Θερμές ευχαριστίες στα παιδιά της ERTOPEN για την πολύτιμη βοήθειά τους στην παραγωγή αυτού του βίντεο

Η επαπειλούμενη ιδιωτικοποίηση του νερού, του σημαντικότερου συλλογικού μας αγαθού ενώνει όλο και περισσότερους ανθρώπους σε δράσεις προκειμένου να εμποδιστεί αυτή η ολέθρια για το δημόσιο συμφέρον εξέλιξη. Αυτή τη φορά είναι οι καλλιτέχνες που παίρνουν θέση και ανταποκρίνονται στην έκκληση του SAVEGREEWATER, της πρωτοβουλίας για τη μη ιδιωτικοποίηση του νερού στην Ελλάδα, να εκφράσουν δημόσια την άποψή τους και να ενισχύσουν με τον δικό τους τρόπο την προσπάθεια προάσπισής του.

Η επαπειλούμενη ιδιωτικοποίηση του νερού, του σημαντικότερου συλλογικού μας αγαθού ενώνει όλο και περισσότερους ανθρώπους σε δράσεις προκειμένου να εμποδιστεί αυτή η ολέθρια για το δημόσιο συμφέρον εξέλιξη. Αυτή τη φορά είναι οι καλλιτέχνες που παίρνουν θέση και ανταποκρίνονται στην έκκληση του SAVEGREEWATER, της πρωτοβουλίας για τη μη ιδιωτικοποίηση του νερού στην Ελλάδα, να εκφράσουν δημόσια την άποψή τους και να ενισχύσουν με τον δικό τους τρόπο την προσπάθεια προάσπισής του.

Η Εφη Παπαθεοδώρου ανταποκρίθηκε με χαρά στην πρότασή μας να μας πει on camera γιατί η ιδιωτικοποίηση του νερού μας δεν πρέπει να γίνει. Την ευχαριστούμε από καρδιάς.

Θερμές ευχαριστίες και στα παιδιά της ERTOPEN που βοήθησαν στην παραγωγή του βίντεο.

ΦΡΑΓΜΑ ΠΕΙΡΟΥ-ΠΑΡΑΠΕΙΡΟΥ
ΤΟ ΝΕΡΟ ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΙΔΙΩΤΗ

Αρκετά…(παρά τό οικολογικό επιχειρησιακό σας έγκλημα στήν περιοχή που κατέστρεψε ένα μεγάλο μέρος απο τον πράσινο πλούτο και την κοινότητα Τόσκες,παρά τήν σκανδαλώδη, προκλητική και σπάταλη οικονομική διαχείριση τού έργου που ποτέ δέν τελειώνει αλλά συνεχώς επαναχρηματοδοτείται,παρά τό εργασιακό κολαστήριο με απλήρωτους εργάτες ,απάνθρωπα ωράρια και συνθήκες δουλείας)…….

Ως εδώ…(το νερό δεν είναι για τίς τσέπες σας,το νερό δεν θα μολυνθεί απ τήν ανομία τών συμφερόντων σας)……

Το νερό από τις πηγές τής Ερυμάνθειας Γής δεν θα το παραδώσουμε στο ιδιωτικό κεφάλαιο

Δεν θα πούμε εμείς το …”νερό-νεράκι” και μάλιστα πληρώνοντας κάθε του σταγόνα ακριβά, για να ξεδιψάνε “εις υγείαν των κορόϊδων” οι τραπεζίτες και οι “αναπτυξιακές εταιρείες” τής συμφοράς

Το νερό είναι δημόσιο κοινωνικό αγαθό που ανήκει σε όλους ισότιμα,δεν πουλιέται,δεν αγοράζεται απο κανέναν “επενδυτή”,από κανέναν όμιλο τής συστημικής και οικονομικής βαρβαρότητας,από κανέναν κερδοσκόπο

Οικολογική διαχείριση και δημόσιος έλεγχος τής λειτουργίας τού Φράγματος απο διαδημοτική επιτροπή τών δήμων Δ.Αχαιας,Ερυμάνθου και Πατρών με τήν συμμετοχή και το δικαίωμα τής άποψης των κατοίκων τών χωριών μας και του συνόλου τής τοπικής κοινωνίας.

Ενωτική Δημοκρατική Πρωτοβουλία πολιτών δήμου Ερυμάνθου για τήν κοινωνική συνεργασία ,αλληλεγγύη, και αυτοδιαχείριση τής ζωής μας.

Την προηγούμενη εβδομάδα, η τοπική κυβέρνηση της Lazio (ιταλική περιφέρεια που περιλαμβάνει τη Ρώμη με πληθυσμό 5,7 εκατομμυρίων κατοίκων) ενέκρινε ένα περιφερειακό νόμο σύμφωνα με τον οποίο

•  το νερό δηλώνεται ως κοινό αγαθό και αναγνωρίζεται το ανθρώπινο δικαίωμα στο νερό,
•  αναγνωρίζεται ότι το νερό αποτελεί υπηρεσία δημόσιου συμφέροντος και ως εκ τούτο δεν υπόκειται σε αναγκαστική υποβολή προσφορών μέσω διαγωνισμού,
• προβλέπεται η διαχείριση του νερού να γίνεται βάσει μη κερδοσκοπικών κριτηρίων,
• προβλέπεται για τις κοινότητες η δυνατότητα συμμετοχής του κοινού στη διαδικασία λήψης των αποφάσεων στη διαχείριση του νερού,
• προβλέπεται η δημιουργία ενός περιφερειακού ταμείου που θα βοηθήσει τις κοινότητες να επαναδημοτικοποιήσουν τις υπηρεσίες ύδρευσης τους,
• προβλέπεται, με βάση την αλληλεγγύη, η δημιουργία ενός περιφερειακού ταμείου για την υποστήριξη μη κερδοσκοπικών συνεργασιών(συμπεριλαμβανομένων των δημόσιων φορέων) προκειμένου να επεκταθεί η πρόσβαση στο νερό στις αναπτυσσόμενες χώρες.

Ο περιφερειακός νόμος εγκρίθηκε ως αποτέλεσμα της συνεχούς κοινωνικής κινητοποίησης (πράγματι, ο νόμος αποτελεί παράδειγμα λαϊκής νομοθεσίας, δηλαδή το αρχικό κείμενο προήχθη από μία δημοφιλή ψηφοφορία η οποία υπογράφτηκε από 37.000 πολίτες και 40 κοινότητες) Το τελικό κείμενο αναμένεται να εγκριθεί από την περιφερειακή κυβέρνηση της Λάτσιο μέσα στην επόμενη εβδομάδα, αλλά οι παραπάνω αρχές πρέπει να παραμείνουν).

Τη φετινή Παγκόσμια ημέρα για το νερό, θέλουμε να την αφιερώσουμε σε όλους εκείνους τους ανθρώπους, που αγωνίστηκαν, διεκδίκησαν και κέρδισαν μεγάλους και μικρότερους αγώνες κατά της εμπορευματοποίησης του σημαντικότερου συλλογικού μας αγαθού.

Τα τελευταία 15 έτη, 86 μεγάλες πόλεις σε όλο τον κόσμο, κυρίως σε ΗΠΑ και Ευρώπη, επαναδημοτικοποίησαν τις υπηρεσίες ύδρευσης τους. Από την Κοτσαμπάμπα της Βολιβίας και την μάχη που δώθηκε με το στρατό και την αστυνομία,  το Χάμιλτον του Καναδά όπου μετά από ένα δεκαετή αγώνα πέτυχαν την επιστροφή της διαχείρισης των υπηρεσιών ύδατος σε δημόσια χέρια μέχρι και εδώ στην Ευρώπη με τις εμβληματικές επαναδημοτικοποιήσεις στη Γαλλία, τα δημοψηφίσματα σε Γερμανία (Βερολίνο – Αμβούργο) και Ιταλία που τερμάτισαν όχι μόνο τις ιδιωτικές συμβάσεις αλλά και την ίδια την ιδέα τις ιδιωτικής διαχείρισης του νερού και τις νομοθετικές παρεμβάσεις σε Ολλανδία, Γερμανία, Λιθουανία που προστατεύουν το νερό από λογικές ιδιωτικής κερδοσκοπίας.

Τα στατιστικά στοιχεία και οι μελέτες καθώς και η διεθνής εμπειρία, είναι αδιάσειστοι μάρτυρες της αποτυχίας των ιδιωτικοποιήσεων των υπηρεσιών ύδατος: υπέρογκες αυξήσεις τιμών, ελλιπής συντήρηση δικτύου και υποδομών, μυστικές συμφωνίες, περιπτώσεις μαζικών μολύνσεων, ανύπαρκτες επενδύσεις, διαφθορά και απάτες.

Η αξιοσημείωτη συμμετοχή στην Πρωτοβουλία Ευρωπαίων Πολιτών, right2water υποχρέωσε την Επιτροπή να εξαιρέσει τις υπηρεσίες ύδατος από την οδηγία για τις συμβάσεις παραχώρησης και να συζητηθεί το αίτημα για δημόσια διαχείριση του νερού σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Μάλιστα μόλις την Τετάρτη στη θετική αν και χλιαρή πρώτη αντίδραση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στις 1,8 εκ. υπογραφές από όλη την Ευρώπη που παρουσίασαν οι διοργανωτές της  πρωτοβουλίας «right2water» το νερό χαρακτηρίζεται δημόσιο αγαθό και το δικαίωμα στο νερό ζωτικό για τους πολίτες.

Όσο για την Ελλάδα, η επιμονή του Ευρωπαϊκού Κινήματος ανάγκασε τον Ευρωπαίο Επίτροπο, Ολι Ρεν, υπεύθυνο για τις οικονομικές και νομισματικές υποθέσεις της Ε.Ε να δεχθεί να εξαιρεθούν οι ΕΥΑΘ και ΕΥΔΑΠ από το ελληνικό πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων εφόσον το εισηγηθεί η ελληνική κυβέρνηση κι όλα αυτά εν αναμονή της απόφασης του ΣτΕ που φημολογείται ότι ακυρώνει την προσπάθεια ιδιωτικοποιήσεων με το σκεπτικό ότι το νερό είναι δημόσιο αγαθό.

Η πιο σημαντική όμως εξέλιξη για τη χώρα μας και ιδιαιτέρως για τους κατοίκους της Θεσσαλονίκης, είναι το δημοψήφισμα που θα λάβει χώρα στις 18 Μαΐου, την πρώτη Κυριακή των αυτοδιοικητικών εκλογών όπου οι Θεσσαλονικείς θα αποφασίσουν πλέον οι ίδιοι για το αν θέλουν το νερό τους να περάσει σε ιδιώτες.

Οι νίκες λοιπόν των κινημάτων νερού ανά τον κόσμο επανατοποθετούν την έννοια της Δημοκρατίας στην πραγματικότητα που εξαρχής αντιπροσωπεύει: τη γνώση και τη συμμετοχή όλων, ως συνομιλητών στη δημόσια σφαίρα και ίσως περισσότερο από ποτέ αποκαλύπτει την αλήθεια που όλοι λίγο ή πολύ  δεχόμαστε, ότι «ο μόνος αγώνας που χάθηκε είναι αυτός που δεν δόθηκε ποτέ»…. συνεχίζουμε και θα νικήσουμε!

Το Ελεγκτικό Συνέδριο αποκαλύπτει τις πραγματικές συνέπειες της ιδιωτικής διαχείρισης στον τομέα της ύδρευσης : Οι ιδιωτικές εταιρείες προσπορίζονται τεράστια κέρδη , που τα πληρώνουν οι κάτοικοι και οι τοπικές αρχές.

Η έκθεση που δημοσιεύθηκε στις 27 Φεβρουαρίου από το Ελεγκτικό Συνέδριο της Πορτογαλίας και αφορά τις συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) στον τομέα του νερού δικαιώνει τον συνεχή αγώνα της STAL (Εθνικό Σωματείο των εργαζομένων στις Τοπικές και Περιφερειακές Κυβερνητικές υπηρεσίες της Πορτογαλίας ) που παρουσιάζει τις συνέπειες της ιδιωτικοποίησης των δημοσίων υπηρεσιών στον τομέα της ύδρευσης και της αποχέτευσης. Δείχνει πόσο επιζήμιες είναι αυτές οι συμφωνίες τόσο για τις τοπικές αρχές και τους απλούς πολίτες , οι οποίοι είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν όλα τα έξοδα , ενώ οι ιδιωτικές εταιρείες βάζουν στην τσέπη τους αμύθητα κέρδη.

Και οι 19 συμβάσεις παραχώρησης που εξέτασε το δικαστήριο ( για τις περιοχές Alcanena, Barcelos, Batalha, Campo Maior, Carrazeda de Ansiães, Figueira da Foz, Fundão, Ourém, Trancoso, Gondomar, Setúbal, Paredes, Valongo, Fafe, Santa Maria da Feira, Matosinhos, Santo Tirso/Trofa, Paços de Ferreira and Marco de Canaveses) δείχνουν μια άνιση κατανομή του παθητικού που ωφελεί σαφώς τους ιδιωτικούς φορείς παροχής υπηρεσιών, εις βάρος των τοπικών αρχών.

Στις περισσότερες συμβάσεις τα προβλεπόμενα ποσοστά αύξησης του πληθυσμού και της χρήσης του νερού , που χρησιμεύουν ως βάση για τις συμβάσεις, είναι ανακριβή και μακριά από την πραγματική κατάσταση . Η έλλειψη εποπτείας είναι τέτοια ώστε « αυτές οι προβλέψεις είχαν δοθεί και εγκριθεί από τις αρμόδιες τοπικές αρχές, χωρίς να έχουν ελεγχθεί ή αναθεωρηθεί πριν από την υπογραφή των συμβάσεων». Τα πράγματα χειροτερεύουν καθώς η έκθεση δείχνει ότι τα 3/4 των συμβάσεων παραχώρησης εγγυώνται αποζημιώσεις στις ιδιωτικές εταιρίες παροχής υπηρεσιών , εάν υπάρχει πτώση στη χρήση του νερού ή στον αριθμό των καταναλωτών.

Η έκθεση κάνει συγκεκριμένες αναφορές σε μία απόφαση του Διαιτητικού Δικαστηρίου που κατοχύρωσε σημαντικές πληρωμές σε δύο ιδιωτικούς φορείς. Το τοπικό δημοτικό συμβούλιο του Marco de Canaveses αναγκάστηκε να πληρώσει στην ιδιωτική εταιρία παροχής υπηρεσιών Águas do Marco 18.000.000 € ως αποζημίωση. Ομοίως, οι τοπικές αρχές στο Barcelos εξαναγκάστηκαν να πληρώσουν στην Águas de Barcelos σχεδόν € 172 εκατομμύρια € σε δόσεις κατά τη διάρκεια της σύμβασης. Το ποσό αυτό είναι σχεδόν τρεις φορές ολόκληρο ο προϋπολογισμός του δημοτικού συμβουλίου.

Τα περιθώρια κέρδους είναι πραγματικά ανήθικα και κυμαίνονται από 9,5% έως 15,5%.Το Δικαστήριο αναφέρει ότι «αυτό το επίπεδο του αναμενόμενου μερίσματος των μετόχων είναι απαράδεκτο υπό την παρούσα οικονομική κατάσταση και των δημοσιονομικών περιορισμών.» Συνιστά μια αναθεώρηση προς τα κάτω των περιθωρίων κέρδους που είναι πάνω από 10% “, ως συνέπεια των μεταβαλλόμενων συνθηκών και για λόγους θεμελιώδους δημοσίου συμφέροντος. ”

Οι συστάσεις του δικαστηρίου επίσης καταλήγουν στο ότι “οι δικαιοπάροχοι του δημοσίου τομέα επέδειξαν σημαντικούς περιορισμούς όσον αφορά στη δυνατότητά τους για οικονομική επιτήρηση όπως και για αξιολόγηση του ρίσκου αυτών των συμβάσεων, έχοντας ως αποτέλεσμα σημαντικές ελλείψεις στις τεχνικές και εμπορικές δεξιότητες οι οποίες χρειάζονται για να διαφυλάξουν τα οικονομικά συμφέροντα των τοπικών αρχών αλλά και των καταναλωτών”. Αυτό επιβεβαιώνει την θέση της STAL, ότι, δηλαδή, οι τοπικές αρχές θα μπορούσαν πολύ εύκολα να υποσκελιστούν από τα συμφέροντα των ισχυρών οικονομικών γκρουπ.

Σύμφωνα με τη γνώμη του Δικαστηρίου, οι ελλείψεις στην ισχύουσα νομοθεσία για τα ύδατα, οι οποίες αναλύονται στην έκθεση, τιμωρούν τις τοπικές αρχές ενώ ωφελούν τους ιδιώτες παρόχους, με την επισήμανση της τακτικής των διαδοχικών κυβερνήσεων να παρέχουν νομοθετικά θεμελιωμένη προστασία στο κέρδος.

Εξίσου αποκαλυπτική είναι η επιβεβαίωση του ελεγκτή, ότι “η ρυθμιστική αρχή έχει διεξάγει μόλις οκτώ ελέγχους, οι οποίοι αντιστοιχούν στο 30% του συνόλου των συμβάσεων παραχώρησης, θέτοντας πολλά ερωτηματικά όσον αφορά στους όρους συμμόρφωσης με τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τις συμβάσεις εκ μέρους των δικαιοπαρόχων αλλά και των αναδόχων”.

Η STAL σημειώνει ότι είναι κατακριτέο ότι ο έλεγχος έγινε τώρα, περίπου είκοσι χρόνια μετά την πρώτη ιδιωτικοποίηση νερού στην Πορτογαλία κι ότι είναι υψίστης σημασίας να τεθούν οι βάσεις έτσι ώστε να επανέλθουν το νερό και οι υπηρεσίες αποχέτευσης πάλι κάτω από δημόσιο έλεγχο, να καταργηθούν αυτές οι καταχρηστικές και παράνομες συμβάσεις και να κληθούν σε απολογία όλοι οι υπεύθυνοι.

Επίσης, αποδεικνύεται ότι δεν είναι αρκετό να υπάρχει νομική και ρυθμιστική επίβλεψη έτσι ώστε να αποφευχθούν παραλείψεις και κακοδιαχείριση εκ μέρους των ιδιωτικών εταιρειών, των οποίων το μοναδικό κίνητρο είναι να βγάλουν όσο δυνατόν περισσότερο κέρδος.

Η Πορτογαλία είναι μια ακόμη περίπτωση χώρας όπου οι ιδιώτες πάροχοι νερού έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο. Γι αυτό και δρούμε όλοι εγκαίρως, για να μην γίνει και η Ελλάδα μετά από μια εικοσαετία ένα παράδειγμα προς αποφυγήν.

Κι όσο για τις δικαιολογίες , υπενθυμίζουμε ότι ο Ολι Ρεν, έχει δηλώσει ότι η ιδιωτικοποίηση στην Ελλάδα είναι απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης και όχι των δανειστών της και ότι δέχεται να εξαιρεθούν οι υπηρεσίες ύδρευσης από τα συμφωνημένα.

Η βούληση των πολιτών θα έπρεπε να είναι αρκετή για να γίνει σεβαστή από μια εκλεγμένη κυβέρνηση, εδώ έχουμε και την επίσημη αποδοχή και των δανειστών.

Κι ωστόσο κάποιοι εκπρόσωποι όλων ημών εμμένουν στο λάθος. Είναι πλέον να αναρωτιέται κανείς γιατί.

(φωτό αναδημοσίευση από Εφημερίδα Σνυτακτών)

Μια απάντηση στην Diane D’Arras

Senior Executive Vice President Water

Western Europe της Suez Environnement

Αγαπητή Diane

Να διευκρινίσουμε ότι η παρακάτω επιστολή απαντά σε όσα φέρεσαι να δήλωσες κατά την συνέντευξη τύπου που παραχώρησες σε επιλεγμένα μέσα στην Θεσσαλονίκη που ελπίζουμε να μετέφεραν με ακρίβεια τα λεγόμενά σου.

Θα κρίναμε μάλλον αρνητικά το γεγονός ότι παρά τη δημοκρατική παράδοση της Γαλλίας και τη δήλωσή σου ότι η εταιρία θα λάβει σοβαρά υπόψη της το τοπικό όραμα για την πόλη, στην συνέντευξη τύπου που παραχώρησες στη Θεσσαλονίκη οι θύρες ήταν συμβολικά κλειστές για τους πολίτες της αλλά και μη προσκαλεσμένους δημοσιογράφους. Αυτή η στάση της εταιρίας που εκπροσωπείς δημιουργεί ερωτηματικά για τις δημοκρατικές ευαισθησίες που επέδειξες ως εκπρόσωπος της Suez, καλώντας τους αιρετούς εκπροσώπους της αυτοδιοίκησης, να συμμετέχουν ως ανεξάρτητα μέλη, στο νέο διοικητικό συμβούλιο που θα προκύψει. Μια διευκρινιστική ερώτηση θα χρειαζόταν για το ποια ακριβώς δικαιώματα θα είχε μια τέτοια συμμετοχή πέραν ενός άλλοθι «διαφάνειας», αλλά αυτή από ότι φαίνεται από τα σχετικά δημοσιεύματα δεν έγινε από τους παρόντες δημοσιογράφους, μερικοί εκ των οποίων βρίσκονται στο payroll των δημοσιογραφικών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων του εταίρου με τον οποίο η Suez κατεβαίνει στον διαγωνισμό του ΤΑΙΠΕΔ για την απόκτηση του 51 % των μετοχών της ΕΥΑΘ.

Διαβάζοντας το βιογραφικό σου πληροφορηθήκαμε ότι το 1993 πήρες διευθυντική θέση και κατόπιν προαγωγή στην Aguas Argentinas (Buenos Aires) που ιδιωτικοποιήθηκε το 1993 μεσούσης της οικονομικής κρίσης της Αργεντινής και που επαναδημοτικοποιήθηκε το 2006. Σημειώνεις στο βιογραφικό σου ότι η Αργεντινή ήταν μια σπουδαία εμπειρία που σου έδωσε την ευκαιρία να εξερευνήσεις καινούργιες οδούς σκέψης επαγγελματικά και προσωπικά.

Έκανες λόγο για τη ρύθμιση της τιμής από την ρυθμιστική αρχή. Να θυμίσουμε ότι ως ελληνική ρυθμιστική αρχή παρουσιάζεται η Γενική Γραμματεία Υδάτων του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, μια παλιά, αμφιβόλου αποτελεσματικότητας υπηρεσία, που αναβαθμίστηκε θεσμικά κατόπιν της ανακοίνωσης για τις επικείμενες ιδιωτικοποιήσεις των ΕΥΑΘ και ΕΥΔΑΠ . Μια υπηρεσία που ίσως σου θυμίσει την αντίστοιχη της Αργεντινής που όπως αναφέρει η έκθεση των Alcázar, L.; Abdala, A.; Shirley, M Washington D.C.: The World Bank. Retrieved 2008-04-16 «υπολειπόταν σε εμπειρία καθώς δημιουργήθηκε στην διάρκεια της παραχώρησης» και της οποίας «οι αποφάσεις συνεχώς δεν λαμβάνονταν υπόψη». Παράδειγμα η σύμβαση του 1997 κατά την οποία η εταιρία στην οποία βρισκόσουν τότε σε διευθυντική θέση κατείχε συμβόλαιο που της επέτρεπε να ζητάει δολάρια σε αναλογία ένα προς ένα παρά την υποτίμηση που είχε υποστεί το πέσος. (Solanes, Miguel (2006). “Efficiency, Equity, and Liberalisation of Water Services in Buenos Aires, Argentina”. Industry, Services & Trade (Organisation for Economic Co-operation and Development (OECD))

Τον Ιούλιο του 2010, μάλιστα το Διεθνές Κέντρο για την Επίλυση Επενδυτικών Διαφορών (ICSID), έκρινε ότι η κυβέρνηση της Αργεντινής αδίκως αρνήθηκε να επιτρέψει στους αδειούχους ιδιώτες την αύξηση των τιμολογίων κατά την περίοδο μετά την υποτίμηση του πέσο Αργεντινής το 2001 και ότι οι ιδιωτικές εταιρείες έχουν το δικαίωμα αποζημίωσης. Οι ιδιωτικές εταιρείες ανακοίνωσαν ότι θα επιδιώξουν 1,2 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ ως αποζημίωση. Τελικά οι αποφάσεις της εκάστοτε ρυθμιστικής αρχής για την τιμή του νερού αλλά και για θέματα τήρησης συμβατικών υποχρεώσεων κλπ «είναι σεβαστές» όπως δήλωσες στη Θεσσαλονίκη, ή μήπως επί της ουσίας είναι ένα γραφειοκρατικό άλλοθι, επιρρεπές στην διαφθορά, χρήσιμο προς την νομιμοποίηση του ιδιωτικού μονοπωλίου υπό την σκέπη υπερεθνικών οργανισμών σαν αυτών που απαιτούν την ιδιωτικοποίηση εξαρχής;(1)

Είπες ότι βασική προτεραιότητα για τη «Suez» στη Θεσσαλονίκη είναι η προστασία του περιβάλλοντος και -μεταξύ άλλων- «η επαναφορά της ποιότητας στον Θερμαϊκό Κόλπο». Το ελπίζουμε, γιατί στην Χιλή, η Suez διατάχθηκε να καταβάλει στους πολίτες 5 εκατομμύρια δολάρια ως αποζημίωση για τις δυσάρεστες οσμές που αναδίδονταν από τις εγκαταστάσεις επεξεργασίας λυμάτων της. (έρευνα ομάδας PSIRU τού Πανεπιστημίου του Γκρίνουιτς)

Για τις ευχάριστες υποσχέσεις επενδύσεων 25-50 εκατομμυρίων ευρώ ετησίως για πέντε χρόνια και μάλιστα σε υποδομές που δεν θα ανήκουν στον ιδιώτη, αν αυτές πραγματοποιηθούν,  τότε κατατάσσουν τη Suez στις μη κερδοσκοπικές φιλανθρωπικές εταιρίες, καθότι τα καθαρά κέρδη ανά έτος της ΕΥΑΘ κυμαίνονται στα 18 εκατομμύρια ευρώ. Εκτός βεβαίως αν η τιμολογιακή πολιτική πώλησης του νερού “αναπροσαρμοστεί” για να καλύψει τις επενδύσεις και το εύλογο κέρδος του διαχειριστή, οπότε η υπόσχεση ανήκει στον γενναιόδωρο καταναλωτή θεσσαλονικιό πολίτη.

Επιπροσθέτως, σε σχέση με το θέμα των επενδύσεων, στη Γαλλία το 2009, μια έγκριτη έκθεση ανέφερε ότι: «η χρηματοδότηση υπηρεσιών ύδρευσης εξακολουθεί να γίνεται κατεξοχήν από τον δημόσιο τομέα, αφού η συμμετοχή τού ιδιωτικού στις επενδύσεις ανέρχεται μόλις στο 12%». (έρευνα ομάδας PSIRU τού Πανεπιστημίου του Γκρίνουιτς). Δεν έγιναν λοιπόν σημαντικές επενδύσεις στην Γαλλία και θα γίνουν στην Ελλάδα;

Μήπως, μάλιστα, αυτός είναι ένας από τους λόγους που εκτός από το Παρίσι και άλλες πόλεις (Brest, Grenoble,  Cherbourg,  Varages, Durance-Luberon, Castres), επαναδημοτικοποίησαν τις υπηρεσίες τους ενώ σε διαδικασία επαναδημοτικοποίησης βρίσκονται και  άλλες (Toulouse, Ile-de-France, Montbeliard, Bordeaux, Lille);

Αλλά ακόμη κι αν είναι να γίνουν οι όποιες επενδύσεις, με τι χρήματα;

Η εικόνα της SUEZ δείχνει να έχει χρέη συνολικού ύψους 19.777 εκ Ευρώ και κεφάλαια 6.859 εκ ευρώ. Τώρα λόγω του ότι έχει στο Ενεργητικό της 3.264 φήμη και πελατεία, τα καθαρά της κεφάλαια προσδιορίζονται στα 6859-3264=3.595 εκ ευρώ. Τώρα από την ανάλυση του Ενεργητικού της βλέπουμε και άλλες άυλες παγιοποιήσεις ύψους 4.060 εκ ευρώ, εάν αφαιρεθούν και αυτές τότε τα καθαρά της κεφάλαια είναι αρνητικά 6.859-3.595-4.060=-465 εκ. Η δραστηριότητα της είναι ζημιογόνα κάθε χρόνο κατά 2.281 εκ ευρώ το 2009,1.158 το 2010,1.205 το 2011,1.314 το 2012.(2)

Από την άλλη, η μικρή ΕΥΑΘ, με την «υπερτιμημένη τιμή της μετοχής της» όπως είπες, είναι μία εταιρία με μονοπωλιακή θέση στην παροχή νερού που έχει κερδοφορία για το 2012 24 εκ ευρώ (18εκ καθαρά) ,διαθέσιμα μετρητά 33 εκ ευρώ (50 εκ. σήμερα) και ίδια κεφάλαια 135 εκ ευρώ και ετήσια έσοδα 74 εκ ευρώ. Η αξία η χρηματιστηριακή είναι 220 εκ ευρώ. (σύμφωνα με την ετήσια οικ. κατάσταση του 2012).

Ίσως λοιπόν να είναι καλύτερα να αποφεύγουμε τα περί αποτελεσματικότερου management του ιδιωτικού τομέα μέχρι τουλάχιστον αυτή η εικόνα να ανατραπεί.

Τέλος, μίλησες για 4000 (!) θέσεις εργασίας σε ένα εργασιακό περιβάλλον που εδώ και τρία χρόνια εξαφανίζονται οι θέσεις εργασίας με αδυσώπητους ρυθμούς. Με την μερική ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ πάντως και την απόκτηση μόνο του 5,46% από την Suez οι θέσεις εργασίας που δεν αναπληρώθηκαν μετά από συνταξιοδοτήσεις έφεραν τις σημερινές θέσεις εργασίας να έχουν πέσει από 700 σε 235. Με ποιο επενδυτικό σχέδιο και ποιο οργανόγραμμα θα χρειαστούν προσλήψεις  αυτής της τάξεως μεγέθους για να λειτουργήσει η ΕΥΑΘ δεδομένου του σταθερού αριθμού “πελατών” και αν διατηρηθεί η τιμή ανά κυβικό στα σημερινά επίπεδα; (Σήμερα η εταιρία πάντως για 2.330 χλμ. δικτύων και 510.000 υδρόμετρα απασχολεί 11 υδραυλικούς ενώ έχει 7 οδηγούς για τα 80 εταιρικά της οχήματα διαφόρων τύπων) Επίσης, από το 2001, τα τιμολόγια αυξήθηκαν μεταξύ 250% και 300% κι ωστόσο έκανες λόγο για το «αν η τιμή του νερού στην ΕΥΑΘ είναι βιώσιμη».

Το δημοψήφισμα, είπες «είναι μεν σημαντικό αλλά αποτελεί πράξη πολιτικής». Συμφωνούμε. Με ένα τέτοιο δημοψήφισμα μάλιστα πρόσφατα οι κάτοικοι του Βερολίνου έμαθαν ποιους ακριβώς όρους περιείχε η σύμβαση παραχώρησης της υπηρεσίας ύδρευσης προς την Veolia και την RWE και ύστερα από πολυετή αγώνα επαναδημοτικοποίησαν τις υπηρεσίες των οποίων τα τιμολόγια αυξάνονταν συνεχώς. Με ένα αντίστοιχο στην Ιταλία το ποσοστό των πολιτών που καταψήφισε την ιδιωτικοποίηση ήταν ένα συντριπτικό 95.4%, ενώ το ίδιο ποσοστό τάχθηκε αρνητικά και στην ιδέα του κέρδους από το νερό. Εδώ λέμε «una faccia, una razza» για τους γείτονές μας κι ένα αντίστοιχο δημοψήφισμα θα έδινε φωνή στη βούληση των Ελλήνων πολιτών που όπως έχουν δείξει δημοσιευμένες δημοσκοπήσεις είναι στην ευρεία πλειοψηφία τους αντίθετοι στην ιδιωτικοποίηση του μονοπωλίου του νερού.(3)

Και επειδή μίλησες για παρεξηγήσεις κι ότι «δεν ιδιωτικοποιείται το νερό αλλά περνάμε σε Σύμπραξη δημοσίου ιδιωτικού τομέα» μα και στο Βερολίνο ΣΔΙΤ υπήρξε και μάλιστα με κρυφούς τους όρους του συμβολαίου Σδιτ που οδήγησε σε αυξήσεις αλλά και απώλεια του κοινωνικού ελέγχου.

Είπες «Το χειρότερο για εμάς είναι να είμαστε σε μια χώρα που δεν σέβεται τον νόμο». Συμφωνούμε. Να σε ενημερώσουμε λοιπόν ότι, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Ελευθεροτυπίας (4), διενεργείται κατεπείγουσα εισαγγελική έρευνα που παρήγγειλε ο εισαγγελέας Εγκλημάτων Διαφθοράς Θεσσαλονίκης, Αργύρης Δημόπουλος, μετά τη δημοσιοποίηση του καταλόγου σειράς έργων, ο προϋπολογισμός των οποίων ξεπερνά τα 100 εκατ. ευρώ. Φορέας υλοποίησης των οποίων είναι η Ειδική Υπηρεσία Δημοσίων Έργων (ΕΥΔΕ) του ΥΠΕΚΑ με συγχρηματοδότηση από το Ταμείο Συνοχής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σύμφωνα με το πρόγραμμα υλοποίησης, η κατασκευή των έργων αυτών θα συνεχίσει να γίνεται με εθνικούς και ευρωπαϊκούς πόρους ως το 2016, δηλαδή ακόμη και μετά τη πώληση της ΕΥΑΘ σε ιδιώτες, την οποία κυβέρνηση και ΤΑΙΠΕΔ προγραμματίζουν να έχουν ολοκληρώσει ως τον ερχόμενο Μάρτιο. Σημαντικότατη παράμετρος της νέας εισαγγελικής έρευνας είναι ότι καλείται το ΤΑΙΠΕΔ να προσκομίσει τη σύμβαση παραχώρησης της ΕΥΑΘ στους ιδιώτες αγοραστές, ώστε να διερευνηθεί τι ακριβώς προβλέπεται σε αυτήν για τη χρήση των συγκεκριμένων έργων.

Χαιρόμαστε πάντως ιδιαιτέρως που μνημόνευσες το Συμβούλιο της Επικρατείας. Ύστατος νόμος είναι το Σύνταγμα και το χειρότερο και για μας τους πολίτες, – όπως και για σας- είναι να μην γίνεται το Σύνταγμα και οι αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου σεβαστές από κάθε πλευρά.

Τολμούμε να υποθέσουμε ότι η προσωπική σου παρουσία στην Θεσσαλονίκη παρά την υψηλή σου θέση του Αντιπροέδρου πλέον, είναι ενδεικτική του μεγάλου ενδιαφέροντος της εταιρίας για την απόκτηση της ΕΥΑΘ ως «εφαλτήριο» για την αγορά των Βαλκανίων. Αυτό το πιστεύουμε. Αν και θα σας συμβουλεύαμε να έχετε κατά νου ότι η τάση επαναδημοτικοποίησης είναι  πια παρούσα και στην περιοχή των Βαλκανίων.(5)

Με ειλικρίνεια

SAVEGREEKWATER Πρωτοβουλία για τη μη ιδιωτικοποίηση του νερού στην Ελλάδα

και

SOSΤΕ ΤΟ ΝΕΡΟ, Σωματείο Εργαζομένων ΕΥΑΘ, Κίνηση 136, Water Warriors

Υ.Γ. Πολλά έχουν αλλάξει από τότε αλλά θέλουμε να σας θυμίσουμε ένα ιστορικό γεγονός. Tο 1917, στην πυρκαγιά που κατέστρεψε τη Θεσσαλονίκη, η εταιρεία ύδρευσης, που τότε ήταν γαλλικών συμφερόντων, αρνήθηκε να διαθέσει νερό για την πυρόσβεση, γιατί υδροδοτούσε τους στρατώνες των συμμάχων. (Από άρθρο της Εφημερίδας των συντακτών 10/05/2013). Βεβαίως και δεν υπονοούμε ανάλογες συμπεριφορές από την εταιρία που εκπροσωπείς προς αποφυγή παρεξηγήσεων.

——————————————————————————————————————————————–

(1) Η ρυθμιστική αρχή OFWAT του Ηνωμένου Βασιλείου έχει κατ’ επανάληψη αποτύχει να αποτρέψει τις ιδιωτικές εταιρείες να απολαύουν μεγαλύτερα κέρδη μέσω ελλιπών δαπανών, ενώ παρότι έχει επιτύχει να εντοπίσει απάτες τις οποίες διέπραξαν οι εταιρείες, έχει δώσει στις εταιρείες το δικαίωμα 25ετούς ειδοποίησης πριν λήξουν οι άδειές τους —ουσιαστικά διασφαλίζοντάς τους παντοτινό μονοπώλιο.

Σύμφωνα με μια έκθεση του 1997 του Ελεγκτικού Συνεδρίου της Γαλλίας («Cour des Comptes»), το σύστημα ιδιωτικοποίησης στο οποίο στήριξαν την εθνική τους κυριαρχία οι Suez και Veolia έπασχε από συστηματικά ελαττώματα: «Η έλλειψη επίβλεψης και ελέγχου των παραχωρημένων δημόσιων υπηρεσιών, επιβαρυμένη από την έλλειψη διαφάνειας αυτής της μορφής διοίκησης, έχει οδηγήσει σε καταχρήσεις». Στοιχεία από έρευνα ομάδας PSIRU τού Πανεπιστημίου του Γκρίνουιτς

(2) Στοιχεία που προκύπτουν από τα δημοσιευμένα οικ. στοιχεία της Suez Environnement στο site του Bloomberg https://investing.businessweek.com/research/stocks/financials/financials.asp?ticker=SEV:FP

(3) Ως προς τη δρομολογούμενη πώληση της ΕΥΑΘ το 76% των πολιτών τάσσεται κατά. https://www.makthes.gr/news/reportage/115338/

(4) https://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=31/12/2013&id=407368

(5) Το νερό στη Σόφια σε πορεία επαναδημοτικοποίησης μέσω τοπικού δημοψηφίσματος. Σύμφωνα με τον αναπληρωτή πρόεδρο της Επιτροπής για την εμπορική πολιτική και τη δημοτική περιουσία τρεις είναι οι κύριοι λόγοι για τους οποίους πρέπει να τερματιστεί το συμβόλαιο με την εταιρεία:1.δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις για τη μείωση στις απώλειες νερού (διαρροές) 2. η τιμή του νερού είναι πολύ υψηλότερη από αυτό που συμφωνήθηκε 3. υψηλές δαπάνες της επιχείρησης πχ για συμβούλους. 27 August 2013 | 08:14 | FOCUS News Agency

Στην Ουγγαρία, η πόλη του Πεκς δημοτικοποίησε ξανά τις υπηρεσίες ύδρευσής της το 2010, διακόπτοντας την σύμβαση που είχε με μια θυγατρική της Suez· η πόλη τού Κάποσβαρ επίσης δημοτικοποίησε ξανά την δική της υπηρεσία ύδρευσης. Στην Ουγγαρία, ακόμη και σε πόλεις όπου η ύδρευση έχει ιδιωτικοποιηθεί, οι επενδύσεις χρηματοδοτούνται από την κεντρική διοίκηση. (Από έρευνα ομάδας PSIRU τού Πανεπιστημίου του Γκρίνουιτς)

Ομαδική έκθεση «Η2Ο+ Η2Ο-»

Η2Ο+ Η2Ο- : Υπάρχουμε γιατί υπάρχει. Η βάση του φαινομένου της ζωής, η αρχέγονη ουσία που συμβολίζει πως δημιουργηθήκαμε, η δύναμη του σύμπαντος, η Μεγάλη Μητέρα της Γης, η πηγή αντοχής κάθε πλάσματος, Ένας κόσμος χωρίς νερό, θα ήταν ένας κόσμος χωρίς ζωή.

Η2Ο+ Η2Ο-: Θάλασσα, λίμνες, ποταμοί, πηγές, ο κύκλος του νερού –σύννεφα, βροχή, πάγος, χιόνι, οι μύθοι και οι δοξασίες, η μύηση, η κάθαρση, η μαγεία, το δάκρυ, η ξεγνοιασιά.

Η2Ο+ Η2Ο-: Το φυσικό και περιβαλλοντικό αγαθό, κοινωνικό, δημόσιο, συλλογικό. Βασικό ανθρώπινο δικαίωμα για τη ζωή. Βασικός αναπτυξιακός πόρος, απαραίτητος για την παραγωγική διαδικασία προς όφελος των ανθρώπινων αναγκών. Η μείωση των αποθεμάτων νερού, η ρύπανση και οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής στον κύκλο του νερού. Η εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση, οι μηχανισμοί περιορισμού μιας πηγής ζωής που ανήκει σε όλους.

Η2Ο+ Η2Ο-: Η ελεύθερη πρόσβαση σε πόσιμο νερό, οι δημόσιες υπηρεσίες ύδρευσης και αποχέτευσης, είναι οικουμενικό ανθρώπινο δικαίωμα που θα πρέπει να προστατεύουμε. Όπως θα πρέπει να επαγρυπνούμε για την σωστή διαχείριση του κύκλου του νερού –υπόγεια ύδατα, υγρότοποι, ποτάμια, λίμνες, θάλασσες και ακτές. Κάθε προσπάθεια περίφραξης, ιδιωτικοποίησης, εκμετάλλευσης από ιδιώτες ή παραχώρησης από το δημόσιο σε ιδιώτες, στρέφεται ενάντια στο ανθρώπινο δικαίωμα για τη ζωή. Από τη διεθνή εμπειρία γνωρίζουμε ότι όπου εφαρμόστηκε η ιδιωτικοποίηση είχε τραγικά αποτελέσματα για τις κοινωνίες και το περιβάλλον. Σήμερα, σε όλο τον κόσμο δίνεται μάχη για την επαναφορά στο δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο των εταιρειών ύδρευσης και την πολύπλευρη συμμετοχή των πολιτών στη διαχείριση αυτού του ζωτικού φυσικού αγαθού.

Με αφορμή την επαπειλούμενη ιδιωτικοποίηση του νερού στη χώρα μας , η κολεκτίβα δημιουργών οπτικοακουστικού υλικού doc4life, στηρίζοντας τον αγώνα για δημόσιο έλεγχο των εταιρειών ύδρευσης, ανοίγει την νέα, χειμερινή περίοδο με την διοργάνωση της δεύτερης, θεματικής, ομαδικής έκθεσης, με θέμα « Η2Ο+ Η2Ο-»

Στόχος μας η ευαισθητοποίηση, μέσω της τέχνης, για το πολύτιμο αγαθό και η συνειδητοποίηση για τους κινδύνους που προκαλεί η έλλειψη, η ρύπανση και η ιδιωτικοποίησή του.

Το υδάτινο στοιχείο σε κάθε μορφή του, θετικές και αρνητικές όψεις της συνύπαρξης με τον άνθρωπο, σε φωτογραφίες ντοκουμέντου, συμβολικές και ελεύθερης έκφρασης, ταξίδι σε έναν κόσμο που συνδέεται και ορίζεται από το νερό.

Ελπίζουμε να ενωθείτε μαζί μας σε κάθε βήμα της διαδρομής.

Το opening θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013, ώρα 20.00, στον εκθεσιακό χώρο doc4life.

 Συμμετέχουν: Τσακίρης Σπύρος, Τζιβελέκης Αγγελος, Στεφάνου Στέλιος, Σπηλιοτοπούλου Ευαγγελία, Σιδερίδης Δημήτρης, Σεφέρογλου Ορέστης, Προύντζος Γιώργιος, Παπαμίχου Μαρία, Μπόγρη Εύα, Μπατζιά Κωνσταντίνα, Μπανιλας Γιώργος Μουσταφέλλου Κλαίρη, Μιχαηλίδης Αλέξανδρος, Μαλκόπουλος Κωνσταντίνος, Λιβανός Γιάννη, Καρολίδου Ευγενία, Καλημέρης Διονύσης, Κακαβιά Βασιλική, Βαβουγυιός Αργύρης

Η έκθεση θα διαρκέσει ως τις 30/11/2013

Συνεταιρισμός παραγωγής και προώθησης οπτικοακουστικού υλικού doc4life

 Διεύθυνση: Δυαλέων 15, Γκάζι, 1ος όρ Τηλ.: 215 54 08 478

 Ώρες λειτουργίας: Καθημερινά 16.00 – 22.00, Σάββατο και Κυριακή: 12.00 – 20.00

Με πρωτοβουλία του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς διοργανώνονται δύο σημαντικές εκδηλώσεις, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού. Συγκεκριμένα:

ΤΟ ΝΕΡΟ ΩΣ ΚΟΙΝΟ ΑΓΑΘΟ: ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ

 Σάββατο 19 Οκτωβρίου, 7:00 μ.μ.,

Αίθουσα Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Αθηνών Ακαδημίας 18, Αθήνα

Ομιλήτρια

ΑΝΝ ΛΕ ΣΤΡΑΤ (Αnne Le Strat), αντιδήμαρχος Παρισιού, πρόεδρος της Eau de Paris

Παρεμβάσεις από την πρωτοβουλία πολιτών Save Greek Water (www.savegreekwater.gr) και εκπροσώπους συλλογικοτήτων εργαζομένων της ΕΥΔΑΠ

——————————————————————————————————————————

Σε συνδιοργάνωση με την κίνηση πολιτών «SOSτε Το Νερό» (www.sostetonero.blogspot.gr)

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου, 7:00 μ.μ., Δημαρχείο Θεσσαλονίκης – Αίθ. Πολλαπλών Χρήσεων

Ομιλητές

ΑΝΝ ΛΕ ΣΤΡΑΤ (Αnne Le Strat), αντιδήμαρχος Παρισιού, πρόεδρος της Eau de Paris

ΟΣΜΑΝ ΟΖΓΚΙΟΥΒΕΝ (Osman Özgüven), δήμαρχος Δικελί (Τουρκία)

—————————————————————————————————————————————-

Στόχος των εκδηλώσεων είναι, μέσα από την παρουσίαση συγκεκριμένων εμβληματικών εγχειρημάτων (Παρίσι και Δικελί), να διευρύνουμε τη συζήτηση και την τεκμηρίωση για την προοδευτική, κοινωνικά δίκαιη και οικολογική διαχείριση του νερού υπό δημόσιο έλεγχο, απορρίπτοντας τους μύθους που καλλιεργούν οι θιασώτες της ιδιωτικοποίησης των κοινών αγαθών. Η σχετική εμπειρία από την οποία μπορούμε να ωφεληθούμε είναι άλλωστε υπαρκτή, δυναμικά αυξανόμενη και προσβάσιμη.

Η Ανν λε Στρατ, αντιδήμαρχος του Παρισιού σήμερα, παρακολούθησε και πρωτοστάτησε στον αγώνα για την ανάκτηση από το δήμο της εταιρείας ύδρευσης της γαλλικής πρωτεύουσας (η οποία είχε ιδιωτικοποιηθεί το 1985). Θα παρουσιάσει την Eau de Paris, τον τρόπο λειτουργίας της, τη δομή της και τα ιδιαίτερα ζητήματα που προκύπτουν τόσο σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης όσο και συμμετοχής των εργαζομένων και των πολιτών στο σχετικό εγχείρημα. Επιπλέον θα αναφερθεί στις συνέπειες της ιδιωτικοποίησης, που έγιναν αφόρητες, οδηγώντας στην επαναφορά της εταιρείας υπό δημόσιο έλεγχο.

Ο Οσμάν Οζγκιουβέν είναι δήμαρχος του Δικελί (Τουρκία) και θα αναφερθεί στην εμπειρία εφαρμογής ενός ιδιαίτερου συστήματος τιμολόγησης του νερού που ανταποκρίνεται στην ιδιαιτερότητά του ως κοινού αγαθού, καθώς και στον επανασχεδιασμό της εταιρείας ύδρευσης που απαιτήθηκε για κάτι τέτοιο. Μεταξύ άλλων, δέκα κυβικά μέτρα νερού το μήνα παρέχονται δωρεάν σε άπορους δημότες, ενώ όποιος υπερβαίνει αυτό το όριο χρεώνεται κανονικά για το σύνολο της κατανάλωσής του. Κοινωνικά υπεύθυνες πρακτικές εφαρμόζονται στον ίδιο δήμο και σε άλλους τομείς (φροντίδα υγείας με χαμηλό κόστος, δωρεάν δημόσιες συγκοινωνίες και ψωμί σε τιμή κόστους). Οι δημότες στέκονται στο πλευρό της δημοτικής αρχής, που διώκεται επί σειρά ετών εξαιτίας των πολιτικών που εφαρμόζει. Η περίπτωση του Δικελί αποδεικνύει ότι η ανεπάρκεια του θεσμικού πλαισίου προσπερνιέται όταν υπάρχει ισχυρή πολιτική βούληση.

Κάνοντας περισσότερο από κάθε άλλη φορά, σαν τη δασκάλα στο σχολείο που επιπλήττει, η Μάργκαρετ Θάτσερ ανακοίνωσε το 1976 ότι το πρόβλημα με τους σοσιαλιστές ήταν ότι «πάντα τους τελειώνουν τα χρήματα άλλων ανθρώπων”. Έχω σκεφτεί από το κραχ του 2008, ότι το ίδιο μπορεί πλέον να ειπωθεί για το τεράστιο σύστημα του κρατικού καπιταλισμού που μας κληροδότησε.

Το τίμημα της απορρύθμισης των τραπεζών πέρασε σε μας. Έχουμε λάβει μια δίκαιη προειδοποίηση πως ο φορολογούμενος – κατά τον George Osborne που είναι και μέλος της επιδοτούμενης αγοράς ενυπόθηκων δανείων θα πρέπει να αδειάζει το δικό σας πορτοφόλι την επόμενη φορά που θα σκάσει η φούσκα. Αλλά πόσο νωρίτερα θα είναι πριν η δυσωδία από τη μονοπωλιακή εκμετάλλευση του νερού – της ίδιας της ουσίας της ζωής – φθάσει στα ρουθούνια του κοινού;

Η βρώμα είναι πραγματική και μεταφορική. Όπως οι Damian Carrington και Sophie Barnes αναφέρουν στον obvserver, οι περισσότερο  ρυπαίνοντες τα ποτάμια της Αγγλίας είναι οι ιδιωτικοποιημένες εταιρείες ύδρευσης επιφορτισμένες με την προστασία τους !! Διαρρέουν μη επεξεργασμένα λύματα για έναν λόγο που θα έπρεπε να βρει μια καίρια θέση στον “εθνικό διάλογο”, αλλά δε συμβαίνει ποτέ  λόγω ενός μελαγχολικά οικείου εφησυχασμού. Η πολιτική τάξη, οι αξιοσέβαστες απόψεις, πείτε το όπως θέλετε, υποθέτουν ότι η βιομηχανία του νερού είναι πέρα ​​από κάθε πολιτική επιχειρηματολογία. Η Θάτσερ καθόρισε το καθεστώς των ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων κοινής ωφελείας και τώρα είναι αμετάβλητο, όπως ο καιρός. Αναρωτιέμαι πόσο καιρό μπορεί  να κρατήσει αυτή η γραμμή.

Η αμέλεια των διαδοχικών κυβερνήσεων επιτρέπουν σε αμφίβολες εταιρείες, εταιρείες ιδιωτικού μετοχικού κεφαλαίου τις περισσότερες φορές , να αναλαμβάνουν ένα ζωτικό εθνικό συμφέρον.Έχουν εμπλακεί σε μια ευρείας έκτασης φοροδιαφυγή. Πίσω από τα ψηλά τείχη του εμπορικού απορρήτου έχουν κρύψει το τι θα έπρεπε να είναι μια δημόσια υπηρεσία. Πιο κατάφωρα, έχουν φορτώσει τα λογιστικά τους βιβλία με χρέη, δεν έχουν  βελτιώσει τα σάπια δίκτυα της Βρετανίας στις αποχετεύσεις και τους αγωγούς, αλλά δεν διστάζουν να παρέχουν φανταστικές αποδόσεις στους επενδυτές από τη δέσμια αγορά των θυμάτων καταναλωτών.

Με την αναγνώριση των οίκων αξιολόγησης , δεν είναι οι πιο αξιόπιστοι , το ξέρω, αλλά είναι οι μόνοι  που έχουμε – τα χρέη είναι βιώσιμα σε αρκετές περιπτώσεις. Θα πληρώσετε βέβαια εάν οι εταιρείες χρεοκοπήσουν. Στην πραγματικότητα, πληρώνετε ήδη.

Μια καταστροφική ανάλυση από τον George Turner του φιλελεύθερου thinktank CentreForum τον περασμένο μήνα ανέφερε τους τρόπους. ”Από το 2005″, κατέληξε, “οι τιμές για το νερό ήταν πολύ υψηλές, πάνω από αυτό που απαιτείται για να λειτουργήσει μια αξιοπρεπής υπηρεσία για τους πελάτες, προσφέροντας παράλληλα ένα εύλογο κέρδος για τους επενδυτές.” Οι επενδυτές έχουν μια εξωφρενική απόδοση αντ ‘αυτού. Τόσο παράλογη, μάλιστα,  καθώς εκτός από τις διογκωμένες τιμές που πληρώνει ο κόσμος αλλά και τους φόρους που αποφεύγουν, οι εταιρείες ύδρευσης ψάχνουν και την άμεση στήριξη των φορολογουμένων.

Το παράδειγμα που το φανέρωσε αμέσως ήταν αυτό της Thames Water που ζήτησε από την κυβέρνηση χρήματα για την κατασκευή ενός νέου και πολύ χρήσιμου δικτύου αποχέτευσης στο Λονδίνο. Οι παλιοί αναγνώστες που θυμούνται την καπιταλιστική ουτοπία της δεκαετίας του 1980 μπορούν να δουν σε αυτήν την απαίτηση πως οι υποσχέσεις των Θατσεριστών έχουν μετατραπεί σε στάχτες. Οι συντηρητικοί είχαν πει πως οι  ιδιωτικοποιήσεις θα μετατρέψουν τη Βρετανία σε μια «μετοχική δημοκρατία “. Έτρεξαν μια παράξενη αλλά αποτελεσματική διαφημιστική καμπάνια ζητώντας από τους θεατές να «πουν Sid» ( καμπάνια που προέτρεπε τους Βρετανούς να αγοράσουν μετοχές των ιδιωτικών εταιρειών που αναλάμβαναν δημόσιες υπηρεσίες , επονομαζόμενη και ως “tell Sid”) που θα τους έφερνε η ιδιωτικοποίηση του πλούτου . Όπως αποδείχθηκε, το Σιντ  κατέληξε τελικά να κατέχει τις εταιρείες ύδρευσης όχι περισσότερο από ό,τι εσείς ή εγώ.

Η Thames ελέγχεται από μια κοινοπραξία με επικεφαλής την Macquarie, μια αυστραλιανή τράπεζα. Παρότι κάνει υγιή κέρδη για πολλά χρόνια, η εταιρεία είναι πολύ αποδυναμωμένη από το χρέος ώστε να χρηματοδοτήσει ένα μεγάλο κατασκευαστικό έργο χωρίς τη στήριξη των φορολογουμένων. Για μια ακόμη φορά, εμείς οι  παλιοί θυμόμαστε με όλη τη σαφήνεια πως οι Θατσεριστές υποσχέθηκαν επίσης ότι οι ιδιωτικές επιχειρήσεις ύδρευσης δεν θα ζητούσαν χρήματα από το δημόσιο, αλλά θα ήταν ελεύθερες να συγκεντρώσουν τα χρήματα από την  αγορά. Ας πάει και το παλιάμπελο !

Αν ήταν μια αξιοσέβαστη εταιρεία που δραστηριοποιείται σε κάθε είδους αγορά , η  Thames Water θα έπρεπε να έχει αλλάξει τους τρόπους της χρόνια πριν, ή να έχει χρεοκοπήσει. Αλλά τα ιδιωτικά μονοπώλια είναι ελεύθερα να επιδιώξουν ιδιωτικά συμφέροντα και συγκρατούνται μόνο από ένα ρυθμιστή του οποίου η συμπεριφορά μέχρι σήμερα ήταν χαλαρή έως το σημείο της ανικανότητας.

Εδώ που δικαιώνομαι πλήρως είναι στο κομμάτι των περιβαλλοντικών επιπτώσεων ! Κατά τα τελευταία εννέα χρόνια μόλυναν υδάτινες οδούς αλλά και τις παραλίες περίπου 1.000 φορές ! Ο αφελής αναγνώστης μπορεί να αναρωτηθεί “μα γιατί δεν αλλάζουν τους τρόπους τους ;” . Η απάντηση φαίνεται να είναι ότι δεν αξίζει τον κόπο τους ! Στα δύο τρίτα των διαρροών που παρατηρήθηκαν υπήρξε μια απλή σύσταση χωρίς περαιτέρω τιμωρία ! Το υπόλοιπο ένα τρίτο έφερε πρόστιμα των £ 10.800 κατά μέσο όρο. Κανένας μάνατζερ ιδιωτικής εταιρείας μετοχικού κεφαλαίου δεν θα ανησυχήσει με τέτοιες κυρώσεις.

Το επίπεδο του χρέους είναι το νήμα που συνδέει την ανικανότητα, την αμέλεια και τη φοροαποφυγή κάνοντας  τα, όλα μαζί, εκρηκτικά. Επιτρέπει στις εταιρείες ιδιωτικού μετοχικού κεφαλαίου τη μόχλευση της αρχικής επένδυσης τους ώστε να αυξήσουν τα έσοδά τους με γεωμετρική πρόοδο. Επιτρέπει, επίσης, να διαφεύγουν τον φόρο. Αν αντλήσουν κεφάλαια, θα πρέπει να καταβάλουν φόρο επί των κερδών πριν δώσουν μερίσματα στους μετόχους. Αν αυξήσουν τα δάνεια, ωστόσο, μπορούν να χρεώνουν τις πληρωμές των τόκων αντί για τους φόρους.

Σήμερα, ο μέσος λόγος χρέους προς ίδια κεφάλαια μιας αγγλικής εταιρείας νερού είναι περίπου 70%. Ορισμένες εταιρείες νερού έχουν φθάσει αναλογίες 80%, (δηλαδή, το 80% της αξίας της εταιρείας έχει δανειστεί με μόνο το 20% να είναι επένδυση των μετόχων). Τα επίπεδα είναι τόσο υψηλά ώστε η Standard and Poors ‘έχει κόψει τις αξιολογήσεις της πιστοληπτικής ικανότητας για τις εταιρείες ύδρευσης, με το αιτιολογικό ότι το χρέος δεν έχει χρησιμοποιηθεί μόνο για τη χρηματοδότηση μακροπρόθεσμων επενδύσεων, όπως θα έπρεπε, αλλά και για την παραγωγή «αρκετά μεγάλων πληρωμών μερισμάτων», μια επικίνδυνη και κοντόφθαλμη πρακτική.

Το CentreForum χρησιμοποιεί το παράδειγμα της Yorkshire water για να δείξει πώς έχουν μαδήσει τον κόσμο με κάθε τρόπο. Το 2006 ξεπάστρεψε τη μόχλευση της ! Τα μερίσματα ακολούθησαν το παράδειγμα. Παρότι οι δαπάνες ήταν περισσότερες από όσα λάμβανε από τις πληρωμές του κόσμου, κατέβαλε 886.8 εκ £ . σε μερίσματα !!!  με “ανταπόδοση” στο χρέος και τους επενδυτές ιδίων κεφαλαίων 24,1% !  Συνολικά, το κόστος για τους πελάτες της για την καταβολή αυτών των φουσκωμένων αποδόσεων ήταν £ 139 επιπλέον σε κάθε χρόνο κατά μέσο όρο ανά λογαριασμό νερού μεταξύ 2005 και 2010.

Δεν υπάρχει καμία έλλειψη ιδεών για κανονικές μεταρρυθμίσεις.Ο Sir Ian Byatt, πρώην ρυθμιστής, θέλει να δει τις πληρωμές των μερισμάτων να συνοδεύονται από περικοπές στα τιμολόγια. Ο Turner τελειώνει την έκθεσή του καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι ο μόνος τρόπος για την αντιμετώπιση των ιδιωτικών μονοπωλίων είναι να μετατρέψει τις επιχειρήσεις τους σε μη κερδοσκοπικές εταιρείες. Σε ότι αφορά τη φούσκα της κυβέρνησης του Westminster , τέτοιες ιδέες είναι “περιθωριακές”, αλλά αμφιβάλλω ότι θα μείνουν εκεί για πάντα.

Η βιομηχανία νερού είναι σαν τις τράπεζες : είναι πολύ σημαντική για να αποτύχει. Όπως και με τις τράπεζες, διευθύνεται από απερίσκεπτους και άπληστους άνδρες. Μια μέρα, θα χρειαστούν τα χρήματα άλλων ανθρώπων (όπως έλεγε η Θάτσερ) για να σώσουν μια επιχείρηση που δεν είναι μόνο βρωμερή, αλλά βουλιάζει ολοένα και περισσότερο.