(Το λινκ όπου δημοσιεύεται η μελέτη)

ΛΙΣΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ ΠΟΥ ΕΠΑΝΑΔΗΜΟΤΙΚΟΠΟΙΗΣΑΝ ΤΙΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΥΔΡΕΥΣΗΣ

Ο παρακάτω πίνακας αναφέρει τις περιπτώσεις επαναδημοτικοποίησης που συνέβησαν τα τελευταία 15 έτη σε αναπτυγμένες και αναπτυσσόμενες χώρες. Αυτές οι επαναδημοτικοποιήσεις συνέβησαν για τρεις κύριους λόγους: τα ευρέως διαδεδομένα προβλήματα που προκύπτουν από την ιδιωτικοποίηση του νερού ανεξαρτήτως από τη χώρα και το ρυθμιστικό καθεστώς, η ίση ή μεγαλύτερη αποδοτικότητα των δημόσιων υπηρεσιών ύδρευσης, οι χαμηλότερες τιμές που προκύπτουν από την εξάλειψη των υπερβολικών κερδών και το συγκριτικό πλεονέκτημα του δημόσιου τομέα στην υλοποίηση του ανθρώπινου δικαιώματος πρόσβασης σε υπηρεσίες ύδρευσης/αποχέτευσης και στην επίτευξη άλλων κοινωνικών και περιβαλλοντικών στόχων. Αυτοί οι τρεις λόγοι οδήγησαν μεγάλες πόλεις στις ΗΠΑ (Atlanta, Milwaukee, Indianapolis) και στην Ευρώπη (π.χ. Παρίσι, Βερολίνο) να επαναδημοτικοποίησουν τις υπηρεσίες ύδρευσής τους. Η περίπτωση του Παρισιού έχει τον πιο έντονα συμβολικό χαρακτήρα καθώς το Παρίσι φιλοξενεί τα κεντρικά γραφεία των δύο μεγάλων πολυεθνικών νερού, και επειδή αυτές οι δύο πολυεθνικές κατείχαν τις ιδιωτικές συμβάσεις που καταγγέλθηκαν το 2009. Επίσης, το Παρίσι και το Βερολίνο (όπου η επαναδημοτικοποίηση αποφασίστηκε το Σεπτέμβριο του 2013) είναι οι πρωτεύουσες των δύο χωρών, Γαλλία και Γερμανία αντιστοίχως, που θεωρείται ότι καθοδηγούν το πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Μέχρι το Νοέμβριο του 2013, οι περιπτώσεις επαναδημοτικοποιήσεων σε όλο τον κόσμο αριθμούσαν συνολικά τις 86..Όλα αυτές εκτός από τρεις πραγματοποιήθηκαν μεταξύ 2000 και 2013. Από τις 86 επαναδημοτικοποιήσεις, οι 51 αφορούν χώρες υψηλού εισοδήματος και οι 35 σε υπό ανάπτυξη και μεταβατικό στάδιο χώρες. Οι περιπτώσεις χωρών υψηλού εισοδήματος εμφανίζουν σαφή αύξηση: 28 από 51 πραγματοποιήθηκαν στην πενταετία μεταξύ 2009 και 2013, ενώ 14 σημειώθηκαν μεταξύ 2004 και 2008. Ο ρυθμός επομένως των επαναδημοτικοποιήσεων έχει διπλασιαστεί μετά το 2009. Αυτό οφείλεται στο παράδειγμα του Παρισιού το οποίο επιτάχυνε τις επαναδημοτικοποιήσεις στη Γαλλία. Από τις 21 επαναδημοτικοποιήσεις που έλαβαν χώρα στη Γαλλία, 15 σημειώθηκαν στα τέσσερα χρόνια μεταξύ 2010 (όταν το Παρίσι επαναδημοτικοποίησε την υπηρεσία ύδρευσής του) και 2013, ενώ οι υπόλοιπες έξι σημειώθηκαν κατά τα τελευταία 12 έτη μεταξύ 1997 και 2009. Είναι επίσης σημαντικό το γεγονός ότι ένας τόσο υψηλός αριθμός περιπτώσεων είναι συγκεντρωμένος στη Γαλλία, όπου η εμπειρία από την ιδιωτικοποίηση του νερού είναι πιο εκτεταμένη και ανάγεται δεκαετίες πίσω. Σε χώρες μεσαίου και χαμηλού επιπέδου εισοδήματος, η επαναδημοτικοποίηση παίρνει ένα ελαφρώς διαφορετικό μοτίβο. Ωστόσο, ακόμη και εδώ υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός επαναδημοτικοποιήσεων με περιπτώσεις υψηλού προφίλ, συμπεριλαμβανομένων του Μπουένος Άιρες, Λα Παζ, Γιοχάνεσμπουργκ, Νταρ Ες -Σαλάμ, και Γκάνα. Επίσης, η καθαρή τάση από το 2006 είναι υπέρ της επαναδημοτικοποίησης. Συνολικά, υπάρχει μια ισχυρή τάση επαναδημοτικοποίησης παγκοσμίως, τόσο στον Βορρά όσο και στο Νότο.

Με πρωτοβουλία του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς διοργανώνονται δύο σημαντικές εκδηλώσεις, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού. Συγκεκριμένα:

ΤΟ ΝΕΡΟ ΩΣ ΚΟΙΝΟ ΑΓΑΘΟ: ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ

 Σάββατο 19 Οκτωβρίου, 7:00 μ.μ.,

Αίθουσα Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Αθηνών Ακαδημίας 18, Αθήνα

Ομιλήτρια

ΑΝΝ ΛΕ ΣΤΡΑΤ (Αnne Le Strat), αντιδήμαρχος Παρισιού, πρόεδρος της Eau de Paris

Παρεμβάσεις από την πρωτοβουλία πολιτών Save Greek Water (www.savegreekwater.gr) και εκπροσώπους συλλογικοτήτων εργαζομένων της ΕΥΔΑΠ

——————————————————————————————————————————

Σε συνδιοργάνωση με την κίνηση πολιτών «SOSτε Το Νερό» (www.sostetonero.blogspot.gr)

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου, 7:00 μ.μ., Δημαρχείο Θεσσαλονίκης – Αίθ. Πολλαπλών Χρήσεων

Ομιλητές

ΑΝΝ ΛΕ ΣΤΡΑΤ (Αnne Le Strat), αντιδήμαρχος Παρισιού, πρόεδρος της Eau de Paris

ΟΣΜΑΝ ΟΖΓΚΙΟΥΒΕΝ (Osman Özgüven), δήμαρχος Δικελί (Τουρκία)

—————————————————————————————————————————————-

Στόχος των εκδηλώσεων είναι, μέσα από την παρουσίαση συγκεκριμένων εμβληματικών εγχειρημάτων (Παρίσι και Δικελί), να διευρύνουμε τη συζήτηση και την τεκμηρίωση για την προοδευτική, κοινωνικά δίκαιη και οικολογική διαχείριση του νερού υπό δημόσιο έλεγχο, απορρίπτοντας τους μύθους που καλλιεργούν οι θιασώτες της ιδιωτικοποίησης των κοινών αγαθών. Η σχετική εμπειρία από την οποία μπορούμε να ωφεληθούμε είναι άλλωστε υπαρκτή, δυναμικά αυξανόμενη και προσβάσιμη.

Η Ανν λε Στρατ, αντιδήμαρχος του Παρισιού σήμερα, παρακολούθησε και πρωτοστάτησε στον αγώνα για την ανάκτηση από το δήμο της εταιρείας ύδρευσης της γαλλικής πρωτεύουσας (η οποία είχε ιδιωτικοποιηθεί το 1985). Θα παρουσιάσει την Eau de Paris, τον τρόπο λειτουργίας της, τη δομή της και τα ιδιαίτερα ζητήματα που προκύπτουν τόσο σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης όσο και συμμετοχής των εργαζομένων και των πολιτών στο σχετικό εγχείρημα. Επιπλέον θα αναφερθεί στις συνέπειες της ιδιωτικοποίησης, που έγιναν αφόρητες, οδηγώντας στην επαναφορά της εταιρείας υπό δημόσιο έλεγχο.

Ο Οσμάν Οζγκιουβέν είναι δήμαρχος του Δικελί (Τουρκία) και θα αναφερθεί στην εμπειρία εφαρμογής ενός ιδιαίτερου συστήματος τιμολόγησης του νερού που ανταποκρίνεται στην ιδιαιτερότητά του ως κοινού αγαθού, καθώς και στον επανασχεδιασμό της εταιρείας ύδρευσης που απαιτήθηκε για κάτι τέτοιο. Μεταξύ άλλων, δέκα κυβικά μέτρα νερού το μήνα παρέχονται δωρεάν σε άπορους δημότες, ενώ όποιος υπερβαίνει αυτό το όριο χρεώνεται κανονικά για το σύνολο της κατανάλωσής του. Κοινωνικά υπεύθυνες πρακτικές εφαρμόζονται στον ίδιο δήμο και σε άλλους τομείς (φροντίδα υγείας με χαμηλό κόστος, δωρεάν δημόσιες συγκοινωνίες και ψωμί σε τιμή κόστους). Οι δημότες στέκονται στο πλευρό της δημοτικής αρχής, που διώκεται επί σειρά ετών εξαιτίας των πολιτικών που εφαρμόζει. Η περίπτωση του Δικελί αποδεικνύει ότι η ανεπάρκεια του θεσμικού πλαισίου προσπερνιέται όταν υπάρχει ισχυρή πολιτική βούληση.

Του Martin Pigeon

«Μια επιχείρηση πραγματικής σημασίας για το δημόσιο συμφέρον μπορεί να λειτουργεί επωφελώς μόνο σε μεγάλη κλίμακα ώστε να καταστήσει την ελευθερία του ανταγωνισμού σχεδόν απατηλή […] Είναι πολύ καλύτερο να την αντιμετωπίσουμε αμέσως ως δημόσια λειτουργία.” – J.S. Mill, 1872

Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από την έκδοση του βιβλίου “Επαναδημοτικοποίηση :  επιστρέφοντας το νερό σε δημόσια χέρια”. Το βιβλίο αυτό εξετάζει τη συνεχιζόμενη τάση της επαναδημοτικοποίησης του νερού, πως οι πόλεις παίρνουν και πάλι τον έλεγχο των υδάτινων συστημάτων τους. Είναι συναρπαστικό που ένα ισπανικό βιβλίο καθώς και μια ταινία μικρού μήκους κινουμένων σχεδίων του δίνει σήμερα μια νέα διάσταση, μια δεύτερη ζωή.

Έζησα έντονες στιγμές ερευνώντας και γράφοντας το βιβλίο. Μελετήθηκαν πέντε αστικά υδάτινα συστήματα , ένα για κάθε ήπειρο, με ριζικές γεωγραφικές, πολιτικές και πολιτιστικές διαφορές μεταξύ τους.

Καθώς εξέτασα τους κινηματικούς αγώνες για το νερό σε όλο τον κόσμο, αισθάνθηκα όλο και περισσότερο  σα να παρατηρούσα την κυκλοφορία του αίματος της ανθρώπινης ζωής. Οι πόλεις είχαν πολλά κοινά: τα συστήματα ύδρευσης τους ήταν με τεχνολογία αιχμής, συγκριτικά τυποποιημένα, δαπανηρά, ζωτικής σημασίας. Και τουλάχιστον  αυτοί οι δύο τελευταίοι λόγοι οδήγησαν στην ιδιωτικοποίηση. Πολλοί επενδυτές αγαπούν τα μονοπώλια και τα αστικά δίκτυα ύδρευσης αποτελούν φυσικά μονοπώλια σε έναν τόσο ζωτικό πόρο. Ωστόσο, μετά από μια περίοδο σημαντικής επέκτασης της ιδιωτικής διαχείρισης του νερού σε παγκόσμιο επίπεδο (1980-2000), η τάση αυτή αντιστρέφεται.

Διδάγματα από την επαναδημοτικοποίηση

Ενθαρρύνουμε τη δημόσια διαχείριση των υδάτων, όπως κάνουν και όσοι δρουν κινηματικά ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού . Χαιρετίζουμε αυτή τη νέα τάση, αλλά είναι μια πραγματικά καλή είδηση;

Η έρευνά μας διαπίστωσε ότι:

• Η επαναδημοτικοποίηση μπορεί να εξοικονομήσει χρήματα για τους δημόσιους προϋπολογισμούς, και μερικές φορές πολλά, όπως στο Παρίσι, όπου η πόλη έσωσε αρκετά για να μειώσουν τις τιμές του νερού κατά 8%, χωρίς να θέτει σε κίνδυνο τις επενδύσεις και τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα
• πάντα επιτρέπει περισσότερη διαφάνεια
• μπορεί να αυξήσει την αποτελεσματικότητα του συστήματος (λειτουργώντας με τις καλύτερες δυνατές επιδόσεις τεχνικής ικανότητας και όχι απλά μόνο να συμμορφώνεται με τις ελάχιστες νομικές προδιαγραφές)
• συχνά να πετυχαίνει να βάζει στην ημερήσια διάταξη [1]την  επέκταση της κάλυψης και της ίσης πρόσβασης στο νερό

Εν ολίγοις, η επαναδημοτικοποίηση λειτουργεί!

Υπάρχουν όμως και άλλα ευρήματα που είναι εξίσου ενδιαφέροντα. Το πιο εντυπωσιακό είναι ίσως ότι η απόφαση για επαναδημοτικοποίηση  λαμβάνεται κυρίως βασιζόμενη σε οικονομικές και τεχνικές μελέτες. Η καμπάνια υπερ του δημόσιου χαρακτήρα του νερού ασφαλώς και βοηθά αλλά το γεγονός και μόνο πως η ιδιωτική διαχείριση αποτυγχάνει να λειτουργήσει τα συστήματα με τεχνικά ορθό και πολιτικά αποδεκτό τρόπο μπορεί να είναι αρκετό για να οδηγήσει στην επαναδημοτικοποίηση. Με λίγα λόγια, η ιδιωτικοποίηση είναι από μόνη της ο χειρότερος εχθρός του εαυτού της.

Αγώνες διαρκείας

Το κύμα επαναδημοτικοποίησης συνεχίζεται. Η Veolia μόλις έχασε ένα από τα παλαιότερα συμβόλαια της στη Γαλλία στην πόλη της Ρεν. Ένας εκπρόσωπος της πόλης εξήγησε: «Υπάρχει μια αντίφαση μεταξύ του στόχου του δημοτικού συμβουλίου να μειώσει την κατανάλωση νερού και εκείνη των ιδιωτών διαχειριστών των οποίων το συμφέρον είναι να την αυξήσουν.”

Το επιχειρηματικό μοντέλο των εταιρειών νερού για δημοτικές συμβάσεις είναι ξεπερασμένο, τουλάχιστον στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η κατανάλωση αργά αλλά σταθερά μειώθηκε κατά τα τελευταία 20 χρόνια μειώνοντας τα έσοδα ενώ το κόστος εκτινάχθηκε στα ύψη, και η προκύπτουσα αύξηση στα τιμολόγια του νερού έχει δημιουργήσει πολιτική δυσαρέσκεια και ενδελεχή έλεγχο. Οι πόλεις που δεν επαναδημοτικοποιούν την ύδρευση τους επαναδιαπραγματεύονται έντονα τις συμβάσεις τους : Είναι συνηθισμένο για τις πολυεθνικές να δώσουν 30% εκπτώσεις αυτές τις μέρες για να κρατήσουν τις συμβάσεις τους, με την ελπίδα ότι μπορούν να αποσβέσουν το κόστος τους ακόμα αργότερα.

Προσπαθούν να αναδιαρθρώσουν τις επιχειρήσεις τους, με δύο βασικές επιλογές:

1. Η Veolia φαίνεται να επικεντρώνεται περισσότερο στα παραδοσιακά μηχανικά έργα και τις υπηρεσίες για δημόσιους και ιδιωτικούς πελάτες, καθώς και σε νέους , όπως η βιομηχανία εξόρυξης και πετρελαίου (Η υδραυλική διάρρηξη- fracking- απαιτεί τεράστιες ποσότητες νερού και συνεπάγεται υψηλές δαπάνες καθαρισμού).
2. Η Suez φαίνεται να προσπαθεί να αποκτήσει την ίδια την διαχείριση των πόρων και την πολιτική του νερού, μέσω συμβολαίων  “ολοκληρωμένης διαχείρισης των υδάτων», προσπαθώντας να πουλήσει σε πόλεις “συμβάσεις για την υγεία του νερού» και επιλέγοντας να μιλήσει τη γλώσσα των προοδευτικών.

Μια παρατήρηση: η Ευρωπαϊκή Επιτροπή φαίνεται να αγνοεί τελείως όλα τα παραπάνω. Ποτέ άλλοτε δεν προώθησε την ιδιωτικοποίηση του νερού με τον ίδιο ενθουσιασμό όπως σήμερα, επιβάλλοντας αυτό το αποτυχημένο μοντέλο στην Ελλάδα, την Πορτογαλία και όπου της δοθεί η ευκαιρία. Για πρώτη φορά έχει περιλάβει το νερό στη νομοθεσία της εσωτερικής αγοράς σχετικά με τις συμβάσεις παραχώρησης, προκαλώντας σάλο ,  κατόπιν έντονης άσκηση πίεσης από τα λόμπις  στις Βρυξέλλες αυτές τις μέρες. Πράγματι, «η Επιτροπή πιστεύει ότι η ιδιωτικοποίηση των επιχειρήσεων κοινής ωφελείας, συμπεριλαμβανομένων των επιχειρήσεων ύδρευσης, μπορεί να προσφέρει οφέλη για την κοινωνία, όταν γίνει προσεκτικά.» (EC, DG ECFIN 2012)

Κάνοντας το «δημόσιο» να δουλεύει αποδοτικά

Η δημόσια ιδιοκτησία είναι προαπαιτούμενο, αλλά ποτέ δεν αποτελεί εγγύηση για καλύτερη απόδοση. Η έννοια του  “Δημοσίου” πρέπει να πηγαίνει χέρι-χέρι με τον εκδημοκρατισμό της υπηρεσίας. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να αντιμετωπιστούν οι προκλήσεις του τομέα του νερού με βιώσιμο τρόπο:

Πώς μπορούμε να χρηματοδοτούμε δαπανηρές υποδομές, χωρίς την ανάθεση του ελέγχου σε εταιρείες ή τράπεζες;

Πώς μπορεί η διαχείριση των υδάτων να ενταχθεί στον αστικό και χωροταξικό σχεδιασμό, τη δασοκομία και τη γεωργία πολιτικές για τη βελτίωση της αντοχής, της ποιότητας των πόρων και την προσαρμογή στην αλλαγή του κλίματος;

Πώς να καταπολεμήσουμε άλλες μορφές των ιδιωτικοποιήσεων , όπως η ακραία τεχνολογική προσέγγιση της παραγωγική διαδικασίας σε σχέση με τη ρύπανση, ή άχρηστες και επικίνδυνες ιδέες όπως η αγορά δικαιωμάτων νερού ;

Πώς να μεταφράσουμε αυτά τα τεχνικά ζητήματα σε πολιτικά ζητήματα που όλοι μπορούν να κατανοήσουν και να συμβάλουν;

Η επαναδημοτικοποίηση προχωρά αυτές τις συζητήσεις τοποθετώντας ψηλά τα ζητήματα του νερού στην πολιτική ατζέντα και αποτελεί μια χρυσή ευκαιρία για την επίλυση τους.

Ο Pigeon Martin είναι ένας ερευνητής και ακτιβιστής με την Corporate Europe Observatory (CEO). H CEO είναι μια ομάδα έρευνας και εργασίας που εκθέτει και  αμφισβητεί την προνομιακή πρόσβαση και την επιρροή που απολαμβάνουν οι εταιρείες και ομάδες συμφερόντων τους στην χάραξη πολιτικής της ΕΕ.

[1] Οι εκτιμήσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας από κάθε δολάριο που επενδύεται στην ύδρευση και την αποχέτευση είναι πως σώζει μεταξύ 4 και 12 δολάρια σε κόστος που αποφεύγεται για την υγεία.

Η διάλεξη-συζήτηση στις 11 Δεκεμβρίου, με τις ίδιες ομιλήτριες, διοργανώνεται από το Université populaire de l’eau et du développement durable, στο Cinéma Le Luxy, Ivry-sur-Seine, 77 Avenue Georges Gosnat όπου θα προηγηθεί η προβολή του ντοκυμαντέρ της Ana Dimitrescu, “Khaos, Les visages humains de la crise grecque”. (Εδώ το πρόγραμμα της εκδήλωσης)

Δελτίο Τύπου

«Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προωθεί την ιδιωτικοποίηση των εταιρειών ύδρευσης: 

η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα που πλήττεται»

Οι οργανώσεις Coordination Eau Ile–de–France  και Fondation Danielle Mitterrand – France Libertés παραθέτουν Συνέντευξη Τύπου την Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012 στις 09:00 π.μ. στα γραφεία του Ιδρύματος France Libertés στο Παρίσι (22, rue de Milan,75009 Paris) με προσκεκλημένες ομιλήτριες την Μαρία Κανελλοπούλου, εκπρόσωπο της πρωτοβουλίας Save Greek Water και την Gabriella Zanzanaini, Διευθύντρια ευρωπαϊκών υποθέσεων  του οργανισμού Food and Water Watch.  

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει παραδεχτεί ξεκάθαρα σε επιστολή απευθυνόμενη σε ομάδες της κοινωνίας των πολιτών πως επιδιώκει να επιβάλλει την ιδιωτικοποίηση των εταιρειών ύδρευσης ως μία από τις προϋποθέσεις έγκρισης των πακέτων διάσωσης. Όπως ήδη επισημάναμε, πριν κάποιες εβδομάδες, η στάση της αυτή στερείται της απαραίτητης νομιμότητας.

Για το λόγο αυτό κινήσεις πολιτών απ’ όλη την Ευρώπη αποφάσισαν να αντιδράσουν κατηγορώντας την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για παραβίαση βασικών άρθρων της Συνθήκης της ΕΕ που προβλέπουν την ουδετερότητά της ΕΕ (1) σε ζητήματα που αφορούν στα καθεστώτα ιδιοκτησίας και διαχείρισης των εταιριών ύδρευσης.

Την εγκυρότητα της απόφασης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής μειώνει ακόμα περισσότερο το γεγονός ότι έρχεται σε αντίθεση με τη γενική τάση που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Πράγματι, χάρη στην πίεση των πολιτών, η επιστροφή των εταιρειών ύδρευσης στη δημόσια κυριότητα είναι σήμερα η τάση που κυριαρχεί με αποκορύφωμα το υποδειγματικό ιταλικό δημοψήφισμα του 2011 υπέρ της κρατικοποίησης του δικτύου ύδρευσης.

Το σχέδιο διάσωσης της Τρόικας για την Ελλάδα προβλέπει ένα μακροσκελή κατάλογο δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών που πρέπει να πουληθούν σε πλειοδότες και στον οποίο περιλαμβάνονται οι δύο πιο σημαντικές δημοτικές (διόρθωση επιμελητή SAVEGREEKWATER : το σωστο είναι “δημόσιες”)  επιχειρήσεις ύδρευσης της Ελλάδας: η ΕΥΑΘ (Εταιρεία Ύδρευσης και Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης) και η ΕΥΔΑΠ (Εταιρεία Ύδρευσης και Αποχέτευσης Πρωτεύουσας).  Οι δύο δημοτικές αυτές εταιρείες κινδυνεύουν να ιδιωτικοποιηθούν σύντομα σχεδόν εξ ολοκλήρου.

Το κίνημα Save Greek Water δημιουργήθηκε από Έλληνες πολίτες τον Ιούλιο του 2012 με στόχο να συμβάλλει στην ενημέρωση της κοινής γνώμης και να προσφέρει στον πληθυσμό της χώρας την ευκαιρία να εκφράσει τη γνώμη του προσυπογράφοντας ένα κείμενο συλλογής υπογραφών  ενάντια στην επιβαλλόμενη ιδιωτικοποίηση των εταιρειών ύδρευσης και υπέρ της διατήρησης της δημόσιας αυτής υπηρεσίας στο χώρο του δημόσιου συμφέροντος και του κοινού καλού.

Οφείλουμε σήμερα να κατανοήσουμε και να ενισχύσουμε τους Έλληνες πολίτες στον αγώνα τους αυτό προκειμένου η άποψη ότι τα δημόσια αγαθά και ιδιαίτερα το νερό πρέπει να ανήκουν σε όλους να βρει τη δικαιωματική της θέση μέσα σε αυτή την περίοδο της κρίσης και της λιτότητας.  Το νερό είναι πηγή ζωής, όχι κέρδους!

Στη Συνέντευξη Τύπου της 12^ης Δεκεμβρίου η Μαρία Κανελλοπούλου θα μιλήσει για την κατάσταση στην Ελλάδα και για την αντίθεση των πολιτών στην επιβαλλόμενη ιδιωτικοποίηση. Η Gabriella Zanzanaini θα παρουσιάσει τις πρωτοβουλίες των οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή η οποία είναι πλέον υποχρεωμένη να εξηγηθεί για την έλλειψη ουδετερότητάς της.

[1] Η «ουδετερότητα» της ΕΕ απέναντι στο δημόσιο ή ιδιωτικό καθεστώς ιδιοκτησίας και διαχείρισης των εταιρειών ύδρευσης περιγράφεται στο άρθρο 345 της ΣΛΕΕ και στο άρθρο 171 της οδηγίας 2006/123/ΕΚ που αφορούν στις υπηρεσίες εσωτερικής αγοράς κάθε χώρας.