Συχνά υποστηρίζεται ότι η παράδοση των δημόσιων υπηρεσιών σε ιδιωτικές επιχειρήσεις τις καθιστά πιο αποτελεσματικές, ευέλικτες και λιγότερο δαπανηρές.

Τις τρεις τελευταίες δεκαετίες οι υπηρεσίες στις οποίες όλοι βασίζονται έχουν σταδιακά πωληθεί στον πλειοδότη. Από το νερό που πίνουμε ως το Εθνικό Σύστημα Υγείας , σχεδόν τα πάντα που κάποτε ανήκαν στο δημόσιο είτε έχουν ήδη έχουν εκχωρηθεί στον ιδιωτικό τομέα ή είναι πρόκειται να ιδιωτικοποιηθούν.

Σε αυτό το πλαίσιο της ιδιωτικοποίησης, όταν ακόμη και οι χάρτες της Ordnance Survey ή και οι τράπεζες αίματος είναι σε κίνδυνο, μια νέα εκστρατεία ενώνεται με το κίνημα υπέρ της δημόσιας ιδιοκτησίας.

Φαίνεται ότι παρά τη δουλική αφοσίωση διαδοχικών κυβερνήσεων στις ιδιωτικοποιήσεις η βρετανική κοινή γνώμη δεν είναι καθόλου πεπεισμένη.Μια δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε σήμερα στο Survation, και ζήτηθηκε από το “We own it”, δείχνει ότι δεν είναι μόνο η ριζοσπαστική αριστερά που πιστεύει στη δημόσια ιδιοκτησία των υπηρεσιών μας. Τέσσερις στους πέντε ανθρώπους πιστεύουν ότι πρέπει να υπάρχει μια εσωτερική προσφορά δημόσιας διαχείρισης όταν μια δημόσια υπηρεσία έχει τεθεί σε διαγωνισμό και το 60% πιστεύουν ότι οι τοπικές και οι εθνικές κυβερνήσεις πρέπει να διαχειρίζονται δημόσιες υπηρεσίες στον δημόσιο τομέα εξ ορισμού.

Το γεγονός είναι ότι αυτή η δημοσκόπηση αντανακλά μια γενικευμένη έλλειψη εμπιστοσύνης στις ιδιωτικές εταιρείες που διαχειρίζονται τις υπηρεσίες μας. Οι άνθρωποι έχουν σιχαθεί να τους γίνονται διακοπές από εταιρείες όπως η G4S(γκάζι) ή όπωςως η Serco θέτοντας την ασφάλεια των ασθενών σε κίνδυνο !

Και ενώ οι ιδιωτικές εταιρείες πολύ συχνά δεν είναι σε θέση να παράσχουν αξιοπρεπείς υπηρεσίες μια σειρά από δημόσιες υπηρεσίες μας δίνουν πραγματικές ιστορίες επιτυχίας.

Η  East Coast Mainline (Σιδηρόδρομοι) η οποία για χρόνια ήταν μια αποτυχημένη υπηρεσία λειτουργώντας από διαδοχικές ιδιωτικές εταιρείες,  ανήκει πλέον στο κράτος και την ίδια στιγμή που βελτιώνεται η ικανοποίηση των πελατών, συνεισφέρει εκατομμύρια λίρες στα κυβερνητικά ταμεία και στο ασφαλιστικό σύστημα.  Ομοίως η Scottish Water που ανήκει στο δημόσιο και τα πηγαίνει πολύ καλά. Η εταιρεία παρέχει 2,4 εκατομμύρια νοικοκυριά με πόσιμο νερό, ενώ επενδύει σε μεγάλο βαθμό στην μείωση των διαρροών και τη μείωση του λειτουργικού κόστους που σημαίνει ότι το μέσο κόστος των νοικοκυριών είναι το χαμηλότερο στο Ηνωμένο Βασίλειο !

Οι δημόσιες υπηρεσίες θα πρέπει να είναι υπόλογες στους ανθρώπους που τις χρησιμοποιούν,να ναι καλοί εργοδότες για τους ανθρώπους που εργάζονται σε αυτές και να παρέχουν υπηρεσίες υψηλής ποιότητας  στους ανθρώπους που τις χρειάζονται.

Η εποχή των “ιδιωτικοποιήσεων από συνήθεια” φτάνει στο τέλος της. Το κοινό έχει απηυδήσει να πληρώνει μερίσματα προς τους μετόχους ιδιωτικών εταιρειών , ενώ η τιμή των υπηρεσιών ανεβαίνει και η ποιότητα κατεβαίνει. Με την πάροδο του χρόνου οι ιδιωτικές εταιρείες απέδειξαν ότι είναι αναποτελεσματικές και δαπανηρές τη στιγμή που οι δημόσιες υπηρεσίες κάνουν μια πολύ σοβαρή επιστροφή.

Από σήμερα η αντεπίθεση ενάντια στην ιδιωτικοποίηση επιταχύνει. Το We Own It είναι μια εκστρατεία για να τεθούν οι πολίτες στο επίκεντρο των δημόσιων υπηρεσιών μέσω του “Public Service Users Bill”( ένος νομοσχέδιου που απαιτεί σε κάθε περίπτωση να εξετάζεται πρώτα η δημόσια ιδιοκτησία και διαχείριση υπηρεσιών πριν ιδιωτικοποιηθούν, και να επιτρέπει την υποβολή προσφορών από δημόσιους φορείς)

Πηγή : red pepper

Μερικά λόγια για το ντοκυμαντέρ από τους δημιουργούς του

Ήταν αρχές του 1989 όταν ο Γάλλος ακαδημαϊκός Ζακ Ρουπνίκ κάθισε μπροστά στον υπολογιστή του προκειμένου να ετοιμάσει μια έκθεση για την πορεία των τελευταίων οικονομικών μεταρρυθμίσεων στη Σοβιετική Ένωση του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Και ο όρος που σκαρφίστηκε για να περιγράψει τον επιθανάτιο ρόγχο μιας αυτοκρατορίας άκουγε τότε στο όνομα Καταστρόικα. Στα χρόνια του προέδρου Γιέλτσιν, όταν η Ρωσία πραγματοποιούσε ίσως το μεγαλύτερο και πιο αποτυχημένο πείραμα ιδιωτικοποιήσεων στην ιστορία της ανθρωπότητας, δημοσιογράφοι του Γκάρντιαν έδωσαν άλλο νόημα στον όρο του Ρουπνίκ.

Η καταστρόικα έγινε συνώνυμο της ολοκληρωτικής διάλυσης μιας χώρας από τις δυνάμεις της αγοράς, του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας και της ραγδαίας επιδείνωσης του βιοτικού επιπέδου των πολιτών της. Μονάδα μέτρησης της Καταστρόικα ήταν πλέον η ανεργία, η κοινωνική εξαθλίωση, η μείωση του προσδόκιμου ζωής αλλά και η δημιουργία μιας νέας κάστας ολιγαρχών που αναλαμβάνει την εξουσία της χώρας.

Λίγα χρόνια αργότερα η αντίστοιχη επιχείρηση μαζικών ιδιωτικοποιήσεων στην ενοποιημένη Γερμανία, που σήμερα παρουσιάζεται ως πρότυπο για την Ελλάδα, δημιούργησε εκατομμύρια ανέργους και ορισμένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα διαφθοράς στην ευρωπαϊκή ιστορία. Αυτή ακριβώς η καταστρόικα έρχεται τώρα και στην Ελλάδα, την «τελευταία σοβιετική δημοκρατία της Ευρώπης», όπως αρέσκονται να την χαρακτηρίζουν οι βουλευτές και οι υπουργοί της «σοσιαλιστικής» μας κυβέρνησης. Είναι η λογική συνέπεια και συνέχεια της «χρεοκρατίας» και ως εκ τούτου η λογική συνέχεια του πρώτου μας ντοκιμαντέρ που αναζητούσε τις αιτίες που δημιούργησαν την κρίση χρέους στην Ελλάδα και ολόκληρη την ευρωπαϊκή περιφέρεια.

Η Καταστρόικα όμως δεν είναι μια ασθένεια που χτυπά μόνο όσες χώρες αλλάζουν ριζικά το οικονομικό τους σύστημα, όπως η Ρωσία, ούτε χώρες που τελούν υπό άτυπη οικονομική κατοχή. Ίσως μάλιστα οι πιο αποτυχημένες μορφές ιδιωτικοποιήσεων να συνέβησαν σε οικονομικές υπερδυνάμεις που θεωρητικά είχαν την οικονομική ισχύ να ελέγξουν τις αρνητικές επιπτώσεις. Την Καταστρόικα τη συναντάς στη μεταθατσερική Βρετανία, που έβλεπε τους πολίτες της να σκοτώνονται σε δυστυχήματα στα ιδιωτικοποιημένα δίκτυα σιδηροδρόμων. Τη βρίσκεις στα ιδιωτικά ταχυδρομεία της Ολλανδίας, όπου οι ταχυδρόμοι σου χτυπάνε την πόρτα δυο και τρεις φορές τς ημέρα. Κατά μια έννοια την εντόπιζε κανείς ακόμη και στην Καλιφόρνια, που άφησε τους κατοίκους της χωρίς ρεύμα όταν απελευθέρωσε την αγορά ενέργειας αφήνοντας το δίκτυο χωρίς κεντρικό δημόσιο έλεγχο. Σε καμία περίπτωση όμως οι επιπτώσεις δεν είναι τόσο άμεσες και τόσο τρομακτικές όσο στις χώρες που έχουν πέσει στην παγίδα ξένων δανειστών και υποχρεώνονται να προχωρήσουν σε μαζικές αποκρατικοποιήσεις.

Η διαδικασία ξεπουλήματος που θα ακολουθηθεί στην Ελλάδα έχει δοκιμαστεί αρκετές φορές σε ανάλογες περιπτώσεις. Οι ίδιοι άνθρωποι που αναλάμβαναν το ξεπούλημα δημοσίων επιχειρήσεων σε χώρες της Λατινικής Αμερικής έχουν στήσει σήμερα τα γραφεία τους σε χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας – και οι καλύτεροι από αυτούς βρίσκονται εδώ και μήνες στην Αθήνα.

Η διαδικασία ακολουθεί πάντα τα ίδια ακριβώς βήματα: Αρχικά οι κυβερνήσεις σε συνεργασία με τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης ξεκινούν μια άγρια επίθεση εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι εμφανίζονται ως υπεύθυνοι για όλα τα οικονομικά δεινά της χώρας. Ο μύθος του υπερδιογκωμένου δημόσιου τομέα συχνά βασίζεται στη διαστρέβλωση στοιχείων από οργανισμούς που στηρίζονται (σε) και στηρίζουν την εκάστοτε κυβέρνηση. Παράλληλα συγκεκριμένοι δημόσιοι οργανισμοί εγκαταλείπονται συνειδητά στη μοίρα τους, εξοργίζοντας τους πολίτες με την αναποτελεσματικότητά τους. Και η διαδικασία ολοκληρώνεται με την πώληση ακόμη και των κερδοφόρων δημόσιων οργανισμών σε ένα κλάσμα της αξίας τους.

Η ομάδα της Καταστρόικα ταξιδεύει ήδη σε αρκετά σημεία του πλανήτη συλλέγοντας εικόνες, πληροφορίες και υλικό για τα προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων που ακολουθήθηκαν στις πιο αναπτυγμένες χώρες της γης. Ο απολογισμός δεν είναι ποτέ άσπρος ή μαύρος. Το παλιό σχήμα του «κοινωνικού χαρακτήρα» του δημοσίου τομέα απέναντι στον απάνθρωπο πρόσωπο της ελεύθερης αγοράς είναι εξίσου απλουστευτικό με τις θεωρίες του Μίλτον Φρίντμαν για την ανάγκη να ιδιωτικοποιήσουμε και τον αέρα που αναπνέουμε.

Η περίπτωση της Ελλάδας όμως ξεπερνά την απλή θεωρητική συζήτηση για το ρόλο του κράτους στην οικονομία.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ