– Περιοχή Ραμπάτ–Σαλέ και περιοχή Ταγγέρη -Tétouan (Μαρόκο)
Οι υπηρεσίες ύδρευσης και ηλεκτρικής ενέργειας μεγάλων πόλεων του Μαρόκου πωλήθηκαν στις γαλλικές πολυεθνικές Veolia και Suez στη δεκαετία του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Πριν από μερικά χρόνια, η Veolia ανακοίνωσε την πρόθεσή της να πουλήσει τις συμβάσεις της στην Ταγγέρη, Tétouan και Ραμπάτ–Σαλέ σε ένα βρετανικό επενδυτικό ταμείο, το Actis. Ωστόσο, οι τοπικές αρχές πρόσφατα καταψήφισαν τη συμφωνία και αποφάσισαν να αναλάβουν τις υπηρεσίες υπό μορφή που μένει ακόμη να αποφασιστεί.

– Νίκαια
Το 2013, η πόλη της Νίκαιας στη νότια Γαλλία αποφάσισε να τερματίσει τη σύμβασή της με τον ιδιωτικό φορέα Veolia και να αναλάβει τη διαχείριση της υπηρεσίας υδάτων της. Αυτό ήταν σημαντικό και προκαλεί έκπληξη, διότι η πόλη διοικείται από μια συντηρητική, φιλική προς τις επιχειρήσεις δημοτική αρχή. Η επαναδημοτικοποίηση αναγνωρίστηκε ως η καλύτερη επιλογή για να εναρμονιστεί το επίπεδο και η τιμή των υπηρεσιών νερού εντός του νεοσυσταθέντος διακοινοτικου σώματος με την ευρύτερη αστική περιοχή της Νίκαιας.

– Ρεν
Το 2013, η Rennes ήταν μία από τις πολλές γαλλικές πόλεις που αποφάσισε να επαναδημοτικοποιήσει την υπηρεσία του νερού. Στη Ρεν, την υπηρεσία διαχειριζόταν η Veolia για περισσότερα από 120 χρόνια και η απόφαση αυτή ήταν το αποτέλεσμα μιας μακράς μάχης από την τοπική κοινωνία των πολιτών, η οποία έπρεπε να ξεπεράσει την ισχυρή πολιτική σχέση μεταξύ του ιδιωτικού φορέα και τοπικών αξιωματούχων που υπήρχε παρά το φρικτό ιστορικό της Veolia. Η επαναδημοτικοποίηση του νερού στη Ρεν αμαυρώθηκε επίσης από τη διαμάχη πάνω  στη νομική μορφή που επελέγη για το νέο σύστημα δημόσιας ύδρευσης. Πολλοί άνθρωποι βλέπουν το σημερινό σύστημα ως απόδειξη μιας ανειλικρινούς και ελλιπούς απο–ιδιωτικοποίησης.

– Μαπούτο και οι πόλεις της Beira, Nampula, Quelimane και Πέμπα, Μοζαμβίκη
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και καθ ‘όλη τη δεκαετία του 1990, η Μοζαμβίκη είχε ιδιωτικοποιήσει τις κρατικές επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας και τη διαχείριση των υδάτων. Το 1999, μετά από ανταγωνιστική διαδικασία υποβολής προσφορών, η κυβέρνηση εισήλθε σε μια σύμβαση δημόσιου-ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ). Υπέγραψε ένα μικτό συμβόλαιο μίσθωσης / διαχείρισης με την Aguas de Μοζαμβίκη (Adem) για τις εταιρείες ύδρευσης της πρωτεύουσας, Μαπούτο, και τις τέσσερις μεγάλες επαρχιακές πόλεις της Beira, Nampula, Quelimane και Πέμπα, οι οποίες κατανέμονται σε όλη τη χώρα. Αυτή η συνεργασία δεν ήταν επιτυχής. Οι τέσσερις πόλεις είχαν συμβόλαιο διαχείρισης των πέντε ετών, η οποία, μετά από μια τετραετή παράταση, έληξε το 2008. Από τότε, μόνο το Μαπούτο ήταν υπό ιδιωτική διαχείριση. Ωστόσο, η 15–ετής σύμβαση του Μαπούτο ήρθε σε ένα πρόωρο τέλος του 2010, όταν η κυβέρνηση, μέσω του ενεργητικού της εταιρείας χαρτοφυλακίου Fundo de investimento e patrimonio Abastecimento de Agua (FIPAG), αγόρασε το 73 τοις εκατό των μετοχών της Adem , η οποία, μέχρι τότε, ανήκε στην Aguas de Portugal (ADP). Επειδή οι ιδιωτικές επενδύσεις στον τομέα του νερού ήταν προβληματικές, η Μοζαμβίκη συγκέντρωσε τη διαχείριση των υδάτων, μέσω του FIPAG, που έιχε ως αποτέλεσμα  τον τερματισμό της δεκαετούς ΣΔΙΤ.

– White Rock
Ο δήμος του White Rock έχει εκφράσει ενδιαφέρον για την αγορά της  υπηρεσίας του νερού, η οποία ανήκει  στην εταιρεία Epcor με βάση το Έντμοντον. Το δημοτικό συμβούλιο ψήφισε ανώνυμα υπέρ της διαχείρισης από τον ίδιο τον Δήμο, ωστόσο οι τελικές αποφάσεις θα παρθούν με δημοψήφισμα πριν το τέλος του 2014. Αν το δημοψήφισμα δείξει ότι οι πολίτες είναι υπέρ, ο δήμαρχος έχει δηλώσει ότι ο δήμος θα αγοράσει την εταιρεία ύδρευσης στις αρχές του 2015.

(Το λινκ όπου δημοσιεύεται η μελέτη)

ΛΙΣΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ ΠΟΥ ΕΠΑΝΑΔΗΜΟΤΙΚΟΠΟΙΗΣΑΝ ΤΙΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΥΔΡΕΥΣΗΣ

Ο παρακάτω πίνακας αναφέρει τις περιπτώσεις επαναδημοτικοποίησης που συνέβησαν τα τελευταία 15 έτη σε αναπτυγμένες και αναπτυσσόμενες χώρες. Αυτές οι επαναδημοτικοποιήσεις συνέβησαν για τρεις κύριους λόγους: τα ευρέως διαδεδομένα προβλήματα που προκύπτουν από την ιδιωτικοποίηση του νερού ανεξαρτήτως από τη χώρα και το ρυθμιστικό καθεστώς, η ίση ή μεγαλύτερη αποδοτικότητα των δημόσιων υπηρεσιών ύδρευσης, οι χαμηλότερες τιμές που προκύπτουν από την εξάλειψη των υπερβολικών κερδών και το συγκριτικό πλεονέκτημα του δημόσιου τομέα στην υλοποίηση του ανθρώπινου δικαιώματος πρόσβασης σε υπηρεσίες ύδρευσης/αποχέτευσης και στην επίτευξη άλλων κοινωνικών και περιβαλλοντικών στόχων. Αυτοί οι τρεις λόγοι οδήγησαν μεγάλες πόλεις στις ΗΠΑ (Atlanta, Milwaukee, Indianapolis) και στην Ευρώπη (π.χ. Παρίσι, Βερολίνο) να επαναδημοτικοποίησουν τις υπηρεσίες ύδρευσής τους. Η περίπτωση του Παρισιού έχει τον πιο έντονα συμβολικό χαρακτήρα καθώς το Παρίσι φιλοξενεί τα κεντρικά γραφεία των δύο μεγάλων πολυεθνικών νερού, και επειδή αυτές οι δύο πολυεθνικές κατείχαν τις ιδιωτικές συμβάσεις που καταγγέλθηκαν το 2009. Επίσης, το Παρίσι και το Βερολίνο (όπου η επαναδημοτικοποίηση αποφασίστηκε το Σεπτέμβριο του 2013) είναι οι πρωτεύουσες των δύο χωρών, Γαλλία και Γερμανία αντιστοίχως, που θεωρείται ότι καθοδηγούν το πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Μέχρι το Νοέμβριο του 2013, οι περιπτώσεις επαναδημοτικοποιήσεων σε όλο τον κόσμο αριθμούσαν συνολικά τις 86..Όλα αυτές εκτός από τρεις πραγματοποιήθηκαν μεταξύ 2000 και 2013. Από τις 86 επαναδημοτικοποιήσεις, οι 51 αφορούν χώρες υψηλού εισοδήματος και οι 35 σε υπό ανάπτυξη και μεταβατικό στάδιο χώρες. Οι περιπτώσεις χωρών υψηλού εισοδήματος εμφανίζουν σαφή αύξηση: 28 από 51 πραγματοποιήθηκαν στην πενταετία μεταξύ 2009 και 2013, ενώ 14 σημειώθηκαν μεταξύ 2004 και 2008. Ο ρυθμός επομένως των επαναδημοτικοποιήσεων έχει διπλασιαστεί μετά το 2009. Αυτό οφείλεται στο παράδειγμα του Παρισιού το οποίο επιτάχυνε τις επαναδημοτικοποιήσεις στη Γαλλία. Από τις 21 επαναδημοτικοποιήσεις που έλαβαν χώρα στη Γαλλία, 15 σημειώθηκαν στα τέσσερα χρόνια μεταξύ 2010 (όταν το Παρίσι επαναδημοτικοποίησε την υπηρεσία ύδρευσής του) και 2013, ενώ οι υπόλοιπες έξι σημειώθηκαν κατά τα τελευταία 12 έτη μεταξύ 1997 και 2009. Είναι επίσης σημαντικό το γεγονός ότι ένας τόσο υψηλός αριθμός περιπτώσεων είναι συγκεντρωμένος στη Γαλλία, όπου η εμπειρία από την ιδιωτικοποίηση του νερού είναι πιο εκτεταμένη και ανάγεται δεκαετίες πίσω. Σε χώρες μεσαίου και χαμηλού επιπέδου εισοδήματος, η επαναδημοτικοποίηση παίρνει ένα ελαφρώς διαφορετικό μοτίβο. Ωστόσο, ακόμη και εδώ υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός επαναδημοτικοποιήσεων με περιπτώσεις υψηλού προφίλ, συμπεριλαμβανομένων του Μπουένος Άιρες, Λα Παζ, Γιοχάνεσμπουργκ, Νταρ Ες -Σαλάμ, και Γκάνα. Επίσης, η καθαρή τάση από το 2006 είναι υπέρ της επαναδημοτικοποίησης. Συνολικά, υπάρχει μια ισχυρή τάση επαναδημοτικοποίησης παγκοσμίως, τόσο στον Βορρά όσο και στο Νότο.