταξύ εταιριών απαγορεύονται. Η Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού δύναται με δική της πρωτοβουλία να εκκινήσει έλεγχο για εναρμονισμένη συμπεριφορά βασιζόμενη σε σοβαρές ενδείξεις που μπορεί να οδηγήσει σε πρόστιμα ύψους μέχρι και 10% του ετήσιου κύκλου εργασιών.

Αναμένουμε τα αποτελέσματα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να δημοσιευθούν στις αρχές του 2013, ελπίζοντας ότι οι σοβαρές ενδείξεις για παράνομες συμπεριφορές θα αποδειχθούν να είναι αβάσιμες κατηγορίες. Στο μεταξύ, πιστεύουμε ότι θα πρέπει να εφαρμοστεί η αρχή της πρόληψης, λαμβάνοντας υπόψη τη διάρκεια των συμβολαίων (10 με 20 έτη) και το οικονομικό διακύβευμα. Μπορούμε να αναφέρουμε ως παράδειγμα, τους όρους πώλησης για την εκχώρηση του 24,9% της RWE (Thames Water) στην Berlin Lander. Η τιμή διαπραγμάτευσης με βάση το δίκαιο των επιχειρήσεων είναι ύψους 659 εκατομμυρίων ευρώ για την αναμενόμενη παραβίαση συμφωνίας παρόχου. Το ποσό αυτό δεν αντικατοπτρίζει καμία πώληση περιουσιακών στοιχείων ή υποδομών, αλλά αδιαφανείς υπολογισμούς μη πραγματοποιηθέντων κερδών της σύμβασης 30 χρόνων που υποτίθεται ότι θα τελειώσει το 2028. Μιλάμε για χρήματα των φορολογουμένων που δαπανώνται προς εξόφληση μη πραγματοποιηθέντων κερδών, χωρίς καμία δραστηριότητα, κόστος διαχείρισης ή οποιαδήποτε απόδοση σε αντάλλαγμα. Πρόκειται για μια μορφή «χρυσής χειραψίας» που είναι απλά αφόρητη σε μια εποχή χρέους των δημόσιων οικονομικών. Παρατηρούμε επίσης στην παρούσα σύμβαση με το Βερολίνο ότι ο δεύτερος εταίρος του ιδιωτικού τομέα, η Veolia, θα μπορούσε επίσης να ζητήσει μια παρόμοια «χρυσή χειραψία» , πράγμα που θα σήμαινε τότε δυνητικό συνολικό ποσό οφειλής ύψους 1,3 δισ. ευρώ!

Είναι πάρα πολλά που διακυβεύονται: αυτοί οι τύποι συμφωνιών αποτελούν σήμερα αντικείμενο διαπραγμάτευσης σε 14 διαφορετικές πόλεις της Γαλλίας, π.χ. στη Μασσαλία (για 3 δισ. ευρώ οικονομικό όγκο), αλλά επίσης στη Λιλ, Λυών, Ρεν, Μονπελιέ, Νίκαια, Μπορντό και Τουλούζ για ισοδύναμα ποσά. Σε μια εποχή μέτρων λιτότητας και περικοπών του προϋπολογισμού, θα ήταν ανεύθυνο οι τοπικοί πολιτικοί να δεσμεύσουν δημόσιο χρήμα σε δεκαετείς-εικοσαετείς συμφωνίες χωρίς να έχει αποδειχθεί από τα πριν πραγματικό οικονομικό πλεονέκτημα της απελευθέρωσης της αγοράς στον τομέα των υδάτων, καθώς και μια σαφής διαπραγμάτευση σχετικά με τη ρήτρα καταγγελίας της συμφωνίας.

Υπό το φως αυτών των στοιχείων, κάνουμε έκκληση σε τοπικό, εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο στους πολιτικούς να αντιληφθούν τα οικονομικά διακυβεύματα και να καλέσουν για ένα μορατόριουμ το οποίο θα αναστέλλει τρέχουσες εκκρεμείς και μελλοντικές διαπραγματεύσεις μεταξύ των τοπικών αρχών και των παραπάνω εταιρειών μέχρι το τέλος της εξέτασης της υπόθεσης περί αντιμονοπωλιακής νομοθεσίας που άνοιξε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

(αρχικό κείμενο στα γαλλικά)

 Υπογράφοντες:  

Ευρωβουλευτές:

Karim Zéribi, EELV/FR, Marseille

Sven Giegold, EELV/DE, Düsseldorf

Βουλευτές Εθνικών Κοινοβουλίων:

Γερουσιαστές:

Εκλεγμένοι Περιφέρειας:

Εκλεγμένοι Αυτοδιοίκησης:

[/vc_column_text] [/vc_column] [/vc_row]

• να έχουν όλοι οι Ευρωπαίοι πρόσβαση σε νερό καλής ποιότητας και σε επαρκείς ποσότητες
• να πληρούν όλα τα υδατικά συστήματα στην Ευρώπη ελάχιστα ποιοτικά πρότυπα
• να προστατεύονται τα ευπαθή υδάτινα περιβάλλοντα.

Νομοθεσία Μια από τις σημαντικότερες νομοθετικές ρυθμίσεις στον τομέα της διαχείρισης των υδάτινων πόρων είναι η οδηγία-πλαίσιο για τα ύδατα.

• Οδηγία πλαίσιο για τα ύδατα

Η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) καθιερώνει κοινοτικό πλαίσιο για την προστασία και τη διαχείριση του ύδατος. Αρχικά, τα κράτη μέλη πρέπει να ταυτοποιήσουν και να αναλύσουν τα ευρωπαϊκά ύδατα, ταξινομημένα ανά υδρογραφική λεκάνη και ανά περιοχή λεκάνης απορροής ποταμού. Στη συνέχεια εγκρίνουν σχέδια διαχείρισης και προγράμματα μέτρων, προσαρμοσμένα σε κάθε υδατικό σύστημα. Τα σχέδια διαχείρισης πρέπει να έχουν εφαρμοστεί το 2012. Στοχεύουν:

• στην πρόληψη της επιδείνωσης, τη βελτίωση και την αποκατάσταση των υδατικών συστημάτων των επιφανειακών υδάτων, την επίτευξη του στόχου της καλής οικολογικής και χημικής κατάστασης αυτών, το αργότερο μέχρι τα τέλη του 2015, και τη μείωση της ρύπανσης λόγω απορρίψεων και εκπομπών επικίνδυνων ουσιών·
• στην προστασία, τη βελτίωση και την αποκατάσταση της κατάστασης των υπόγειων υδάτων, στην πρόληψη της ρύπανσής τους και της επιδείνωσης της κατάστασής τους με στόχο την ισορροπία μεταξύ άντλησης και ανανέωσης·
• στη διατήρηση των προστατευόμενων περιοχών.

Τα κράτη μέλη πρέπει να εξασφαλίζουν ότι η πολιτική τιμολόγησης αποτελεί κίνητρο ώστε οι καταναλωτές να χρησιμοποιούν τους πόρους κατά τρόπο αποτελεσματικό και οι επιμέρους κλάδοι της οικονομίας να συμβάλλουν στην ανάκτηση του κόστους των υπηρεσιών που συνδέονται με τη χρήση των υδάτων, συμπεριλαμβανομένου του κόστους για το περιβάλλον και τους πόρους. Τα κράτη μέλη οφείλουν να συνδυάζουν τα επιβαλλόμενα καθεστώτα με αποτελεσματικές, αναλογικές και αποτρεπτικές κυρώσεις σε περίπτωση παραβάσεων της οδηγίας-πλαισίου.

• Κοστολόγηση  και βιώσιμη διαχείριση των υδάτων

Η πολιτική  τιμολόγησης επιτρέπει την άσκηση πίεσης τόσο προς την κατεύθυνση περιορισμού της χρήσης των υδάτινων πόρων όσο και προς τη συντήρηση των υποδομών. Επιπλέον, χρειάζεται μία εναρμονισμένη προσέγγιση στην πολιτική τιμολόγησης προκειμένου να αποφευχθούν τυχόν στρεβλώσεις του ανταγωνισμού που προκύπτουν από την άνιση εφαρμογή των οικονομικών αρχών στην εσωτερική αγορά. Για λόγους κόστους και πολιτικής αποδοχής, η εισαγωγή ενός νέου συστήματος τιμολόγησης θα πρέπει να είναι σταδιακή. Επίσης, θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη κοινωνικά κριτήρια στην τιμολόγηση του νερού, αλλά δεν θα πρέπει να υπερισχύουν όταν η βιώσιμη διαχείριση των υδάτινων πόρων είναι υπό απειλή. Σε αυτές τις περιπτώσεις θα προτιμώνται συνοδευτικές κοινωνικές πολιτικές. Για να διευκολυνθεί η μετάβαση στην τιμολόγηση κινήτρων, ίσως είναι αναγκαία η υιοθέτηση του υφιστάμενου θεσμικού πλαισίου. Θα ήταν ιδιαιτέρως χρήσιμο να εξασφαλισθεί η διαφάνεια (μέσω πολιτικών πληροφόρησης και επικοινωνίας και συγκρίσεων ποιότητας/τιμής) και η συμμετοχή του κοινού στις πολιτικές τιμολόγησης του νερού. Πρέπει, επίσης, να πραγματοποιούνται έλεγχοι ως προς την τιμές του νερού ώστε να διασφαλίζεται ότι αυτές αντικατοπτρίζουν το κόστος, κατά τον προσήκοντα τρόπο.

• Ποιότητα του πόσιμου νερού (Οδηγία 98/83/ΕΚ του Συμβουλίου)

Η οδηγία αποσκοπεί στην προστασία της υγείας του κοινού με την καθιέρωση κριτηρίων υγιεινής και καθαριότητας στα οποία πρέπει να ανταποκρίνεται το πόσιμο νερό στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ). Τα κράτη μέλη λαμβάνουν όλα τα απαραίτητα μέτρα ώστε να προσφέρονται εγγυήσεις υγιεινής και καθαριότητας των νερών που προορίζονται για ανθρώπινη κατανάλωση. Οι καταναλωτές ενημερώνονται για τα εν λόγω μέτρα. Κάθε τρία χρόνια, τα κράτη μέλη δημοσιεύουν έκθεση προς τους καταναλωτές σχετικά με την ποιότητα του πόσιμου νερού. Με βάση τις εκθέσεις αυτές, η Επιτροπή εκπονεί κάθε τρία χρόνια μια συνθετική έκθεση για την ποιότητα του νερού ανθρώπινης κατανάλωσης στην ΕΕ. Περισσότερες πληροφορίες στην επίσημη ιστοσελίδα της ΕΕ:     [/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]